„Mój mąż po ślubie wpisał nasze igraszki w tabelkę. W odwecie zrobiłam dla niego listę wymagań”

Mówią, że człowieka poznaje się naprawdę dopiero wtedy, gdy zamieszka się z nim pod jednym dachem. A ja naiwnie sądziłam, że po czterech latach związku i dwunastu wspólnych wakacjach nic mnie już z Markiem nie zaskoczy.

Poznaliśmy się w aplikacji randkowej, a nasz pierwszy czat był o... planowaniu. Serio. Marek zapytał mnie wtedy, czy mam „rozkład dnia idealnego”, a ja – może dla żartu, a może z kokieterii – odpisałam, że nie żyję według kalendarza, tylko według nastroju. Zamiast go to zniechęcić, wywołało falę wiadomości o różnicach w podejściu do życia. Był fascynująco uporządkowany. A ja... raczej wolna dusza.

Zakochałam się. W jego pewności siebie, uporządkowanym mieszkaniu, skrupulatności w drobnostkach. Nazywałam go moim prywatnym Excellem. On mnie – swoją „dziką kartą”. Śmialiśmy się z tego. Bo dopóki „dzika karta” wracała do jego uporządkowanej talii codziennie wieczorem, wszystko działało.

Ślub był piękny. Kameralny. Wesele zorganizowaliśmy jak z katalogu, Marek miał tabelki nawet na rozkład gości przy stole. Ja z kolei wplotłam w to wszystko ślubne niespodzianki: spontaniczną przemowę dla rodziców, taniec z gośćmi boso na trawie.

Tydzień po ślubie wróciliśmy z podróży poślubnej. Bali, wschody słońca, rytuały oczyszczania... a potem walizki w przedpokoju, czajnik gotujący wodę i... cisza. To był pierwszy moment, gdy poczułam się nie swojo.

Marek – mój mąż od ośmiu dni – siedział przy stole z laptopem. Nie przytulił mnie, nie zapytał, czy pójdziemy się przejść, nie zauważył, że patrzę na niego z tym typowym pytaniem „a może kawa na mieście?” w oczach.

– Marek, a może dziś po prostu wyjdziemy na spontaniczny spacer? – zapytałam z nadzieją.

– Nie ma tego w planie na dzisiaj, Nati. Mamy jeszcze do ogarnięcia kuchnię – odpowiedział, nie odrywając wzroku od ekranu.

I to był ten moment. Taki malutki trzask w środku. Jeszcze nie pęknięcie, ale pierwszy sygnał, że coś się właśnie zaczyna zmieniać. A ja zaczęłam się zastanawiać: co jeśli za chwilę całe nasze małżeństwo będzie wyglądać właśnie tak – jak tabelka?

Rozpisał nasze życie w tabelce

Tydzień po ślubie, w sobotni poranek, Marek wręczył mi dokument. Położył go na stole z taką powagą, jakby to była umowa kredytowa albo testament. Spojrzałam na niego pytająco, a on tylko kiwnął głową w stronę kartki. Chwyciłam ją i zaczęłam czytać.

„Grafik obowiązków domowych – Natalia” – brzmiał nagłówek.

Pierwsza myśl? Że to żart. Druga? Że nie potrafię odczytać jego tonu i może lepiej nic nie mówić, dopóki nie skończę czytać. Każdy dzień tygodnia podzielony był na bloki czasowe. Poniedziałek: gotowanie obiadu. Wtorek: pranie ciemnych ubrań. Środa: twoja zmiana w kuchni. Czwartek: dzień bez ekranów po 20:00. Piątek: zakupy spożywcze. Sobota: porządki wspólne, ale łazienka twoja. Niedziela: wolna, ale z możliwością reorganizacji tygodnia. Dodatkowo, w lewym dolnym rogu, sekcja „wspólna intymność” – środa i sobota.

Opuściłam dokument i spojrzałam na Marka.

– To żart?

– Nie. To plan. Nie lubię chaosu – odparł spokojnie.

Nie wiedziałam, czy się śmiać, czy uciekać. Usiadłam naprzeciwko niego i starałam się mówić normalnym tonem, ale czułam, jak zbiera mi się ciepło na twarzy.

– Naprawdę myślisz, że tak wygląda małżeństwo?

– Każde dobre małżeństwo potrzebuje struktury. Bez jasnego podziału obowiązków pojawia się frustracja. Pamiętasz, jak zapomniałaś o śmieciach w zeszły czwartek?

Zacisnęłam usta. Widziałam, że mówi to bez złośliwości, bardziej jak wykładowca, który prezentuje rozwiązanie jakiegoś problemu. Dla niego to wszystko miało sens. Dla mnie brzmiało jak instrukcja obsługi człowieka.

Nie powiedziałam mu wtedy, jak bardzo mnie to dotknęło. Że poczułam się jak trybik w maszynie, której nie zaprojektowałam. Zamiast rzucać talerzami, kiwnęłam głową i powiedziałam, że to przemyślę. I naprawdę to zrobiłam.

Tego wieczoru, kiedy Marek czytał w łóżku książkę o organizacji czasu pracy, ja otworzyłam laptopa i zaczęłam pisać swój własny grafik.

Zrobiłam swoją tabelkę

Nie spałam tej nocy zbyt długo. Plan Marka nie przestawał dźwięczeć mi w głowie. Wciąż widziałam przed oczami równiutkie linijki tabeli, jakby ktoś rozrysował moje życie od nowa, bez pytania o zdanie. Byłam rozczarowana, ale nie chciałam z nim walczyć na jego zasadach. Chciałam, żeby poczuł to samo, co ja. Zaskoczenie. Ograniczenie. Odbicie własnego pomysłu.

W niedzielę po południu, kiedy wrócił z biegania i nalał sobie wodę do szklanki, od razu podałam mu dokument. Jedna kartka, wydrukowana na różowym papierze, bo akurat taki został w szufladzie. Tytuł: „Plan tygodniowy – Marek”.

– Co to ma być? – zapytał, unosząc brew.

– Twój tydzień – odpowiedziałam.

– Nie mam czasu na takie rzeczy.

– A ja mam czas być twoją sekretarką?

Wziął kartkę do ręki, przeczytał. W poniedziałek – masaż pleców. We wtorek – śniadanie do łóżka. W środę – wspólny seans filmowy z komedią romantyczną. Czwartek – randka bez telefonów. Piątek – wieczór planszówek, bez punktów. Sobota – gotowanie na zmianę, ja zaczynam. Niedziela – nic nie planujemy, żadnych list.

Zaczął się śmiać, ale ten śmiech był nerwowy. Nie potrafił zdecydować, czy się obrazić, czy zlekceważyć całość jako głupi żart.

– Serio?

– Tak. Skoro mamy działać według harmonogramu, niech to działa w obie strony.

Usiadł na krześle, trzymając kartkę jak dziecko, które dostało zbyt trudne zadanie domowe.

– Natalia, to nie to samo. Ja tylko chciałem uprościć nam życie.

– A ja chciałam, żeby nasze życie miało też trochę powietrza. Nie tylko tabelkę.

Spojrzał na mnie z irytacją.

– Przesadzasz.

– Nie. Po prostu zaczynam grać w twoją grę.

Nie powiedział nic więcej. Odłożył grafik na stół, po czym wrócił do kuchni i zaczął kroić chleb, jakby temat się nie wydarzył. Ale ja wiedziałam, że go poruszyłam. Marek nie lubił, kiedy ktoś odbierał mu kontrolę. A ja właśnie to zrobiłam.

Zbuntowałam się na poważnie

Przez następne dni między nami było cicho. Nie taka zimna cisza jak przy obrazie, raczej coś w rodzaju ostrożnego omijania się nawzajem. On rano wychodził do pracy bez komentarzy, ja zostawałam dłużej w łazience, żeby nie zjeść śniadania w tym samym czasie. Udawaliśmy, że wszystko gra, chociaż oboje dobrze wiedzieliśmy, że coś się rozszczelniło.

W środę wieczorem, kiedy w planie Marka wypadała „wspólna intymność”, usiadłam z książką na fotelu, w dresie i z włosami spiętymi na czubku głowy. Zapytał tylko:

– Myślałem, że to nasz dzień.

– Myślałam, że się pytamy o nasz dzień, a nie wpisujemy go do tabelki – odpowiedziałam, nie odrywając wzroku od tekstu.

Milczał chwilę, po czym podszedł i usiadł na brzegu kanapy.

– Nie chciałem cię urazić tym planem. Naprawdę myślałem, że to pomoże. Daje mi poczucie, że ogarniamy to razem.

Odłożyłam książkę.

– Ogarniamy? Ja nie jestem do ogarniania, Marek. Nie jestem zadaniem do rozpisania w Excelu. Wiesz, co poczułam, jak przeczytałam ten grafik?

Spojrzał na mnie poważnie. Nie odpowiedział.

– Jakbyś mnie zaplanował. Unieruchomił, uwięził. Jakbyś nie miał potrzeby mnie słuchać, tylko wystarczyło ci, że mnie zorganizowałeś. Czy ty w ogóle mnie widzisz? Czy tylko mną zarządzasz?

– Zależy mi na porządku – rzucił, jakby to miało cokolwiek wyjaśnić.

– Mnie zależy na uczuciu – odpowiedziałam cicho.

Wtedy po raz pierwszy od ślubu pokłóciliśmy się na poważnie. Marek próbował tłumaczyć, że struktura to nie ograniczenie, że to baza do wolności. Że jego intencje były dobre. Ale nie potrafił zrozumieć, jak może być coś dobrego, co sprawia, że czuję się mniej sobą.

Pod koniec rozmowy powiedziałam coś, czego nie planowałam:

– To nie jest związek, tylko system zarządzania ludźmi.

Zamilkł. Wstał i wyszedł do drugiego pokoju. Zostawił mnie z moimi słowami, a one wisiały w powietrzu długo po tym, jak drzwi się za nim zamknęły.

Mam męża jak kierownika

Następnego dnia zrobiłam coś, czego dawno nie robiłam. Zadzwoniłam do Hani. Zawsze mówiła, co myśli, bez zbędnych ceregieli. Spotkałyśmy się w małej kawiarni, gdzie kiedyś świętowałyśmy moje zaręczyny.

– To on dał ci grafik? – zapytała zdziwiona, gdy opowiedziałam jej całą historię.

– Pierwszego dnia po ślubie.

– Dziewczyno, ty nie masz męża. Ty masz kierownika działu do spraw żony.

Zaśmiałam się, choć śmiech nie miał w sobie lekkości. Pomyślałam o tym, jaki Marek był, gdy się poznaliśmy. Uważny. Obecny. Zawsze słuchał. Teraz mówił głównie, jak ma być.

– Może on po prostu nie potrafi inaczej – powiedziałam cicho.

– Może – przyznała Hania. – Ale to nie znaczy, że masz w tym siedzieć, jakby ci tak pasowało.

Tego dnia wróciłam do domu z pytaniem, które nie dawało mi spokoju: czy naprawdę jestem z człowiekiem, którego kocham, czy tylko z jego sposobem na życie? Muszę to dobrze przemyśleć.

Natalia, 30 lat

Czytaj także: