„Odciąłem się od rodziny, gdy mnie wydziedziczyli. Matkę przed śmiercią ruszyły wyrzuty sumienia i zrobiła mi prezent”

Życie zawsze zaskakuje wtedy, kiedy najmniej się tego spodziewasz. Poranek był zwykły, bez szczególnych emocji, dopóki telefon nie wydał krótkiego dźwięku. „Matka w szpitalu. Stan krytyczny” – wiadomość od mojego brata. Zaledwie trzy słowa, ale wystarczyły, by zburzyć spokój.

Nie utrzymywałem kontaktu z rodziną

Pokazałem SMS-a żonie, a ona bez słowa zaczęła pakować mi kanapki na drogę. Znała historię mojej relacji z rodziną i wiedziała, że decyzja o wyjeździe jest dla mnie ciężarem. Ruszyłem w drogę.

Kierując się na południe w stronę Jeleniej Góry, myślałem o tym, jak daleko od siebie oddaliliśmy się jako rodzina. Od dziesięciu lat moje życie toczyło się w Poznaniu, z dala od matki, brata i... wspomnień, które próbowałem zakopać. Droga dłużyła się niemiłosiernie.

Nie wiedziałem, czy jadę pożegnać się z matką, czy raczej rozliczyć się z przeszłością. W końcu są rzeczy, przed którymi ucieka się latami, ale one i tak nas doganiają.

Ojciec mnie wydziedziczył

Ostatni raz widziałem moją rodzinę na pogrzebie ojca. Dziesięć lat temu. Pamiętam tamten dzień – deszczowy, chłodny, pełen niewypowiedzianych pretensji. Po ceremonii zapytałem brata, czy pojedziemy razem do domu. Wtedy wszystko się zaczęło.

– To nie jest już twój dom – oznajmił Rafał.

– Jak to? – spytałem, nie rozumiejąc.

– Nie dostaniesz ani grosza. Ojciec cię wydziedziczył. Przypominasz sobie? – wtrąciła bratowa, patrząc na mnie z wyższością.

Nie chodziło mi o pieniądze, nigdy o nie nie chodziło. Ale te oskarżenia – że niby zawsze zależało mi tylko na kasie – były dla mnie ciosem poniżej pasa.

– Jeśli tak myślisz, Rafał, to naprawdę niewiele o mnie wiesz – powiedziałem, siląc się na spokój. – Nigdy nie prosiłem was o pomoc. Zawsze sam dawałem sobie radę.

– To świetnie. Dajesz sobie radę, więc nie musisz tutaj wracać – skwitował brat.

Stałem jeszcze chwilę, czekając, aż ktoś zaprotestuje. Ale matka tylko milczała, patrząc gdzieś w bok. Wtedy zrozumiałem, że nie mam, po co zostawać.

Miałem już inną rodzinę

Wróciłem do życia, które naprawdę miało dla mnie znaczenie. Moje miejsce było z Karoliną – dziewczyną, którą poznałem zimą. Była studentką z Poznania, a ja instruktorem snowboardu. Kilka wspólnych lekcji przerodziło się w coś więcej, kiedy zaprosiła mnie na kawę do pensjonatu, w którym mieszkała.

Tam poznałem jej rodziców – ludzi, którzy od pierwszego spotkania traktowali mnie lepiej niż moja własna rodzina. Spędziliśmy wieczór na rozmowach i winie, a ja poczułem, że odnalazłem miejsce, gdzie wreszcie mogę być sobą.

Karolina była moim przeciwieństwem: spokojna, wyważona, uporządkowana. Ja zawsze byłem krnąbrny i zbuntowany. Może właśnie dlatego przy niej odnalazłem równowagę.

Pół roku później, w Poznaniu, poprosiłem ją o rękę. Zgodziła się, a ja zyskałem nową rodzinę – taką, która nigdy mnie nie oceniała. Kiedy wkrótce później na świat przyszła nasza córka, przeszłość powoli zaczęła się rozmywać. Jednak całkiem nigdy nie zniknęła.

Byłem samodzielny

Odcięcie się od rodziny oznaczało, że musiałem sam walczyć o wszystko. Studia, życie, przyszłość. Zarabiałem jako barman za granicą, a zimą wracałem w rodzinne strony, by dorabiać jako instruktor snowboardu. Dzięki temu udało mi się utrzymać na powierzchni.

Pierwszy raz po latach miałem poczucie, że mogę być dumny z siebie. Nie potrzebowałem wsparcia ani pieniędzy rodziców. Wręcz przeciwnie – ich odmowa finansowania moich „fanaberii” zmotywowała mnie do działania.

W międzyczasie zdobyłem tytuł magistra historii sztuki, a praca w galerii w Poznaniu pozwoliła mi wreszcie złapać oddech. Z Karoliną budowaliśmy życie, o którym zawsze marzyłem.

Gdy myślałem o matce i bracie, coraz mniej bolały mnie wspomnienia. Tamten etap życia był dla mnie zamknięty. Ale teraz, jadąc do szpitala, uświadomiłem sobie, że niektórych rozdziałów nie da się tak łatwo zamknąć.

Zobaczyłem matkę po latach

Do szpitala dotarłem późnym popołudniem. Kiedy powiedziałem pielęgniarce, że jestem synem, spojrzała na mnie zaskoczona.

– Był tu już pana brat. Myślałam, że to jedyne dziecko – odparła z lekkim zdziwieniem.

– Jestem tym drugim – powiedziałem. – Tym, którego raczej się nie wspomina.

Zaprowadziła mnie na oddział, gdzie leżała matka. Widok jej wyniszczonego ciała mną wstrząsnął. Skóra jak pergamin, ręce jak gałązki. To nie była ta sama kobieta, która potrafiła mnie zgasić jednym spojrzeniem.

Usiadłem obok jej łóżka, wziąłem jej zimną dłoń i wyszeptałem:

– Mamo, to ja, Jacek. Przyjechałem.

Nie drgnęła, ale pielęgniarka powiedziała, że czasem pacjenci w takim stanie coś czują. Postanowiłem czuwać przy niej, nie wiedząc, czy to wszystko ma jeszcze jakikolwiek sens.

Przeprosiła mnie

Nad ranem matka poruszyła się lekko. Jej powieki drgnęły, a oczy powoli otworzyły się. Spojrzała na mnie, jakby mnie rozpoznawała.

– Jacusiu... – wyszeptała.

Z trudem pochwyciłem jej słowa.

– Przebacz mi... – dodała cicho, a w jej głosie pobrzmiewała autentyczna skrucha.

– Mamo... – wydusiłem, czując, jak łzy napływają mi do oczu. – Wszystko już dobrze. Wybaczam ci.

Na jej twarzy pojawił się cień uśmiechu.

– To dobrze. Powiem tacie, że już wszystko w porządku... – szepnęła i zamknęła oczy na zawsze.

Zostałem sam. W sali było cicho, tylko monitor wciąż wydawał równy, monotonny dźwięk. Nie płakałem. Czułem, że choć nic nie zostało naprawione, zrobiłem to, co musiałem.

Dwa tygodnie później wizyta u notariusza zmieniła wszystko. Matka zostawiła mi niezwykły prezent – pierścionek z diamentem. To była jej forma przeprosin, jej ostatni gest wobec mnie. Wiedziałem, że nie chodziło o pieniądze. Ten kamień był symbolem. Przyjęcie go było jak ostateczne pogodzenie się z przeszłością.

Jacek, 32 lata

Czytaj także: „Na rodzinnym obiedzie mama podała rosół z niespodzianką. W jednej chwili przestaliśmy być normalną rodziną”
„Żałuję, że całe życie spałam tylko z mężem. Po 12 latach przyznał się, że kalorie z moich obiadów spalał w łóżku innej”
„Nigdy nie pożyczam pieniędzy, ale było mi żal sąsiadki. Żałuję, bo udaje głupią i nie chce oddać 1000 zł”