„Na 18. córki pojawił się jej biologiczny ojciec. Jego jedno słowo wszystko zniszczyło”

Moja córka, Pola, właśnie osiągnęła pełnoletniość, choć dziś nie wiem, czy to bardziej powód do dumy, czy do bólu. Przez ostatnie dni patrzę, jak dorosłość roztrzaskuje jej serce, jak wali się jej świat i jak – zresztą słusznie – obwinia za to mnie.

Nie jestem święta. Popełniłam wiele błędów, ale jeden z nich kosztował nas wszystkich za dużo. Przez osiemnaście lat nie powiedziałam jej prawdy o ojcu. Tłumaczyłam sobie, że robię to dla jej dobra, że Marek ją kochał, wychowywał jak swoją, że Daniel – biologiczny ojciec – odszedł, zanim się jeszcze urodziła, więc nie miał prawa się wtrącać. Że tak będzie lepiej. Że jeśli kiedyś zapyta, to wtedy powiem. Tyle że Pola nie pytała. A ja... coraz bardziej bałam się, że gdy prawda wyjdzie na jaw, wszystko się posypie. I właśnie tak się stało. Wyszła. W najgorszy możliwy sposób.

To miały być radosne urodziny. Tort, balony, rodzinna atmosfera. Marek zamówił catering z jej ulubionymi potrawami, a ja – mimo bólu głowy i tego niepokoju, który narastał od rana – uśmiechałam się do gości i udawałam, że wszystko jest w porządku. Nie wiedziałam, że go zaprosiła. Że ktoś go zaprosił. A może przyszedł sam z siebie? Do dziś nie wiem, skąd się tam wziął.

Daniel. Duch z przeszłości. Mężczyzna, który zostawił mnie samą z ciążą, który nigdy nie widział Poli. Pojawił się znienacka. Z życzeniami. Z prezentem. I z jednym słowem, które zrujnowało wszystko: „Córeczko”.

Stał w drzwiach jak gdyby nigdy nic

W salonie unosił się zapach lukrowego tortu i świeżo zaparzonej kawy. Balony, serpentyny, światełka – Pola chciała, żeby to była prawdziwa domówka, taka, którą będzie wspominać latami. Marek cały dzień krzątał się po kuchni, chociaż wszystko było zamówione. Chciał coś poprawić, coś udekorować, coś odgrzać. Widziałam, że się stara, aż za bardzo.

Pola, jak to Pola, raz była w centrum, raz znikała w swoim pokoju. Co chwilę ktoś dzwonił domofonem, przychodzili znajomi ze szkoły, kuzynki, moja siostra z mężem, sąsiedzi z góry. Było gwarno, ciepło, śmiesznie. Pola śmiała się głośno, trochę z nerwów, trochę z euforii. Miała na sobie nową sukienkę, którą sama wybrała. Wyglądała dojrzale. Aż za dojrzale. Chyba dlatego tak bardzo mnie to uderzyło, gdy zobaczyłam go w drzwiach.

Z początku nie poznałam. Stał chwilę, jakby nie był pewien, czy dobrze trafił. Wysoki, ciemna kurtka, pod pachą koperta z prezentem. Zmarszczki wokół oczu, jakby całe życie nie potrafił spać spokojnie. Pola podeszła do niego z uśmiechem, pewnie myślała, że to jakiś znajomy Marka. Patrzyłam z drugiego końca pokoju, jak wyciąga do niej rękę, jak lekko się pochyla.

– Wszystkiego najlepszego, córeczko – powiedział.

Zrobiło się cicho. Nikt się nie śmiał, nikt nie klaskał. Pola zastygła w bezruchu, trzymając w dłoni złotą kopertę. Spojrzała na niego, potem na mnie, jakby szukała potwierdzenia, że to tylko głupi żart.

– Kim on był? – zapytała, cicho, z niedowierzaniem.

Nie odpowiedziałam. Nie zdążyłam. On już odwracał się na pięcie, jakby tylko tyle miał do załatwienia. Przyszedł, powiedział, zostawił prezent. Nie czekał na odpowiedź, nie próbował rozmawiać. Wyszedł, zanim ktokolwiek zdążył zareagować.

Marek stanął obok mnie, napięty, blady.

– To był on? – zapytał szeptem.

Skinęłam głową.

– Tak.

W tym momencie wszystko się zmieniło. Pola stała pośrodku salonu, otoczona gośćmi, ale wyglądała jakby była zupełnie sama. Jej spojrzenie przeszło po twarzach obecnych, potem znów zatrzymało się na mnie.

– Powiesz mi, o co tu chodzi? – zapytała, ale nie miałam słów. Wszystko, czego się bałam, stało właśnie przede mną. W jednej chwili. W jednym zdaniu.

To był dla niej zawód

Następnego dnia od rana czułam, że coś we mnie drży. Pola nie zeszła na śniadanie. Siedziałam przy stole z kubkiem herbaty, wpatrując się w drzwi jej pokoju. Wiedziałam, że przyjdzie. I że nie będzie to rozmowa, na którą jestem gotowa.

Przyszła tuż przed południem. Miała związane włosy i spuchnięte oczy. Nie wyglądała na złą. Wyglądała na zawiedzioną. To było gorsze.

– Kto to był? – zapytała bez emocji.

Wzięłam głęboki oddech.

– Daniel. Twój biologiczny ojciec.

Patrzyła na mnie, jakby nie rozumiała znaczenia tych słów.

– Czyli przez całe życie mnie okłamywałaś?

– Nie chciałam cię skrzywdzić. On zniknął, zanim się urodziłaś.

– A to cię usprawiedliwia? Nie obchodzi mnie to. Muszę wiedzieć, kim jestem – głos jej drżał, ale ani razu nie podniosła tonu.

– Pola...

– Nie mów do mnie tak, jakbyś mogła to naprawić – przerwała. – Zabrałaś mi coś, czego już nie odzyskam.

Odeszła bez słowa więcej. A ja zostałam przy stole, czując, że właśnie zaczęło się coś, czego nie potrafię zatrzymać.

Wieczorem spakował torbę i wyszedł

Marek próbował z nią rozmawiać. Pukał do drzwi jej pokoju, stawał w korytarzu, mówił cicho, spokojnie, bez pretensji. Pola nie odpowiadała. W końcu wyszła. Stała w przedpokoju z rękami założonymi na piersi. Twarz miała napiętą, jakby wszystko w niej trzymało się na ostatnim włosku.

– Nie jesteś moim prawdziwym tatą – powiedziała spokojnie, ale każde słowo ciążyło bardziej niż krzyk.

Marek zamarł. Jakby nie dowierzał, że usłyszał to od niej. Patrzył na nią długo, nic nie mówił. Tylko ten jego lekki ruch brwi, jakby go coś ukłuło.

– W porządku – odezwał się w końcu, cicho. – Rozumiem.

– Nie rozumiesz. Ty nie wiesz, co to znaczy żyć w kłamstwie przez osiemnaście lat.

– Ale wiem, co to znaczy być twoim ojcem – odpowiedział.

Ona nie zareagowała. Odwróciła się i zamknęła drzwi. Wtedy zobaczyłam, że Marek przestaje walczyć. Przeszedł do kuchni i usiadł ciężko przy stole. Usiadłam naprzeciwko.

– Straciłem ją – powiedział. – Nigdy nie byłem jej ojcem.

– To nieprawda. Wychowałeś ją, byłeś przy niej codziennie, uczyłeś jeździć na rowerze, siedziałeś przy niej, gdy miała gorączkę. To wszystko się liczy.

– Ale nie wystarczyło, prawda?

Nie odpowiedziałam. Bo nie wiedziałam, co mogłoby go pocieszyć. Wieczorem spakował torbę i po prostu wyszedł. Zostawił klucze na komodzie.

Nie chciał zostać

Pola siedziała w salonie, zawinięta w koc. Nie włączyła telewizora, nie przeglądała telefonu. Po prostu siedziała i patrzyła przez okno. Usiadłam obok niej, ale nie za blisko. Nie chciałam, żeby poczuła się osaczona.

– Chciałam ci coś powiedzieć – zaczęłam po chwili ciszy. – O nim. O Danielu.

Nie odpowiedziała, ale nie wyszła. To wystarczyło.

– Miałam dwadzieścia jeden lat. Zakochałam się w nim jak głupia. Wysoki, pewny siebie, mówił, że niczego się nie boi. Wydawało mi się, że to miłość na zawsze.

– To dlaczego go wtedy nie zatrzymałaś?

– Bo nie chciał zostać – odpowiedziałam szczerze. – Kiedy dowiedział się, że jestem w ciąży, po prostu zniknął. Nie odebrał ani jednego telefonu. Nigdy się nie odezwał.

– A ty przez osiemnaście lat nawet nie próbowałaś go znaleźć?

– Nie chciałam. Nie wiedziałam, co mu powiedzieć. Nie chciałam, żeby cię skrzywdził. Marek cię pokochał jak swoją. I myślałam, że to wystarczy.

Pola wstała.

– Nie wystarczyło – rzuciła i poszła do swojego pokoju, zamykając drzwi.

Zostałam sama, z tymi wszystkimi słowami, które powinny paść wcześniej, a teraz już niczego nie naprawiały.

Srebrny naszyjnik

Kilka dni później zauważyłam, że przestała jeść śniadania. Wychodziła wcześniej, wracała później. Nie odzywała się prawie wcale. Jej telefon milczał. Nie pytała już o Daniela, ale widziałam, że coś się w niej zmieniło. Pewnego wieczoru weszłam do jej pokoju. Siedziała na łóżku, w rękach trzymała małe pudełeczko. Otworzyła je bez słowa. W środku leżał srebrny naszyjnik – prosty, cienki, z zawieszką w kształcie litery D.

– To od niego – powiedziała.

Skinęłam głową.

– Próbowałam go znaleźć – ciągnęła. – Nie ma go w mediach społecznościowych. Nikt o nim nie słyszał. Nawet imię i nazwisko nie pasuje do żadnych wyników.

Usiadłam na krześle naprzeciwko.

– Pewnie nie używa prawdziwego nazwiska. Może nie chce być znaleziony.

– To po co przyszedł?

Nie odpowiedziałam od razu.

– Może chciał coś sobie udowodnić. Albo coś naprawić, ale nie miał odwagi zostać.

Pola patrzyła na naszyjnik jeszcze chwilę, po czym zamknęła pudełko.

– A ja? Co ja mam z tego?

Wstała i wyszła z pokoju. Nie płakała. Ale nie trzeba płakać, żeby czuć się samotnym.

Przepadł bez śladu

Zostałam w tym domu sama. Nie dosłownie. Pola nadal tu mieszka, ale od tamtego wieczoru rozmawiałyśmy rzadko i krótko. O niczym ważnym. Marek na razie wynajął kawalerkę na drugim końcu miasta. Pytał, jak się czuję, ale nie pytał o Polę. Może chciał się odsunąć, zrobić miejsce dla biologicznego ojca.

Ale Daniel zniknął tak samo nagle, jak się pojawił. Szukałam go przez znajomych, przez stare maile, przez jakiekolwiek ślady. Nic. Jakby wszedł do naszego życia tylko po to, żeby przypomnieć, że nigdy nie został z niego rozliczony.

Patrzyłam na Polę i widziałam w niej codziennie trochę więcej chłodu. Naszyjnik z literą D leżał na jej biurku jak znak zapytania, który nie miał odpowiedzi. Nie nosiła go. Nie wyrzuciła też. Trzymała, jakby potrzebowała mieć dowód, że coś się jednak wydarzyło. Albo że to się nie śniło.

Zastanawiam się czasem, co by było, gdybym powiedziała prawdę wcześniej. Gdyby Pola mogła dorosnąć z tą wiedzą, a nie dostała jej jak cios w plecy. Ale wiem, że tego się już nie cofnie. Próbowałam chronić ją przed bólem, a tylko go przesunęłam w czasie. I pomnożyłam.

Jedna obecność z przeszłości wystarczyła, żeby wszystko się rozpadło. Żeby Marek się wycofał, Pola się odcięła, a ja... została z tym sama. Może kiedyś to się poskłada. Może któregoś dnia Pola zapuka do drzwi Marka, może zrozumie, że rodzic to nie tylko geny. Ale dziś nie ma na to miejsca. Dziś mamy tylko ciszę i wspomnienia tego, co mogło być dalej, gdyby nie tamten toast.

Amelia, 44 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: