„Myślałam, że mam wszystko. A potem 1 wieczór w Rzymie sprawił, że nic już nie było takie samo”

Moje życie zawsze wydawało się poukładane. Praca w korporacji, stabilny związek z Michałem i pewność jutra. Takie było moje otoczenie, aż do wyjazdu służbowego do Włoch. Tam wszystko się zmieniło. Nie spodziewałam się, że jedno spotkanie z Markiem, moim szefem, może tak zachwiać moim światem. Wracając do Polski, nie mogłam pozbyć się wrażenia, że jestem inna. Czułam się rozdarta i zagubiona. Nie byłam gotowa, by od razu podzielić się wszystkimi szczegółami, ale wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała stawić czoła temu, co się wydarzyło.

Kolacja w Rzymie

Wieczór w Rzymie miał być kolejnym formalnym spotkaniem przy kolacji, ale stał się czymś więcej. Marek, mój szef, wybrał małą restaurację w centrum miasta, znaną ze swojej atmosfery i wyśmienitego jedzenia. Od pierwszej chwili czułam, że to miejsce emanuje czymś niezwykłym. Marek, jakby czytając moje myśli, skupił na mnie swój pełen uwagi wzrok. Rozmowa rozpoczęła się od spraw zawodowych. Omawialiśmy projekt, który mieliśmy zrealizować, ale stopniowo przechodziliśmy na bardziej osobiste tematy. Marek opowiedział mi o swoich problemach w małżeństwie.

– Czasem czuję się niedoceniony – wyznał, a ja poczułam, że jego szczerość uderza mnie głęboko.

Nie potrafiłam oprzeć się wrażeniu, że Marek rzeczywiście mnie rozumie. Jego słowa rezonowały we mnie, a myśli o moim własnym związku z Michałem zaczęły mnie dręczyć. Marek nagle delikatnie dotknął mojej dłoni. Ten gest sprawił, że moje dotychczasowe wątpliwości stały się nieistotne. Wiedziałam, że powinnam była wstać i podziękować za kolację, ale nie mogłam. Zamiast tego zostałam, wsłuchując się w jego słowa, które były jak muzyka dla mojej duszy. Rozmawialiśmy o życiu, uczuciach, marzeniach i lękach. Nasza rozmowa była pełna emocji, których nigdy wcześniej nie dzieliłam z kimś z pracy.

Po kolacji Marek zasugerował, że moglibyśmy jeszcze na chwilę wstąpić do jego pokoju hotelowego, aby obejrzeć coś zabawnego na jego laptopie. Zgodziłam się, choć w duchu wiedziałam, że to nie jest dobry pomysł. W pokoju panowała przyjemna cisza, tylko odgłosy ulicy dochodziły przez otwarte okno. Usiadłam na łóżku, Marek obok mnie. Pokazał mi kilka zdjęć z podróży, ale prawdę mówiąc, nie mogłam się skupić na tym, co oglądam. Moje myśli krążyły wokół tego, co między nami zaczęło się dziać.

– Wiesz, Kasiu, od dawna chciałem z tobą tak po prostu porozmawiać – Marek przerwał ciszę, patrząc mi prosto w oczy.

Było coś hipnotyzującego w jego głosie. Zanim się spostrzegłam, zaczęliśmy się całować. Na początku próbowałam się bronić, przypominając sobie o Michale, o tym, że to nie jest w porządku. Ale potem... po prostu przestałam myśleć. Uległam chwili, emocjom, które mnie pochłonęły.

Miałam wyrzuty sumienia

Powrót do domu był trudniejszy, niż się spodziewałam. Michał, jak zawsze troskliwy i czuły, czekał na mnie z przygotowaną kolacją. Jego obecność była pełna ciepła, które wcześniej dawało mi poczucie bezpieczeństwa. Ale teraz, po wydarzeniach w Rzymie, czułam się obco. Rozpakowywałam walizkę, starając się ukryć emocje, które mną miotały. Michał niczego nie podejrzewał, uśmiechał się i opowiadał o minionym tygodniu, jakby wszystko było w porządku.

– Tęskniłem za tobą – powiedział, kładąc mi dłoń na ramieniu. Jego gesty, kiedyś tak naturalne, teraz wydawały się ciężarem, którego nie umiałam unieść. Próbowałam zachować spokój, ale w mojej głowie kłębiły się myśli o Marku, o tym, co się wydarzyło, i o przyszłości, która stała się niepewna.

Po powrocie do Polski spotkałam się z Martą, moją najlepszą przyjaciółką. Opowiedziałam jej o kolacji i nocy, starając się zrozumieć, co się właściwie wydarzyło. Marta słuchała, a jej ironiczny uśmiech mówił więcej niż słowa. Byłam roztrzęsiona, próbując zrozumieć, co się właściwie wydarzyło.

– Zdradziłaś Michała? Coś ty najlepszego zrobiła? – zapytała bez ogródek, a ja poczułam się jak osaczona. Wiedziałam, że Marta ma rację, ale nie chciałam tego przyznać na głos. Broniłam się, mówiąc, że to było tylko chwilowe zaćmienie, ale wewnętrznie czułam się winna i zagubiona.

Co powinnam zrobić?

Czułam, że Marek wciąga mnie w wir emocji, których nie potrafiłam kontrolować. Wiedziałam, że muszę coś z tym zrobić, ale nie byłam gotowa podjąć decyzji. Moje życie, które dotąd wydawało się takie stabilne, nagle zaczęło się rozsypywać jak domek z kart. Zaczęłam się zastanawiać, co będzie dalej, ale jednocześnie nie potrafiłam przestać myśleć o tym, co się między nami wydarzyło.

Każda noc była dla mnie torturą. Leżałam obok Michała, a moje myśli uciekały do Rzymu, do Marka. Czułam się jak w potrzasku, ale jednocześnie nie potrafiłam zdecydować się na jakikolwiek krok. Rozdarta między poczuciem winy a rosnącym pragnieniem czegoś nowego, nie mogłam odnaleźć spokoju. Michał był obok mnie, a ja czułam się jak najgorsza osoba na świecie, niezdolna do tego, by go pocieszyć, by być z nim naprawdę. Wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała się z tym zmierzyć.

Niedługo po powrocie otrzymałam SMS-a od Marka. „Tęsknię za tobą” – napisał. To krótkie zdanie sprawiło, że serce zabiło mi mocniej. Nie wiedziałam, co powinnam zrobić. Z jednej strony chciałam zachować dystans, z drugiej czułam nieodparte przyciąganie. Po kilku dniach wahania zgodziłam się na spotkanie przy kawie. Wybrał małą, dyskretną kawiarnię, gdzie mogliśmy spokojnie porozmawiać.

Kiedy usiedliśmy przy stoliku, Marek nie owijał w bawełnę.

– Myślę o tobie cały czas – powiedział z przekonaniem. Jego słowa były jak magnes, który przyciągał mnie mimo mojego oporu. Z jednej strony pragnęłam uciec od tej sytuacji, z drugiej jednak nie mogłam zignorować uczuć, które się we mnie budziły.

– Nie wiem, co robić – przyznałam, czując się bezradna jak nigdy. Marek patrzył na mnie z troską, a ja wiedziałam, że to nie jest zwykła fascynacja. Było to coś, co zagrażało wszystkiemu, co zbudowałam z Michałem. Po spotkaniu czułam się jeszcze bardziej zagubiona.

Nie powinnam tego robić

Rozmawiałam z Martą, próbując znaleźć odpowiedzi. Jej cierpliwość była na wyczerpaniu.

– Nie jesteś ofiarą. Sama tak wybrałaś – powiedziała twardo, nie owijała w bawełnę. Jej słowa były jak zimny prysznic, którego potrzebowałam. Wiedziałam, że miała rację, ale przyznanie się do tego było bolesne.

Emocje w naszej przyjaźni osiągnęły apogeum. Marta nie mogła zrozumieć, dlaczego ryzykuję to, co mam z Michałem. Sama nie potrafiłam odpowiedzieć na to pytanie. Czułam się jak rozdarta między dwoma światami, niezdolna do podjęcia decyzji. Każda rozmowa z Markiem pogłębiała moje wątpliwości, a każda rozmowa z Martą uświadamiała mi, jak bardzo się pogubiłam. Wiedziałam, że nadszedł czas na poważne decyzje.

Wiedziałam, że nie mogę dłużej zwlekać. Każdego dnia czułam coraz większy ciężar tajemnicy, którą nosiłam w sobie. W końcu zebrałam się na odwagę i postanowiłam porozmawiać z Michałem. To był wieczór, kiedy oboje siedzieliśmy na kanapie, w milczeniu oglądając telewizję. Napięcie we mnie rosło, a serce biło jak szalone. Musiałam mu powiedzieć prawdę, nawet jeśli miało to wszystko zniszczyć.

– Michał, muszę ci coś powiedzieć – zaczęłam niepewnie, a on spojrzał na mnie z zaniepokojeniem. Wiedział, że coś jest nie tak, ale nie miał pojęcia, co za chwilę usłyszy. – Coś się wydarzyło podczas mojej delegacji do Włoch – powiedziałam drżącym głosem. Michał zaczął się domyślać, a ja poczułam, jak moje serce łamie się na milion kawałków.

Michał zamarł. Nie krzyczał, nie wybuchał gniewem. Był spokojny, ale zimny.

– Nie wiem, co mam teraz zrobić – przyznał, siadając na kanapie z pustym spojrzeniem. Jego reakcja była dla mnie jeszcze bardziej bolesna niż najgłośniejszy krzyk. Wiedziałam, że zraniłam go głęboko, a to, co kiedyś było między nami, nieuchronnie się zmieniało.

Pora ponieść konsekwencje

Po tej rozmowie nie mogłam zostać w domu. Zadzwoniłam do Marty, błagając o chwilę wsparcia. Marta, mimo swoich wcześniejszych surowych słów, przyjęła mnie z otwartymi ramionami. Spędziłam u niej trzy dni, śpiąc na kanapie i próbując zrozumieć, co dalej. Czułam się jak w potrzasku, ale jednocześnie wiedziałam, że muszę to przejść, niezależnie od tego, jak trudne było. Michał wyprowadził się, a ja zostałam sama z ciężarem swoich wyborów. Przyszłość była niepewna, ale wiedziałam, że muszę odnaleźć w sobie siłę, by stawić czoła konsekwencjom.

Minęło kilka tygodni od dnia, kiedy Michał się wyprowadził. Zostałam sama z niepewnością i pytaniami, które nie dawały mi spokoju. Każdego dnia Marek wysyłał mi wiadomości, próbując nawiązać kontakt. Z jednej strony czułam się z nim związana, z drugiej jednak obawiałam się, że zbyt wiele ryzykuję. Nasze spotkania były pełne intensywnych emocji, które teraz wydawały się być czymś więcej niż tylko przelotnym zauroczeniem. Jednak myśli o Michale wciąż wracały, przypominając mi o stabilności, którą utraciłam.

W rozmowach z Martą próbowałam zrozumieć, czy to, co zrobiłam, było błędem, czy może obudzeniem się z letargu, w którym tkwiłam przez lata. Marta, mimo że była dla mnie oparciem, nie oceniała mnie.

– Czasem jeden wieczór potrafi zburzyć wszystko. A czasem tylko ujawnia, że to wszystko od dawna było puste – powiedziała kiedyś, oferując mi kubek gorącej herbaty. Jej słowa były gorzkie, ale prawdziwe. Zmuszały mnie do refleksji nad tym, co naprawdę chcę od życia.

Nadal nie wiedziałam, jaką drogę wybrać. Czy powinnam dać szansę Markowi, czy raczej spróbować naprawić to, co zniszczyłam z Michałem? Każda decyzja wydawała się mieć swoje konsekwencje, a ja czułam się jak na rozdrożu, gdzie każda ścieżka prowadziła w nieznane. Czasami myślałam, że mogę wszystko zostawić za sobą i zacząć od nowa, ale czy naprawdę potrafię?

Kasia, 29 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: