„Po 15 latach od ślubu zapragnęłam odświeżyć nasz związek. Zazdrość to najlepszy nawóz na miłość”

Po piętnastu latach małżeństwa życie z Darkiem weszło na utarty tor. Mieliśmy dom, dorastającego syna, psa i wspólne wakacje raz w roku. Znałam jego nawyki lepiej niż swoje – wiedziałam, o której wypija kawę, jaki film wybierze na wieczór i że przed snem zawsze zasypia na lewym boku. Brakowało mi jednak emocji, jakichś iskier, które kiedyś były codziennością. Czułam się jak współlokatorka, nie żona. Pewnego dnia postanowiłam coś zmienić. Nie chodziło o rozwód, ale o impuls, który wybudzi nas z marazmu. W głowie pojawił się plan – dość odważny, może i ryzykowny.

Niewinna gra

Pomysł przyszedł mi do głowy w sklepie. Stałam przy półce z bielizną i nagle poczułam przypływ śmiałości. Kupiłam czerwony komplet, chociaż wiedziałam, że Darek nie zwróci na niego większej uwagi. Od miesięcy nasze życie intymne było przewidywalne jak ramówka telewizji śniadaniowej. Chciałam coś zmienić. Coś, co go obudzi. Zastanawiałam się, czy trochę zazdrości nie zrobiłoby mu dobrze. Zaczęłam od subtelnych zmian – zmieniłam fryzurę, częściej malowałam usta, wychodziłam z domu bez podawania szczegółów. Wystarczyło, że rzuciłam:

– Mam dziś spotkanie z koleżankami. Wracam późno.

Nie pytał. Kiwał głową i wracał do swoich spraw. Byłam zdziwiona, że to wciąż działało. Przez chwilę myślałam, że może po prostu już mu nie zależy. Ale potem, któregoś wieczoru, gdy szykowałam się do wyjścia, rzucił kąśliwie:

– Ostatnio często gdzieś wychodzisz. Spotkania biznesowe czy może randki?

Uśmiechnęłam się pod nosem.

– A co, zazdrosny?

– Nie wiem, może powinienem być?

W jego głosie było coś, czego dawno nie słyszałam – napięcie. To mnie utwierdziło w przekonaniu, że idę w dobrym kierunku. Oczywiście nie miałam kochanka, ale nie musiał o tym wiedzieć. Czasem wystarczy cień podejrzenia, by wywrócić rutynę do góry nogami.

Zapach perfum i telefon nieznajomego

W pracy poprosiłam kolegę z działu marketingu, Kamila, żeby przez kilka dni dzwonił do mnie o nietypowych porach. Wyjaśniłam, że to „mała domowa intryga” i potrzebuję odrobiny pomocy. Roześmiał się, ale zgodził bez wahania. Zawsze miał do mnie słabość. Pierwszy telefon zadzwonił, gdy z Darkiem jedliśmy kolację. Spojrzał na ekran, potem na mnie.

– Nie odbierzesz?

– Nie, to tylko z pracy – odpowiedziałam z pełnym spokojem, ale nie wyciszyłam telefonu, więc po chwili przyszła wiadomość.

„Miłego wieczoru, piękna” – przeczytał na głos. – To też z pracy?

Zawahałam się tylko przez ułamek sekundy.

– Kamil to żartowniś. Po prostu się wygłupia.

Darek milczał. Odłożył widelec i patrzył w talerz, jakby próbował tam znaleźć odpowiedzi. Poczułam mieszankę ekscytacji i niepokoju. Nie chciałam go ranić, ale zależało mi, żeby znów poczuł, że jestem kobietą, a nie tylko gospodynią domową. Następnego dnia spryskałam się nowymi perfumami. Mocnymi, wyrazistymi. Gdy wróciłam do domu, Darek siedział w salonie i coś oglądał.

– Pachniesz inaczej – rzucił.

– Podobają ci się?

– A komu mają się podobać? – zapytał chłodno.

Serce zabiło mi szybciej. Zazdrość zaczęła kiełkować. Widziałam to w jego oczach. I choć było mi trochę wstyd, że to prowokuję, jednocześnie czułam satysfakcję. Darek w końcu zaczynał mnie dostrzegać. Jakby na nowo musiał się o mnie starać. A ja? Zaczynałam znów czuć się pożądana.

Ziarno podejrzenia zostało zasiane

Kilka dni później Darek wrócił z pracy wcześniej niż zwykle. Siedziałam w kuchni, rozmawiając przez telefon z Kamilą – tak, z Kamilem, ale w kontaktach w telefonie zmieniłam imię, żeby nie wzbudzać niepotrzebnych podejrzeń. Darek wszedł bezszelestnie, usłyszał końcówkę rozmowy.

– Mówisz, że tęskniłaś? – zapytał ironicznie, zanim zdążyłam się rozłączyć.

– To była koleżanka – rzuciłam szybko.

Spojrzał na mnie uważnie, z dziwnym uśmiechem.

– Koleżanka, która tęskni?

– Tak mówimy sobie z dziewczynami. Taka nasza głupawka – wzruszyłam ramionami.

Nic nie powiedział, ale widziałam, jak ścisnął szczękę. Po raz pierwszy od miesięcy zaczął mi się przyglądać dłużej niż pięć sekund. I nie chodziło tylko o podejrzenia – była w tym ciekawość, może nawet zazdrość, a może coś jeszcze. Czułam, że mój plan zaczyna działać. Wieczorem zaproponował, że zrobimy wspólnie kolację. Zaskoczył mnie. Stał obok mnie w kuchni, krojąc warzywa, tak jak kiedyś, zanim wszystko nam spowszedniało.

– Długo zamierzasz mnie trzymać w niepewności? – zapytał nagle.

