„Miastowa synowa gardziła mną i traktowała jak intruza. Ale szybko sprowadziłam ją na ziemię”

Zawsze myślałam, że wieś to moje miejsce na ziemi. Dorastałam otoczona zapachem świeżo skoszonej trawy i śpiewem ptaków. Moi rodzice nauczyli mnie miłości do ziemi i szacunku dla natury, co przekazałam dalej swoim dzieciom. Było mi dobrze, choć czasem z utęsknieniem myślałam o Dawidzie, który opuścił rodzinne gniazdo, by zdobywać świat. Byłam dumna z syna, gdy został informatykiem, choć jego nowe życie w mieście było dla mnie nieco obce. Aż w końcu nadszedł dzień, gdy przedstawił mi Julię. Polubiłam ją od razu – była błyskotliwa i uprzejma. Jednak z czasem coś się zmieniło.

Nie pasowałam do ich świata

Na początku Julia robiła wrażenie idealnej synowej. Była elokwentna, miała przyjemny uśmiech i wydawało się, że naprawdę zależy jej na naszym Dawidzie. Cieszyłam się ich szczęściem, choć czasem czułam się trochę jak intruz w ich nowoczesnym, miejskim świecie. Nasze pierwsze spotkania były miłe. Przyjeżdżali na wieś na weekendy, pomagali w gospodarstwie, rozmawialiśmy przy wspólnych obiadach. Synowa wydawała się zadowolona, a ja byłam szczęśliwa, że syn znalazł sobie taką wspaniałą partnerkę.

Jednak z biegiem czasu, zauważyłam zmiany w jej zachowaniu. Zaczęła unikać przyjazdów na wieś, a gdy już przyjeżdżała, zachowywała się jakby była tu z przymusu. W towarzystwie jej znajomych czy rodziny zawsze byłam na uboczu, jakby nie chciała, by widzieli, skąd pochodzi jej teściowa. Były chwile, kiedy jej wzrok wydawał się przesycony niechęcią i zażenowaniem. Podczas jednej z wizyt u rodziny Julii, jej matka zapytała mnie z uśmiechem:

– A jak tam w waszej wiosce? Pewnie niewiele się zmienia, co?

Julia siedziała obok, nie próbując ukryć swojego zażenowania.

– Tak, żyjemy spokojnie – odpowiedziałam, starając się nie zwracać uwagi na jej reakcję.

W takich momentach czułam się, jakbym nie pasowała do ich świata, jakby Julia mnie z niego wykluczała. Zaczęłam zadawać sobie pytanie, co takiego zrobiłam, że z synowej, która kiedyś wydawała się być częścią naszej rodziny, stała się kimś, kto najwyraźniej mną gardzi.

Czułam się bezsilna

Czas mijał, a ja coraz częściej zastanawiałam się nad tą dziwną zmianą w zachowaniu synowej. Nie potrafiłam zrozumieć, co mogło się stać. Być może miasto zmieniło jej spojrzenie na wieś, może znajomi dawali jej do zrozumienia, że miejsce, z którego pochodzę, jest dla nich powodem do żartów. Może czuła, że ja, kobieta ze wsi, jestem dla niej zbyt prymitywna i nie potrafię sprostać jej oczekiwaniom. Pewnego dnia, podczas kolejnej wizyty u Julii i Dawida, zebrałam się na odwagę, by zapytać wprost. Byłyśmy same w kuchni, podczas gdy Dawid naprawiał coś na balkonie.

– Czy coś się stało? – zaczęłam niepewnie. – Zauważyłam, że ostatnio się ode mnie dystansujesz. Czy zrobiłam coś nie tak?

Julia spojrzała na mnie z lekkim zdziwieniem, jakby nie spodziewała się tej rozmowy.

– Nie, mamo, wszystko w porządku – odpowiedziała, ale jej głos nie był przekonujący. – Po prostu mam teraz dużo pracy i mało czasu.

Jej słowa były jak tarcza, za którą skrywała prawdziwe emocje. Czułam, że jest coś więcej, ale nie chciała tego powiedzieć na głos. Nie drążyłam tematu, nie chcąc pogarszać sytuacji, ale smutek w moim sercu tylko się pogłębił. Wiedziałam, że coś jest nie tak, ale nie mogłam nic z tym zrobić. Po powrocie na wieś długo zastanawiałam się nad tym, co usłyszałam. Rozmowa z Julią nie przyniosła mi spokoju ani odpowiedzi, których potrzebowałam. Czułam się bezsilna, a jednocześnie zaczynałam tracić nadzieję, że cokolwiek się zmieni.

Bałam się

Mijały tygodnie, a mój niepokój nie ustępował. Wydawało się, że każda kolejna wizyta u Dawida i Julii była coraz trudniejsza. Czułam, jak napięcie narasta i coraz trudniej mi było zachować pozory normalności. Mój mąż widział, że coś mnie trapi, ale nie chciałam go martwić. Miał dość pracy na gospodarce, a ja nie chciałam, by dodatkowo się zamartwiał. Pewnego dnia, kiedy Dawid przyjechał na wieś bez Julii, postanowiłam wykorzystać okazję, by porozmawiać z nim szczerze. Po obiedzie, gdy reszta rodziny odpoczywała, usiadłam z nim na tarasie.

– Chciałabym z tobą porozmawiać o Julii – zaczęłam, starając się ukryć drżenie głosu. – Zauważyłeś, że coś się zmieniło w jej zachowaniu?

Dawid spojrzał na mnie z zaciekawieniem, a potem pokiwał głową.

– Tak, mamo, ostatnio jest trochę bardziej zdystansowana. Ale myślałem, że to przez stres w pracy – odpowiedział z troską w głosie.

– Myślę, że to coś więcej – odparłam. – Wydaje mi się, że mnie unika, jakby się mnie wstydziła. Może poczuła się lepsza, bo pochodzi z miasta, a ja jestem tylko kobietą ze wsi.

Dawid zmarszczył brwi, jakby nie chciał uwierzyć w to, co słyszy.

– Porozmawiam z nią, mamo – obiecał po chwili. – Zobaczę, co da się zrobić. Chcę, żebyście się dogadywały.

Przyjęłam jego słowa z ulgą, ale w głębi duszy wiedziałam, że taka rozmowa może nie być łatwa. Bałam się, co przyniesie, ale wiedziałam, że nie mogę dłużej udawać, że wszystko jest w porządku. Czas pokaże, czy Julia zrozumie, jak ważny jest dla mnie szacunek i wzajemne zrozumienie.

Wciąż czułam niepewność

Po rozmowie z Dawidem czułam, jakby ciężar spadł mi z serca, choć wiedziałam, że to dopiero początek. Czekałam niecierpliwie na wieści, choć każdy kolejny dzień niepewności był dla mnie udręką. Chciałam wierzyć, że rozmowa Dawida z Julią coś zmieni, że znajdziemy wspólny język. Pragnęłam tego, bo mimo wszystko zależało mi na rodzinie. Tydzień później Dawid zadzwonił do mnie. Jego głos był spokojny, ale wyczułam w nim nutę napięcia.

– Mamo, rozmawiałem z Julią – powiedział, kiedy odebrałam telefon. – Przyznała, że na wsi nie czuje dobrze. Po prostu nie wie, jak ma tam funkcjonować.

Czułam, jak mieszają się we mnie emocje – z jednej strony ulga, że może Julia wcale mną nie gardziła, a z drugiej smutek, że mogła ulec presji otoczenia.

– A co ona zamierza z tym zrobić? – zapytałam, starając się, by mój głos był spokojny.

– Może przyjdziemy na wieś na dłuższy weekend – odpowiedział Dawid. –Może wtedy się przekona i spróbuje zrozumieć Twoje życie i docenić to, co robisz.

Przyjęłam to z nadzieją, choć w sercu wciąż czułam niepewność. Wiedziałam, że czas pokaże, czy rzeczywiście coś się zmieni, ale chciałam dać Julii szansę. Gdy przyjechała, starałam się, by czuła się u nas dobrze. Pokazałam jej, jak wygląda życie na wsi, jak wiele pracy i poświęcenia wymaga gospodarstwo. Zaczynałam dostrzegać iskierkę zainteresowania w jej oczach, a moje serce napełniało się nadzieją. Nie wiedziałam, czy to początek nowego rozdziału, ale czułam, że jest szansa na poprawę relacji.

Mimo że Julia zaczęła okazywać więcej zainteresowania naszym życiem na wsi, czułam, że przed nami długa droga do pełnego zrozumienia. Jej wizyty były coraz częstsze, a jej zaangażowanie w prace na gospodarstwie wzrastało. Widziałam, że stara się zrozumieć nasz świat, choć wciąż widziałam w jej oczach nutę niepewności. Miałam nadzieję, że przyszłość przyniesie lepsze dni. Czas pokaże, czy nasze relacje będą mogły się rozwinąć, ale jedno było pewne – nie pozwolę, by ktokolwiek mną gardził. Szacunek jest kluczem do każdej relacji, a ja nie zamierzałam z niego rezygnować. Jeśli Julia miała być częścią naszej rodziny, musiała to zrozumieć. I jeśli miała się nie pokazać, to będzie jej wybór.

Maria, 60 lat

Czytaj także: