„Moja żona znikała na długie godziny i zostawiała dzieci same. Jaka z niej matka, że woli przesiadywać u kochanka?”

Codzienne życie bywało dla mnie monotonne i przewidywalne, aż do momentu, gdy zaczęły pojawiać się ciche kroki podwójnego życia mojej żony. Hania, moja partnerka od prawie dwóch dekad, zaczęła znikać na długie godziny, pozostawiając mnie samego z dziećmi. Oczywiście, tłumaczyła się obowiązkami służbowymi, lecz coraz częściej wracała do domu zmęczona i z tajemniczym uśmiechem na twarzy.

Monika, nasza czternastoletnia córka, zauważyła, że jej mama nie jest już tą samą osobą. Z kolei nasz młodszy syn, jeszcze nieświadomy zawirowań dorosłego świata, tęsknił za matczyną obecnością. Zaczęły mnie nawiedzać różne myśli i podejrzenia. Może to po prostu przypadek, a może nie? Czy moje życie rodzinne wkracza na nieznane tory? W ciągu najbliższych dni miałem się o tym przekonać.

Coś się działo z moją żoną

Siedziałem w kuchni, próbując skoncentrować się na zmywaniu naczyń, kiedy dobiegł mnie cichy głos z pokoju dzieci. Poczułem niepokój, więc postanowiłem podejść bliżej, by usłyszeć, o czym rozmawiają.

– Monika, kiedy mama wróci? – usłyszałem pytanie mojego młodszego syna. Jego głos był pełen tęsknoty.

– Nie wiem, mały – odpowiedziała Monika z westchnieniem. – Ale postaram się dowiedzieć.

Czułem, jak moje serce ściska się z bólu. Wiedziałem, że Hania znikała na kolejne długie godziny, ale teraz zdałem sobie sprawę, że nie tylko ja to zauważyłem. Moje dzieci również cierpiały z powodu jej częstych nieobecności.

– Tęsknię za nią – wyznał mój syn, a w jego głosie słychać było smutek.

Monika próbowała go pocieszyć, przytulając go mocno. Wpatrywała się w okno, jakby szukała odpowiedzi na wszystkie pytania, które w jej młodej głowie zaczynały się mnożyć. Widok ich obojga tak blisko siebie, a zarazem tak daleko od prawdy, zadał mi kolejny cios.

Czy powinienem z nimi o tym porozmawiać? Może nadszedł czas, by zmierzyć się z rzeczywistością, która coraz bardziej mi się wymykała z rąk. Każda myśl prowadziła do Hani, a ja nie wiedziałem, co powinienem zrobić.

Wiedziałem, że muszę znaleźć sposób, by ochronić moje dzieci przed bólem i zrozumieć, co się dzieje z ich matką. Ale gdzie zacząć?

Córka coś podejrzewała

Postanowiłem przeprowadzić rozmowę z Moniką, z nadzieją, że uda mi się zrozumieć, jak bardzo sytuacja wpływa na nasze dzieci. Zastałem ją w jej pokoju, zajętą odrabianiem lekcji. Przez chwilę wahałem się, czy powinienem podejmować ten temat, ale musiałem znać jej perspektywę.

– Monika, mogę z tobą porozmawiać? – zacząłem ostrożnie, wchodząc do pokoju.

– Jasne, tata, co się stało? – odparła, odkładając długopis.

Usiadłem na brzegu jej łóżka i chwilę zbierałem myśli, nie wiedząc, jak najlepiej zacząć.

– Ostatnio zauważyłem, że mama często znika na długie godziny. Czy to cię martwi? – zapytałem, starając się, by mój głos brzmiał spokojnie.

Córka spojrzała na mnie zaskoczona, jakby nie spodziewała się, że poruszę ten temat.

– Tak, trochę się martwię – przyznała po chwili. – Wydaje się, jakby coś przed nami ukrywała.

Czułem, jak moje serce przyspiesza. Wiedziałem, że muszę z nią o tym porozmawiać, ale wciąż nie byłem pewien, jak.

– Może mama ma po prostu dużo pracy. Na pewno wszystko się wyjaśni – powiedziałem, choć sam nie byłem przekonany.

Nie dała się jednak zbyć tak łatwo.

– Tata, czy ty też coś podejrzewasz? – zapytała, patrząc mi prosto w oczy.

Nie mogłem już dłużej ukrywać swoich wątpliwości.

– Czasami też się martwię – przyznałem, starając się nie pokazać po sobie, jak bardzo mnie to dręczy.

Nasza rozmowa była bolesna, ale konieczna. W jej oczach widziałem to samo zaniepokojenie, które odczuwałem od dłuższego czasu. Wiedziałem, że muszę działać, zanim sytuacja wymknie się spod kontroli.

Miałem już pewność

W pewien deszczowy wieczór, gdy wróciłem z pracy, zastałem pusty dom. Monika i jej brat byli u dziadków, a Hania... znów zniknęła. Przygotowując kolację, usłyszałem dźwięk dochodzący z salonu. To był jej telefon, który najwyraźniej zostawiła na komodzie. Nie chciałem być wścibski, ale coś mnie podkusiło, by podejść bliżej. Odblokowałem go bez problemu.

„Jarek, spotkajmy się później, jak zawsze” – przeczytałem ostatnią napisaną przez nią wiadomość w aparacie, serce zaczęło mi walić jak młot.

W pierwszym momencie nie mogłem uwierzyć, że naprawdę zobaczyłem to imię. Jarek, nasz sąsiad, z którym znałem się od lat? Czułem, jakby ktoś wyrwał mi grunt spod nóg. Ręce zaczęły mi się trząść, a myśli galopowały bezładnie.

Czekałem na jej powrót, nie mogąc się uspokoić. W głowie układałem sobie słowa, które chciałem jej powiedzieć, choć czułem, że nie ma odpowiednich słów na to, co odkryłem.

Gdy Hania w końcu wróciła, od razu zauważyła moją napiętą postawę.

– Krzysiek, coś się stało? – zapytała, ściągając płaszcz.

– Tak, Hania, coś się stało – odparłem chłodno. – Czytałem twoją rozmowę z Jarkiem.

Jej twarz pobladła, a usta otworzyły się w niemym szoku. Wiedziałem, że nie ma już odwrotu.

– Krzysiek... ja... – zaczęła, ale przerwałem jej.

– Dlaczego? – zapytałem, nie mogąc powstrzymać emocji, które wzbierały we mnie jak fala.

Jej milczenie było wystarczającą odpowiedzią. Zdrada wisiała w powietrzu jak ciężka mgła. Zrozumiałem, że to początek końca, a nasze życie nieodwracalnie się zmieni.

Szukała pocieszenia u sąsiada

Nasza rozmowa była jak bolesne otwieranie ran. Hania, po chwili milczenia, w końcu zdecydowała się mówić.

– Krzysiek, nie wiem, od czego zacząć... – zaczęła drżącym głosem. – To wszystko zaczęło się od przyjaźni, a potem wymknęło się spod kontroli.

– Jak długo to trwa? – zapytałem, próbując utrzymać głos na równym poziomie, choć czułem, jak emocje we mnie buzują.

– Od kilku miesięcy – przyznała, spuszczając wzrok. – Najpierw rozmowy z Jarkiem były... ucieczką. A potem...

– Potem co? – przerwałem jej, nie mogąc znieść niedopowiedzeń.

– Potem to poszło za daleko – wyznała, a łzy zaczęły płynąć po jej policzkach. – Nie chciałam cię zranić, ale czułam się taka zagubiona i samotna.

Czułem, jak moja złość miesza się z poczuciem zdrady i bezsilności. Byłem wściekły, ale i bezradny. To, co zbudowaliśmy przez lata, nagle zaczęło się rozpadać.

W tym momencie do pokoju weszła Monika. Nie chciałem, by była świadkiem tego, co się dzieje, ale było już za późno. Jej oczy rozszerzyły się z przerażenia, gdy zdała sobie sprawę, co właśnie usłyszała.

– Mamo, tato... co się dzieje? – zapytała drżącym głosem.

Hania próbowała się uspokoić, ale emocje były zbyt silne.

– Kochanie, musimy porozmawiać – zaczęła Hania, ale Monika potrząsnęła głową i wybiegała z pokoju.

Chciałem za nią pobiec, ale byłem jak sparaliżowany. Wiedziałem, że zniszczyliśmy coś cennego, coś, co trudno będzie odbudować. Staliśmy z Hanią w milczeniu, a między nami unosiła się ciężka jak ołów atmosfera zdrady i bólu.

Najbardziej szkoda mi dzieci

Kiedy Monika wróciła do domu, jej twarz była zamyślona, a oczy pełne bólu. Czułem, że muszę z nią porozmawiać, spróbować wyjaśnić to, czego sam jeszcze do końca nie rozumiałem. Usiadłem na kanapie i wskazałem miejsce obok siebie.

– Monika, możemy pogadać? – zapytałem delikatnie, próbując nawiązać z nią kontakt wzrokowy.

Z wahaniem usiadła obok mnie, ale jej spojrzenie było skupione na podłodze.

– Tato, dlaczego to się dzieje? – zapytała, a w jej głosie dało się wyczuć tęsknotę za dawnym porządkiem.

– To nie jest łatwe do wyjaśnienia – westchnąłem, czując ciężar odpowiedzialności za jej ból. – Czasami ludzie robią rzeczy, których sami do końca nie rozumieją. Mama i ja... po prostu się zagubiliśmy.

– Ale co teraz będzie z naszą rodziną? – dopytywała, w końcu podnosząc wzrok.

– Nie wiem jeszcze, jak będzie wyglądała nasza przyszłość, ale jedno mogę ci obiecać: zawsze będę tu dla ciebie i twojego brata. To się nigdy nie zmieni – próbowałem dodać jej otuchy, choć sam byłem pełen wątpliwości.

Monika milczała przez chwilę, a potem opuściła głowę.

– Boję się, że wszystko się zmieni – przyznała cicho.

– To prawda, że przed nami trudny czas, ale musimy być silni – powiedziałem, starając się przekazać jej choć trochę nadziei. – Razem damy radę.

Te słowa były bardziej pocieszeniem dla mnie samego niż dla niej. Wiedziałem, że czeka nas trudna droga, ale wierzyłem, że mimo wszystko uda nam się znaleźć nową równowagę.

Sam zadbam o tę rodzinę

Siedząc w ciszy po rozmowie z Moniką, miałem czas, by zastanowić się nad tym, co przyniesie przyszłość. Moje myśli były chaotyczne, a serce wciąż obciążone poczuciem zdrady i straty. Patrzyłem na stare zdjęcia naszej rodziny, które stały na półce, przypominając mi o szczęśliwszych czasach.

Wiedziałem, że czeka mnie trudne zadanie. Nie tylko musiałem zmierzyć się z moimi uczuciami, ale także pomóc dzieciom przystosować się do nowej rzeczywistości. Czy zostanę samotnym ojcem? Przyszłość jawiła się jako niepewna i pełna wyzwań, ale nie mogłem pozwolić, by przeszłość nas zdefiniowała.

Wieczorem, kiedy wszyscy już spali, usiadłem na balkonie z kubkiem herbaty, myśląc o tym, co nas czeka. Wiedziałem, że przede mną długa droga, aby naprawić to, co się stało, ale byłem gotów stawić czoła wyzwaniom.

Monika i jej brat zasługiwali na miłość i stabilność, a ja obiecałem sobie, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, by im to zapewnić. Byłem zdeterminowany, by znaleźć sposób na odbudowę rodziny, nawet jeśli miało to oznaczać rozpoczęcie wszystkiego od nowa.

Patrząc na rozgwieżdżone niebo, poczułem, jak łagodny wiatr ociera moje policzki. Być może przyszłość nie była jeszcze jasna, ale byłem gotów przyjąć każdą zmianę, jaka miała nadejść. Miałem nadzieję, że z czasem odnajdziemy spokój i harmonię, której tak bardzo pragnęliśmy.

Ta noc była początkiem nowego etapu w naszym życiu, a ja zamierzałem stawić mu czoła z podniesioną głową, pełen nadziei na lepsze jutro.

Krzysztof, 40 lat

Czytaj także:
„Córka bez skrupułów podprowadziła mi faceta. Mam nadzieję, że będzie jej wierny tak samo jak mnie”
„Mąż zrobił ze mnie darmową opiekunkę teściowej. Nigdy nie lubiłam tej baby, a jestem na nią skazana”
„Byłem wdzięczny żonie, że mnie zostawiła. Zawsze wiedziałem, że nigdy nie będzie miała ze mnie pożytku”