„Mój mąż miał tylko przykręcić śrubkę, a wyszło jak zawsze. Potem wszystko było na mojej głowie”

Wszystko mogłoby być inaczej, gdyby mój mąż nie uważał się za „złotą rączkę”. Twierdzi, że zna się na domowych naprawach, to po każdej jego interwencji, mam po łokcie w roboty. Mąż uważa, że jak ma w domu śrubokręt, to może konkurować z elektrykiem, hydraulikiem i inżynierem naraz. I potem mamy efekty. Nie zliczę, ile razy „tylko coś poprawiał” i kończyło się to katastrofą. Jednak ostatni wyczyn przeszedł już wszelkie granice. W sobotę rano miał tylko dokręcić jedną malutką śrubkę w malakserze. Jedną. Nie całą maszynę rozbierać na części pierwsze. No i jak zwykle... zgadnijcie, kto musiał to wszystko posprzątać, zadzwonić po serwis i przygotować obiad bez żadnego sprzętu?

Zobaczyłam kłęby dymu

Wszystko zaczęło się od niedzielnego ciasta. A że chciałam zaoszczędzić pracy, wyciągnęłam robota kuchennego.

– O, znowu ten złom? – mruknął Zbyszek, zaglądając do kuchni.

– Złom, który działał całkiem dobrze, dopóki go nie dotknąłeś ostatnim razem – przypomniałam z przekąsem.

– Przesadzasz. Tylko śrubka od pokrywy się obluzowała. Zaraz to naprawię.

Wziął się za urządzenie z miną, jakby miał przeprowadzić operację na otwartym sercu.

– Nie trzeba niczego naprawiać! On działa. Tylko trzeszczy przy zamykaniu!

– Proszę cię, daj mi śrubokręt i nie przeszkadzaj. Ty się znasz na gotowaniu, ja na sprzęcie – odparł pewnie.

– Nie na sprzęcie, tylko na psuciu go – mruknęłam, ale podałam mu ten nieszczęsny śrubokręt.

Minęło może dziesięć minut, kiedy usłyszałam trzask, potem chrobot, i w końcu – coś między piskiem a... wyciem.

– Co to było?!

– Chyba coś się zwarło. Spokojnie, wyłącznik termiczny zadziałał, więc nie wybuchnie.

– Co?! – podeszłam i zobaczyłam kłęby dymu unoszące się nad malakserem. – Ty to naprawdę potrafisz!

– To ty mi podałaś śrubokręt, nie zapominaj – powiedział, jakby to był mój pomysł.

– Bo miałeś tylko śrubkę dokręcić!

– No i dokręciłem. A że coś przy okazji się zepsuło... Bywa.

Stałam tak chwilę, patrząc na zwęglony plastik.

– Od teraz nie dotykasz już niczego.

– Nawet czajnika?

– Zwłaszcza czajnika.

Spojrzał na mnie z wyrzutem

Jeszcze dobrze nie opadł dym w kuchni, a Zbyszek już siedział przy stole, popijając herbatę jak gdyby nigdy nic.

– To wcale nie musiała być moja wina – oznajmił, opierając się wygodnie. – Może ta cała maszyna miała wadę fabryczną.

– Po ośmiu latach użytkowania? Serio? – podniosłam brew. – I ta wada się objawiła dokładnie w chwili, gdy postanowiłeś ją rozkręcić?

– Zbieg okoliczności. Albo coś z instalacją jest nie tak. Mówiłem ci kiedyś, że to gniazdko w kuchni zawsze dziwnie brzęczy.

– Przestań. Jeszcze raz coś naprawisz, to nas pogrzebią razem z tą twoją teorią o złym prądzie.

– Mówię tylko, że może bym sprawdził...

– Nie. – Wskazałam mu palcem lodówkę. – Jak tylko tkniesz ten kabel, zakopię cię pod płytkami w łazience.

Spojrzał na mnie z lekkim wyrzutem.

– No dobra, to co z tym malakserem? Oddajemy do naprawy?

– Tego się już nie da naprawić. Wygląda, jakby ktoś usmażył w nim plastikowego kurczaka.

– Czyli co? Nowy?

– Tak. I nie, nie ty go wybierasz. I nie ty go podłączasz. I nie, nie ty czytasz instrukcję.

– Przecież ja tylko chciałem pomóc.

– Wiesz co, by naprawdę pomogło? Gdybyś po prostu raz coś zostawił tak, jak było.

Zamilkł na chwilę, a potem, jakby nic się nie stało, zapytał:

– To, co z tą ciastem?

Patrzyłam na niego przez chwilę w bezsilnym milczeniu. A potem... wybuchłam śmiechem.

Spojrzałam na niego z politowaniem

Gdy już ochłonęłam i zebrałam z blatu to, co zostało po malakserze, Zbyszek dumnie zaprezentował swój udział w przygotowywaniu ciasta.

– Proszę bardzo – powiedział, kładąc talerz z bakaliami na stole. – Równe kawałki. Jak od linijki.

– Jak od siekiery – poprawiłam, przyglądając się jego dziełu. – Co ty robiłeś? Rąbałeś to, czy kroiłeś?

– Orzechy były twarde. Nożem nie szło, więc wziąłem tasak.

– Tasak?!

– Był bardzo ostry – dodał z dumą. – I kupiłem go na promocji, bo trzeba oszczędzać.

– Właśnie tak kupujesz sprzęty. Gratuluję.

Westchnęłam i wróciłam do robienia ciasta. Po chwili poczułam, że Zbyszek mi się przygląda.

– A jakby tak zrobić sałatkę z bakaliami?

Spojrzałam na niego z politowaniem.

Westchnęłam

Kiedy kończyłam sprzątać po robieniu ciasta, Zbyszek zniknął. Przez chwilę łudziłam się, że może przyniesie mi kwiaty za cierpliwość, ale nie. Po powrocie rzucił tylko:

– Zmywarkę włączyłem. Możesz podziękować.

Zamarłam.

– Co zrobiłeś?

– Włączyłem. No nacisnąłem ten trójkącik i poszło. Chyba to był trójkącik. Albo kłódka?

– Kłódka?! – podeszłam do zmywarki. Mrugała jak dyskoteka. – Chyba zablokowałeś zmywarkę.

– Tylko nacisnąłem parę przycisków.

– Właśnie dlatego masz zakaz dotykania elektroniki! – warknęłam. – To nie są guziki w windzie! Tu nie wciska się wszystkiego po kolei!

– Myślałem, że jak coś mruga, to działa.

– Tak?

– Przecież to proste urządzenie. Woda, tabletka i cyk. Samo się robi.

– Zmywarka to nie wróżka. Ona nie działa na zasadzie „cyk”.

– No dobra, to może coś nie zaskoczyło. Nacisnąłem „reset”.

– I uruchomiłeś tryb płukania wstępnego. Pięknie.

Westchnęłam. Wzięłam instrukcję i zaczęłam od nowa.

– Daj to, ogarnę.

– Nie, ogarniesz kanapę i pilota, i może sudoku. Z dala od kuchni.

– Aż tak źle?

– Jeśli chcesz przeżyć do kolacji, to nawet bardzo źle.

Nie miałam do niego cierpliwości

Wieczorem usiedliśmy przy herbacie. Zgrzytałam z nerwów zębami, Zbyszek beztrosko mieszał łyżeczką.

– Ty się tak nie denerwuj – powiedział, upijając łyk. – Trzeba mieć dystans do życia.

– Dystans to ja muszę mieć do ciebie. Co najmniej dwa metry.

– Oj tam, tragedii nie było. To tylko sprzęt. Nowy się kupi. A ciasto było smaczne.

– Bo ja je zrobiłam, nożem, po bożemu, a nie śrubokrętem.

– No i widzisz? Sama świetnie sobie radzisz! – uśmiechnął się, jakby właśnie powiedział mi największy komplement świata.

– Ty wiesz, że od rana wszystko było na mojej głowie? Lista zakupów, gotowanie, sprzątanie, naprawa zmywarki. A ty? Ty spaliłeś sprzęt i pokroiłeś bakalie.

– No ale chciałem dobrze. Mężczyzna musi się czasem wykazać.

– Wolałabym, żebyś się wykazał przy wyrzucaniu śmieci. Albo odkurzaniu. Ale ty zawsze tam, gdzie nie trzeba. Jak gołąb w kościele.

Zbyszek się zaśmiał.

– Jesteś niemożliwa.

– Nie, to ty jesteś niemożliwy. I jeszcze zawsze kończy się tym samym: „Zrób to sama, Krysiu”.

– Bo ty jesteś taka zaradna…

Zapadła cisza. Zbyszek podrapał się po głowie i spojrzał na mnie spod oka.

– A może w sobotę pójdziemy do tego sklepu AGD razem?

– A potem razem przeczytamy instrukcję?

– Obiecuję. Tylko powiesz, który przycisk to „start”.

Kochałam go mimo wszystko

W sobotę poszliśmy do sklepu. Stałam przed półką, rozważając opcje, a Zbyszek krążył wokół mnie.

– Ten ma funkcję turbo – powiedział, pokazując model, który wyglądał jak statek kosmiczny.

– Nie potrzebuję turbo. Potrzebuję, żeby działał dłużej niż jeden obiad.

– Ten ma więcej przycisków – uśmiechnął się niewinnie.

– I dlatego właśnie go nie biorę.

W końcu wybrałam prosty model. Jeden przycisk, jeden tryb. I jasno napisana instrukcja – co nacisnąć, a czego nie.

– I co teraz? – zapytał Zbyszek, niosąc pudełko do kasy.

– Teraz? Ty odpoczywasz. Ja to podłączę.

– Ale ja mogę…

– Nie, nie możesz. Zrób kawę. Może coś obejrzyj. Albo naucz się szyć na drutach. Tylko nie podchodź do kuchni.

– No dobra, ale jakby co, to wołaj. Wiesz, jakby śrubka jakaś… – zawiesił głos pod moim spojrzeniem.

– Pamiętasz, co się stało ostatnim razem?

– Pamiętam, ale wiesz co? Gdyby nie ten malakser, to byśmy się tyle nie nagadali.

Spojrzałam na niego, a potem… pokiwałam głową. Faktycznie. Może i spalił sprzęt, ale przynajmniej się starał.

– Dobra, złota rączko, a teraz zmykaj.

– Jasne. Słowo harcerza. A zrobisz dziś ciasto?

– Tak. Ale bez twojej „pomocy”.

– I bez bakalii?

– Zbyszek...

– Dobra, już idę!

Uśmiechnęłam się do siebie. Mimo wad i tak go kochałam.

Krystyna, 60 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: