„Mąż myślał, że pieniędzmi zamydli oczy mnie i dzieciom. Nie potrzebują chodzącego bankomatu, tylko prawdziwego ojca”

Życie z Bartkiem przypominało jazdę po pętli – wciąż te same rozmowy, te same wymówki i ta sama samotność, która wypełniała każdy zakamarek naszego domu. Nasze dzieci, Michał i Zosia, były dla mnie wszystkim. Często zastanawiałam się, czy dla Bartka też.

Zosia czasem pytała:

– Mamo, dlaczego tata nigdy nie przychodzi na moje występy w szkole?

Patrzyłam na jej smutne oczy i mówiłam to, co zawsze:

– Tata ma dużo pracy, kochanie. Ale bardzo cię kocha.

Michał, starszy i bardziej świadomy, tylko wzruszał ramionami.

– Zawsze ma dużo pracy. Może po prostu nie chce tu z nami być – rzucał z chłodnym spokojem, który aż mnie bolał.

Bartek wydawał się niewzruszony. Jego świat kręcił się wokół pracy, a nasza rodzina była w nim jedynie tłem. Wciąż miałam nadzieję, że coś się zmieni, ale z każdym dniem ta nadzieja słabła.

Wydarzyło się coś strasznego

To był zwykły dzień – przynajmniej na początku. Michał poszedł do szkoły, Zosia bawiła się w swoim pokoju, a ja gotowałam obiad, słuchając jej śmiechu. Nagle zadzwonił telefon.

– Czy rozmawiam z panią Iloną? – zapytała poważnym tonem kobieta po drugiej stronie. – Pani syn miał wypadek.

Zamarłam.

– Co się stało?

– Michał spadł z huśtawki na boisku. Stracił przytomność. Karetka już go zabrała do szpitala.

Serce waliło mi jak młotem, gdy ubierałam Zosię. W szpitalu kazano nam czekać, a czas dłużył się niemiłosiernie. Lekarz w końcu wyszedł z sali.

– Stan pani syna jest stabilny, ale doznał wstrząsu mózgu. Musimy go obserwować przez najbliższą dobę.

Chciałam odetchnąć z ulgą, ale nie mogłam. W głowie miałam tylko jedną myśl: gdzie jest Bartek?

Dzwoniłam do niego raz za razem. Żadnej odpowiedzi. Nawet SMS-a. Michał leżał w łóżku, blady i wyczerpany, a ja czułam się jak samotny żołnierz na polu bitwy.

Spojrzałam na Zosię, która siedziała obok mnie na plastikowym krześle.

– Tata zaraz tu będzie – powiedziałam, choć sama w to nie wierzyłam.

Czułam się całkiem samotna

Mąż pojawił się w szpitalu dopiero następnego dnia rano. Przyszedł w idealnie wyprasowanej koszuli, jakby wracał z ważnego spotkania. A może właśnie z niego wracał.

– Co się stało? Jak Michał? – zapytał, patrząc na mnie, jakby nic się nie wydarzyło.

– Gdzie byłeś, Bartek? – wyrzuciłam z siebie, zanim zdążyłam się powstrzymać. – Michał cię potrzebował. Ja cię potrzebowałam.

Spojrzał na mnie z lekkim znużeniem, jakby moja frustracja była przesadą.

– Miałem spotkanie. Nie mogłem go odwołać – odpowiedział tonem, który przyprawił mnie o dreszcze.

– Spotkanie? Nasz syn leży w szpitalu, a ty nie możesz odwołać spotkania?

– Ilona, przesadzasz. Wszystko już było pod kontrolą, prawda? Lekarze się nim zajęli.

– W tym właśnie problem, Bartek! – podniosłam głos, choć Michał spał w pokoju obok. – Nie chcesz być częścią naszego życia, dopóki nie możesz kontrolować sytuacji.

Bartek uniósł ręce w geście obronnym.

– Nie dramatyzuj. Jestem tutaj teraz.

Chciałam mu odpowiedzieć, ale poczułam, że nie ma to sensu. Był tutaj fizycznie, ale emocjonalnie zawsze był gdzieś indziej.

Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na drzwi do sali Michała.

– On zasługuje na coś więcej – powiedziałam cicho. – My wszyscy zasługujemy na coś więcej. Na ojca, który jest obecny.

Bartek nic nie powiedział. Po chwili usiadł na krześle i wyciągnął telefon, jakby sytuacja już została rozwiązana.

Wreszcie odkryłam prawdę

Po wyjściu ze szpitala Michał potrzebował kilku dni odpoczynku. Zosia była zachwycona, że brat jest w domu, choć ja nie mogłam się odprężyć. Coś w zachowaniu ich ojca nie dawało mi spokoju.

Zaczęłam wracać myślami do rozmów, które prowadziliśmy lata temu, jeszcze zanim pojawiły się dzieci. Pamiętałam, jak Bartek wspominał, że dzieci to coś, czego oczekiwali od niego jego rodzice.

– Moja matka zawsze mówiła, że rodzina to podstawa – opowiadał. – A ojciec uważa, że prawdziwy mężczyzna powinien mieć syna, który przejmie jego nazwisko.

Pamiętam, że wtedy nie zastanawiałam się nad tym głębiej. Byłam zakochana, a wizja wspólnego życia wydawała się tak odległa, że nie analizowałam jego słów. Teraz wszystko zaczęło nabierać sensu.

Podzieliłam się swoimi przemyśleniami z Kasią, moją najbliższą przyjaciółką. Spotkałyśmy się w kawiarni, gdzie mogłam wyrzucić z siebie frustrację.

– Wiesz, co jest najgorsze? – powiedziałam, trzymając filiżankę z kawą, której nie miałam siły pić. – Myślę, że on nigdy nie chciał mieć dzieci. Zrobił to tylko dlatego, że jego rodzice tego oczekiwali.

Kasia spojrzała na mnie z troską, ale i z czymś w rodzaju irytacji.

– Zawsze mówiłam, że Bartek jest bardziej przywiązany do wizerunku niż do ludzi – powiedziała.

– Myślałam, że z czasem się zmieni. Że pokocha bycie ojcem. Że pokocha nas.

Kasia pokręciła głową.

– Ilona, nie można zmusić kogoś do miłości, nawet jeśli kochasz za dwoje.

Te słowa były jak uderzenie. Może właśnie to robiłam – kochałam za dwoje, próbując wypełnić pustkę, którą Bartek zostawiał każdego dnia.

Musiałam mieć jasność

Kilka dni po rozmowie z Kasią postanowiłam, że muszę poważnie porozmawiać z mężem. Nie mogłam już dłużej udawać, że wszystko jest w porządku. Wieczorem, kiedy dzieci już spały, usiadłam z nim w salonie.

– Musimy pogadać – zaczęłam, starając się, by mój głos brzmiał spokojnie.

Bartek spojrzał na mnie zza ekranu laptopa.

– Teraz? Ja pracuję, Ilona.

– Tak, teraz – odpowiedziałam, zamykając mu komputer. Jego spojrzenie zmieniło się na irytację, ale nie miałam zamiaru odpuszczać.

– Chcę wiedzieć, co naprawdę czujesz wobec mnie i dzieci – powiedziałam, wpatrując się w niego. – I chcę, żebyś był szczery.

Westchnął i oparł się o kanapę, jakby ta rozmowa była kolejnym trudnym zadaniem do odhaczenia.

– Czego ode mnie oczekujesz? Robię wszystko, co mogę. Pracuję, żebyśmy mieli z czego żyć. Czego jeszcze chcesz?

– Nie chodzi tylko o pieniądze! – podniosłam głos, czując, że gniew we mnie narasta. – Chodzi o ciebie. O to, że nigdy nie jesteś z nami naprawdę.

Milczał przez chwilę, a potem powiedział coś, czego nigdy nie chciałam usłyszeć.

– Może dlatego, że nie wiem, jak być z wami naprawdę.

Poczułam, jak serce mi się ściska.

– Co to ma znaczyć?

– To, że nie wiem, czy kiedykolwiek chciałem tego wszystkiego – powiedział, patrząc w podłogę. – Dzieci, rodzina... Może po prostu próbowałem robić to, co powinienem.

– Więc jesteśmy tylko obowiązkiem? Czymś, co odhaczyłeś na liście? – zapytałam z niedowierzaniem.

– Nie chcę, żeby tak to wyglądało, ale... Może tak właśnie jest – powiedział cicho.

Łzy napłynęły mi do oczu.

– A co z dziećmi? One zasługują na coś więcej niż na ojca, który jest tylko na zdjęciach.

Bartek spuścił wzrok, ale nie próbował się bronić. W tym momencie zrozumiałam, że nic się nie zmieni. Ta rozmowa nic nam nie da.

Podjęłam trudną decyzję

Po tamtej rozmowie poczułam, że coś we mnie pękło. Słowa Bartka ciągle dźwięczały mi w głowie: „Może po prostu próbowałem robić to, co powinienem.” Wiedziałam już, że nie ma powrotu do przeszłości.

Dzień później zadzwoniłam do Kasi.

– Muszę od niego odejść – powiedziałam bez wstępu.

– Jesteś pewna? – zapytała spokojnie, choć w jej głosie słychać było ulgę.

– Tak. Nie mogę pozwolić, żeby moje dzieci dorastały w domu pełnym pustki.

Rozpoczęłam przygotowania. Znalazłam małe mieszkanie w pobliżu szkoły Michała. Nie było luksusowe, ale czułam, że tam mogę zacząć wszystko od nowa. W weekend spakowałam swoje rzeczy i część rzeczy dzieci.

Bartek wrócił z pracy wcześniej niż zwykle, widząc mnie przy kartonach.

– Co ty robisz? – zapytał, a jego ton był mieszaniną złości i zdziwienia.

– Odchodzę, Bartek – odpowiedziałam spokojnie.

– Nie możesz tak po prostu odejść. Co ludzie powiedzą?

Spojrzałam na niego, czując, że po raz pierwszy od dawna mam pełną kontrolę nad sytuacją.

– Nie obchodzi mnie, co ludzie powiedzą. Obchodzi mnie, co moje dzieci powiedzą, gdy dorosną.

Próbował mnie przekonać, że moglibyśmy spróbować naprawić nasz związek, ale ja wiedziałam, że to tylko puste słowa.

– Nie mogę już żyć w świecie, który jest iluzją – powiedziałam. – Moje dzieci zasługują na więcej. Ja zasługuję na więcej.

Wzięłam Michała i Zosię za ręce i wyszłam.

Po co nam nieobecny ojciec?

Nowe mieszkanie było małe i proste, ale dla mnie i dzieci stało się początkiem lepszego życia. Michał szybko przystosował się do zmian, choć czasem widziałam, jak patrzy na zdjęcia z dawnych lat, na których Bartek jeszcze się uśmiechał. Zosia zadawała pytania – niewinne, ale bolesne.

– Mamo, kiedy tata nas odwiedzi? – zapytała pewnego wieczoru.

– Niedługo, kochanie – odpowiedziałam, choć w głębi duszy wiedziałam, że Bartek raczej nie stanie się nagle ojcem, którego potrzebowali.

Kasia była dla mnie ogromnym wsparciem. Pomogła mi znaleźć pracę w biurze, dzięki której mogłam zapewnić dzieciom stabilność. Każdego dnia odkrywałam, że jestem silniejsza, niż myślałam.

Bartek próbował nas odzyskać. Kilka razy przysyłał wiadomości, czasem dzwonił, ale jego słowa brzmiały tak samo pusto, jak nasze małżeństwo.

– Nie mogę tego zrozumieć, Ilona – powiedział podczas jednej z naszych ostatnich rozmów. – Miałem dobre intencje.

– Może – odpowiedziałam. – Ale intencje to za mało, żeby zbudować rodzinę.

Kiedy patrzyłam na Michała i Zosię, czułam dumę. Wiedziałam, że podjęłam właściwą decyzję. Nie było łatwo, ale po raz pierwszy od lat czułam się wolna.

Pewnego dnia, podczas spaceru z dziećmi, Michał spojrzał na mnie z uśmiechem.

– Dobrze, że jesteśmy razem, mamo.

– Tak, kochanie – odpowiedziałam, ściskając jego dłoń. – Teraz możemy iść naprzód.

Bycie rodzicem to nie tylko obowiązek, to zaangażowanie, które buduje rodzinę każdego dnia. Wybrałam miłość, szacunek i szczerość – nie tylko dla dzieci, ale i dla siebie. To jest prawdziwe życie.

Ilona, 41 lat

Czytaj także:
„Chciałam zabłysnąć przed całą rodziną, ale zamiast tego płonęłam ze wstydu. Na zawsze zapamiętam swoją porażkę”
„Teściowa zawsze robiła mi pod górkę, ale w Sylwestra przegięła. Takiego teatrzyku nikt się nie spodziewał”
„Córka jest jak magnes na nieudaczników. Sprowadza do domu kochasiów w potrzebie, bo podoba jej się zabawa w samarytankę”