„Moje małżeństwo trwało kilka godzin. Sekrety męża wyszły na jaw szybciej, niż się spodziewał”

Nie wiem, jak długo gapiłam się w lustro, zanim odważyłam się wyjść z pokoju. Biała suknia, szyta na miarę, koronkowy tren, dekolt w kształcie serca. Idealna jak wszystko, co tego dnia miało się wydarzyć.

Byłam podekscytowana

– Monika, już czas – głos Ani, mojej świadkowej i przyjaciółki od podstawówki, wyrwał mnie z zamyślenia.

Otworzyłam drzwi i zobaczyłam ją w jasnoróżowej sukience, z oczami lekko zaszklonymi od wzruszenia.

– Wyglądasz jak z bajki – powiedziała, ściskając mnie mocno. – On oszaleje, jak cię zobaczy.

Chciałam coś odpowiedzieć, ale głos mi ugrzązł w gardle. Moje serce waliło jak szalone – nie ze strachu, tylko z ekscytacji. Kamil czekał. Mężczyzna, którego pokochałam, którego ufałam. Dziś miałam mu przysięgać miłość na zawsze.

Zeszłam schodami w stronę ogrodu, gdzie ustawiono rząd białych krzeseł. Sierpniowe słońce padało miękko na welon, a delikatny wiatr podwiewał muślinową tkaninę. Kamil czekał przy ołtarzu – w grafitowym garniturze, z niecierpliwym uśmiechem. Spojrzał na mnie tak, jakby świat się zatrzymał. I wtedy poczułam, że to naprawdę się dzieje.

– Przysięgam ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską... – mówiłam, patrząc mu w oczy. Jego dłoń zaciskała moją tak mocno, jakbyśmy właśnie zaczynali wspólne życie, jakby nic nie mogło nas złamać.

Marzyłam o tym

Po ceremonii były brawa, pierwszy pocałunek, confetti z płatków róż i łzy wzruszenia u mojej mamy. DJ puścił nasz ulubiony kawałek, zatańczyliśmy pierwszy taniec, nie mogąc przestać się śmiać. Wszystko było jak w filmie. Jakby świat naprawdę chciał, żeby nam się udało.

– Jesteś teraz moją żoną. Już na zawsze – wyszeptał Kamil w moje ucho, gdy śmialiśmy się, pląsając po parkiecie. – Obiecuję, że dam ci wszystko.

– Niczego więcej nie chcę – odpowiedziałam i wtedy byłam tego naprawdę pewna.

Stoły uginały się od jedzenia, DJ puszczał nasze ulubione przeboje, a goście tańczyli, śmiali się, śpiewali. Czułam się jak w środku snu. Kamil co chwilę całował mnie w czoło albo ściskał dłoń, a ja, pijana ze szczęścia, myślałam tylko o tym, ile jeszcze cudownych chwil przed nami.

Stałam właśnie z Anią przy barze, popijając prosecco, gdy drzwi od sali otworzyły się gwałtownie. Nie zauważyłam jej od razu. Najpierw była tylko cisza. DJ ucichł, kelner znieruchomiał z tacą kieliszków, ludzie odwrócili głowy. Zapanowała taka nienaturalna pauza, jakby cały ten taneczny, weselny świat zawiesił się na sekundę w powietrzu.

Wszystko zepsuła

Zobaczyłam ją dopiero po chwili. Stała w progu – kobieta może kilka lat starsza ode mnie, trzymająca za rękę małego chłopca. Chłopiec miał na sobie granatową koszulę i spodnie na szelkach. Patrzył na wszystko z dziecięcą ciekawością, ona natomiast patrzyła tylko na Kamila.

Ruszyła przez salę bez wahania. Czułam, jak moje serce zaczyna bić szybciej, choć jeszcze nie wiedziałam dlaczego.

– Kamil – powiedziała, stając kilka kroków od nas – najwyższy czas się przyznać. Maks to twój syn.

Dopiero po sekundzie zrozumiałam, co właśnie usłyszałam. Mój mąż, świeżo po przysiędze, miał dziecko z tą kobietą? Spojrzałam na Kamila. Twarz miał bladą, jakby całe życie z niego uszło. Cofnął się o krok.

– Nie znam tej kobiety. To jakaś chora pomyłka! – powiedział głośno, ale nie patrzył mi w oczy.

Podszedł do niego Marek, jego świadek, jakby chciał coś powiedzieć, ale się rozmyślił.

– O czym ona mówi, Kamil? – zapytałam, próbując nie krzyczeć. – Kim ona jest?

Okłamał mnie

Nie odpowiedział. Stał, jakby wmurowany. Widziałam, jak jego matka zakrywa dłonią usta, a mój tata wstał od stołu, wpatrując się w chłopca, który teraz chował się za nogą kobiety. Sala wypełniła się szeptami, cichym pomrukiem niedowierzania i ciekawości. Ania złapała mnie za rękę.

– Monika, musisz z nim porozmawiać. Nie przed wszystkimi. Zabierz go na bok – wyszeptała z naciskiem.

Patrzyłam tylko na chłopca i kobietę, a potem znów na Kamila. Wszystko wirowało. Moja suknia, ludzie, światła. Nie mogłam złapać powietrza. To miał być mój dzień. Mój początek. Nie potrafiłam pojąć, jak to możliwe, że skończył się tak nagle.

Ludzie zaczęli się rozchodzić. Jedni wychodzili do ogrodu zapalić, inni udawali, że szukają toalety, choć wszyscy dobrze wiedzieli, że chodzi o to, by nie być świadkiem tego, co miało się zaraz wydarzyć. DJ bez słowa wyłączył muzykę, a kelnerzy przestali roznosić dania. Tylko ta kobieta wciąż stała na środku, spokojna, z uniesioną brodą. Chłopiec przy niej wiercił się niespokojnie, jakby nie rozumiał, czemu mama go tu przyprowadziła.

Dosłownie zaniemówiłam

Złapałam Kamila za rękę i pociągnęłam w stronę bocznej sali. Nie protestował.

– Jeśli to nieprawda, czemu jesteś blady jak ściana? – zapytałam od razu, gdy tylko zamknęłam za nami drzwi.

Milczał chwilę, patrząc gdzieś ponad moim ramieniem. Potem zaczął mówić cicho, jakby sam nie wierzył w to, co mówi.

– To… skomplikowane. Byliśmy razem krótko. Powiedziała, że to nie moje dziecko…

– A więc ją znasz – przerwałam mu. – Kłamałeś mi prosto w oczy.

Nie odpowiedział. Wbił wzrok w podłogę. Wiedziałam już wszystko. Nie potrzebowałam więcej słów. To, co miało być najpiękniejszym dniem mojego życia, właśnie się skończyło. A ja nie wiedziałam, co zrobić z tą nową rzeczywistością, która wdarła się bez zaproszenia.

Mój sen prysł

Wróciłam do domu rodziców i usiadłam na werandzie, wpatrując się w ogród. Tyle razy marzyłam o tym, że będziemy tu przyjeżdżać z Kamilem. Myślałam o naszym wspólnym życiu, o przyszłości. Wszystko to zniknęło w jednej chwili. Czułam się pusta, oszukana, wykorzystana. Jakbym została wzięta w jakimś dziwnym zakładzie za czyjeś miejsce. I nagle przestało mnie to obchodzić.

Spotkałam się z Kamilem ostatni raz. Chciałam tylko usłyszeć, czy żałuje.

– Nie wiem, kim jesteś – powiedziałam, gdy usiadł naprzeciwko mnie. – Nie znam cię.

– Ale ja wciąż cię kocham – odpowiedział bez zastanowienia.

Pokręciłam głową. Był spokojny, zrezygnowany, jakby liczył, że jeszcze da się coś uratować.

– Nie kochasz. Ty chcesz tylko nie stracić kontroli.

Nie zaprzeczył. Patrzył na mnie długo, jakby próbował zapamiętać moją twarz. Wstałam bez słowa. Poczułam ulgę. Już nie bałam się, że robię błąd. Zostawiłam za sobą coś, co i tak nie było prawdziwe.

Moje małżeństwo trwało kilka dni, ale rozpadło się już pierwszego wieczoru. Nie wiem, czy jeszcze kiedyś komuś zaufam, ale wiem jedno – już nigdy nie pozwolę nikomu układać mojego życia za mnie. Nawet jeśli to oznacza, że przez jakiś czas będę sama. To lepsze niż żyć w cudzym kłamstwie.

Monika, 30 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie prawdopodobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: