„Przyjaciółka wpędziła mnie w finansowe bagno. Gdy ona wrzucała zdjęcia z plaży, ja płakałam nad zaległymi fakturami”

Od zawsze marzyłam o stworzeniu czegoś wyjątkowego, czegoś, co będzie moje, co stanie się moim miejscem na ziemi. Razem z moją najlepszą przyjaciółką Julką od lat marzyłyśmy o otwarciu własnej kawiarni. Z czasem ten marzycielski projekt stał się dla nas celem życia, czymś, co miało przynieść nam satysfakcję i spełnienie. Byłyśmy jak siostry, zawsze gotowe na wzajemne wsparcie i wspólne dążenie do realizacji naszych planów.

Pamiętam te niezliczone wieczory spędzone na planowaniu i dyskusjach o tym, jak nasza kawiarnia będzie wyglądała, jakie serwować będziemy ciasta i jakie aromaty kaw będą unosiły się w powietrzu. Każda chwila była pełna entuzjazmu i nadziei, a wizja wspólnej przyszłości dodawała mi sił, by iść naprzód.

Podczas gdy ja zajmowałam się organizacją wnętrza i zatrudnianiem personelu, Julka, posiadająca smykałkę do finansów, wzięła na siebie odpowiedzialność za nasze budżety i rachunki. Bez wahania powierzyłam jej tę część, ufając, że razem stworzymy coś pięknego. Byłyśmy pewne, że nasza determinacja i ciężka praca przyniosą nam wymarzone sukcesy.

Jednak to, co zaczęło się jako piękne marzenie, wkrótce miało zamienić się w koszmar, którego nigdy się nie spodziewałam.

Wymarzona kawiarnia nie przynosiła zysków

Siedziałam przy stoliku w naszej kawiarni, popijając czarną kawę, kiedy Julka przyszła z teczką dokumentów. Była uśmiechnięta, jakby nic się nie działo, ale ja czułam, że coś jest nie tak. Ostatnio zaczęły mnie dręczyć myśli, że nasze finanse nie są w najlepszym stanie. Zyski były mniejsze, niż się spodziewałyśmy, a ja chciałam wiedzieć dlaczego.

– Julka, możemy porozmawiać o finansach? – zapytałam, starając się brzmieć jak najbardziej neutralnie.

Julka spojrzała na mnie z lekkim zdziwieniem, po czym uśmiechnęła się szeroko.

– Och, Kasia, nie martw się! Wszystko jest pod kontrolą. To tylko przejściowe trudności – odparła, machając ręką, jakby chciała odpędzić natrętną muchę.

Nie byłam przekonana. Coś w jej tonie i lekceważącym podejściu sprawiało, że nie mogłam się pozbyć uczucia niepokoju.

– Julka, naprawdę chciałabym znać szczegóły. Może mogę pomóc w jakiś sposób? Może coś przeoczyłyśmy? – kontynuowałam, mając nadzieję, że uda mi się wyciągnąć od niej więcej informacji.

Julka westchnęła, jakby próbując zyskać na czasie.

– Kasia, przecież mówiłam ci już, że to przejściowe. Po prostu musimy się trochę bardziej zareklamować i przyciągnąć więcej klientów. Wszystko będzie dobrze – mówiła z takim przekonaniem, że prawie dałam się przekonać.

Ale nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że Julka coś przede mną ukrywa. Czyżby naprawdę nie chciała mnie wtajemniczać w stan naszych finansów? A może był jakiś powód, dla którego nie chciała mi mówić wszystkiego? To pytanie wciąż powracało, nie dając mi spokoju.

Zaczęłam podejrzewać, że coś tu nie gra

Z czasem zaczęłam zauważać pewne zmiany w stylu życia Julki. Najpierw nowe, błyszczące auto zaparkowane pod jej domem, które zaskoczyło mnie swoją elegancją. Potem zdjęcia z luksusowych wakacji na Instagramie, gdzie pozowała na egzotycznych plażach, popijając kolorowe drinki z palemką.

Nie chciałam być zbyt wścibska, ale nie mogłam zignorować tych znaków. Pewnego dnia, kiedy siedziałyśmy razem przy stoliku w naszej kawiarni, postanowiłam zapytać ją o te nagłe zmiany.

– Julka, widziałam twoje zdjęcia z wakacji. Wyglądało na to, że bawiłaś się świetnie! – zaczęłam rozmowę, starając się brzmieć lekko i naturalnie.

Julka uśmiechnęła się szeroko, zadowolona z mojej uwagi.

– Ach, tak! To był wspaniały wyjazd. Potrzebowałam odrobiny relaksu – odpowiedziała, podkreślając swoje słowa z zadowoleniem.

Postanowiłam zaryzykować i zapytać o to, co naprawdę mnie nurtowało.

– A to nowe auto? Wygląda fantastycznie! – powiedziałam z uśmiechem, choć w środku czułam rosnące napięcie. – Musiało cię to sporo kosztować, co?

Julka tylko machnęła ręką, jakby to był błahy temat.

– Wiesz, zasłużyłam na małe luksusy. Pracujemy ciężko, więc czemu nie? – odparła beztrosko.

Te słowa uderzyły mnie niczym zimny prysznic. Zasłużyła na małe luksusy? A co z naszym wspólnym projektem, z kawiarnią, którą miałyśmy ratować przed problemami finansowymi?

Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że coś tu nie gra. Moje podejrzenia narastały, ale próbowałam zachować spokój. Może po prostu przesadzałam?

Moja niepewność stale rosła

Nie mogłam już dłużej znieść tej niepewności. Coś musiało być nie tak, skoro Julka zachowywała się w tak tajemniczy sposób. Pewnego dnia, gdy Julka miała spotkanie poza kawiarnią, postanowiłam przeszukać dokumenty finansowe, które trzymała w swoim biurze. Wiem, że to nie było fair, ale czułam, że muszę się upewnić, co się dzieje z naszymi pieniędzmi.

Z sercem bijącym jak młot, otworzyłam szufladę jej biurka. Dokumenty były uporządkowane, ale coś nie pasowało. Przejrzałam faktury i raporty finansowe. Z każdą kolejną kartką moja pewność rosła – coś tu było nie w porządku. Liczby się nie zgadzały. Były transakcje, które wyglądały podejrzanie. Nie mogłam uwierzyć w to, co widzę.

W tym momencie usłyszałam dźwięk z telefonu Julki, który leżał na biurku. Na ekranie wyświetlała się wiadomość. Moja ciekawość wzięła górę, więc zerknęłam, kto pisze. To był jej bliski przyjaciel, z którym rozmawiała przez telefon zaledwie kilka dni temu.

– Wiesz, z tymi pieniędzmi to była świetna decyzja, Julka. Należały ci się te wakacje i nowy samochód. Kiedy w końcu powiesz Kasi, że część kasy idzie na ciebie? – przeczytałam fragment wiadomości, zamarzając w miejscu.

Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Jak Julka mogła coś takiego zrobić? Czułam, jak ogarnia mnie złość, żal i niedowierzanie. Musiałam z nią porozmawiać, natychmiast. Z dowodami w rękach, czekałam, aż wróci do kawiarni. Kiedy tylko się pojawiła, od razu przystąpiłam do konfrontacji.

– Julka, musimy porozmawiać – powiedziałam twardo, trzymając w dłoni dokumenty.
Jej twarz zbladła, a uśmiech, którym mnie zawsze witała, zniknął. Widząc moją determinację, wiedziała, że nie mogła już dłużej unikać tego tematu.

Po naszej przyjaźni został tylko kurz

Stanęłyśmy naprzeciw siebie w naszej ukochanej kawiarni, teraz scenie emocjonalnego starcia. Czułam, jak serce mi się ściskało, kiedy patrzyłam na Julkę – moją przyjaciółkę, osobę, której ufałam bezgranicznie.

– Kasia... – zaczęła, ale przerwałam jej, unosząc rękę.

– Julka, jak mogłaś? – zapytałam, czując łzy napływające do oczu. – Dlaczego brałaś nasze pieniądze na swoje potrzeby? Czy to był dla ciebie tylko biznes? A co z naszą przyjaźnią?

Julka odwróciła wzrok, jakby szukając odpowiedzi na suficie. Po chwili ciszy, która zdawała się trwać wieczność, odpowiedziała:

– Kasiu, wiem, że to źle wygląda, ale...

Czułam, że zasłużyłam na coś więcej. Pracowałyśmy tak ciężko, a ja chciałam się poczuć, jakbyśmy już odniosły sukces – tłumaczyła się, choć jej słowa nie przynosiły ulgi.

– Zasłużyłaś? A co ze mną, Julka? Czy ja nie zasłużyłam? Czy nasza kawiarnia nie zasłużyła na to, by dać jej szansę przetrwać? – krzyczałam, czując, jak emocje przejmują nade mną kontrolę.

Julka spuściła głowę, a łzy zaczęły płynąć po jej policzkach. Jej milczenie mówiło więcej niż słowa. Nie miała już żadnych usprawiedliwień. Nasza przyjaźń, tak silna i nierozerwalna, właśnie się kruszyła.

Po tej burzliwej wymianie, Julka wyszła, pozostawiając mnie samą w kawiarni. Otoczona ciszą i pustką, zastanawiałam się, co dalej. W mojej głowie kłębiły się myśli – co z kawiarnią, co z naszym marzeniem, co z przyszłością?

Czułam się zdradzona i zagubiona, jakbym stała na krawędzi przepaści, nie wiedząc, w którą stronę zrobić krok.

Dziś sama muszę zawalczyć o mój biznes

Zdesperowana i zdeterminowana, postanowiłam zasięgnąć profesjonalnej porady. Z umówionym wcześniej terminem, wybrałam się do biura naszego księgowego. To była dla mnie nowa rzeczywistość – w obliczu problemów finansowych, musiałam zmierzyć się z tym, czego wcześniej unikałam. Wchodząc do biura, miałam nadzieję, że może nie wszystko stracone, że uda się uratować sytuację.

– Pani Kasiu, proszę usiąść – powiedział księgowy, sympatyczny mężczyzna o łagodnym spojrzeniu.

Rozłożył przed nami dokumenty finansowe, które przyniosłam.

– Przyjrzyjmy się temu razem.

Przez następne godziny tłumaczył mi, jak Julka manipulowała finansami, jak pieniądze były przerzucane z jednego konta na drugie, aby wyglądało, że wszystko jest w porządku. Byłam oszołomiona tym, co usłyszałam. Każde jego słowo było niczym kolejne uderzenie młotem.

– Wygląda na to, że sytuacja jest poważniejsza, niż się wydawało – powiedział, zerkając na mnie z troską.

– Jest pani zadłużona, a odzyskanie stabilności finansowej będzie wymagało sporego wysiłku.

Słowa te wywołały u mnie poczucie bezsilności. Nasze marzenie, które miało być spełnieniem życia, teraz wydawało się ciężarem, który musiałam dźwigać sama. Jak mogłam być tak naiwna, by nie zauważyć, co się dzieje?

– Co mogę zrobić, żeby to naprawić? – zapytałam z drżeniem w głosie, choć odpowiedź wydawała się oczywista.

– Będzie potrzebna restrukturyzacja, zmniejszenie wydatków i stopniowe spłacanie długów – wyjaśnił księgowy, wskazując mi potencjalne kierunki działania.

– To może zająć trochę czasu, ale jest możliwe.

Podziękowałam mu i opuściłam biuro z ciężkim sercem. Wiedziałam, że muszę walczyć o kawiarnię, ale teraz to była moja walka.

Julka, kiedyś moja najbliższa przyjaciółka, stała się częścią przeszłości, a ja musiałam odnaleźć się w tej nowej, trudnej rzeczywistości.

Katarzyna, 35 lat

Czytaj także:

• „Przyjaciółka przyczepiła się do nas jak rzep. Przychodzi bez zapowiedzi, plądruje lodówkę i jeździ za nami na wakacje”
• „Moja przyjaciółka to zgorzkniała stara baba. Uwielbia krytykować i obrażać młodych, bo czuje się od nich lepsza”
• „Chciałam pomóc przyjaciółce w potrzebie, a ona bezczelnie to wykorzystała. Traktowała mój dom jak klub towarzyski”