– W jakiej niepewności?

– Czy coś się zmieniło. Ty się zmieniłaś.

– Może po prostu przypomniałam sobie, że jestem kobietą.

Uśmiechnął się smutno.

– A ja przypomniałem sobie, że mogę cię stracić.

Te słowa zakuły mnie w serce. Nie spodziewałam się ich. Gra zaczynała mieć konsekwencje. A ja nie byłam już pewna, czy jestem gotowa, żeby ponosić ich ciężar.

Między wściekłością a pożądaniem

Wszystko zaczęło się wymykać spod kontroli. Darek stał się bardziej uważny, ale też bardziej nerwowy. Odbierał moje telefony, zanim zdążyłam podejść. Zaglądał mi przez ramię, gdy pisałam wiadomości. Kiedy zaproponowałam wieczorne wyjście z przyjaciółkami, wybuchł.

– Znowu?! A może tym razem powiesz mi z kim i gdzie?

– Darek, przecież wiesz, że to tylko dziewczyny...

– Już nie wiem, co wiem. Może powinnam zadzwonić do tej Kamili?

Zamarłam. On pamiętał imię. Przemykał się cieniem przez jego myśli, choć udawał, że mu obojętne. Patrzyłam na niego i czułam, jak uścisk w gardle łączy się z czymś... dziwnie przyjemnym. Bo złość, którą widziałam w jego oczach, była podszyta uczuciem. Tego wieczoru nie wyszłam. Zamiast tego usiedliśmy na kanapie. Czułam napięcie w powietrzu – jakby wystarczyło jedno słowo, by wszystko się rozsypało albo... zapłonęło.

– Powiedz mi, czy ci na mnie jeszcze zależy – powiedział w końcu.

– Gdyby mi nie zależało, już by mnie tu nie było.

Nie odpowiedział. Zamiast tego przyciągnął mnie do siebie. Pocałował z taką siłą, jakby chciał zmazać wszystkie tygodnie niepewności, milczenia i podejrzeń. Serce biło mi jak szalone. Nie pamiętałam, kiedy ostatni raz tak mnie całował. Może rzeczywiście zazdrość jest jak nawóz – boli, drażni, ale z niej może wyrosnąć coś nowego. Może nawet lepszego niż wcześniej.

Kto się boi, ten kocha

Po tamtym wieczorze coś się zmieniło. Darek zaczął bardziej zabiegać o moją uwagę – zaproponował wspólny wyjazd za miasto, przyniósł mi kwiaty bez okazji, nawet raz ugotował kolację, chociaż nie cierpi gotować. Ja z kolei zaczęłam czuć dziwny niepokój. Osiągnęłam to, czego chciałam, ale jakim kosztem? Zaczęły mnie gryźć wyrzuty sumienia. Kamil dopytywał, jak długo jeszcze ma w tym uczestniczyć. Zmieniłam temat. W pracy unikałam go, nie odbierałam już jego telefonów po godzinach. Nie chciałam dłużej komplikować sytuacji.

Któregoś wieczoru, leżąc w łóżku, Darek dotknął mojej dłoni.

– Kocham cię, wiesz?

Zacisnęłam powieki. Poczułam ciepło, ale też coś na kształt lęku.

– Ja ciebie też – odpowiedziałam, ale głos zadrżał mi lekko.

– Bałem się, że cię straciłem. Myślałem, że ktoś cię podrywa, że już dla ciebie nie istnieję.

– Darek... nikt mnie nie podrywał. To była gra. Potrzebowałam, żebyś znów mnie zobaczył. Jak kobietę, nie mebel w salonie.

Długo milczał. Potem westchnął.

– No to gratulacje. Udało ci się. Przestraszyłem się jak diabli.

Położył rękę na moim brzuchu. Leżeliśmy tak bez słów. Nie było już napięcia, tylko ciche porozumienie. Oboje baliśmy się stracić coś, co przez lata wydawało się oczywiste. Ale dopiero, gdy to „oczywiste” zaczęło się chwiać, zrozumieliśmy, jak bardzo nam na sobie zależy.

Miłość po naprawie

Z perspektywy czasu wiem, że zagrałam nieczysto. Zamiast rozmawiać, wybrałam manipulację. Ale czy to mnie usprawiedliwia? Może nie. Może to tylko dowód na to, jak bardzo się bałam, że związek, który budowaliśmy piętnaście lat, rozmyje się w codzienności jak rozpuszczony cukier w herbacie.

Nie sądziłam, że zazdrość może mieć aż taką siłę rażenia. Nie spodziewałam się, że wystarczy kilka sygnałów, by Darek poczuł zagrożenie i przypomniał sobie, że jestem kobietą, którą kiedyś zdobywał z ogniem w oczach. Ale nie przewidziałam też własnych emocji – lęku, wstydu, wyrzutów sumienia.

Darek wiedział, że to była gra. Ale nie wypominał mi tego. Nie był zły – raczej zawiedziony. I chyba trochę zrozpaczony, że musiało dojść do takich sztuczek, żebyśmy znów zaczęli się widzieć. Od tamtej pory więcej ze sobą rozmawiamy. Staramy się siebie słuchać, a nie tylko słyszeć. Czasem śmiejemy się z tej całej historii, ale gdzieś pod śmiechem jest świadomość, że mogliśmy się pogubić na dobre.

Nie wiem, co przyniesie przyszłość. Ale wiem jedno – nie chcę już budować bliskości na niepewności. Chcę, żebyśmy znów byli zespołem. Może mniej romantycznym, ale bardziej prawdziwym. I jeśli zazdrość miała być nawozem, to niech teraz wzrośnie z niego coś silniejszego niż tylko impuls.

Magda, 42 lata

Czytaj także: