„Koleżanka zaprosiła mnie na sylwestra dla wyrzutków. Nie mogłam uwierzyć, co się tam działo”

Rok temu moje życie się zatrzymało – narzeczony rzucił mnie dla innej, młodszej. Nikt tego nie zauważył – wciąż przychodzę do pracy, odbieram maile, wykonuję polecenia. Czasem ktoś rzuci, że wyglądam na zmęczoną. Uśmiecham się wtedy krzywo, bo co mam powiedzieć? Że od miesięcy nie czuję nic poza zmęczeniem?

Wieczorami siedzę w mieszkaniu, w którym wszystko mnie uwiera. Znam każdy kąt, każdy szmer kaloryfera. Oglądam seriale, ale nic nie zapamiętuję. Żyję w trybie „przetrwania”. Nic mnie nie cieszy, nikt nie pyta. Może dlatego, że dobrze się ukrywam. A może dlatego, że ludzie nie chcą słyszeć o cudzym smutku.

Dlatego zdziwiłam się, gdy Monika – ta cicha, trochę nieobecna dziewczyna z działu obok – zagadała do mnie przy ekspresie do kawy.

– Jeśli nie masz planów… może chcesz wpaść na sylwestra?

Zaskoczyło mnie to. Przecież ledwo ją znam. Wymieniamy półuśmiechy na korytarzu, czasem powiemy sobie „cześć”. To tyle.

– Ja? – wyrwało mi się, zanim zdążyłam pomyśleć.

– Tak, po prostu. Będziemy w kilka osób. Spokojnie. Bez przebieranek i balonów.

Powiedziała to i poszła. A ja stałam jeszcze chwilę z kubkiem w dłoni i czułam się, jakby ktoś rzucił mi koło ratunkowe. Nie miałam pojęcia, co to za spotkanie. Nie wiedziałam, że tamta noc mnie poskłada.

Nie chciałam tam iść

Nadszedł 31 grudnia. Słońce zniknęło za chmurami już po czternastej, a ja wciąż siedziałam w dresie na brzegu łóżka, patrząc na swoją szafę, jakby miała mi coś podpowiedzieć. Otwierałam ją chyba pięć razy i za każdym razem zamykałam, nie wyciągnąwszy niczego konkretnego. W końcu wzięłam czarne spodnie, te, co nie opinają bioder, i szary sweter. Sweter jak sweter. Taki, co nie zdradza nastroju.

Kiedy ubrałam się i stanęłam przed lustrem, poczułam się... nijako. Jak zawsze. Pomalowałam rzęsy, ale i tak wyglądałam jak ktoś, kto nie powinien wychodzić z domu. Ktoś, kto robi to z braku lepszego pomysłu. Zamówiłam taksówkę. Gdy kierowca zapytał:

– Będzie udany sylwester?

Uśmiechnęłam się blado.

– Raczej... spotkanie – odpowiedziałam.

W drodze nie patrzyłam przez okno. Wpatrywałam się w swoje dłonie. Serce biło mi szybciej. Jakbym jechała na egzamin albo na coś, co mnie przerośnie. „Gdybym teraz zawróciła, nikt by nie zauważył” – przemknęło mi przez głowę, gdy samochód zatrzymał się pod kamienicą. Nikt tam na mnie specjalnie nie czekał. Nikt nie uzależnił od mojej obecności tej nocy. Mogłabym wrócić, wskoczyć w piżamę i oglądać ludzi bawiących się w telewizji. Znowu. Tylko, że coś mnie ciągnęło, żeby wejść. Może ciekawość. Może samotność. Drzwi były otwarte. Weszłam po cichu, jakby to nie był sylwester, tylko stypa. W uszach dudnił mi własny puls.

To było nietypowe spotkanie

W korytarzu pojawiła się Monika. Miała na sobie granatowy sweter i związane włosy, wyglądała... zwyczajnie. Uśmiechnęła się lekko, jakby nie chciała mnie przestraszyć.

– Cześć, wejdź. Cieszę się, że przyszłaś.

Skinęłam głową i zdjęłam płaszcz. W przedpokoju stał regał pełen butów, kapcie w koszu, cisza. Zupełnie nie tak wyobrażałam sobie sylwestra. Nie było konfetti, głośnej muzyki, ani gwaru śmiechów. Tylko zapach herbaty i światło świec sączące się spod drzwi salonu.

Gdy weszłam, zobaczyłam kilka osób siedzących na poduszkach i fotelach. Niektórzy milczeli, jedna kobieta płakała, przykryta kocem. Nikt nie patrzył z oceną. Nikt nie robił zdjęć. Mężczyzna z siwą brodą podniósł głowę i tylko powiedział:

– Dobry wieczór.

– Dobry – odpowiedziałam prawie szeptem.

Monika podała mi kubek herbaty.

– Tu nie musisz być kimś innym. Możesz być sobą albo po prostu być cicho.

Uśmiechnęła się z czułością, jakby rozumiała więcej, niż mówiła. Usiadłam z boku, na skraju kanapy, czując się niezręcznie, ale też... bezpiecznie. Jakby to miejsce było trochę poza światem. Po chwili zaczęli mówić. Nie od razu. Najpierw cisza, jakby musieli sprawdzić, czy mogą sobie ufać. Potem kobieta o miękkim głosie opowiedziała o tym, jak straciła męża wiosną. Mężczyzna, ten z siwą brodą, mówił o bankructwie i wstydzie.

– Ja po prostu nie chciałem być dziś sam. A tu nikt nie pyta dlaczego – powiedział w końcu.

Trzymałam kubek w dłoniach, słuchałam. Coś we mnie drgnęło. Jeszcze się nie otwierałam, ale już czułam, że tu nie trzeba niczego udawać.

Coś mnie do niego ciągnęło

Pewien mężczyzna siedział przy stoliku pod oknem. Cisza wokół niego była inna niż moja – spokojna, świadoma. Miał może czterdzieści parę lat, lekko siwe skronie i zmęczone oczy. Zauważył, że na niego patrzę i skinął głową, wskazując miejsce naprzeciwko siebie. Usiadłam, nie mówiąc nic. Przez chwilę tylko sączyliśmy herbatę. Potem powiedział:

– Mam na imię Bartek. Nie musisz mówić swojego imienia, jeśli nie chcesz.

– Malwina – odpowiedziałam, zanim zdążyłam się powstrzymać.

Uśmiechnął się lekko. Jego uśmiech był smutny, ale prawdziwy. Nie próbował mnie rozweselić. Po prostu był obok.

– Dziwny ten rok. Rozwiodłem się w czerwcu. Nie dlatego, że już jej nie kochałem... – zawiesił głos. – Czasem miłość nie wystarcza, jeśli jedna strona ciągle znika.

Spojrzał na mnie, jakby chciał się upewnić, że nie ucieknę. Nie uciekłam.

– Mam córkę. Ma piętnaście lat. Nie chce mnie znać. W sumie... może ma rację.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Moje gardło było jak ściśnięte. Patrzyłam na niego, na jego dłoń zaciskającą się na kubku, na zmarszczki przy oczach.

– A ty? – zapytał cicho. – Co cię tu przywiodło?

Wypuściłam powietrze z płuc.

– Nie wiem, kim jestem. Po tym wszystkim... nie wiem już, jak się mówi, jak się oddycha. Jak się żyje.

Po raz pierwszy od miesięcy powiedziałam coś prawdziwego. Opowiedziałam mu w skrócie swoją historię. Nagle poczułam, jak w oczach zbierają mi się łzy. Bartek nie odwrócił wzroku. Nie uciekł.

– W końcu nie musisz niczego trzymać w sobie – powiedział. – Z bólem jest jak z ogniem – może spalić, ale też ogrzać. Tylko trzeba wiedzieć, jak blisko podejść.

Coś we mnie się rozluźniło. Odetchnęłam. Dobrze, że on wtedy tam był.

Znowu poczułam ciepło

Północ zbliżała się bez żadnego odliczania. Nie było szampana, nie było śpiewu, nie było nawet muzyki. Tylko my – kilkanaście osób w cichym mieszkaniu, każdy ze swoją historią, każdy w jakimś stopniu rozbity. Monika zapaliła jeszcze kilka świec. Ich płomienie drżały od ruchu powietrza. Potem spojrzała na nas i powiedziała:

– Chodźmy na balkon. Nie dla fajerwerków. Dla upamiętnienia tej chwili.

Wyszliśmy. Na zewnątrz było zimno, ale nikt się nie cofnął. Ustawiliśmy się blisko siebie. Ktoś podał mi dłoń. Bartek. Bez słowa, po prostu był obok. Drugą dłoń chwyciła kobieta, której imienia nawet nie znałam. Byliśmy jednym łańcuchem – popękanym, ale trzymanym razem siłą obecności.

Nad miastem zaczęły rozkwitać fajerwerki. Hałas był jak z innej planety. Kolory odbijały się w szybach, wybuchy przecinały ciszę, ale nikt z nas nie patrzył z zachwytem. Raczej z dystansem. Jakbyśmy obserwowali cudzy świat.

Wśród wystrzałów i świateł nikt się nie odezwał. Staliśmy tam, milcząc, ale nie w samotności. W tej chwili zrozumiałam, że mogę być słaba, rozbita, nawet pusta – i nadal stać przy kimś. Monika spojrzała w niebo i powiedziała:

– Nie każdy sylwester musi być huczny. Ten jest prawdziwy.

Poczułam ciepło w środku. To była ulga. Jakby ktoś przetarł brudną szybę w mojej klatce i pokazał, że tam, na zewnątrz, wciąż jest świat. Przestałam się czuć jak cień. Chyba po raz pierwszy od dawna.

Zmieniłam swoje podejście

Wróciłam do domu nad ranem. Miasto było jeszcze senne, ulice puste, jakby ktoś zatrzymał czas po północy i zapomniał go włączyć z powrotem. Klucze wypadły mi z rąk przy wkładaniu do zamka. Kiedy weszłam, wszystko wyglądało tak samo: szara kanapa, nieumyta szklanka, cisza. A jednak... coś się zmieniło.

Zdjęłam buty, zrobiłam herbatę. Bez pośpiechu. Usiadłam przy oknie z kubkiem w dłoniach i patrzyłam na puste ulice. Nie było we mnie euforii. Żadnego „nowego początku”, żadnych wielkich postanowień. Tylko coś cichego – jakby ktoś wewnątrz mnie powiedział: możesz jeszcze trochę wytrzymać. To wystarczało.

Sięgnęłam po telefon. Przez chwilę nie wiedziałam, co napisać. Potem wystukałam: „Dziękuję. Byłam w miejscu, gdzie ktoś mnie zobaczył”. Wysłałam to do Moniki. Bez obrazków, bez wyjaśnień. Zerknęłam na zdjęcie Bartka, które miałam w telefonie. Zrobiliśmy jedno, grupowe. Nie zapisałam jego numeru. Może jeszcze się spotkamy, może nie. Nie potrzebowałam planów.

Przed pójściem spać położyłam rękę na sercu. Poczułam jego rytm – nierówny, zmęczony, ale nadal bijący. Nie jestem gotowa na wszystko, ale jestem gotowa żyć. A to dzięki temu nietypowemu sylwestrowi.

Malwina, 35 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: