„Miałam spędzić urlop z teściami w spokoju, ale odkryłam ich tajemnicę. Teraz nie chcę ich znać”

Zawsze wyobrażałam sobie, że wakacje w domku nad jeziorem z rodziną mojego męża będą czymś spokojnym i sielankowym – wspólne grille, spacery po lesie, wieczory przy ognisku. Dlatego, gdy Michał zaproponował, żebyśmy pojechali do jego rodziców na tydzień urlopu, zgodziłam się bez wahania. Wiedziałam, że to dla niego ważne, a poza tym – co może pójść nie tak? Jego rodzice byli zawsze uprzejmi, serdeczni, choć miałam wrażenie, że czasem coś przede mną ukrywają. Uznałam, że może po prostu nie potrafią się przede mną otworzyć, że potrzebują czasu. Ale wtedy nie wiedziałam, że ten wyjazd zmieni moje życie, a obraz teściów, który nosiłam w głowie, rozpadnie się jak domek z kart.

Przyjazd do domku

– No i jesteśmy – Michał uśmiechnął się do mnie, patrząc na niewielki, biały domek schowany wśród drzew.

– Cudownie tu – powiedziałam, wysiadając z auta i przeciągając się.

Teściowie, Barbara i Henryk, już czekali na progu. Barbara podeszła pierwsza, wyściskała mnie mocno, jakbyśmy się nie widziały od lat, choć ostatni raz widziałyśmy się na Wielkanoc. Henryk uścisnął mi dłoń, ale spojrzenie miał jakieś nieobecne, jakby głową był gdzieś indziej.

– Wejdźcie, rozgośćcie się – powiedziała Barbara, zapraszając nas do środka.

Domek był skromny, ale przytulny. W salonie stał stary kredens, a na kominku zdjęcia rodziny: Michał w dzieciństwie, jakieś stare fotografie Barbary i Henryka, nawet jedno zdjęcie z naszego ślubu.

– Rozgośćcie się, a ja zaraz zrobię herbatę – powiedziała Barbara.

Rozpakowując się w naszej sypialni, zauważyłam, że Michał wydaje się spięty.

– Coś się stało? – zapytałam.

– Nie, nic… Tylko wiesz, oni są trochę specyficzni.

Nie zdążyłam dopytać, bo już wołali nas na kolację.

Pierwsze sygnały ostrzegawcze

Pierwsze dwa dni minęły spokojnie. Poranki zaczynały się od zapachu kawy i szarlotki, którą Barbara piekła z jakąś obsesyjną regularnością. W ciągu dnia spacerowaliśmy z Michałem po lesie, a wieczorami Henryk rozpalał ognisko. Wszystko wydawało się niemal idealne… prawie. Zaczęłam jednak zauważać pewne dziwne rzeczy. Barbara była wyjątkowo nerwowa, gdy prosiłam o pomoc w kuchni.

– Nie trzeba, kochanie, odpocznij sobie – mówiła z uśmiechem, ale jej oczy błyszczały czymś, czego nie potrafiłam od razu zrozumieć.

Henryk zaś miał zwyczaj znikać na długie godziny, niby idąc „na ryby”. Michał mówił, że to jego hobby, ale coś mi w tym nie pasowało. Zwłaszcza że wracał z pustymi rękami, a kiedy pytałam, jak połowy, odpowiadał krótko:

– Nic nie brało.

Wieczorem, gdy siedzieliśmy przy kominku, Barbara nagle zapytała:

– A wy z Michałem nie chcielibyście pomyśleć o dziecku?

Zakrztusiłam się herbatą, zaskoczona jej bezpośredniością. Michał spuścił wzrok, a ja odparłam:

– Jeszcze nie teraz, mamy trochę planów...

Wtedy zamarł mi uśmiech, bo kątem oka zauważyłam, jak Henryk wymienił z Barbarą szybkie, porozumiewawcze spojrzenie. Jakby to była część jakiegoś większego planu. Coś wisiało w powietrzu. Czułam to wyraźnie, choć nie wiedziałam jeszcze, co mnie czeka.

Odkryłam coś podejrzanego

Następnego dnia, gdy Michał poszedł z ojcem „na ryby”, postanowiłam posprzątać po śniadaniu. Barbara zniknęła na chwilę na strychu, a ja zostałam sama w kuchni. Zamiatając podłogę, przypadkiem potrąciłam szafkę – z jej wnętrza wypadł niewielki kluczyk. Podniosłam go, oglądając w dłoniach. Kluczyk był stary, ciężki, z wyrytym numerkiem „2”.

– Ciekawe, od czego… – mruknęłam, odruchowo zerkając na drzwi, które zawsze były zamknięte na końcu korytarza. To pomieszczenie od początku mnie intrygowało. Kiedy zapytałam o nie pierwszego dnia, Barbara machnęła ręką:

– Och, tam to tylko rupiecie. Nikogo tam nie wpuszczamy.

Nie mogłam się powstrzymać. Kluczyk idealnie pasował do zamka. Drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem. Wnętrze było ciemne, pachniało kurzem i stęchlizną. Zapaliłam światło – na ścianach wisiały stare zdjęcia, a na półkach piętrzyły się pudła pełne dokumentów. Podniosłam jedno z nich. Koperty, faktury, listy... i wtedy zobaczyłam coś, co ściągnęło mi krew z twarzy: papiery z dużym czerwonym napisem „NIEWYPAŁ” i pieczątki komornika. Obok leżało stare zdjęcie Barbary i Henryka – ale nie byli tam sami. Był z nimi nieznajomy mężczyzna, obejmujący Barbarę w sposób, który trudno było uznać za niewinny.

Usłyszałam za plecami kroki. Zamarłam. W drzwiach stała Barbara, blada, zaciśnięte usta.

– Nie powinnaś tu wchodzić – powiedziała cicho, ale jej głos brzmiał jak ostrzeżenie.

Tajemnica sprzed lat

– Barbara… kim jest ten mężczyzna na zdjęciu? – zapytałam niepewnie, choć serce biło mi jak oszalałe.

Teściowa przez chwilę stała w milczeniu, a potem westchnęła ciężko, jakby w jednej chwili spadł z niej ciężar całych lat.

– To… to ktoś, o kim nie powinniśmy mówić – odpowiedziała powoli, a jej oczy wypełniły się łzami.

Nie odpuszczałam.

– Mamo, proszę, powiedz mi. Co to za papiery? Dlaczego Henryk nic nie mówi?

Barbara usiadła na skrzyni obok i zaczęła mówić, jakby w transie.

– To był Adam. Mój pierwszy mąż. Wiesz… zanim poznałam Henryka, byłam młoda, naiwna… On obiecywał złote góry, a tak naprawdę… wpakował mnie w długi, kredyty, których nie spłacaliśmy, a potem po prostu… zniknął. Henryk mnie znalazł, pomógł spłacić część długów, a resztę… no cóż… resztę ukryliśmy.

– Ukryliście? – powtórzyłam, czując narastający niepokój.

Barbara skinęła głową.

– Wiesz, ten dom… to nie jest tak, że to wszystko jest nasze. Henryk zrobił przekręt. Przepisał go na zaufanego człowieka, żeby komornik nie mógł go zabrać. Ten kluczyk… on prowadzi do skrytki, w której trzymamy dokumenty. Nie chciałam, żeby Michał się dowiedział. Bo wtedy by się od nas odsunął.

Poczułam, jak wzbiera we mnie złość. Miałam do czynienia z oszustami, a mój mąż żył w słodkiej nieświadomości.

– Musisz mu powiedzieć – powiedziałam cicho, choć wiedziałam, że to dopiero początek.

Musiał poznać prawdę

Wieczorem, kiedy Michał i Henryk wrócili z „ryb”, siedziałam już w kuchni, wpatrując się w zdjęcie z Adamem i plik dokumentów. Michał uśmiechnął się do mnie, ale gdy zobaczył, co trzymam w rękach, zmarszczył brwi.

– Co to jest? – zapytał, patrząc na mnie pytająco.

Henryk zamarł w progu. Barbara wbiegła za nimi, blada jak ściana.

– Michał… – zaczęłam ostrożnie. – Musimy porozmawiać.

Mój mąż spojrzał po rodzicach, którzy unikali jego wzroku.

– O co chodzi?

– Może rodzice ci powiedzą – powiedziałam, z trudem panując nad drżeniem głosu.

Henryk przestąpił z nogi na nogę, jakby szukał drogi ucieczki. W końcu westchnął ciężko.

– Synu, musisz wiedzieć… Ten dom, to wszystko… to nie jest tak, jak myślałeś. Kiedyś popełniłem błąd. Przepisałem dom na znajomego, bo mieliśmy długi. A teraz… teraz grozi nam, że wszystko stracimy.

– Co?! – Michał wstał gwałtownie. – Dlaczego mi o tym nie powiedzieliście?

– Chcieliśmy cię ochronić – odezwała się Barbara, cicho.

Michał odwrócił się do mnie, z oczami pełnymi żalu.

– Wiedziałaś o tym?

– Dopiero dzisiaj się dowiedziałam. Widziałam dokumenty. I… zdjęcia z Adamem.

Michał zacisnął usta, a potem bez słowa wyszedł z domu. Siedzieliśmy w ciszy. Tylko tik-tak starego zegara rozbrzmiewał w pomieszczeniu. Wiedziałam, że po tym, co się stało, nic już nie będzie takie samo.

Już nigdy więcej

Michał wrócił późnym wieczorem. Wszedł bez słowa, podszedł do stołu, gdzie wciąż leżały papiery i zdjęcia. Wziął je do rąk, patrzył przez dłuższą chwilę, po czym podarł zdjęcie Adama na drobne kawałki.

– Już nie chcę tego wiedzieć – powiedział cicho.

Potem spojrzał na mnie – jego oczy były puste, zmęczone. Jakby w jednej chwili ktoś odebrał mu całą beztroskę, którą jeszcze kilka dni temu miał w sobie.

– Wiesz co? – odezwał się. – Wracamy jutro do domu.

Nie odpowiedziałam. Po prostu kiwnęłam głową. Tej nocy nie spałam. Słyszałam ciche szepty Barbary i Henryka za ścianą, ich stłumione rozmowy. Wiedziałam, że próbują sobie to wszystko wytłumaczyć, może nawet szukać winnych. Ale ja już nie chciałam słuchać. Czułam, że coś się w nas rozpadło.

Rano, bez słowa, spakowaliśmy nasze rzeczy i wyjechaliśmy. Michał siedział obok mnie w ciszy, patrząc w dal, a ja czułam, jak między nami narasta mur – mur zbudowany z kłamstw jego rodziców. Kiedy wróciliśmy do domu, Michał zamknął się w swoim gabinecie i długo nie wychodził. Wiedziałam, że muszę dać mu przestrzeń, ale ja sama czułam, że nigdy już nie spojrzę na jego rodziców tak samo.

Nie wiem, czy kiedykolwiek zdołam im wybaczyć. Nie wiem nawet, czy chcę.

Marta, 33 lata

Czytaj także: