„Zobaczyłam auto męża zaparkowane pod hotelem. Dziś nie stać go na apartamenty i płaci alimenty”

Jeszcze rok temu wierzyłam, że mój mąż naprawdę chce zadbać o siebie – chodzić na siłownię, poprawić formę, odreagować stres. Kiedy mówił, że jedzie na trening, kiwałam głową ze zrozumieniem. Sama często wracałam z pracy zmęczona i wdzięczna za chwilę spokoju. Nie przypuszczałam, że za tą całą fit motywacją kryje się coś znacznie mniej niewinnego. A raczej ktoś. Nie chciałam wierzyć intuicji, aż w końcu zebrałam się na odwagę i postanowiłam pojechać za nim.

Te treningi stały się podejrzane

– Znowu siłownia? – zapytałam, udając obojętność, kiedy po raz trzeci w tym tygodniu zakładał sportowe buty.

– A co? Źle wyglądam? – rzucił półżartem, zerkając na mnie spod grzywki.

Wzruszyłam ramionami. Ostatnio wyglądał lepiej niż zwykle – bardziej zadbany, pachniał drogimi perfumami, które niby „znalazł na promocji”, i z coraz większą nonszalancją przeglądał się w lustrze. Mówił, że chce być w formie. Że po czterdziestce trzeba bardziej o siebie dbać. Teoretycznie nie miałam powodów do niepokoju. Praktycznie – mój żołądek zamieniał się w twardy kamień, za każdym razem, gdy zamykały się za nim drzwi.

Wieczorami wracał niby zmęczony, ale jakoś dziwnie pobudzony. Czasem nie odbierał telefonów przez godzinę czy dwie. Mówił, że „był pod prysznicem” albo że „rozmawiał z trenerem o diecie”. Jasne. Przypominał mi ucznia, który zapomniał pracy domowej i właśnie improwizuje na oczach nauczyciela.

Zaczęłam się przyglądać – jego torbie, wiadomościom, godzinom wyjazdu i powrotu. Jednego wieczoru zadzwoniłam do siłowni, żeby zapytać, czy zostawił tam swój ręcznik. Recepcjonistka odpowiedziała mi uprzejmie:

– Ale pani męża dzisiaj u nas nie było.

Chciałam prawdy. Nawet jeśli bolałaby bardziej niż wszystkie kłamstwa razem wzięte.

Zabawiłam się w detektywa

Plan ułożyłam w niedzielę wieczorem, kiedy po raz kolejny oświadczył, że „musi się rozruszać po weekendzie” i ruszył w stronę drzwi z torbą na ramię. Na twarzy miałam spokojny wyraz. Poczekałam pięć minut, założyłam kurtkę i wybiegłam z klatki, chowając się w cieniu za zaparkowanym samochodem sąsiada. Wsiadł do auta i ruszył – nie w stronę siłowni.

Trzymałam się kilkadziesiąt metrów za nim, noga na hamulcu, jak w filmach. W myślach mówiłam sobie: „Może skręci do sklepu. Może odwiedza kolegę. Może...”. Ale nie skręcił. Po piętnastu minutach zatrzymał się na parkingu przed hotelem. Trzygwiazdkowy, z restauracją i dużym napisem „Pokój na godziny – dostępne”.

Patrzyłam, jak wysiada z auta, wyciąga torbę i poprawia fryzurę w bocznym lusterku. A potem – jakby to było najnormalniejsze na świecie – wszedł do środka. Wstrzymałam oddech, jakbym mogła w ten sposób zatrzymać czas. Albo chociaż jego. Nie potrafiłam uwierzyć, że ten sam człowiek, który jeszcze rano całował mnie w czoło, teraz idzie do hotelu z uśmiechem na ustach.

Czekałam dziesięć minut, patrząc, czy może jednak wróci. Nie wrócił. Za to po chwili pojawiła się ona – młoda, zgrabna brunetka w płaszczu. Przeszła obok mnie, nawet mnie nie zauważając, i weszła do środka tym samym wejściem. A ja poczułam, jakby ktoś nagle wyrwał mi serce i podeptał.

Nie było żadnych wątpliwości

Nie pamiętam, jak znalazłam się w środku. Wiem tylko, że dłoń mi drżała, kiedy naciskałam klamkę hotelowych drzwi. Zatrzymałam się przy recepcji, udając, że szukam męża, który „zgubił portfel”. Dziewczyna zza lady spojrzała na mnie uważnie, nieco zaskoczona.

– Nazwisko? – zapytała.

Podałam. Jej wzrok powędrował w stronę monitora. Zmarszczyła brwi.

– Tak, jest pokój zarezerwowany. Numer 214.

Serce waliło mi jak oszalałe. Chciałam się wycofać, uciec, wrócić do domu, udawać, że to się nie wydarzyło. Ale zamiast tego wzięłam głęboki wdech i ruszyłam w stronę schodów. Drzwi 214 były przymknięte, nie do końca zamknięte na klik. Słyszałam zza nich śmiech. Kobiecy, lekki, nerwowy. I jego głos. Zdecydowany, pewny siebie, ten sam, którym niegdyś mówił do mnie, że „zawsze wróci do domu”. Pchnęłam drzwi.

Ona siedziała na łóżku, jeszcze w płaszczu. On stał przy minibarze z kieliszkiem wina. Oboje zamarli, gdy mnie zobaczyli. Przez moment nikt się nie odezwał. W pokoju zawisła cisza, gęsta jak beton.

– No proszę – powiedziałam cicho. – Siłownia z minibarem?

– Kochanie... – wyjąkał, ale nie dałam mu skończyć.

– Milcz. Słowo więcej i nie powstrzymam się przed rzuceniem tym kieliszkiem o twoją głowę.

Dziewczyna podniosła się, przerażona. Spojrzałam na nią i powiedziałam spokojnie:

– Nie martw się. Ja już swoje wiem. A ty – mam nadzieję – dowiesz się, że cudzy mąż to najdroższy prezent. Zwłaszcza, jak trzeba go potem dzielić z jego przeszłością.

Decyzja mogła być tylko jedna

Wróciłam do domu, jakbym szła po szkle. Nie pamiętam drogi, ani tego, czy zamknęłam za sobą drzwi. Dopiero kiedy usiadłam przy kuchennym stole, zaczęło do mnie docierać, co się właściwie wydarzyło. W jednej chwili wszystko się rozsypało – wszystkie nasze lata, wspólne plany, śmiech przy porannej kawie. Zaczęłam płakać. Bez dźwięku, bez łez. Tylko drżące ciało i myśl: „Jak mogłam być taka ślepa?”

Tego samego dnia spakowałam mu walizkę. Ułożyłam ją starannie, jakby miał pojechać na wakacje, a nie zrobić wypad z naszego życia. Kiedy wrócił z pracy – już z opuszczonym wzrokiem i próbując grać skruszonego – walizka czekała w przedpokoju.

– Możemy porozmawiać? – zapytał, jakby nie było na to o trzy lata za późno.

– Nie, nie możemy. Nie jesteśmy już parą. A ja nie jestem kobietą, która godzi się na bycie tłem dla twoich podbojów.

Patrzył na mnie, jakby nie wierzył, że naprawdę to mówię. Może sądził, że znowu wszystko da się obgadać, wytłumaczyć, przykryć obietnicą poprawy. Ale ja nie byłam tą samą osobą, co tydzień temu. Ta kobieta umarła w hotelowym korytarzu. Dwa tygodnie później złożyłam pozew o rozwód. Bez orzekania o winie – jeszcze wtedy chciałam tylko mieć to za sobą. Ale kiedy usłyszałam, że on chce „dzielić się uczciwie” – włączyła się we mnie inna ja. Taka, która nie pozwoli, żeby mnie jeszcze raz zlekceważono.

Nie będzie miał kasy na atrakcje

Rozwód poszedł szybciej, niż się spodziewałam. Może dlatego, że nie miał już czego bronić. Albo dlatego, że nowa partnerka naciskała, by „to zakończyć i iść dalej”. Jakież było jego zdziwienie, gdy mój prawnik, chłodnym tonem, zażądał alimentów. Nie tylko na nasze dzieci, ale i na mnie – przez pięć lat.

– Jak to? Przecież ona pracuje! – zdenerwował się.

– Pracuje – odparł mój adwokat. – Ale przez ostatnie lata wspierała pana karierę, poświęcając własne plany i rozwój zawodowy. Dlatego teraz ma prawo do rekompensaty.

Nie powiedziałam ani słowa. Patrzyłam tylko, jak zmienia mu się twarz. Jak w kilka minut z pewnego siebie mężczyzny zamienia się w kogoś, kto właśnie zobaczył rachunek za swoje zdrady. Zgodził się. Nie miał wyboru. Może myślał, że to chwilowe, że się rozmyślę. Ale ja byłam nieugięta. I z dnia na dzień stałam się dla niego kosztem. Już nie żoną, nie „babką od obiadu”, nie tą, do której się wraca. Teraz byłam tą, która odcinała się od niego z godnością – i z alimentami, które co miesiąc przypominały mu o tym, ile naprawdę kosztowała jego przygoda.

Słyszałam, że zamieszkał z nią w kawalerce. Że nie stać ich na wakacje, a siłownię zamienił na bieganie po parku. A ja? Odżyłam. Zaczęłam sypiać spokojnie, uśmiechać się do siebie w lustrze i planować przyszłość, w której nie było miejsca dla kłamstw.

No i kto wygrał?

Minęło osiem miesięcy. Wciąż pamiętam tamten hotel, jego zdziwioną minę, zapach perfum, który przez chwilę wydawał się zbyt znajomy. Ale te obrazy coraz rzadziej wracają nocą. Czas robi swoje. I ja zrobiłam swoje. Zmieniłam fryzurę. Zaczęłam jeździć na weekendy z przyjaciółkami. Kupiłam rower, który od lat odkładałam „na później”. Nie szukam miłości. Nie rozglądam się na ulicy. Na razie uczę się siebie na nowo. Po tylu latach bycia „czyjąś żoną” musiałam przypomnieć sobie, kim jestem sama dla siebie.

Dzieci? Wiedzą, że mama jest spokojniejsza, że częściej się śmieje. Nie rozmawiamy o ojcu. One widują go co dwa tygodnie – czasem nie mają na to ochoty, czasem wracają zniechęcone. Ale nie pytam. Mają prawo czuć, co czują. Tak jak ja mam prawo do milczenia. A on? Płaci. Terminowo, bez komentarzy. Czasem widzę go przypadkiem, kiedy przywozi dzieci. Jest coraz bardziej zmęczony. Trochę przygarbiony. Ucieka wzrokiem, kiedy nasze spojrzenia się spotkają. Jakby wstydził się bardziej ode mnie. Może w końcu zrozumiał.

Kiedyś myślałam, że życie po zdradzie to ruina. Dziś wiem, że to początek. Trudny, pełen bólu, ale prawdziwy. Już się nie boję. Nie jestem tą samą kobietą. Teraz jestem silniejsza. I choć niczego nie planuję, wiem, że to, co przede mną – będzie moje. I tylko moje.

Karolina, 39 lat

Czytaj także: