„Po rozwodzie krzepki budowlaniec na nowo rozbudził we mnie ogień. Nie wiedziałam jednak, że nie tylko mnie zwodził”

Każdego ranka budzę się w starym domu mojej babci, a ściany zdają się szeptać wspomnieniami przeszłości. Od czasu rozwodu moje życie przypomina nieco labirynt pełen zakrętów i ślepych zaułków. W końcu zdecydowałam się na remont domu. Nowe ściany, nowe meble, nowe życie – taki był mój plan.

Z ekipy remontowej, która codziennie stawia się punktualnie o ósmej, najbardziej wyróżnia się Tomek. Jest zawsze uśmiechnięty, jego praca jest solidna, a on sam wydaje się naprawdę zaangażowany w to, co robi. Kiedy pierwszego dnia przyniósł mi kawę, poczułam, że jest ktoś, kto zauważył moją samotność. Rozwód był dla mnie trudnym doświadczeniem, a fakt, że ktoś nowy pojawia się w moim życiu, choćby w kontekście remontu, dawał mi nadzieję na nowy początek.

Mimo to nie jest mi łatwo. Czasem czuję się tak, jakby każda deska podłogowa i każdy kawałek tynku przypominał mi o tym, co utraciłam. Ale wtedy przychodzi Tomek i rozmawiamy o różnych rzeczach – o tym, jakie płytki wybrać do łazienki, jaki kolor farby najlepiej pasuje do salonu. A czasem te rozmowy przeradzają się w coś więcej, coś osobistego, co nieśmiało zaczyna kiełkować w moim sercu.

Czuję się trochę jak bohaterka własnej powieści, której każdy dzień to nowy rozdział. Moje życie po rozwodzie jest jak nieznana ścieżka, którą dopiero zaczynam odkrywać, a remont domu jest dla mnie symbolem tej przemiany. Czas pokaże, dokąd mnie zaprowadzi.

Coś mnie do niego ciągnęło

Zostałam sama w domu, kiedy ekipa już dawno powinna była się rozproszyć. Tylko Tomek został, kończąc ostatnie poprawki. Siedziałam na schodach, obserwując go, gdy podchodził, wycierając ręce o szmatkę.

– Jeszcze tylko parę drobiazgów do zrobienia i możemy kończyć na dziś – powiedział, przysiadając obok mnie.

– Dziękuję, że zostajesz dłużej – odpowiedziałam. – Czasem przyda się dodatkowa pomoc przy wyborze nowych kranów.

Tomek uśmiechnął się szeroko.

– Lubię to miejsce, ma w sobie coś ciepłego. No i zawsze jest kawa – uśmiechnął się jeszcze szerzej, ale w jego oczach zobaczyłam coś więcej. Cień czegoś głębszego.

– Wiesz... – zaczęłam niepewnie, nie do końca wiedząc, dlaczego czuję potrzebę powiedzenia tego. – To wszystko, ten remont... to dla mnie coś więcej niż tylko zmiana wystroju.

Przez chwilę milczał, jakby ważył słowa.

– Czasem nowy początek jest tym, czego potrzebujemy. Sama wiesz, ile się zmieniło w twoim życiu ostatnio – spojrzał na mnie poważnie. – Mam nadzieję, że znajdziesz to, czego szukasz.

W jego głosie było coś, co kazało mi myśleć, że naprawdę mnie rozumie. Od tamtej pory rozmowy z nim stawały się coraz bardziej osobiste. Opowiadał o swojej rodzinie, o tym, jak trafił do tej pracy. Był szczery, a ja odkryłam, że zaczynam czekać na te chwile, kiedy zostaniemy sami.

Czy to tylko zwykła sympatia? Czy może jednak coś więcej? W głowie rozgrywała się walka między rozsądkiem a sercem. Mój rozwód nauczył mnie, jak zdradliwe mogą być emocje. Ale czasem serce wołało głośniej niż rozum.

W końcu mu powiedziałam

Czas mijał, a nasze rozmowy stawały się coraz bardziej intymne. Tomek coraz częściej zostawał po godzinach, by pomóc mi przy małych pracach wykończeniowych, ale także by porozmawiać. Kiedy rozmawialiśmy, świat na zewnątrz zdawał się znikać, a moje serce zaczynało bić szybciej.

– Myślałeś kiedyś o tym, co chciałbyś robić za kilka lat? – zapytałam pewnego wieczoru, gdy wspólnie dobieraliśmy kolory do mojego przyszłego salonu.

– Marzyłem kiedyś, żeby otworzyć własną firmę remontową. Lubię to, co robię, i chciałbym mieć coś swojego – odparł z entuzjazmem. – A ty? Jak widzisz siebie w przyszłości?

Zamyśliłam się, patrząc na kawałek tapety, który trzymałam w ręku.

– Chciałabym znaleźć swoje miejsce na świecie. Czuć się szczęśliwa, nie patrząc wstecz na to, co straciłam. Może kiedyś, z kimś takim jak ty...

Jego spojrzenie stało się bardziej przenikliwe, ale milczał, a ja poczułam, że muszę powiedzieć więcej. Postanowiłam zaryzykować.

– Tomek, ja... czuję do ciebie coś więcej. Może to tylko moja wyobraźnia, ale wydaje mi się, że moglibyśmy być razem szczęśliwi.

Spuścił wzrok, jakby szukał odpowiednich słów.

– Julia... jesteś dla mnie ważna. Ale wiesz, ja mam narzeczoną. To wszystko jest bardziej skomplikowane, niż mogłoby się wydawać.

Serce zabiło mi mocniej, a w głowie pojawił się chaos. Czułam się, jakbym stanęła na skraju przepaści, niepewna, co zrobić z uczuciem, które zaczynało mnie przytłaczać. Wiedziałam, że moje marzenia o wspólnej przyszłości z Tomkiem muszą zmierzyć się z rzeczywistością, której nie chciałam zaakceptować.

Między nimi coś się psuło

Pewnego wieczoru, kiedy remont zbliżał się ku końcowi, poczułam potrzebę przewietrzenia umysłu. Postanowiłam wyjść na krótki spacer, aby z dystansu przemyśleć swoją sytuację. W drodze powrotnej do domu usłyszałam coś, co sprawiło, że serce zamarło mi w piersi. Zza rogu domu dobiegły mnie podniesione głosy.

– Jak mogłeś mi to zrobić, Tomek? – głos kobiety, pełen zranienia i złości, przebijał się przez wieczorną ciszę. – Powiedz mi, czy ta Julia jest dla ciebie ważniejsza niż ja?

Zatrzymałam się, niepewna, co powinnam zrobić. Czułam się jak intruz, ale ciekawość była silniejsza.

– Anka, to nie tak... – głos Tomka był uspokajający, ale pełen desperacji. – Nie chciałem, żeby to tak wyszło. Julia... ona była dla mnie przyjaciółką, wsparciem, kiedy wszystko się sypało. Ale nigdy nie chciałem cię zranić.

Zamknęłam oczy, próbując zrozumieć sytuację. Moje serce było rozdarte między współczuciem dla tej dziewczyny a poczuciem zdrady.

Chwilę później drzwi mojego domu otworzyły się gwałtownie i ujrzałam narzeczoną Tomka, stojącą przede mną z wyrazem gniewu i bólu. Jej oczy płonęły, a w ręce trzymała wydrukowane wiadomości – dowody naszej korespondencji.

– Ty! Myślałaś, że możesz wejść między nas jakby nigdy nic?! – wykrzyknęła, a jej głos był pełen oskarżeń. – To wszystko... to wszystko twoja wina!

Starałam się zachować spokój, chociaż w środku czułam się rozbita na tysiąc kawałków.

– Przepraszam, nie chciałam, żeby tak się to potoczyło. Tylko się przyjaźniliśmy. Nie wiedziałam, że...

– Nie wiedziałaś? – przerwała mi z sarkazmem. – i myślisz, że to usprawiedliwia to, co zrobiłaś?

Tomek stał z boku, bezradny, nie wiedząc, jak załagodzić sytuację. W tamtej chwili zdałam sobie sprawę, że jestem sama w tej burzy emocji. Musiałam znaleźć jakiś sposób, żeby się z tym pogodzić i iść dalej.

Wszystko się pomieszało

Spotkanie z narzeczoną Tomka wstrząsnęło mną do głębi. Po jej odejściu jeszcze długo stałam na progu domu, próbując zrozumieć, co się właściwie stało i jak doszło do tego wszystkiego. Wstyd i poczucie winy zaczęły we mnie dominować. Czy to przeze mnie się kłócili? Postanowiłam, że muszę porozmawiać z Tomkiem i wyjaśnić nasze emocje i błędy.

Następnego dnia, po tym jak ekipa remontowa opuściła teren, Tomek został jeszcze na chwilę. Zatrzymałam go w salonie, który niemal był już ukończony. Atmosfera była napięta, a powietrze ciężkie od niewypowiedzianych słów.

– Słuchaj, musimy o czymś pogadać – zaczęłam ostrożnie, patrząc mu w oczy. – To, co się stało wczoraj... to nie tak miało wyglądać. Przykro mi, że wszystko tak się potoczyło.

Tomek spuścił wzrok, w jego postawie było coś z rezygnacji.

– Tak, wiem. To wszystko moja wina. Powinienem był od razu być szczery i z tobą, i z Anką.

– Ale dlaczego tego nie zrobiłeś? – pytałam z bólem w głosie. – Dlaczego wciągnąłeś nas obie w coś, co miało być tylko miłym czasem spędzonym razem?

Jego odpowiedź była cicha, ale pełna żalu.

– Bo się pogubiłem. Z tobą było tak... naturalnie. Ale nie chciałem robić przykrości Ance. Nie wiedziałem, że ona sama do tego dojdzie.

Przez chwilę staliśmy w milczeniu, oboje zagubieni w swoich myślach.

– Nie mogę tego tak zostawić. Muszę się z tego wycofać. Nie mogę być częścią czegoś, co krzywdzi innych – powiedziałam w końcu, a w moim głosie brzmiała determinacja.

– Rozumiem – odpowiedział, a w jego oczach pojawił się cień smutku. – Mam nadzieję, że znajdziesz kogoś, kto na ciebie zasługuje.

Czułam się zraniona, oszukana, ale wiedziałam, że muszę iść dalej. Najpierw Tomek nie chciał być ze mną, a potem ten wybuch zazdrości jego narzeczonej… Wszystko strasznie się pomieszało. To był mój czas na zamknięcie tego rozdziału.

Postanowiłam zacząć od nowa

Kiedy dom znowu stał się pusty, a ekipa remontowa przestała przychodzić, cisza zdawała się być bardziej przytłaczająca, niż kiedykolwiek wcześniej. Zaczęłam spędzać więcej czasu na wspominaniu chwil, które dzieliłam z Tomkiem. Te rozmowy, te spojrzenia, ta nadzieja, która rodziła się we mnie – wszystko to teraz wydawało się tak odległe.

Siedząc w salonie, gdzie każda wyrwa w ścianie była teraz załatana, czułam, jakby w moim sercu pozostało jedno wielkie pęknięcie, którego nie da się naprawić tak łatwo. Wiedziałam, że muszę przepracować te uczucia, choćby było to trudne.

– Julia, co z tobą nie tak? – powiedziałam do siebie na głos, patrząc w okno, jakby szukając odpowiedzi w bezchmurnym niebie. – Znowu dałaś się ponieść emocjom, znowu uwierzyłaś w coś, co nie miało prawa się zdarzyć.

Rozważałam, co poszło nie tak. Czy byłam zbyt ufna? Czy zbyt desperacko szukałam bliskości, by załatać pustkę po rozwodzie? Może wcale nie chodziło bezpośrednio o Tomka, tylko o to, by poczuć się kochaną? Przez głowę przelatywały mi setki myśli, ale żadna z nich nie przynosiła ukojenia.

Musiałam iść dalej. Nie mogłam pozwolić, by przeszłość trzymała mnie w miejscu. Trzeba nauczyć się żyć na nowo, choćby oznaczało to, że przez jakiś czas będę musiała odnaleźć się w samotności. Znalazłam w sobie siłę, by zrobić pierwszy krok – chociażby ten najdrobniejszy – ku nowemu początkowi.

Zaczęłam planować, co dalej zrobić z domem, a może nawet i z życiem. Zaczęłam pisać plany, szukać nowych pasji, próbować skupić się na sobie. Wiedziałam, że czas wyleczy rany, ale to ode mnie zależało, jak szybko stanę na nogi.

Julia, 36 lat