„Mąż pachniał tanimi perfumami, a kochanek pieniędzmi. Wybór był prosty, ale luksus miał swoją cenę”

Nie kochałam go. To chyba najuczciwiej, jak potrafię to powiedzieć. Tomek był bezpieczny. Stabilny. Miał pracę, nie pił, nie bił. Był jednym z tych facetów, których matki sobie życzą dla swoich córek. Ale matki nie muszą z nimi spać, prawda?

Mąż był biedny i nudny

Miałam trzydzieści lat, kiedy za niego wyszłam. Wszyscy pytali, kiedy pojawią się dzieci. A ja nawet nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Co miałam powiedzieć? Że jestem bardziej samotna w tym małżeństwie niż byłam jako singielka? Że Tomek całuje mnie od niechcenia?

Nasze mieszkanie było takie jak nasze życie – szare. Meble z sieciówki, kwiatki na parapecie, telewizor, którego nikt nie oglądał, bo wieczory spędzaliśmy obok siebie, nie ze sobą. On opowiadał o uczniach, bo był nauczycielem, a ja udawałam, że słucham. I może właśnie przez to najbardziej czułam, że się duszę – bo on niczego nie widział. Niczego nie czuł.

Wieczór, który wszystko we mnie przełamał, wyglądał tak:

– I wyobraź sobie, Karola, że ten Olek znowu nie oddał pracy domowej. I powiedział, że mu pies zjadł zeszyt. Rozumiesz? W ósmej klasie!

Siedziałam przy stole, dłubiąc widelcem w zimnych ziemniakach.

– A co ty zrobiłaś z moją koszulą w kratę? Tą, co zawsze miałem na wywiadówki?

– Wyprałam. – wzruszyłam ramionami. – Może się skurczyła i wreszcie przestanie wyglądać jak obrus.

– Co?

Spojrzał na mnie zdziwiony, ale ja już nie miałam siły tłumaczyć żartu. Albo żalu.

– Wiesz co, Tomek? – odłożyłam widelec. – Może jakbyś miał coś więcej do zaoferowania niż durne historyjki z pracy i skarpetki w śmieszne wzorki, to chciałabym tu być. Ale nie mam już siły robić z siebie żony idealnej. Może to z tobą jest coś nie tak, a nie ze mną.

Patrzył na mnie długo. I nic nie powiedział. Nawet nie zapytał, co się dzieje. To był pierwszy raz, kiedy pomyślałam, że muszę się wyrwać. Że zasługuję na coś więcej niż wieczory przy makaronie i rozmowy o dzieciach sąsiadów. Zasługuję na kogoś z klasą. Na luksus. Na emocje. Na mężczyznę, który wciągnie mnie do świata, w którym kobieta jest królową, a nie panią od prania i gotowania.

Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że to wszystko będzie miało swoją cenę. I że zapłacę ją z odsetkami.

Wpadłam na niego przypadkiem

A może los się uparł, żeby wreszcie pokazać mi, jak wygląda prawdziwy mężczyzna.

To była konferencja firmowa – nudna, jak wszystkie. Siedziałam z kawą w dłoni, zerkając znudzona na prezentację, gdy usiadł obok mnie. Skórzany zegarek, lekki zapach drogiej wody kolońskiej, spojrzenie, które wytrącało z równowagi.

– Cześć, Igor – wyciągnął rękę. – Jeszcze nie mieliśmy okazji się poznać.

Uścisnęłam dłoń i powiedziałam swoje imię. I chociaż wiedziałam, że to tylko kurtuazja, jego uśmiech sprawił, że zapomniałam, kim jestem.

– Po wszystkim idziemy na drinka. Ty też. – To nie było pytanie. To był rozkaz, wypowiedziany tak miękko, że aż chciało się go wykonać.

W barze zamówił czerwone wino, drogie – to wiedziałam od razu, po kieliszku. Gładziłam nóżkę szkła i udawałam wyluzowaną.

– Karolina… piękne imię. Pasuje do kobiety, która wie, czego chce.

– A ty wiesz, czego chcesz, Igorze?

– Wiem, że nie jesteś tu z nikim. I że nie nosisz obrączki.

Oszukałam go. Ale nie potrafiłam inaczej. Nie chciałam, by myślał, że jestem... „zajęta”. Bo tak naprawdę – nie byłam. Nawet jeśli miałam w domu męża.

– Tomek nie wiedziałby nawet, jak zamówić takie wino – pomyślałam, kiedy Igor przysuwał się bliżej.

Pachniał pieniędzmi, pewnością siebie i grzechem. I wtedy właśnie pierwszy raz pozwoliłam sobie zapomnieć, że jestem żoną.

Kłamałam jak najęta

Zaczęło się od małych kłamstw. „Mam szkolenie”, „Muszę zostać dłużej w pracy”, „Wracam jutro, jest integracja”. Tomek nie pytał. Albo nie chciał wiedzieć.

Z Igorem spotykaliśmy się w hotelach, w jego mieszkaniu na Mokotowie, w restauracjach, do których Tomasz nigdy by nie wszedł – bo „ceny z kosmosu” i „porcje jak dla wróbla”. A ja... ja czułam, że żyję.

Zaczęłam się zmieniać. Krótsze sukienki, szminka w kolorze wina, nowa fryzura. Kupowałam drogie perfumy – takie, które zostawiają ślad na poduszce i wspomnienie na skórze. Tomek coś czuł. Ale udawał, że nie.

Pewnego wieczoru czekał w kuchni, kiedy wróciłam z „wyjazdu służbowego”.

– Możemy porozmawiać? – zapytał cicho.

– Teraz? Jestem zmęczona – rzuciłam torbę na krzesło.

– Od miesięcy jesteś zmęczona. Inna. Czy ty masz... kogoś?

Zamrugałam. Serce mi przyspieszyło, ale głos pozostał chłodny.

– Może jakbyś miał coś więcej do zaoferowania, to bym chciała tu być.

Zamarł. Jakby nie dowierzał, że to ja to powiedziałam. A ja stałam z podniesioną głową, dumna, jakbym właśnie obroniła swoje prawo do szczęścia. W głowie szumiało mi tylko jedno zdanie: „Należy mi się więcej”. Bo naprawdę w to wtedy wierzyłam.

Mąż odkrył mój romans

Wróciłam wcześniej, niż planowałam. Igor poleciał służbowo do Dubaju, a ja potrzebowałam... chyba ciszy. Albo może po prostu miałam ochotę zobaczyć Tomka – spojrzeć mu w oczy i przekonać się, czy naprawdę już nic nie czuję. Od razu poszłam się wykąpać. Gdy wyszłam z łazienki, zamarłam. Tomek siedział przy stole. Na blacie leżał mój telefon. Ekran rozświetlała wiadomość:
„Kiedy znowu założysz te koronkowe? Brakuje mi wiesz czego.”

– Kto to? – zapytał, bez cienia emocji.

Zacięłam się. Na sekundę. Na wieczność.

– Wiesz co? – rzuciłam, podchodząc i zabierając telefon – Może w końcu nie będziemy udawać. Ty udajesz, że ci to nie przeszkadza, a ja – że coś do ciebie czuję.

– To z nim...?

– Tak – spojrzałam mu prosto w oczy. – I wiesz co? Przy nim czuję się jak kobieta. Przy tobie? Jak służąca i biedaczka.

Wstał. Spokojnie, aż strasznie.

– Karolina... ja myślałem, że jestem dla ciebie najważniejszy.

– A ja... nigdy cię nie kochałam – wybuchłam. – Myślałam, że pokocham. Ale ty jesteś zbyt... nijaki. Życie z tobą to jak jedzenie suchego chleba do końca świata.

Trzasnęły drzwi. Najpierw od szafki, potem wejściowe. Spakował torbę w pięć minut. Nie krzyczał. Nie płakał. Po prostu wyszedł.

Czułam się jak w bajce

Igor powiedział, że „będzie czekał”. Że „nie zasługuję na bycie w cieniu kogoś, kto nawet nie umie zauważyć, jaką jestem kobietą”. I czekał. Dokładnie dwa dni. Potem przysłał kierowcę po moje rzeczy. Zamieszkałam w jego apartamencie z widokiem na rzekę. Dostałam własne miejsce w garderobie, kredytową kartę i kod do windy.

Na początku było jak w filmie. Kolacje, których nazwy nie umiałam wymówić. Weekend w Paryżu, bo „miał ochotę na śniadanie z widokiem na wieżę Eiffla”. Seks na marmurowym parapecie, bo „takie rzeczy się pamięta”.

Zmieniałam się. Lśniły mi włosy, paznokcie robiłam u najlepszej kosmetyczki, chodziłam w szpilkach nawet po domu. Ale coś... coś we mnie gasło. Zaczęłam się budzić w środku nocy, bo leżałam sama. Igor pracował. Albo pił. Albo siedział przy laptopie, nie mówiąc mi słowa. Z czasem zaczął mnie poprawiać – że za głośno się śmieję, że jem zbyt szybko, że źle trzymam kieliszek. Czułam się jak ozdoba. Ładna, wygładzona, droga – ale pusta.

Spotkałam się z Anetą. Zawsze była brutalnie szczera.

– No i jak tam, księżniczko? – zapytała z krzywym uśmiechem.

– Wszystko mam – odpowiedziałam mechanicznie.

– A kogoś, kto cię kocha? Też masz?

Milczałam.

– Karola, ty chyba pomyliłaś miłość z kontem bankowym.

– A może jedno nie wyklucza drugiego?

– Może. Ale czasem to drugie nie wystarcza.

I wtedy zrozumiałam: zaczynam tęsknić. Za rozmową o niczym przy herbacie. Za ciepłymi dłońmi. Za kimś, kto czekał. Za Tomkiem.

Byłam tylko zabawką

Myślałam, że do takiego bólu się dorasta. Że kiedy rozstajesz się z mężem, którego nie kochasz, a zostajesz z kimś, kto pachnie luksusem – to cierpienie się nie pojawi. Ale cierpienie nie pyta, czy miałaś rację.

Któregoś dnia Igor wrócił późno niż zwykle. Pachniał innymi perfumami. W jego oczach nie było ani cienia wstydu.

– Musimy pogadać – rzucił, siadając naprzeciwko mnie przy kuchennym wyspie, której nigdy nie zdążyłam polubić.

– Ty najpierw – powiedziałam, pewna, że padnie coś, co złamie mnie do reszty.

– Karolina, nie ma sensu ciągnąć tego. Było fajnie, ale... nie oszukujmy się. Chyba oboje wiemy, że to była zabawa. Tylko zabawa.

– Zabawa...? – powtórzyłam głucho.

– Nie bądź melodramatyczna. Dam ci czas na wyprowadzkę. Zostawię kartę na tydzień, potem blokuję.

Nie zapytałam, czy to przez inną. Widziałam to w jego oczach. I nagle... było mi wszystko jedno.

Zostałam z niczym

Dwa dni później spakowałam się. Nie miałam dokąd iść. Zadzwoniłam do jednej z koleżanek z pracy. Do tej, która zawsze mówiła, że „kariera to nie wszystko”.

– A Tomek? – zapytałam niepewnie przez telefon.

– Ten Tomek, którego zostawiłaś jak śmiecia?

– Chcę tylko wiedzieć, co u niego.

– Wyjechał za granicę. Jest zakochany. Powiedział kiedyś, że... że to, co zrobiłaś, to najlepsze, co go spotkało. Na pewno niedługo dostaniesz papiery rozwodowe.

Wtedy pękłam. Płakała tak jak jeszcze nigdy w życiu.

Karolina, 35 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: