„Mąż miał na działce pielić chwasty, a zamiast tego wyrwał sąsiadkę. Miejsce schadzek zrobił sobie z naszej altanki”

Mój związek z Mariuszem zaczął się wiele lat temu. Byliśmy jak większość par – na początku płomienna miłość, potem codzienna rutyna, wspólne życie. Z czasem nasza relacja przeszła w stabilną, choć momentami monotonną koegzystencję.

Mariusz stał się bardziej milczący, a ja coraz bardziej podejrzliwa. Zawsze mówił, że potrzebuje przestrzeni i ja to rozumiałam, aż do momentu, kiedy jego zainteresowanie działką stało się obsesją.

Nagle stał się fanem roślin

Nigdy wcześniej nie przejawiał takich ambicji ogrodniczych. Jego telefon nagle został zablokowany, a on sam wracał coraz później. Kiedy zaczęłam opowiadać o tym przyjaciółkom, wszystkie jednogłośnie orzekły, że coś jest na rzeczy.

Od tej pory nie mogłam przestać myśleć o tym, co on tam właściwie robi. Czy naprawdę pielęgnuje rośliny, czy też... coś, a raczej ktoś inny, stał się jego nową pasją? Podejrzenia zasiane przez bliskie mi osoby rosły z dnia na dzień.

Kolejne popołudnie, a Mariusz znów szykował się na działkę. Stojąc w drzwiach kuchni, obserwowałam go uważnie, starając się wyczytać cokolwiek z jego twarzy. To było dziwne, jak bardzo zafascynowany stał się tym miejscem.

– Działka, działka… – zaczęłam ostrożnie, próbując uchwycić jego spojrzenie. – A może po prostu masz tam kogoś?

Mariusz parsknął śmiechem, choć nie był to ten radosny śmiech, który pamiętałam z dawnych lat.

– Tak, pewnie mam tam harem. Warzywny – odpowiedział, ale w jego głosie brzmiała nutka napięcia, której nie dało się przeoczyć.

Przestąpiłam z nogi na nogę, a moja podejrzliwość tylko się zwiększała.

– Dobrze się bawisz? – zapytałam, udając lekkość, choć czułam, jak serce bije mi szybciej. – Tylko że jakoś nie czuję, żebyś chciał się mną podzielić tym szczęściem.

Mariusz spojrzał na mnie z nutą irytacji w oczach, sięgając po swoją torbę z narzędziami.

– Irena, naprawdę, to nic wielkiego. Po prostu lubię tam być. Tylko tyle.

Jego słowa nie uspokoiły mnie ani trochę. Mariusz wyszedł, a ja zostałam z rosnącym niepokojem i pytaniami, na które nie miałam odpowiedzi.

Przeprowadziłam małe śledztwo

Nie mogłam dłużej żyć w niepewności. Gdy Mariusz ponownie wyszedł na działkę, postanowiłam działać. Tego dnia ubrałam się w najbardziej dyskretny sposób i poszłam za nim, starając się zachować bezpieczną odległość. Moje serce waliło jak młot, kiedy przemknęłam przez zarośla, ukrywając się za krzakami.

Przez płot widziałam, jak Mariusz śmiał się z młodą sąsiadką, Sandrą. Jej włosy falowały na wietrze, a jej śmiech brzmiał jak muzyka. Mój mąż wyglądał na zafascynowanego. W jego oczach widziałam coś, co było zarezerwowane tylko dla mnie, a teraz... teraz patrzył na nią w ten sposób.
Sandra dotknęła jego ramienia, a on nachylił się bliżej. To był dla mnie cios. Moje najgorsze obawy zaczęły nabierać kształtu. Czy Mariusz naprawdę mógł mnie zdradzać? Czy to możliwe, że tyle lat małżeństwa nie znaczyło już dla niego nic?

Mój świat zaczął się rozpadać na kawałki, a ja stałam tam, zamrożona strachem i zdradą. Czułam, jak w moim sercu wzbierała się mieszanka gniewu i rozpaczy. Musiałam się dowiedzieć, co tak naprawdę się dzieje.

Złapałam ich w altance

Zebrałam całą swoją odwagę i postanowiłam stawić czoła tej sytuacji. Wiedziałam, że muszę to zrobić teraz, zanim stracę resztki odwagi. Przemknęłam przez działkę i weszłam do altanki, gotowa na awanturę. Moje serce waliło, a dłonie drżały. Sandra obróciła się z zaskoczeniem, a na jej twarzy pojawił się uśmiech.

– W końcu przyszłaś! Twój mąż tyle o tobie opowiadał. To niesamowite, że chce ci się tak świetnie udawać zazdrość – jej słowa wbiły mnie w ziemię.

Spojrzałam na Mariusza, który wyglądał na jeszcze bardziej zaskoczonego niż ja. Jego oczy były szeroko otwarte, a twarz wyrażała kompletną konsternację.

– Co tu się dzieje? – wyrzuciłam z siebie, próbując zrozumieć, co właściwie Sandra miała na myśli.

– Myślałam, że to wasza gra – odpowiedziała z uśmiechem. – Mariusz ciągle mówił, jaka jesteś nieufna, więc pomyślałam, że to wasz sposób na podgrzanie atmosfery.

Moje spojrzenie spoczęło na mężu, który podrapał się po głowie, jakby szukał odpowiednich słów.

– Serio? Myślałaś, że cię zdradzam? – zapytał, ale nie było w jego głosie gniewu, tylko coś bliższego zmęczeniu.

Stojąc tam, nie wiedziałam już, co jest prawdą, a co tylko moją wyobraźnią. Moje podejrzenia zderzyły się z rzeczywistością, a ja poczułam się jeszcze bardziej zagubiona.

Prawda wychodzi na jaw

Zdezorientowana, spojrzałam na Sandrę i Mariusza, próbując pojąć sens tego, co właśnie usłyszałam. Musiałam wiedzieć, co tak naprawdę się dzieje.

– Musisz mi to wszystko wyjaśnić – zażądałam, czując, jak emocje przelewają się przez moje słowa.

Sandra przyglądała mi się z lekkim rozbawieniem.

– Naprawdę, to wszystko to nieporozumienie. Mariusz nigdy mnie nie podrywał. Cały czas mówił o tobie. Myślałam, że ta zazdrość to taki wasz wspólny żart, coś, co robicie dla zabawy.

Spojrzałam na Mariusza, który wydawał się równie zaskoczony, co ja.

– Mówiłem Sandrze o tobie, bo chciałem się wyżalić – przyznał, wzdychając głęboko. – O tym, jak nieufna się stałaś, jak zacząłem się czuć osaczony.

Było mi wstyd, że moje podejrzenia zaszły tak daleko. Sandra była tylko sąsiadką, może nawet przyjaciółką. Mariusz wyglądał na zirytowanego, a jednocześnie trochę zawstydzonego.

– To dlatego zacząłeś się tak dziwnie zachowywać? – zapytałam, próbując powstrzymać się od płaczu.

– Tak. Zmieniłem się, bo chciałem znaleźć coś dla siebie, coś, co da mi spokój. Ale nigdy nie myślałem o zdradzie. Po prostu potrzebowałem przestrzeni.

Nagle poczułam, jak grunt usuwa się spod moich stóp. Moje podejrzenia były bezpodstawne, a ja naruszyłam nasze wzajemne zaufanie.

Nie wszystko jest takie, jakie się wydaje

Wracając do domu, starałam się uporządkować myśli. Rozmowa z Mariuszem i Sandrą otworzyła mi oczy, ale nie rozwiała wszystkich wątpliwości. Mariusz może i nie zdradzał mnie z Sandrą, ale to, co usłyszałam, pozostawiło we mnie niepokój. Czy naprawdę byliśmy w stanie zbudować na nowo nasze zaufanie?

Wieczorem, kiedy Mariusz zasnął, a jego oddech stał się miarowy i spokojny, postanowiłam sięgnąć po jego telefon. To była chwila, którą wcześniej uważałam za największą zdradę z mojej strony, ale teraz chciałam tylko upewnić się, że rzeczywiście mogę mu zaufać.

Otworzyłam telefon i przeszukałam wiadomości. Nie było tam niczego podejrzanego, tylko codzienne rozmowy z przyjaciółmi i rodziną. Moje serce na chwilę się uspokoiło, ale nagle zauważyłam nową wiadomość od Sandry.

Myślisz, że się domyśliła?

Zamarłam, czując zimny dreszcz przebiegający po plecach. Co jeszcze Mariusz przede mną ukrywał? Czy to możliwe, że mimo wszystko coś było na rzeczy? Moje wątpliwości wróciły z pełną siłą, a ja zrozumiałam, że nasza rozmowa w altance nie była końcem tej historii. Zdecydowanie, coś między nami nie było tak, jak się wydawało, i musiałam dowiedzieć się, co to było.

Z wiadomością od Sandry w głowie poczułam, jak grunt usuwa się spod moich stóp. Może Mariusz nie zdradzał mnie z nią, ale czy na pewno wszystko było takie, jak mi to przedstawił? O świcie wciąż kręciłam się w łóżku, czując się zdradzona przez własne emocje.

Nie wiem, co o tym myśleć

Następnego dnia, podczas śniadania, Mariusz zauważył moje zmęczenie.

– Irena, co się dzieje? – zapytał, odkładając filiżankę z kawą.

Jego głos był pełen troski, ale ja już nie wiedziałam, co jest prawdą, a co grą pozorów. Spojrzałam mu w oczy, próbując dostrzec coś, czego mogłabym się uchwycić.

– Otrzymałeś wiadomość od Sandry. – zaczęłam, starając się zachować opanowanie. – O czym ona mówiła?

Mariusz zastygł, a jego twarz stała się poważna.

– To było niewinne pytanie. Sandra chciała wiedzieć, czy zauważyłaś, że robimy coś razem na działce... dla ciebie.

Zmieszałam się, a jego słowa zbiły mnie z tropu. – Co masz na myśli? – zapytałam z niedowierzaniem.

– Wiesz, jak bardzo kochasz kwiaty i jak mówiłaś, że brakuje ci miejsca, gdzie mogłabyś odpoczywać. Z Sandrą planowaliśmy urządzić ci mały ogródek kwiatowy jako niespodziankę. Stąd te wszystkie sekrety.

Zrobiło mi się głupio. Moje podejrzenia przysłoniły intencje Mariusza, które były dalekie od zdrady. Patrzyłam na niego z poczuciem winy i zrozumiałam, jak wiele muszę jeszcze się nauczyć o zaufaniu.

– Przepraszam – wyszeptałam, czując, jak łzy napływają mi do oczu.

– Nie ma sprawy – odparł Mariusz, wyciągając do mnie rękę. – Czasem warto porozmawiać, zanim pozwolimy sobie na wątpliwości.

Wzięłam jego dłoń, czując, że choć przed nami wiele pracy, to ten moment może być początkiem odbudowy naszego zaufania. Moje podejrzenia się nie potwierdziły, ale nauczyły mnie, jak łatwo można je zamienić w niewłaściwe wnioski. Wiedziałam, że to, co miało być niespodzianką, stało się dla mnie lekcją, którą zapamiętam na zawsze.

Irena, 35 lat

Czytaj także:
„Mąż przysięgał mi tylko 3 rzeczy, ale szybko o nich zapomniał. Zobaczył duży dekolt asystentki i za nią poleciał”
„Marzyłam o arabskich perfumach, a mąż podarował mi taniochę z bazaru. Pożałuje swojego skąpstwa”
„Wzięłam kredyt na ferie w Szwajcarii, by koleżanki mi zazdrościły. Opłaciło się, bo poznałam tam bogate ciacho”