„Po rozstaniu byłam zdruzgotana. Ale kiedy zobaczyłam, z kim teraz umawia się mój były, oniemiałam k04”

Słońce delikatnie wślizgiwało się przez firanki, oświetlając eleganckie zaproszenie leżące na moim stole. Ślub ciotki, pomyślałam, z nutą nostalgii. Tak dawno nie widziałam rodziny. Chociaż mama i ja nie zawsze się dogadywałyśmy, wspólne chwile z resztą rodziny przypominały mi, jak ważne są te więzi. Tego dnia chciałam się cieszyć, zapomnieć o przeszłości, która ciągle gdzieś za mną się czaiła.

– Iwona, idziesz na ten ślub? – usłyszałam głos mamy przez telefon. Była podekscytowana. Może dla niej to też był sposób na poprawę naszych relacji. Od jakiegoś czasu miała nowego partnera, ale nigdy go nie poznałam. Byłam ciekawa, jak wygląda teraz jej życie.

Odezwała się we mnie jeszcze jedna myśl – mój były. Zniknął z mojego życia rok temu, a ja wciąż nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego właściwie tak się stało.

Nie chciałam tego dnia o nim myśleć

Jednak moje serce, zbyt uparte, by odpuścić, przypominało o każdej wspólnej chwili. Wzięłam głęboki oddech i postanowiłam: dziś skupię się na teraźniejszości. Na uśmiechach, tańcach, rozmowach. To był mój plan. Ale życie rzadko kiedy idzie zgodnie z planem.

– Tak, idę – odpowiedziałam mamie, starając się, by mój głos brzmiał lekko i beztrosko. – Do zobaczenia na miejscu.

Kościół był pięknie przystrojony, a atmosfera pełna była szmeru podekscytowania i śmiechu. Przywitałam się z kilkoma kuzynkami, wymieniłyśmy kilka ciepłych słów i uśmiechów. Jednak moja uwaga skupiła się na matce, stojącej z mężczyzną, którego twarz wydawała się znajoma, ale jeszcze nie mogłam połączyć kropek.

Zbliżyłam się do nich, uśmiechając się, w miarę jak z każdym krokiem odkrywałam więcej szczegółów. Jego sylwetka, sposób, w jaki poprawiał mankiet koszuli... Serce zaczęło mi szybciej bić, gdy zdałam sobie sprawę, kto to jest.

To niemożliwe, pomyślałam. Ale to był on. Mój były, teraz stojący obok mojej matki.

– Iwonka, poznaj... – zaczęła moja mama, ale ja przerwałam jej, zanim zdążyła skończyć.

– ...Tomka – powiedziałam cicho, starając się zapanować nad falą emocji, które zalały mnie w tym momencie.

Tomek, z lekkim zaskoczeniem w oczach, odpowiedział równie cicho

– Iwona.

– Wy się znacie? – zapytała moja matka z widocznym zdziwieniem, patrząc na nas obu, jakby próbowała połączyć fakty.

– Tak... można tak powiedzieć – wymamrotałam, starając się uśmiechać, chociaż w głębi czułam, jak coś we mnie pęka. Chciałam uciec, zniknąć, ale nogi jakby przyrosły do ziemi.

Podczas gdy mama kontynuowała rozmowę, próbując rozładować napięcie, ja nie byłam w stanie skupić się na jej słowach. W mojej głowie panował chaos. Jak to możliwe, że mój były chłopak teraz spotyka się z moją matką? Dlaczego nic nie powiedziała?

Emocje, których nie chciałam zdradzić, ukryłam za fałszywym uśmiechem. Ale to było jak noszenie maski, która lada chwila mogła spaść.

Gdy muzyka weselna rozbrzmiewała na sali, a goście zaczynali się bawić, moje myśli wciąż krążyły wokół matki i Tomka. Próbowałam wtopić się w tłum, ale każda rozmowa wydawała się nieistotna w porównaniu z burzą, która toczyła się we mnie. Zdecydowałam się na konfrontację.

Znalazłam matkę, stojącą przy stole z przekąskami, śmiejącą się z czegoś, co powiedziała jej przyjaciółka. Podeszłam do niej, czując jak napięcie rośnie z każdym krokiem.

– Mamo, musimy porozmawiać – powiedziałam stanowczo, chwytając ją za ramię i prowadząc na bok, z dala od ciekawskich uszu.

Spojrzała na mnie zaskoczona, ale poszła za mną bez sprzeciwu.

– Iwona, co się dzieje? Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha – zaczęła z niepokojem.

– Jak mogłaś nie powiedzieć mi o Tomku? – wybuchłam, zanim zdążyłam się powstrzymać. – To mój były chłopak, a ty się z nim spotykasz!

Mama zamarła, a w jej oczach pojawił się ból i zakłopotanie.

– Nie wiedziałam, kochanie – odpowiedziała powoli, jakby każda sylaba była ciężka jak kamień. – Spotkałam go dopiero kilka miesięcy temu. Nigdy nie mówiłaś mi, jak on wygląda...

– Jak mogłaś... – przerwałam, czując, jak łzy zaczynają napływać do moich oczu. – Jak mogłaś być z kimś, nie wiedząc o mojej przeszłości z nim?

– Iwona, posłuchaj... – próbowała tłumaczyć, ale ja nie mogłam jej słuchać. To był cios, który nie tylko zranił mnie, ale i naruszył zaufanie, jakie do niej miałam.

– Jak mam teraz ci zaufać? – wykrzyczałam, odwracając się od niej i uciekając w tłum gości, zanim emocje całkowicie mnie przytłoczyły.

Czułam się oszukana i zdradzona przez osoby, które powinny być najbliższe. Potrzebowałam chwili dla siebie, żeby zrozumieć, co teraz zrobić z tą skomplikowaną sytuacją.

Siedziałam w kącie sali, obserwując gości bawiących się na parkiecie. Każdy uśmiech, każde słowo wydawało się tylko pogłębiać moją izolację. Kiedy spojrzałam na Tomka, widziałam nie tylko przeszłość, ale i teraźniejszość, która była dla mnie niewyobrażalnie trudna do zaakceptowania.

Nie mogąc już dłużej znieść tego napięcia, postanowiłam, że muszę wyrazić to, co mnie dręczyło. Wstałam, a moje kroki wydawały się rezonować echem w całej sali. Ludzie odwracali się, patrząc na mnie z zaciekawieniem, ale ja skupiałam się tylko na jednej osobie.

– Mamo, jak mogłaś? – zaczęłam, a moje słowa były bardziej krzykiem niż pytaniem. Cisza, która zapadła, była przytłaczająca. Wszyscy goście zamarli, wstrzymując oddech.

– Iwona, proszę... – matka próbowała załagodzić sytuację, ale jej głos był ledwie słyszalny.

– Ty, i ty – wskazałam na Tomka, który stał jak sparaliżowany. – Jak mogliście mnie tak zdradzić?

– To nie tak, jak myślisz – odpowiedział Tomek, próbując się bronić. – Ja... ja nic nie wiedziałem.

– Naprawdę? – wybuchłam, czując, jak łzy zaczynają spływać po moich policzkach. – Czy to dlatego odszedłeś bez słowa?

– Iwona, proszę, zrozum... – zaczął Tomek, ale przerwałam mu z gwałtownością, której sama się nie spodziewałam.

– Nie, to ty zrozum! – krzyknęłam, czując, jak emocje przejmują kontrolę. – Zostawiłeś mnie bez wyjaśnienia, a teraz jesteś tutaj, z moją matką, jakby nic się nie stało!

W moich oczach matka widziała ból i gniew, które przerażały mnie równie mocno, jak ją. Nie wiedziała, jak to naprawić. Stała bezradnie, patrząc na mnie z bólem, jakiego jeszcze nigdy nie widziałam w jej oczach.

– Ja... przepraszam – wykrztusiła, ale to tylko dolewało oliwy do ognia.

– Przepraszam nie wystarczy – powiedziałam z rozpaczą, odwracając się na pięcie. Zanim opuściłam salę, jeszcze raz spojrzałam na to, co zostawiam za sobą: złamane serca i chaos, który rozgorzał z mojej winy, ale i z winy tych, którym ufałam.

Wyszłam z sali i już nie wróciłam

Po weselu nie byłam w stanie patrzeć ani na matkę, ani na Tomka. Zaszyłam się w swoim mieszkaniu, odcinając się od świata. Nie odbierałam telefonów, nie odpisywałam na wiadomości. Chciałam po prostu zniknąć. Każda chwila ciszy była jak lustro, w którym musiałam stawić czoła swoim uczuciom.

Leżąc na kanapie, wpatrywałam się w sufit, a w mojej głowie nieustannie kłębiły się pytania. Jak to się stało? Jak mogli mi to zrobić? Jak mogłam tak ślepo wierzyć, że moje życie jest uporządkowane?

– Zaufanie... – wyszeptałam do siebie, a to słowo odbijało się echem w pustym pokoju. To zaufanie, które wydawało się solidnym fundamentem, okazało się być kruche niczym szkło. Pękło z hukiem, pozostawiając ostre odłamki.

Część mnie wiedziała, że nie mogę tak żyć. Musiałam stawić czoła temu, co się wydarzyło. Musiałam zrozumieć i, jeśli to możliwe, wybaczyć. Ale jak to zrobić, kiedy wszystko wokół wydawało się takie niepewne?

Próbowałam znaleźć sposób na uporządkowanie swojego życia, ale wciąż byłam zbyt zraniona, by zobaczyć jasną przyszłość. Każdy krok naprzód był niepewny. Jak mam się teraz odnaleźć? Jak mam odbudować to, co zostało zniszczone?

– Może czas, by nauczyć się ufać sobie – pomyślałam, odwracając się na bok i zamykając oczy. Ta myśl była jak promień światła w ciemności, ale droga do przebaczenia i zrozumienia była długa i kręta.

Iwona, 33 lata

Czytaj także: