„Mąż zbierał borowiki, ja całowałam sąsiada za sosną. Ta wycieczka do lasu zmieniła wszystko”

Kiedyś myślałam, że miłość to wszystko. Że jeśli się kogoś kocha, to jakoś się uda – wychować dzieci, zapłacić rachunki, przetrwać ciche dni. Ale miłość to za mało. Wyciera się, blaknie, aż w końcu zostaje tylko herbata podana do śniadania i pytanie, czy mam klucze.

Andrzej mnie kocha. Wiem. Na swój sposób – spokojnie, przewidywalnie. Codziennie ten sam chleb, ta sama rozmowa, ta sama cisza. Nie pamiętam, kiedy ostatnio zapytał, czy jestem szczęśliwa. Może nigdy nie zapytał.

– Myślałem, żeby jutro rano pojechać do lasu na grzyby – rzucił nagle przy śniadaniu. – Mama zostanie z dzieciakami. Adam też jedzie.

Uniosłam wzrok znad kubka. Adam. Sąsiad z naprzeciwka. Samotny, po przejściach. Czasem porozmawiamy krótko, ale jakoś mnie peszy.

Chwilę później Adam wyszedł z domu i uśmiechnął się do mnie.

– Słyszałem, że jutro ruszamy na grzyby.

– Podobno są borowiki – powiedziałam.

– Może znajdziemy coś więcej/

Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że ta wycieczka zmieni wszystko.

Sąsiad mnie zaskoczył

Las pachniał mokrą ziemią i jesienią. Andrzej, podekscytowany jak dziecko, od razu ruszył w głąb między drzewa. Adam szedł obok mnie – powoli, bez pośpiechu, jakby ten spacer miał trwać wieczność.

– Twój mąż kocha grzyby? – zapytał z lekkim uśmiechem.

– Mój mąż kocha rutynę – odpowiedziałam szybciej, niż powinnam.

Adam się nie śmiał. Milczał chwilę, patrząc przed siebie.

– A ty? Czego ty chcesz, Joanno?

Zatrzymałam się. Popatrzyłam na niego. Dziwne pytanie. A może najbardziej trafne od lat.

– Sama nie wiem – szepnęłam.

Szliśmy jeszcze chwilę w ciszy, aż straciłam męża z oczu. Adam się odwrócił, spojrzał mi w oczy i bez słowa przyciągnął do siebie. Pocałował mnie – gwałtownie, ciepło, zachłannie. Przez chwilę nie myślałam o niczym. Tylko o tym, jak bardzo żywa się czuję.

Odepchnęłam go nagle.

– Nie… Nie możemy. To był błąd.

– To nie był przypadek, Asiu– powiedział spokojnie.

Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę, z której przyszliśmy.

– Muszę wrócić do Andrzeja. Nic się nie stało. Nic…

Kłamałam. Wiem. Ale jeśli powiem prawdę – wszystko się rozsypie.

Byłam zdenerwowana

Wróciliśmy do domu przed południem. Andrzej szczęśliwy, z koszykiem pełnym grzybów. Ja – pusta. Przez całą drogę w aucie mówił o borowikach i podgrzybkach, o zupie, o tym, że trzeba będzie jeszcze raz jechać w przyszłym tygodniu. Kiwałam głową i patrzyłam w okno. Adam też milczał za mną, na tylnym siedzeniu. Zawstydzenie? Wyrzuty sumienia? A może nic z tych rzeczy.

Po obiedzie Andrzej zasiadł do czyszczenia grzybów. Ja zmywałam, choć ręce drżały mi przy każdej szklance.

– Wszystko w porządku? – zapytał. – Jakaś taka jesteś nieobecna.

Odwróciłam się gwałtownie. Zbyt gwałtownie.

– A kiedy ostatnio mnie o to pytałeś, tak naprawdę?

Andrzej spojrzał na mnie zaskoczony.

– Nigdy nie mówiłaś, że coś jest nie tak.

– Bo przestaliśmy mówić o czymkolwiek! – wybuchłam. – Żyjemy obok siebie. Ty i te twoje grzyby, twoja rutyna... A ja? Czy ty w ogóle mnie jeszcze widzisz?

Zamilkł. W jego oczach pojawił się cień bólu. Ale było już za późno. Ta cisza między nami rosła latami. A teraz – pękła. Zamknęłam się w łazience i długo patrzyłam na swoją twarz w lustrze. Czy ten pocałunek to była zdrada?

Miałam mętlik w głowie

Spotkałam go przypadkiem. A może podświadomie chciałam, żeby tak się stało. Poszłam na spacer, żeby ochłonąć, przemyśleć wszystko, ale nogi same mnie poniosły w stronę łąki za osiedlem. Tam, gdzie czasem chodził biegać. I był. Siedział na ławce. Jakby czekał.

– Joanna… – powiedział cicho, wstając.

– Nie planowałam tego – zaczęłam, ale głos mi zadrżał. – Wyszłam tylko przejść się, uspokoić…

– Wiem. – Adam patrzył mi prosto w oczy. – Ale dobrze, że jesteś.

Usiedliśmy. Milczeliśmy dłuższą chwilę.

– Od dawna coś do ciebie czuję – powiedział nagle. – Nie umiem udawać, że nic między nami nie ma.

Zacisnęłam dłonie. Wiedziałam. Wiedziałam, odkąd pierwszy raz dotknął mojej dłoni przez płot, podając nożyce do żywopłotu.

– To był błąd, Adam. Ale… poczułam coś, czego nie czułam od lat. – Słowa wypadały ze mnie same. – To był moment. Ale nie umiem go wyrzucić z głowy.

Westchnął. Wziął mnie za rękę. Pozwoliłam. Tylko na chwilę. Wieczorem, przy kolacji z Andrzejem, nie mogłam już wytrzymać.

– Muszę ci coś powiedzieć – zaczęłam. – Nie wiem, czy cię jeszcze kocham.

Widziałam, jak nóż w jego ręce zatrzymał się w pół ruchu.

Przyznałam się mężowi

– Co się stało? – zapytał spokojnie. Zbyt spokojnie. Jakby wiedział, że to pytanie otwiera puszkę Pandory.

Usiadłam naprzeciwko, spleciona w sobie.

– Adam mnie pocałował – powiedziałam. – W lesie. Za sosną. Przez chwilę… to się po prostu stało.

Andrzej patrzył na mnie z gniewem w oczach.

– Zdradziłaś mnie?

Zacisnęłam pięści.

– To tylko pocałunek. Ale… on wszystko zmienił.

Nie krzyczał. Nawet nie uniósł głosu. Tylko odsunął się, jakby czuł do mnie wstręt.

– Więc już mnie nie kochasz? Przez chwilę słabości?

– Nie wiem, Andrzej. Właśnie o to chodzi. Nie wiem, co czuję.

– A co czujesz do niego?

Wbiłam wzrok w podłogę.

– Nie umiem odpowiedzieć.

Wstał. Chwycił się krzesła, jakby nogi nagle odmówiły posłuszeństwa.

– To ja nie wiem, czy chcę z tobą być, skoro nie wiesz, czy mnie kochasz. – głos mu się załamał. – Od tylu lat…

Poszłam do sypialni. Spakowałam torbę. Wrzucałam do niej byle co – bluzę, ładowarkę, szminkę.

Andrzej stał w drzwiach. Nie powstrzymał mnie. Nie padły wielkie słowa. Tylko jedno zdanie:

– Może gdybyś powiedziała to wcześniej…

Zamknęłam za sobą drzwi.

Poszłam do Adama

Może to był impuls. Może potrzebowałam tylko, żeby ktoś mnie zatrzymał, powiedział: „Zostań, wszystko się ułoży”. Otworzył mi drzwi z zaskoczeniem, ale bez radości.

– Musimy porozmawiać – powiedziałam, nie czekając na zaproszenie. – Powiedziałam Andrzejowi. Wszystko. O pocałunku. O tym, że już nie wiem, czy go kocham.

Adam zamilkł. Odstawił kubek z herbatą, który trzymał w dłoni.

– Zostawiłam go. Dla ciebie.

Nie odpowiedział od razu. Usiadł powoli.

– Joanno… ja nie prosiłem cię o to. Nie chciałem, żebyś niszczyła swoją rodzinę.

Zamrugałam. Serce zaczęło mi walić jak szalone.

– Więc po co to wszystko było? – spytałam.

– Myślałem, że to tylko chwila namiętności. Że potrzebowałaś kogoś, kto cię zauważy. Niczego nie planowałem. Nie jestem gotowy na coś więcej.

Poczułam, jak grunt usuwa mi się spod nóg. Oparłam się o ścianę, jakbym miała zemdleć.

– Więc jestem głupią kobietą, która zostawiła męża, dom… dla kogoś, kto nie miał odwagi powiedzieć: „To nie ma sensu”?

– Przepraszam.

Chciałam krzyczeć, bić pięściami w jego pierś, ale byłam zbyt zmęczona. Wyszłam bez słowa. Deszcz padał. Nie miałam gdzie pójść.

Joanna, 36 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: