„Po zdradzie męża byłam na dnie. Pomocną dłoń wyciągnęła do mnie najmniej spodziewana osoba”

Jeszcze pół roku temu byłam przekonana, że mam wszystko. Kochającego męża, dwójkę dzieci, ciepły dom, rutynę, którą potrafiłam pokochać. Mówią, że miłość po latach przygasa – u nas nie przygasała, tylko, jak się okazało, gasła zupełnie gdzie indziej. Paweł mnie zdradził. Dowiedziałam się o wszystkim przypadkiem. W jednej chwili moje życie rozsypało się jak domek z kart. Zamiast rozpaczać, musiałam działać. Dla siebie. Dla dzieci.

Majtki dowodem zdrady

Paweł wrócił z delegacji późnym wieczorem. Dzieci już spały, ja szykowałam się do snu. Torbę rzucił w korytarzu jak zwykle. Weszłam do łazienki, a potem coś mnie tknęło. Otworzyłam jego torbę, żeby wyjąć brudne rzeczy do prania. I wtedy je zobaczyłam.

– Co to ma być?! – wrzasnęłam, wbiegając z majtkami do sypialni. – Paweł, do cholery, co to jest?!

Mój mąż zamarł, patrząc na mnie zdezorientowanym wzrokiem.

– Klara… To nie tak, jak myślisz…

– Serio?! – rzuciłam w niego czerwoną bielizną. – To jakieś jaja?! Czy ja wyglądam na idiotkę?!

– To nie moje… ktoś mi chyba coś podłożył…

– Jasne. I pewnie ktoś ci też podłożył szminkę na kołnierzyku i perfumy, które nie należą do mnie!

W tamtym momencie nie potrzebowałam więcej dowodów. Paweł, mój Paweł, z którym przeszłam przez lata biedy, z którym dzieliłam każdy stres, każdy sukces, po prostu mnie zdradził. A ja się łudziłam, że jeszcze jesteśmy „tym” małżeństwem.

– Zbieraj się. Śpisz na kanapie. A jutro… zobaczymy.

Był cicho. Patrzył na mnie z mieszaniną żalu i strachu. Nie potrafiłam go żałować. Bolało mnie, że to ja muszę być silna, choć to jego słabość wszystko zniszczyła. Zamknęłam się w łazience i pozwoliłam sobie na płacz. Ale tylko przez chwilę. Wiedziałam, że muszę się ogarnąć. Dla dzieci.

Teściowa stanęła po mojej stronie

Z Heleną zawsze miałyśmy dobre relacje. Nigdy się nie wtrącała, nie robiła mi uwag, nie oceniałam jej, a ona mnie. Po prostu się lubiłyśmy. Ale kiedy zadzwoniła do mnie rano, po tym jak wyrzuciłam Pawła na kanapę, nie byłam pewna, czy nie stanie po jego stronie. W końcu to jej syn.

– Klara, kochanie, mogę wpaść? – zapytała tylko. – Przywiozę drożdżówki. I kawę.

Kiedy weszła do mieszkania, spojrzała mi prosto w oczy i bez słowa przytuliła. A potem, zupełnie spokojnie, usiadła przy kuchennym stole i powiedziała:

– Mów.

Opowiedziałam wszystko. O majtkach, o szmince, o zapachu obcych perfum. Nie przerywała mi ani razu. Gdy skończyłam, tylko westchnęła i pokiwała głową.

– Idiota. Mój syn, ale idiota. Wiesz, Klara… ja go urodziłam, ale to ty nauczyłaś go życia. A teraz zapomniał, dzięki komu ma dom, dzieci, stabilność. I jeśli myśli, że będę się nad nim użalać, to grubo się myli.

Zrobiło mi się ciepło. Nie spodziewałam się takiego wsparcia. Poczułam ulgę. Że nie jestem sama. Że nie muszę się bać, że wszyscy staną przeciwko mnie.

– Mamo… ja nie wiem, co dalej… – wyszeptałam.

– Spokojnie. Pomyślimy. Masz mnie. I masz dzieci. Teraz najważniejsze, żebyś nie pozwoliła sobie wmówić, że to twoja wina.

I wtedy się rozpłakałam. Po raz pierwszy nie ze złości. Z wdzięczności.

To nie był pierwszy raz

Paweł chodził po domu jak cień. Nie przepraszał. Nie tłumaczył się. Jakby liczył, że mi przejdzie. Że zamieciemy wszystko pod dywan, jak kurz z korytarza. Ale mnie nie przechodziło. Wręcz przeciwnie – z każdym dniem miałam więcej wątpliwości. Zaczęłam sobie przypominać różne drobne sytuacje, które wcześniej zbywałam. Delegacje, które się przedłużały. Praca po godzinach, ale bez zmęczenia. Kwiaty bez okazji. Nie byłam głupia. Po prostu nie chciałam widzieć. A teraz wszystko zaczęło się składać w całość.

Pewnego wieczoru, kiedy dzieci zasnęły, usiadłam na kanapie naprzeciwko niego. Patrzył w ekran, udając zainteresowanie jakimś dokumentem o wulkanach. Wzięłam jego telefon. Po prostu – bez pytania.

– Klara, co ty robisz?

– Sprawdzam, ilu kobietom wysyłałeś te same teksty, które kiedyś pisałeś do mnie.

Nie protestował. To było najgorsze. Nie wyrwał telefonu, nie tłumaczył się. Po prostu westchnął i oparł się o poduszkę, jakby był zmęczony tym, że go przyłapałam. W wiadomościach był jeden numer zapisany jako „Z”. I długie rozmowy. Czasem zdawkowe. Czasem pełne serduszek. Zrzuty z hoteli, żarty, których nie rozumiałam. I zdjęcia. Nie nagie, ale wystarczające, żeby mnie w środku skręciło.

– Ile to trwa?

– Klara…

– Ile?!

– Osiem miesięcy.

Poczułam, jak ziemia usuwa mi się spod nóg. Osiem miesięcy kłamstw. A ja przez ten czas prałam mu koszule i robiłam jego ulubiony rosół.

Nie chciałam być ofiarą

Długo nie spałam tej nocy. Wpatrywałam się w sufit i myślałam, jak powiedzieć dzieciom, że tata się wyprowadza. Bo wiedziałam już, że nie chcę, by tu zostawał. Nie po ośmiu miesiącach romansowania za moimi plecami. Nie chcę, by moje dzieci dorastały w atmosferze duszącej ciszy, napięcia, spojrzeń, które więcej mówią niż słowa.

Rano zrobiłam śniadanie, jak gdyby nigdy nic. Kanapki, kakao, banany do plecaków. Dzieci biegały po mieszkaniu, szukając zeszytów i butów. Paweł siedział w kuchni i nie odzywał się słowem. Nie patrzyliśmy na siebie.

Kiedy wróciliśmy z placu zabaw po południu, jego rzeczy zniknęły z kanapy. Tylko zdjęcie rodzinne z półki zostało przekrzywione. Zatrzymałam się przy nim na moment. Wzięłam w dłonie i schowałam do szuflady. Jeszcze nie wiedziałam, co z nim zrobię. Może kiedyś dzieci będą chciały do niego wrócić.

Wieczorem, kiedy położyłam córkę spać, synek wszedł do kuchni i zapytał cicho:

– Mamo, a tata będzie dzisiaj z nami jadł kolację?

Zakrztusiłam się herbatą. Przyklękłam przy nim i dotknęłam jego policzka.

– Nie, kochanie. Tata na razie mieszka gdzie indziej.

– Pokłóciliście się?

– Tak. Ale nie martw się, to nie twoja wina.

– A wróci?

Uśmiechnęłam się smutno.

– Nie wiem. Ale obiecuję ci jedno – zawsze będę obok. I będę silna. Dla ciebie. I dla twojej siostry.

Nie chciałam, żeby widzieli we mnie ofiarę. Chciałam, żeby widzieli mamę, która się nie poddała.

Myślałam, że bez niego nie przetrwam

Minęły dwa miesiące. Kiedyś wydawało mi się, że nie dam rady bez jego obecności, że świat się zawali, jeśli on zniknie. A teraz? Zaczęłam rozumieć, że to tylko złudzenie, które sama sobie stworzyłam. Praca, dom, dzieci, obiady, pranie, zebrania. Wszystko było na mojej głowie – i jakoś to działało. Codzienność mnie nie przerosła. I w tym wszystkim zaczęłam dostrzegać siebie. Klara, która przez lata była tylko matką i żoną, powoli wracała do życia.

Któregoś dnia spotkałam sąsiadkę na klatce. Spojrzała na mnie z ukosa i powiedziała:

– No, dziewczyno… promieniejesz. Coś się zmieniło.

– Może w końcu odpoczęłam – odpowiedziałam i uśmiechnęłam się lekko.

To nie był sarkazm. Naprawdę odpoczęłam. Od nerwów, niepewności, czekania na wiadomość, od chłodu w spojrzeniu Pawła. Helena nadal przychodziła raz w tygodniu – dla wnuków, ale też dla mnie. I nigdy nie wspominała o swoim synu, za co byłam jej wdzięczna.

Pewnego wieczoru Paweł zadzwonił. Chciał się spotkać.

– Po co? – zapytałam.

– Chcę porozmawiać. Przeprosić. Zobaczyć dzieci.

– Porozmawiamy. Ale nie w domu. Już nie jesteś jego częścią.

Po tej rozmowie nie płakałam. Nie drżały mi dłonie. Zaparzyłam herbatę, usiadłam na kanapie i zrozumiałam, że pierwszy raz od dawna czuję się… spokojna.

Zaczęłam wszystko od nowa

Spotkaliśmy się w kawiarni blisko naszego dawnego mieszkania. Paweł przyszedł punktualnie. Miał podkrążone oczy i nerwowo ugniatał palcami filiżankę. Przez chwilę patrzyliśmy na siebie w ciszy. Kiedyś ta cisza mnie krępowała. Teraz byłam gotowa.

– Przepraszam – powiedział, zanim zamówił kawę. – Wszystko… zepsułem.

Nie odpowiedziałam od razu. Widziałam, że czeka na czułe spojrzenie, na gest wybaczenia. Ale nie po to tu przyszłam.

– Paweł, już mi nie chodzi o przeprosiny. Chcę, żebyś był ojcem dla swoich dzieci. Dobrze, mądrze. Nie na pół gwizdka.

– Kocham je. I ciebie… chyba też nadal.

– Nie mów tego. Bo wiesz, miłość to nie jest coś, co można zostawić na stacji benzynowej i wrócić po nią po dwóch miesiącach.

Zamilkł. Widocznie nie tego się spodziewał.

– Klara, ja…

– Już nic nie musisz. Mamy dwójkę dzieci, i to nas łączy. Ale ja już nie jestem tą samą kobietą, co pół roku temu. I nie wrócę do bycia twoim tłem.

Wstałam i spojrzałam na niego po raz ostatni jak na mężczyznę, którego kiedyś kochałam. A potem wyszłam. Na ulicy było chłodno, ale pierwszy raz od miesięcy poczułam, że jestem wolna. Nie złamana. Silna. Zaczęłam od nowa. Ale już jako inna kobieta. Nie szukałam nowego mężczyzny, nowej bajki. Zamiast tego znalazłam siebie. I to była najlepsza decyzja, jaką mogłam podjąć.

Klara, 36 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj dalej: