„Mąż po 10 latach przyznał się, co zrobił, kiedy byłam w ciąży. Myślał, że teraz będzie bolało mniej”

Mieszkam w niewielkim mieście, gdzie każdy zna każdego, a sekrety i tak prędzej czy później wychodzą na jaw. Przez lata myślałam, że moje życie jest stabilne. Może nie idealne, ale pełne tych małych codziennych rytuałów, które dawały mi poczucie bezpieczeństwa. Praca w bibliotece, sobotnie spacery z córką, wieczory przy serialach z Tomkiem. Byliśmy razem od studiów – zakochani, zgrani, dojrzali. Tak przynajmniej sądziłam.

Nasza córka, Maja, to światło mojego życia. Dziś ma dziesięć lat. Jest bystra, czuła, pełna ciekawości. Każdego ranka, gdy szykujemy się do szkoły i pracy, mówi mi „kocham cię, mamo”, jakby wiedziała, że to zaklęcie chroniące przed całym złem świata.

Od kilku miesięcy jednak coś zaczęło się zmieniać. Tomek wracał później, był bardziej zamknięty, unikał rozmów. Kiedy zapytałam, co się dzieje, wzruszał ramionami. „Zmęczony jestem” – mówił. A ja czułam, że to nie tylko zmęczenie. To był niepokój. Cichy, rosnący we mnie dzień po dniu, jak szum, którego nie da się wyciszyć.

Coś było nie tak

Pamiętam tamten wieczór bardzo dokładnie. Maja już spała, w pokoju unosił się zapach świeżo zaparzonej herbaty, a w tle cicho sączyła się muzyka z radia. Siedzieliśmy na kanapie, każde z nas zatopione w swoim świecie. Ja przeglądałam zdjęcia z dzieciństwa Mai, Tomek patrzył w ekran telefonu. Kiedy podniosłam wzrok, zobaczyłam, że ma zaciśniętą szczękę, jakby coś tłumił.

– Coś się stało? – zapytałam cicho.

Nie spojrzał na mnie. Zamiast tego, nerwowo przesunął palcem po ekranie i westchnął.

– Nie, wszystko w porządku – mruknął, zbyt szybko, zbyt chłodno.

Nie dałam się zbyć.

– Tomek, znam cię. Coś cię gryzie.

W końcu spojrzał, ale jego wzrok był jak przez mgłę. Nieobecny. – Po prostu... dużo myślę ostatnio.

Milczałam. Próbowałam go rozgryźć, ale czułam, że każda kolejna próba tylko bardziej go zamknie. Wstałam i odłożyłam kubek na blat. Nagle poczułam, że coś pęka. Coś, czego nie potrafiłam jeszcze nazwać, ale już bolało. W nocy długo nie mogłam zasnąć. Leżąc obok niego, wspominałam czas, kiedy byłam w ciąży. Jak wtedy tulił mój brzuch, jak mówił, że wszystko będzie dobrze. Czy wtedy też „dużo myślał”? Czy już wtedy nosił w sobie coś, co teraz zaczynało wychodzić na powierzchnię?

Byłam podejrzliwa

Kilka dni później spotkałam się z Anką – moją przyjaciółką jeszcze z liceum. Poszłyśmy na kawę, tak jak co jakiś czas, żeby pogadać, oderwać się od codzienności. Siedziałyśmy przy oknie, obserwując przechodniów, kiedy zeszło na temat pracy i dawnych znajomych.

– Wiesz, że Karolina znowu mieszka w mieście? – rzuciła mimochodem Anka, mieszając cappuccino.

Zamarłam. –

Karolina?

– No, ta... z redakcji. Pracowała kiedyś z Tomkiem, pamiętasz?

Pamiętałam. Jasne, że pamiętałam. Zawsze była zbyt blisko, zbyt rozbawiona, zbyt... obecna. Uśmiechnęłam się krzywo, ukrywając ukłucie w żołądku.

– A skąd wiesz? – zapytałam.

– Widziałam ją niedawno. Z jakimś chłopcem. Ale powiem ci, wyglądała, jakby nie minęło ani dnia od czasów pracy z Tomkiem.

Wróciłam do domu z duszą na ramieniu. Tamtej nocy nie wytrzymałam.

– Masz jeszcze kontakt z Karoliną? – zapytałam męża, kiedy siedzieliśmy przy kolacji.

Zamarł na chwilę.

– Skąd ten temat?

– Tak po prostu. Anka wspomniała, że wróciła do miasta.

– Nie rozmawialiśmy od lat – odparł szybko. Zbyt szybko.

Wbiłam w niego wzrok. – Tomek, tylko raz proszę: powiedz mi prawdę.

– Przecież mówię – odpowiedział z nerwem. – Nie mam z nią kontaktu.

W jego głosie była nuta paniki, którą znałam aż za dobrze. Kłamał. I wtedy zrozumiałam, że coś we mnie zaczęło się zmieniać – podejrzenie przestawało być przeczuciem, a zaczynało być pewnością.

Mąż zdradził mi swój sekret

To było kilka dni później. Wieczór jak każdy inny – dom cichy, Maja już spała, a ja nie miałam siły nawet włączyć telewizora. Siedziałam na skraju łóżka, gdy Tomek wszedł do sypialni. Wyglądał na zmęczonego, ale inaczej niż zwykle. Jego twarz była blada, a oczy jakby nieobecne.

– Muszę ci coś powiedzieć – zaczął, zanim zdążyłam zapytać.

Zadrżałam.

– Coś się stało?

Usiadł naprzeciwko mnie. Nie patrzył w oczy. – To będzie trudne. Ale nie mogę już tego dłużej w sobie nosić.

Zamarłam. Poczułam, jak całe ciało napina mi się w oczekiwaniu.

– Dziesięć lat temu... kiedy byłaś w ciąży... – głos mu zadrżał – zdradziłem cię.

Cisza, jaka zapadła, była nienaturalna. Wszystko nagle ucichło – myśli, tło, nawet bicie mojego serca.

– Co...? – wyszeptałam. – Co ty powiedziałeś?

– To był jeden raz. Z Karoliną. Byłem przestraszony. Wszystko się wtedy zmieniało. Ty byłaś w ciąży, ja czułem się... mały. Uciekłem w coś głupiego. Żałuję tego każdego dnia.

Patrzyłam na niego, ale miałam wrażenie, że to nie dzieje się naprawdę. Jakbym śniła. Jakbym słyszała to z oddali, przez gruby mur.

– Dlaczego teraz? Po tylu latach?

– Bo nie mogę już z tym żyć – powiedział cicho. – I bo cię kocham. Nadal.

Nie odpowiedziałam. Wstałam powoli i wyszłam z pokoju. W kuchni długo patrzyłam w ciemność za oknem. Czułam się, jakby ktoś wyrwał mi powietrze z płuc. Jakby moje życie, zbudowane cegła po cegle, rozpadło się w sekundzie. A za ścianą spała nasza córka. Nasza. Czy jeszcze nasza?

Czułam się rozbita

Nie spałam całą noc. Leżałam na kanapie, przykryta byle jak kocem, z oczami wlepionymi w sufit. Myśli kłębiły się jak chmury przed burzą. Każde wspomnienie – chwile radości, narodziny Mai, nasze pierwsze święta w trójkę – teraz były skażone. Zatrute jednym zdaniem, które już nigdy nie przestanie dźwięczeć mi w głowie. Zdradził mnie, kiedy nosiłam jego dziecko pod sercem.

Wstałam o świcie. Zaparzyłam kawę, chociaż nie miałam na nią siły. Maja weszła do kuchni z uśmiechem, jeszcze w piżamie, z rozczochranymi włosami.

– Mamo, śniło mi się, że byliśmy na plaży! – zawołała z entuzjazmem.

Uśmiechnęłam się. Musiałam. Nie mogłam pozwolić, żeby coś zauważyła. Moja córka nie zasługiwała na ten ciężar. Po odprowadzeniu jej do szkoły zadzwoniłam do Anki. Spotkałyśmy się na ławce w parku. Gdy tylko usiadłam, wybuchłam płaczem.

– Zdradził mnie. Wtedy, gdy byłam w ciąży – wyszeptałam, czując, jak wszystko pęka na nowo.

Anka objęła mnie bez słowa. Długo nic nie mówiłyśmy.

– Co teraz zrobisz? – zapytała cicho.

– Nie wiem. Mam wrażenie, że wszystko, w co wierzyłam, przestało istnieć. Ale muszę funkcjonować. Dla Mai.

Wieczorem znów siedziałam w ciszy. Tomek był w drugim pokoju, nie próbował nawet podejść. Wzięłam do ręki zdjęcie z USG. Pamiętam tamten dzień – jak był szczęśliwy, jak tulił mnie po badaniu. Czy już wtedy miał to na sumieniu?

Musieliśmy porozmawiać

Dom przypominał teatr ciszy. Unikaliśmy siebie, jakby każde spojrzenie miało eksplodować niewypowiedzianymi słowami. Ale pewnego wieczoru, kiedy Maja położyła się spać, usłyszałam ciche pukanie do drzwi sypialni. Tomek wszedł niepewnie, z kubkiem herbaty.

– Możemy... porozmawiać?

Skinęłam głową, nie patrząc na niego.

– Wiem, że cię zraniłem. Wiem, że nie zasługuję na drugą szansę – zaczął.

Milczałam. Nie dlatego, że nie chciałam słuchać. Po prostu nie miałam siły już walczyć.

– Karolina była... ucieczką. To było głupie, tchórzliwe. I żałuję.

Spojrzałam na niego. Pierwszy raz od tamtego wyznania.

– A ja byłam wtedy sama. Przerażona, wrażliwa. I ufałam ci bezgranicznie – powiedziałam cicho. – A ty mnie wtedy zostawiłeś. Nawet jeśli tylko na jedną noc.

Zapadła cisza. Oboje wiedzieliśmy, że nic już nie będzie takie samo.

– Chcę to naprawić – wyszeptał.

– Może się nie da – odpowiedziałam. – Coś we mnie pękło, Tomek. Może na zawsze.

Nie powiedziałam mu wtedy, że myślę o separacji. Ale ta myśl we mnie dojrzewała. Coraz głośniejsza, coraz bardziej realna.

Już mu nie zaufam

Minęło kilka tygodni. Życie niby toczy się dalej, ale nic już nie jest takie samo. Każde „dzień dobry”, każdy wspólny posiłek, każda cisza między nami – wszystko przesiąknięte jest tym, co się wydarzyło. Zdradą, która nie miała twarzy aż do teraz.

Czasem patrzę na Tomka i widzę w nim człowieka, którego kiedyś kochałam. A czasem widzę kogoś obcego – mężczyznę, który mnie zostawił w najwrażliwszym momencie mojego życia. Nadal śpimy w tym samym domu, rozmawiamy o sprawach codziennych. Dla Mai. Ale między nami coś się skończyło. Coś kruchego i cennego – zaufanie.

Maja niczego nie wie. Nadal rysuje serduszka z napisem „mama i tata”, nadal przytula się do nas z tą samą beztroską. To dla niej staram się wstawać rano, zaplatać jej warkocze i uśmiechać się, nawet gdy serce boli.

Nie wiem, co będzie dalej. Nie podjęłam jeszcze decyzji. Może separacja, może terapia, może coś zupełnie innego. Ale jedno wiem na pewno – jestem matką. I dla mojej córki muszę być silna. Nawet wtedy, gdy wszystko we mnie krzyczy.

Natalia, 34 lata

Czytaj także: