„Na pogrzebie spotkałam kochanka sprzed 31 lat. TZamiast miłości, ożywił we mnie tylko gorzkie żale”

Czasem jedna wiadomość potrafi przewrócić życie do góry nogami. Kiedy dowiedziałam się o śmierci Andrzeja, poczułam dziwne ukłucie w sercu, choć od lat nie byliśmy w kontakcie. Jeszcze bardziej niepokoiła mnie myśl, że na jego pogrzebie zobaczę Artura – mężczyznę, którego kochałam trzydzieści lat temu. Moje życie po rozwodzie nie było bajką. Skupiłam się na córce, pracy, byle tylko nie wracać do przeszłości. Teraz jednak przeszłość sama stanęła przede mną. Czułam, że ten dzień otworzy coś, co przez dekady tłumiłam.

Spotkałam go przy trumnie

Stałam przy grobie Andrzeja, wpatrując się w szary kamień. Ludzie szeptali modlitwy, ale ja słyszałam tylko przyspieszone bicie własnego serca. Nagle kątem oka zauważyłam sylwetkę, której się obawiałam. To był Artur. Wysoki, siwiejący, ale wciąż z tym samym spojrzeniem, które kiedyś potrafiło rozbroić mój świat. Nie podszedł od razu. Minęło kilka minut, zanim pojawił się obok mnie.

– Myślałem, że nie przyjdziesz – powiedział cicho, patrząc gdzieś ponad moje ramię.

– Nie mogłam nie przyjść. Andrzej był dla mnie kimś ważnym – odpowiedziałam, starając się, by mój głos brzmiał spokojnie.

Chciał powiedzieć coś więcej, ale w jego oczach widziałam wahanie. Milczeliśmy, dopóki ludzie nie zaczęli się rozchodzić. W końcu odwrócił się do mnie.

– Może wypilibyśmy kawę? Nie wiem, czy to dobry pomysł, ale...

Przez chwilę biłam się z myślami, ale czułam, że nie mogę uciec. Nie teraz.

– Dobrze. Kawa to jeszcze nie koniec świata – odpowiedziałam z lekkim uśmiechem, choć w środku aż mi kipiało od emocji.

Ruszyliśmy razem w stronę parkingu, udając, że to zwykłe spotkanie po latach. Ale przecież oboje wiedzieliśmy, że nie będzie zwykłe.

Nie mogłam udawać

Usiedliśmy przy małym stoliku w kawiarni, która wydawała się zbyt jasna i zbyt radosna jak na nasze nastroje. Artur zamówił kawę, nie pytając mnie o zdanie. Wiedziałam, że pamięta, jaką lubię.

– Dalej pijesz z mlekiem? – zapytał, kiedy kelnerka odeszła.

– A ty dalej uciekasz, kiedy robi się poważnie? – odcięłam się szybciej, niż planowałam. Widziałam, jak napięły mu się szczęki.

Zapanowała cisza, w której dźwięki filiżanek wydawały się hałaśliwe.

– Trzydzieści lat milczenia. A wszystko, co chcę zrobić, to zapytać, jak ci się żyje – powiedział w końcu, spuszczając wzrok.

– Przeżyłam. Bez ciebie. Ale nie będziemy tu udawać, że nic się nie stało – odparłam, nie mogąc już dłużej trzymać emocji pod kontrolą.

– Wiem, że schrzaniłem. Tylko wtedy myślałem, że to była jedyna droga. Bałem się.

Zacisnęłam palce na filiżance.

– A ja myślałam, że po prostu nie byłam dla ciebie wystarczająca.

Spojrzał na mnie z czymś na kształt żalu, ale to było za mało. Ta rozmowa była jak wierzchołek góry lodowej – cała reszta wciąż kryła się pod powierzchnią.

Czas wcale nie leczy ran

Wieczorem zadzwonił. Gdy tylko usłyszałam jego głos, wiedziałam, że to się nie skończy na jednej kawie. Umówiliśmy się w parku, tam, gdzie kiedyś spędzaliśmy całe godziny. Siedzieliśmy na ławce, a wokół nas przechadzały się pary, które pewnie nie znały jeszcze słowa „rozczarowanie”.

– Nie wiem, czy potrafię ci to wyjaśnić – zaczął, patrząc na swoje dłonie. – Ale wtedy byłem tchórzem. Nie chciałem cię ranić, a zraniłem najbardziej, jak się dało.

– Myślisz, że twoje „bałem się” coś zmieni? Że usprawiedliwi te lata ciszy? – spytałam ostrożnie, choć czułam, jak gardło mi się zaciska.

– Nie zmieni. Ale nie chcę, żebyś myślała, że dla mnie to nie było ważne. Ty byłaś najważniejsza, ale nie potrafiłem wtedy tego udźwignąć.

Milczałam, bo co można odpowiedzieć na coś takiego? Czy w ogóle istnieje właściwa odpowiedź?

– Wiesz, czego się nauczyłem przez te lata? – zapytał cicho. – Że czas nie leczy ran. On tylko uczy, jak z nimi żyć.

Wstałam powoli, czując, że więcej nie zniosę.

– Dla mnie to za późno, Artur. Nie wiem, czy potrafię jeszcze cię słuchać.

Wyznanie spóźnione o trzy dekady

Następnego dnia Artur czekał pod moim blokiem. Stał tam z determinacją człowieka, który nie zamierza odpuścić.

– Iwona, proszę. Daj mi ostatnie pięć minut – powiedział, zanim zdążyłam wejść do klatki.

Wpuściłam go do mieszkania. Nie wiedziałam, czy bardziej z ciekawości, czy ze zmęczenia. Usiadł na fotelu, jakby to było jego naturalne miejsce.

– Przez te lata często zastanawiałem się, jakby to było, gdybym wtedy został. Gdybym cię nie zostawił samej. I nie chodzi o to, żeby teraz coś naprawiać. Chcę, tylko żebyś wiedziała, że rozumiem swój błąd.

– A ja przez te lata myślałam, że po prostu przestałeś mnie kochać – powiedziałam, nie patrząc mu w oczy.

– Nie przestałem. Ja wtedy po prostu nie potrafiłem kochać tak, jak tego potrzebowałaś.

Te słowa były brutalnie szczere. Po raz pierwszy nie miałam wrażenia, że chce coś ukryć. Siedzieliśmy chwilę w ciszy, jakby każde z nas próbowało zebrać myśli.

– Iwona, ja nie oczekuję, że zaczniemy od nowa. Chcę, tylko żebyśmy oboje mogli zamknąć to, co nigdy nie zostało domknięte – dodał.

Pokiwałam głową. Nie wiedziałam, co dalej. Ale wiedziałam, że muszę mu pozwolić dokończyć tę historię.

To było dla mnie trudne

Wieczorem rozmawiałam z Zofią. Córka od razu zauważyła, że coś się we mnie zmieniło.

– Mamo, ty od wczoraj jesteś jak nie ty. Co się dzieje? – zapytała bez ogródek.

– Spotkałam Artura – powiedziałam cicho, a jej oczy rozszerzyły się z zaskoczenia.

– Tego Artura? Tego, o którym nigdy nie chciałaś mówić?

Pokiwałam głową. Przez chwilę milczała, a potem westchnęła.

– I co teraz? – spytała.

– Nie wiem. Nie chcę się łudzić. Przyszedł, żeby się rozliczyć z przeszłością. I tyle.

Zosia usiadła obok mnie na kanapie.

– Mamo, ja wiem, że to dla ciebie trudne. Ale może to właśnie ten moment, żeby powiedzieć sobie wszystko, co przez lata bolało. Nie musisz mu wybaczać. Ale może warto posłuchać?

Patrzyłam na nią i czułam coś dziwnego. Może faktycznie to była ostatnia szansa, żeby zamknąć pewien rozdział mojego życia. Nie z litości, nie z potrzeby zaczynania od nowa. Po prostu po to, żeby przestać czuć ciężar tych lat.

Bez iluzji, bez gniewu

Spotkaliśmy się jeszcze raz. Bez nadziei, bez wielkich słów. Usiedliśmy znowu na ławce w parku tak jak kiedyś. Artur opowiadał mi o swoim życiu, o żonie, którą stracił kilka lat temu. Ja mówiłam o samotności, która stała się moim codziennym towarzyszem. Nie było w tym spotkaniu nic romantycznego. Była szczerość, której zabrakło trzydzieści lat temu. W pewnym momencie spojrzeliśmy na siebie i oboje zrozumieliśmy, że nie cofniemy czasu. Ale mogliśmy przynajmniej zakończyć historię bez gniewu, który przez lata wisiał w powietrzu.

– Wiesz, Iwona, nie jesteśmy już tymi ludźmi, którymi byliśmy wtedy – powiedział cicho.

– I dobrze. Bo tamtych ludzi nie potrafiliśmy zrozumieć. Może teraz choć spróbujemy.

Nie obiecywaliśmy sobie niczego. Pożegnaliśmy się bez łez, bez dramatów. Po prostu jako dwoje ludzi, którzy w końcu zrozumieli, że nie zawsze dostaje się drugą szansę, ale można dostać spokój. Wracałam do domu z poczuciem, że ciężar, który dźwigałam przez lata, wreszcie zsunął się z moich ramion. To nie bajka, ale prawdziwe życie.

Iwona, 54 lata

Czytaj także: