„Mąż się ze mną ożenił, bo miał w tym biznes. Nawet po urodzeniu dziecka nie zmienił podejścia”

Z perspektywy czasu widzę wyraźnie, że byłam dla niego tylko częścią planu. Elementem układanki, który miał mu pomóc osiągnąć konkretny cel. Długo nie chciałam dopuścić do siebie tej myśli – przecież byliśmy małżeństwem, mieliśmy dziecko, dzieliliśmy życie. Czy to naprawdę było tylko układne kłamstwo? Wszystko, co robił, miało sens tylko wtedy, gdy spojrzeć na to, jak na biznesowy projekt. Miłość? Zainteresowanie? Troska? Nie było ich w nim nigdy. A ja zbyt długo udawałam, że tego nie widzę. Zbyt długo liczyłam, że coś się w nim zmieni.

Pierwsze wrażenie było błędne

Poznaliśmy się na konferencji branżowej. Pracowałam wtedy jako specjalistka od PR w dużej korporacji, on prowadził własną agencję reklamową. Był pewny siebie, dowcipny, idealnie ubrany. Zrobił na mnie ogromne wrażenie – nie tylko wyglądem, ale tym, że wydawał się tak dobrze zorientowany w świecie, który sama znałam od podszewki. Zaczęliśmy rozmawiać w przerwie między panelami i, zanim się zorientowałam, wymieniliśmy się numerami.

– Masz bardzo analityczne podejście do ludzi – powiedział mi, kiedy spotkaliśmy się kilka dni później na kawie.

– Może, ale wolę analizować sytuacje, nie ludzi – odpowiedziałam ze śmiechem.

Z czasem nasze spotkania stawały się coraz częstsze. Był szarmancki, a przy tym nienachalny. Sprawiał wrażenie, jakby naprawdę był mną zainteresowany. I, co ważne, nigdy nie popisywał się swoimi pieniędzmi, chociaż wiedziałam, że jego firma radzi sobie świetnie.

Zapytał, czy nie chciałabym przejść do jego agencji. „Bylibyśmy świetnym teamem” – powiedział. Nie zgodziłam się. Chciałam oddzielić życie zawodowe od prywatnego. Teraz widzę, że wtedy powinien się wycofać, ale on nie tylko nie zniknął – zaczął się starać bardziej. Przychodził z kwiatami do pracy, zabierał mnie na spontaniczne kolacje, snuł plany na przyszłość.

A ja, głupia, uznałam, że po prostu trafiłam na faceta, który wie, czego chce. Że to może właśnie z nim ułożę sobie życie. Nie widziałam – a raczej nie chciałam widzieć – że od samego początku byłam dla niego projektem. Kalkulacją.

Propozycja z bonusem

Oświadczył mi się po ośmiu miesiącach znajomości, podczas weekendowego wyjazdu nad morze. Zrobił to klasycznie – klęknął na molo, podał mi pierścionek i zapytał, czy zostanę jego żoną. Ucieszyłam się. Naprawdę. Może nie skakałam z radości jak w filmach, ale miałam wtedy trzydzieści dwa lata i byłam gotowa na stabilizację. Miałam dobrą pracę, chciałam rodziny. Pomyślałam: „To odpowiedni człowiek, w odpowiednim czasie”.

Ślub wzięliśmy szybko, po trzech miesiącach. Wszystko załatwiał praktycznie sam. Ja tylko wybrałam sukienkę i miejsce na wesele, reszta go niespecjalnie interesowała – mówił, że i tak nie znosi planowania. Śmiałam się z tego. Wydawało mi się to urocze.

Dopiero po ślubie zaczęłam dostrzegać pierwsze zgrzyty. Nagle bardzo chciał, żebym rzuciła pracę i pomogła mu rozwijać markę. Mówił, że razem możemy stworzyć coś wielkiego. Dziwnie naciskał. Zaczęło się od wspólnych projektów, ale kończyło się na tym, że to ja pisałam oferty, umawiałam spotkania i prowadziłam klienta od A do Z. On się tylko podpisywał. Niby byłam jego partnerką, ale faktury wystawiane były na jego nazwisko.

– Kochanie, przecież wszystko i tak zostaje w rodzinie – mówił, gdy próbowałam o tym porozmawiać.

Wtedy jeszcze wierzyłam, że to tylko kwestia czasu. Że jak już firma się ustabilizuje, to wszystko wróci do równowagi. Myślałam, że budujemy coś razem. Nie zauważyłam, że jedyną osobą, która inwestuje w ten związek – byłam ja.

Ciche układy i ciche noce

Po pół roku małżeństwa nie poznawałam już człowieka, za którego wyszłam. W domu panowała cisza. Nie ta dobra, spokojna cisza, tylko ciężka i niewygodna. Przestaliśmy rozmawiać, przestaliśmy się dotykać. W łóżku leżeliśmy jak współlokatorzy. Jeśli miał dobry humor, potrafił rzucić jakiś żart albo ironiczny komentarz, ale poza tym – była obojętność.

– Masz jakiś problem? – zapytałam kiedyś, próbując wytrzymać jego chłód.

– Ty zawsze coś analizujesz. Zamiast po prostu być, musisz się doszukiwać sensu – odburknął.

Nie miałam do niego dostępu. Kiedy próbowałam porozmawiać o tym, że zniknął między pracą a projektami, patrzył na mnie z pobłażaniem. Jakbym przesadzała, jakbym się czepiała. A przecież to on kazał mi zrezygnować z pracy. To on miał wielkie wizje, w które ja uwierzyłam. W zamian dostałam samotność, niepewność i firmę, w której byłam pracownikiem bez pensji i bez szacunku.

Pewnego dnia przypadkiem usłyszałam, jak rozmawia z kolegą przez telefon. Nie zamknął drzwi do gabinetu. Mówił:

– Jasne, że się opłaciło. Zyskałem kontakt do jednej z największych firm PR w kraju. I mam kogoś, kto zna od środka, jak tam działają. Bezcenne.

Zrobiło mi się zimno. Powiedział to tonem, jakby kupił jakiś sprzęt biurowy z gratisem. Nie powiedział mojego imienia. Powiedział „ktoś”. Zaczęłam się zastanawiać, czy naprawdę kiedykolwiek mnie kochał. A może od początku chodziło o dostęp. Do kontaktów, do klientów, do know-how. Do mnie, ale nie jako kobiety, tylko narzędzia.

Dziecko nic nie zmieniło

Zaszłam w ciążę przypadkiem. Nie planowaliśmy tego, chociaż on zawsze powtarzał, że „kiedyś, pewnie, czemu nie”. Kiedy zobaczyłam dwie kreski na teście, zalały mnie sprzeczne uczucia. Z jednej strony – radość, bo gdzieś głęboko w środku zawsze chciałam być matką. Z drugiej – niepokój. Już wtedy nasz związek przypominał bardziej zimną umowę niż miłość.

– To dobra wiadomość – powiedział, kiedy mu powiedziałam. Tyle. Bez uśmiechu, bez wzruszenia. Jakby usłyszał, że lodówka się zepsuła, ale spokojnie, już dzwoniłam po fachowca.

W ciąży byłam sama. Jeździłam sama na USG, kupowałam wyprawkę, sama nosiłam torby, bo on „miał terminy”. Gdy próbowałam z nim o tym rozmawiać, unikał wzroku. Mówił, że nie wie, jak się zachować. Że go to przerasta. Że każdy facet reaguje inaczej.

– To nie film – rzucił. – Nie będę ci śpiewał do brzucha.

Urodziłam córkę w środku nocy. On przyjechał rano, z telefonem przy uchu, i zrobił zdjęcie dziecku. Mnie nawet nie pocałował na powitanie. Wysłał zdjęcie klientowi. „Mamy to” – napisał. Dopiero później zorientowałam się, że projekt, nad którym ostatnio pracowaliśmy, wygrał przetarg. Wykorzystał moją ciążę w kampanii promocyjnej. Pokazał „ludzką twarz marki”, naszą „prawdziwą historię”.

Zrobił z mojego życia case study. Byłam żoną, która miała ładnie wyglądać, znać się na rzeczy i przy okazji urodzić dziecko, które świetnie wyglądało w social mediach. Tyle. Myślałam, że córeczka nas połączy. A ona tylko pogłębiła dystans.

Nie mam już złudzeń

Zaczęłam powoli rozumieć, że wszystko, co miało wyglądać jak miłość, było tylko fasadą. Każdy jego gest – dobrze wyważony. Każde słowo – zaplanowane. Jakby pisał sobie scenariusz do filmu, w którym grał troskliwego męża i ojca. Tyle że nikt już nie patrzył, więc coraz mniej się starał.

Po porodzie zmienił się w pełni. Nie było już nawet udawania. Nie wracał na noc, tłumacząc się klientami z zagranicy. Zostawiał nas same nawet w weekendy, a kiedy pytałam, gdzie był, rzucał:

– Co za różnica? I tak nie miałaś czasu się mną zająć.

Zaczął być obojętny nawet wobec córki. Nie brał jej na ręce, nie przewinął jej ani razu. Unikał z nią nawet kontaktu wzrokowego. Jakby była czymś, co zburzyło jego porządek. Przeszkodą. A może przypomnieniem, że teraz już nie jestem tylko jego narzędziem w biznesie, ale matką – kimś niezależnym, kto widzi i czuje więcej.

Pewnej nocy nie wytrzymałam. Stał w korytarzu, pakując torbę na kolejny wyjazd służbowy.

– Powiedz mi szczerze: po co się ze mną ożeniłeś? – zapytałam cicho.

Spojrzał na mnie. Przez moment myślałam, że zaprzeczy, że zagra chociaż tę jedną scenę do końca.

– Bo się opłacało – powiedział bez cienia emocji. – Byłaś idealna: kontakty, reputacja, doświadczenie. A potem dziecko… cóż, nie było w planie, ale wygląda dobrze na zdjęciach.

Nie odpowiedziałam. Nie musiałam. W jednej chwili rozpadło się wszystko, co jeszcze próbowałam trzymać na siłę.

Moja decyzja była bolesna

Wyprowadziłam się miesiąc później. Bez dramatów. Bez krzyków. Po prostu spakowałam rzeczy, wzięłam córeczkę na ręce i wyszłam. Wynajęłam małe mieszkanie na obrzeżach miasta, daleko od znajomych, którzy znali nas tylko z idealnych zdjęć. Musiałam odpocząć – od niego, od wspomnień, od samej siebie z tamtego czasu.

Nie zadzwonił. Nie zapytał, gdzie jesteśmy. Nie próbował mnie zatrzymać. Przysłał tylko maila z informacją, że „rozumie, że to może być dla mnie trudne” i że jeśli „kiedykolwiek będę chciała wrócić do współpracy – drzwi są otwarte”. Nie wspomniał ani słowem o córce.

Przez jakiś czas miałam nadzieję, że się obudzi, że zadzwoni, przyjedzie, powie, że zrozumiał. Jednak on nigdy nic nie chciał zrozumieć. Nie kochał mnie. Nie potrafił. Może nie umiał. Może nawet nie miał sumienia, żeby udawać dłużej. W każdym razie – nie walczył.

Zaczęłam nowe życie. Powoli. Skromnie. Z małą na rękach, z nieprzespanymi nocami, z brakiem pieniędzy, ale też – bez strachu, bez manipulacji i bez ciągłego analizowania jego nastroju. Było trudno. Nadal jest, jednak przynajmniej wiem, że nie jestem już niczyim projektem. Jestem kobietą, która w końcu powiedziała dość.

Nie wiem, czy jeszcze kiedyś zaufam. Wiem, że już nigdy nie dam się wykorzystać w imię wspólnej przyszłości, która służy tylko jednej stronie. Lepiej być samą i wolną niż z kimś, kto widzi w tobie tylko trampolinę.

Joanna, 36 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: