„Mieliśmy wypoczywać na plaży, ale mąż zniknął bez słowa. Kiedy wrócił, nie byłam gotowa na to, co mi powiedział”

Każde małżeństwo miewa lepsze i gorsze momenty. Myślałam, że ten wyjazd nad morze pozwoli nam odetchnąć, że oderwiemy się od codziennych problemów i choć przez kilka dni poczujemy się jak para zakochanych, a nie zmęczonych obowiązkami ludzi. Przyjechaliśmy do małej, cichej miejscowości, gdzie plaża była niemal pusta, a szum fal koił nerwy. Jednak już drugiego dnia wydarzyło się coś, co wywróciło mój świat do góry nogami. Mój mąż zniknął bez słowa – a kiedy wrócił, przyniósł ze sobą prawdę, której nie potrafiłam przyjąć.

Cisza przed burzą

To miał być zwykły, spokojny poranek. Wyszliśmy na plażę tuż po śniadaniu, jeszcze zanim zrobiło się tłoczno. Słońce leniwie podnosiło się nad horyzont, a delikatny wiatr rozwiewał mi włosy. Piotr kroczył kilka kroków przede mną, niosąc ręcznik i torbę z naszymi rzeczami. Nie odzywaliśmy się zbyt wiele – to była jedna z tych chwil, kiedy nie trzeba mówić, żeby czuć się blisko. Albo przynajmniej tak mi się wydawało.

Rozłożyliśmy koc na piasku i usiedliśmy obok siebie. Piotr patrzył w morze, jakby coś go tam szczególnie fascynowało, a ja rozglądałam się wokół, chłonąc ten obrazek – dzieci budujące zamki z piasku, starsze małżeństwo spacerujące za rękę, kilku surferów czekających na fale. Piękny dzień. Spokój, którego tak bardzo potrzebowałam.

Wzięłam go za rękę, a on drgnął, jakby przypomniał sobie, że w ogóle tu jestem. Uśmiechnęłam się niepewnie, ale on odwzajemnił ten uśmiech jakby z obowiązku, nie z serca. To był moment, w którym powinnam była coś zrozumieć – że coś wisi w powietrzu, że ten spokój jest tylko pozorny. Ale zamiast pytać, czy coś się dzieje, odwróciłam głowę i zaczęłam smarować sobie nogi kremem do opalania, udając, że wszystko jest w porządku. Piotr wstał.

– Idę się przejść – rzucił nagle.

– Dokąd? – zapytałam, zaskoczona.

– Nie wiem. Po prostu… przejść się – odparł i zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, ruszył w stronę wydm. Nie wiedziałam jeszcze, że ta chwila zmieni wszystko.

Nagle postanowił zniknąć

Siedziałam na plaży, wpatrując się w miejsce, gdzie przed chwilą zniknął Piotr. W pierwszej chwili wydawało mi się, że to nic nadzwyczajnego – przecież szedł tylko się przejść, może zbierze muszle, może zamoczy stopy w morzu. Ale minuty mijały, a jego sylwetka nie pojawiała się ani na plaży, ani między wydmami. Z początku czekałam spokojnie. Wpatrywałam się w wodę, machinalnie grzebałam palcami w piasku, próbując się uspokoić. Jednak z każdą chwilą czułam, jak niepokój rozlewa się po moim ciele.

Zaczęłam rozglądać się nerwowo. Plaża powoli zapełniała się ludźmi, słychać było dziecięcy śmiech, rozmowy, muzykę z przenośnych głośników. Wszyscy bawili się świetnie, tylko ja siedziałam jak na szpilkach, z sercem podchodzącym do gardła. W końcu wstałam i poszłam w stronę, w którą poszedł Piotr. Szłam najpierw powoli, potem coraz szybciej, zaglądając za każdy zakręt, patrząc za każdą wydmę. Krzyczałam jego imię, ale nikt mi nie odpowiadał.

– Piotr! – zawołałam głośniej, aż kilka osób spojrzało na mnie z zaskoczeniem. W oczach zaczęły zbierać mi się łzy.

Gdzie on poszedł? Co się stało? Dlaczego nie odbiera telefonu? Bo tak, próbowałam go też kilka razy zadzwonić, ale bezskutecznie – za każdym razem w słuchawce rozlegał się głuchy sygnał, a potem cisza. Stałam na środku plaży, z telefonem w dłoni, czując, jak narasta we mnie panika. Nie wiedziałam, co mam zrobić. Wracać na koc i czekać, czy biec dalej i szukać go, jak szalona? Nie miałam pojęcia, że to dopiero początek.

Wrócił z tajemnicą

Czekałam. Nie wiem, ile dokładnie minęło czasu, ale słońce przesunęło się wysoko na niebie, a ludzie wokół mnie zmieniali się jak kadry w filmie – jedni odchodzili, inni przychodzili, a ja nadal siedziałam na tym samym kocu, wpatrzona w pustą przestrzeń. Telefon milczał, a mój oddech stawał się coraz płytszy. Było mi gorąco, ale nie chciałam wstawać, nie chciałam nic jeść ani pić. W głowie kołatała się tylko jedna myśl: gdzie on jest?

Kiedy w końcu wrócił, byłam już bliska płaczu. Zobaczyłam jego sylwetkę, jak powoli zbliża się od strony wydm. Wyglądał... dziwnie. Jakby starszy o kilka lat, zgarbiony, przygarnięty. Na pierwszy rzut oka – zmęczony, ale nie fizycznie, tylko psychicznie. W ręce trzymał coś, co wyglądało jak złożony kawałek papieru.

– Piotr! – zawołałam i wstałam z koca, podbiegając do niego. – Gdzie ty byłeś?! Szukałam cię wszędzie! Myślałam, że coś ci się stało... – głos mi drżał, a łzy znowu cisnęły się do oczu.

Nie odpowiedział od razu. Spojrzał na mnie takim wzrokiem, że aż mnie cofnęło – nie było w nim ani radości, ani ulgi. Tylko smutek. I coś jeszcze – coś, co wywołało we mnie dreszcz.

– Musimy porozmawiać – powiedział cicho, prawie szeptem.

– O czym? – zapytałam, ściskając dłonie w pięści, jakbym chciała w nich zamknąć wszystko, co złe.

Piotr westchnął, spuścił wzrok i w końcu powiedział coś, co sprawiło, że poczułam, jak grunt usuwa mi się spod nóg:

– To nie jest łatwe, ale muszę ci coś wyznać. Coś, czego nigdy byś się nie spodziewała...

Nasz ostatni spacer

– Co takiego? – zapytałam, czując, jak drżenie rozchodzi się po moim ciele. Nie byłam gotowa na żadne wyznanie, ale jednocześnie czułam, że muszę to usłyszeć. Piotr odwrócił wzrok, jakby wstydził się patrzeć mi w oczy.

– Spotkałem kogoś... – powiedział cicho, a ja zamarłam. Przez moment nie wiedziałam, co powiedzieć, bo te słowa nie pasowały do naszej historii. Byliśmy razem od ponad piętnastu lat, przeszliśmy przez różne burze, ale zawsze wracaliśmy do siebie. Jak to „spotkał kogoś”?

– Spotkałeś kogoś? Gdzie? Kiedy? – dopytywałam, czując, jak serce bije mi w skroniach. Piotr wyglądał na zmęczonego, jakby ta rozmowa kosztowała go więcej niż wszystko inne.

– To było... wcześniej. Jeszcze przed wyjazdem. Nie chciałem ci mówić, bo... bo nie chciałem cię ranić. Ale dzisiaj... musiałem tam iść. Spotkać się z nią. Musiałem to zakończyć – mówił, a ja czułam, jak każde jego słowo wbija mi się pod skórę jak ostry kolec.

Stałam bez ruchu, a szum morza nagle wydawał się odległy, przytłumiony. Patrzyłam na Piotra, ale miałam wrażenie, że widzę obcego człowieka. Kogoś, kogo nie znałam, kto nosił w sobie tajemnice, o których nie miałam pojęcia.

– To wszystko było błędem. Przepraszam – powiedział, a jego głos się załamał.

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Miałam ochotę uciec, zostawić go tam na plaży i biec przed siebie. Ale coś mnie powstrzymało – może głupia nadzieja, że to tylko zły sen.

– Piotr, co to wszystko znaczy dla nas? – zapytałam szeptem, ale on milczał.

Prawda, która boli

– Dla nas? – Piotr powtórzył moje słowa, jakby ich sens dopiero do niego docierał. – Nie wiem, co to znaczy dla nas... Wiem tylko, że nie mogę dłużej kłamać. Nie potrafię – spojrzał na mnie, a w jego oczach zobaczyłam zmęczenie, rezygnację, może nawet ulgę.

– Kim ona jest? – zadałam pytanie, choć sama siebie nienawidziłam za to, że je zadaję. Chciałam wiedzieć, a jednocześnie każda odpowiedź była jak nóż w serce.

– Nazywa się Magda. Poznałem ją w pracy, kiedy pomagałem przy projekcie. To nie miało się tak potoczyć... – głos mu zadrżał. – To nie miało być nic ważnego. Ale z czasem... przestałem to kontrolować.

Magda. Kobieta z krwi i kości, z którą mój mąż dzielił coś więcej niż tylko służbowe maile. Poczułam, jak robi mi się duszno, jakby całe powietrze z plaży nagle wyssało z moich płuc. Próbowałam złapać oddech, ale szło mi to coraz trudniej.

– Czy ją kochasz? – słowa wypadły z moich ust, zanim zdążyłam się nad nimi zastanowić.

Piotr nie odpowiedział od razu. Zacisnął szczękę, spuścił wzrok i tylko cicho, prawie niesłyszalnie, powiedział:

– Myślałem, że tak. Ale teraz, stojąc przed tobą... nie wiem już nic.

Stałam jak skamieniała, patrząc na niego, na człowieka, którego znałam od tylu lat, a który nagle stał się obcy. Nie wiedziałam, co gorsze – to, co właśnie mi wyznał, czy to, że z jego twarzy zniknął żal. Był pusty. Jakby już podjął decyzję, a mnie pozostawił w tym wszystkim samej.

I co dalej?

Siedzieliśmy obok siebie na plaży, ale czułam, jakby między nami wyrósł mur, którego nie da się przeskoczyć. Słowa Piotra powtarzały mi się w głowie jak echo: „Myślałem, że ją kocham”. To zabolało najbardziej – że myślał, a potem się pomylił. Że to nie była tylko przygoda, przypadkowy błąd. To było coś więcej. I choć teraz twierdził, że już nie wie, co czuje, wiedziałam, że z tym nie da się tak po prostu żyć dalej, jakby nic się nie stało.

Siedzieliśmy w ciszy, patrząc w fale. Miałam ochotę na niego wrzeszczeć, krzyczeć, że mnie zdradził, że wszystko zniszczył. Ale nie miałam siły. Byłam zmęczona, wyczerpana tą prawdą, którą zrzucił na mnie jak ciężki kamień. Czułam, że coś we mnie pękło, że już nigdy nie będę tą samą osobą.

– Wrócimy razem do domu? – zapytał cicho, jakby się bał mojej odpowiedzi.

Nie odpowiedziałam. Nie chciałam podejmować decyzji pod wpływem tej chwili, tego miejsca. Potrzebowałam czasu, by to wszystko przemyśleć. Wstałam i odeszłam kilka kroków, zostawiając go siedzącego na kocu. Miałam wrażenie, że patrzy, jak odchodzę, ale nie podszedł. Nie zatrzymał mnie. Może dlatego, że wiedział, że tej chwili nie da się cofnąć. Że coś w nas obojgu umarło. Nie wiem, co będzie dalej. Może wybaczę. Może odejdę. Ale wtedy, na tej plaży, wiedziałam jedno: nic już nie będzie takie samo.

Karolina, 36 lat

Czytaj także: