„Mąż znikał w łazience z telefonem i wracał zarumieniony. W końcu odkryłam jego sekrecik”

Niektórzy mówią, że życie rodzinne to cicha symfonia – codzienne rytuały, powtarzalne dźwięki, które tworzą harmonię. Moje życie z Pawłem właśnie tak wyglądało. Cicho, zwyczajnie, przewidywalnie. Dwa kubki z herbatą każdego wieczoru, ten sam serial, te same poranne kanapki z szynką dla dzieci. Natalka miała już czternaście lat, Olek dziesięć – żyliśmy w rytmie szkoły, pracy, obiadu i wieczornego mycia zębów.

Paweł nigdy nie był typem rozmówcy. Raczej milczący, trochę zdystansowany, ale pracowity i obecny. A przynajmniej tak mi się wydawało. Był z tych, co nie okazują uczuć słowami, ale noszą siatki z zakupami, tankują samochód i nie zapominają o rocznicy ślubu. Myślałam, że to wystarczy.

Byłam zaniepokojona

Od jakiegoś czasu zaczęłam jednak coś czuć – niepokój, którego nie umiałam nazwać. Paweł zaczął inaczej korzystać z telefonu. Wcześniej leżał porzucony na stole albo ładował się nocami przy łóżku. Teraz – zawsze w kieszeni. Znikał z nim do łazienki, potrafił wyjąć go ukradkiem, kiedy myślał, że nie widzę, a potem – jakby nigdy nic – wciskał przycisk blokady i odkładał z dziwnym spokojem. Zmienił hasło. A ja zaczęłam wariować.

– Justyna, przestań się nakręcać – powtarzałam sobie wieczorami. – Nie jesteś nastolatką. Ludzie się zmieniają. Może ma po prostu nową apkę, może gra, może ma dość... mnie?

Wstydziłam się tych myśli. Ale z dnia na dzień były coraz silniejsze. Paweł unikał mojego spojrzenia, przesiadywał dłużej w pracy, „miał więcej zleceń”. Nasze rozmowy ograniczyły się do wymiany informacji o dzieciach i rachunkach.

W tym wszystkim najgorsze nie było jego milczenie. Najgorsze było to, że zaczęłam czuć się niewidzialna. Jak powietrze. A kiedy czujesz się niewidzialna, zaczynasz widzieć więcej.

Pokłóciliśmy się

Zaczęło się w sobotę wieczorem. Paweł zniknął z telefonem do łazienki, jak to miał ostatnio w zwyczaju. Usiadłam na kanapie i nasłuchiwałam. Cisza. Żadnej muzyki, żadnego radia – tylko kliknięcia ekranu. Siedziałam tak może pięć minut, a potem wstałam bezgłośnie i podeszłam pod drzwi. Usłyszałam stłumiony śmiech. Mój mąż, który od tygodni nie miał dla mnie ani jednego komplementu, właśnie się śmiał.

Kiedy wrócił, wyglądał jak chłopiec po randce – trochę zarumieniony, rozmarzony. Usadowił się na fotelu i udawał, że przegląda wiadomości. A ja nie wytrzymałam.

– Paweł, dlaczego chowasz przede mną telefon? – zapytałam z zimnym spokojem.

– Bo nie jesteś moją kontrolerką – mruknął, nawet na mnie nie patrząc.

– Co masz do ukrycia?

– Po prostu nie lubię, jak grzebiesz mi w rzeczach – rzucił oschle i podniósł się, jakby temat był zamknięty.

– Grzebię? Ty masz czelność mówić o grzebaniu, kiedy ja tu po prostu próbuję zrozumieć, co się z tobą dzieje?!

– Z tobą nic się nie dzieje – powiedział, wychodząc z salonu.

Zostałam sama. Ze złością, której nie potrafiłam już dłużej tłumić. Jeszcze tego wieczoru, gdy poszedł spać, wzięłam jego telefon. Oczywiście, bez hasła nie zrobiłam nic. Ale coś w środku mnie już się wtedy złamało. Wiedziałam, że coś się dzieje. I że nie jestem już jego pierwszym wyborem.

Podejrzewałam zdradę

– Słuchaj, może to nie jest zdrada – próbowała mnie uspokoić Magda, moja przyjaciółka od lat. – Może on po prostu z kimś gada, z kim nie powinien. Zdrada to nie tylko łóżko. Czasem większym bólem jest to, że komuś się zwierza, a nie to, że z kimś śpi.

Zamilkłam. Właśnie to bolało najbardziej – że ktoś inny słucha jego głosu o tej porze, że do kogoś się uśmiecha, a do mnie już nie. Magda spojrzała na mnie poważnie.

– Zauważyłaś, jak reaguje, gdy mówisz o przyszłości? Unika tematu?

Zastanowiłam się. Rzeczywiście. Ostatnio każde wspomnienie o wakacjach czy planach na święta kończyło się jego cichym „zobaczymy”. Jakby życie z nami nie było już dla niego oczywistością.

Tej samej nocy, kiedy Paweł zasnął, usiadłam przy jego laptopie. Wiedziałam, że ma zsynchronizowaną lokalizację ze swoim telefonem. Serce waliło mi jak młot. Po kilku minutach patrzyłam na mapę z jednym powtarzającym się punktem: blok na obrzeżach, adres zupełnie mi nieznany. Kilka dni z rzędu. Zawsze późnym popołudniem.

Odkryłam sekret męża

Zebrałam się w sobie i podjechałam tam w czwartek. Siedziałam w aucie, czekając. Po pół godzinie zobaczyłam go – wychodził z klatki z młodą kobietą. Trzymała w ramionach niemowlę. Paweł poprawił kocyk na malutkiej główce. Pocałował ją w czoło. Nie wysiadłam. Nie zrobiłam awantury. Po prostu zapaliłam silnik i odjechałam. Oczy nie pozwalały mi widzieć dobrze drogi – były pełne łez.

Wieczorem długo kręciłam się po domu, nie mogąc usiedzieć w miejscu. Paweł wrócił jak gdyby nigdy nic, rzucił: „Coś do jedzenia?”, a ja poczułam, że zaraz się uduszę.

– Usiądź – powiedziałam, tonem tak zimnym, że aż się zatrzymał w pół kroku. – Musimy porozmawiać.

Zanim zdążył coś odburknąć, wyciągnęłam telefon i pokazałam mu zdjęcie. Wiedział, co to znaczy.

– Kim jest ta kobieta? – zapytałam. – I to dziecko... Powiedz mi tylko jedno: czy to twoje?

Zamilkł. Widziałam, jak drży mu ręka. W końcu spuścił wzrok i wyszeptał:

– Tak.

Wybuchnęłam. Rzuciłam poduszką w ścianę, krzyknęłam tak głośno, że Natalka aż zeszła z pokoju sprawdzić, co się dzieje. Odesłałam ją bez słowa. Potem waliłam pięściami w stół, płakałam, śmiałam się przez łzy. Chciałam, żeby bolało i jego.

– Przez dziewięć miesięcy to dziecko rosło, a ty milczałeś? Patrzyłeś mi w oczy co rano i NIC nie powiedziałeś?

– Nie planowałem tego – jęknął. – Karolina… ona nie miała nikogo. Nie mogłem jej tak zostawić…

– Ale mnie mogłeś?! Nas, twoją rodzinę?! – rzuciłam i wybiegłam z salonu, trzaskając drzwiami.

Tamtej nocy nie zasnęłam ani na chwilę.

Powiedziałam dzieciom od razu

Nie wiedziałam, jak to powiedzieć dzieciom. Ich ojciec zniszczył wszystko, ale to ja musiałam to wypowiedzieć na głos. Zebrałam ich w kuchni. Olek jeszcze w piżamie, Natalka skulona w fotelu z telefonem w dłoni. Paweł stał obok drzwi, jakby zaraz miał uciec.

– Słuchajcie... Tata zrobił coś, co... co może was zaboleć – zaczęłam, głos mi się łamał. – Ma dziecko. Z inną kobietą.

Cisza. Tylko tik-tak zegara.

Natalka pierwsza zrozumiała.

– Z kim?! – rzuciła z niedowierzaniem. – On ma DZIECKO?! Ja nie chcę go znać! – jej głos załamał się. Rzuciła telefon na stół i wybiegła z kuchni, drzwi zatrzasnęły się z hukiem.

Olek patrzył na mnie z otwartymi ustami.

– Czy to znaczy, że już z nami nie będzie? – zapytał cicho.

Nie odpowiedziałam. Przytuliłam go tylko, a on wtulił się we mnie jak małe dziecko, choć przecież był już taki duży.

Paweł zrobił krok w ich stronę.

– Kochani, ja...

– Nie odzywaj się do mnie! – usłyszeliśmy krzyk Natalki

Od tamtej chwili zapanowała między nami głucha cisza. Dzieci przestały się odzywać do ojca. Natalka zamknęła się w pokoju, wychodziła tylko na posiłki, milcząca, z twarzą zaciętą jak maska. Olek spędzał całe dnie na graniu, nie podnosił wzroku. A ja? Ja siedziałam często w kuchni i patrzyłam w okno. Czas się zatrzymał.

Spotkałam się z tą kobietą

Zadzwoniłam do niej kilka dni później. Numer znalazłam w telefonie Pawła. Wiedziała, kim jestem – głos jej zadrżał. Umówiłyśmy się w kawiarni na obrzeżach miasta. Przyszła wcześniej. Młoda, szczupła, z niemowlakiem w wózku, który spał owinięty w błękitny kocyk. Wyglądała na zmęczoną. I przerażoną.

– Dziękuję, że przyszłaś – zaczęła cicho.

– Nie zrobiłam tego dla ciebie – odparłam. – Chciałam zobaczyć na własne oczy kobietę, która zniszczyła moją rodzinę.

Karolina nie spuszczała wzroku. W jej oczach nie było buty. Tylko ból.

– Nie wiedziałam, że on aż tak kłamie – powiedziała. – Mówił, że się rozwodzicie. Że od dawna nie jesteście razem, tylko formalnie.

Zacisnęłam dłonie na filiżance.

– A ty w to uwierzyłaś?

– Chciałam uwierzyć. Kochałam go. Może dalej kocham. Ale... nie chciałam być tą trzecią. On przychodził, był... czuły, obecny. Myślałam, że to prawdziwe.

Zamilkła. Patrzyła na swoje dziecko. Po chwili powiedziała:

– Ja też nie śpię po nocach. To dziecko to nie tylko miłość. To też strach. Codzienny strach, że wszystko się rozpadnie.

Nie odpowiedziałam. Zrozumiałam, że ona nie jest potworem. Jest kobietą. Taką jak ja. Dała się wciągnąć w coś, co ją przerosło. Naszą rozmowę zakończyła cisza. I wiedza, że między nami już nie będzie wrogości – ale też nie będzie żadnego porozumienia.

Zostałam sama z dziećmi

Paweł spakował się kilka dni po tamtej rozmowie. Bez sceny, bez łez. Wyszedł z torbą na ramię i tylko rzucił:

– Będę płacił alimenty. Jakby dzieci czegoś potrzebowały… wiesz, jak się ze mną skontaktować.

Nie odpowiedziałam. Zamknęłam za nim drzwi i oparłam się o nie plecami. Czułam się pusta. Jakby ktoś wyciął ze mnie wszystko, co było kiedyś rodziną.

Natalka przez długi czas nie chciała widywać ojca. Olek potrzebował więcej czasu. Pytał, dlaczego tata nie mieszka już z nami, czy wróci. Kiedyś powiedziałam mu po prostu: „Tata popełnił błąd. Ale ciebie nadal kocha”. Nie wiem, czy zrozumiał. Może bardziej chciałam w to wierzyć ja niż on.

Minęły miesiące. Życie nie wróciło do normy, bo taka już nie istniała. Zbudowałam nową. Wstawaliśmy rano, szykowaliśmy się do szkoły i pracy, robiliśmy zakupy, piekliśmy ciasta w weekendy. Bez Pawła. Bez jego milczenia. Bez jego obecności, która kiedyś znaczyła bezpieczeństwo, a potem już tylko obojętność. Zamknęłam się trochę w sobie. Ludzie pytali: „A jak tam mąż?”, a ja odpowiadałam krótko: „Nie mamy kontaktu”. I uciekałam wzrokiem.

Justyna, 42 lata

Czytaj także: