„Jako bogata emerytka z Warszawy korzystałam z życia. A teraz przez 1 nasionko będę znowu mamą”

Nie ma nic bardziej denerwujące niż pytanie: „Jak to jest być na emeryturze?” Zwykle odpowiadam:

– Wolność. Kawa o dziesiątej. Brak porannej paniki, że coś się zawali. Ale to tylko wersja do opowiedzenia przy prosecco.

Nie udaję młodszej

Prawda jest taka, że przez pierwsze tygodnie po przejściu na wcześniejszą emeryturę czułam się... pusta. Służba to był mój świat. Każde pukanie do drzwi mogło oznaczać zmianę wszystkiego. A teraz? Żoliborz. Cisza. Spacer do Biedronki to największe wyzwanie dnia.

– Ty to nawet na emeryturze masz więcej energii niż niejedna dwudziestka – mówiła Asia, moja kumpela z czasów służby, kiedy spotkałyśmy się na winie.

– Bo ja się nudzę, Asiula. Jak cholera się nudzę. Dlatego mam Włocha.

Spojrzała na mnie jakbym właśnie przyznała się do romansu z sąsiadem.

– W sensie... uczę się włoskiego – wyjaśniłam z miną niewiniątka.

Chodziłam na siłownię, zapisałam się na taniec latino, oglądałam filmy, które kiedyś przegapiłam, a nawet zaczęłam randkować przez aplikacje. Nie powiem, czasem śmiesznie było patrzeć, jak trzydziestolatek próbuje mnie bajerować, nie wiedząc, że byłam w wydziale kryminalnym przez dekadę. Jeden spojrzał na moje zdjęcie i napisał: Wyglądasz jak kobieta, która wie, czego chce.

Odpisałam:

– A ty jak chłopiec, który jeszcze tego nie wie.

Mam 50 lat. Nie wstydzę się tego. Nie udaję młodszej. Nie chcę być młodsza. Ale... czegoś mi brakowało. I choć nigdy bym tego nie przyznała na głos, gdzieś w środku tęskniłam za uczuciem. Takim prawdziwym, nieprzewidywalnym, co zmienia puls i burzy rytm dnia. Córka mówi, że jestem jak czołg: nigdy się nie zatrzymuję, zawsze do przodu.

– Mamo, ty jesteś jedyna, która poszła na emeryturę i jeszcze zwiększyła tempo życia – śmiała się.

– Bo ja się napatrzyłam na ludzi, którzy odkładali życie na później. A później przychodziło i nic z tego nie było – odpowiedziałam.

Tylko że tego później nikt nie uczy, jak przeżyć to naprawdę.

Poznaliśmy się na siłowni

Nigdy nie lubiłam siłowni. Te zapocone hantle, głośna muzyka, dziewczyny w legginsach za dwie stówy i chłopaki z ramionami jak arbuzy. Ale Asia wkręciła mnie na karnet i stwierdziła, że to „dla zdrowia”. Poszłam raz. Potem drugi. I wtedy go zobaczyłam.

Stał przy maszynie do wyciskania, oparty o uchwyt, jakby był u siebie w salonie. Wysoki, krótko ścięty, ale z tym luzem, którego nie da się udawać. Mógł mieć z trzydzieści kilka lat. Jak podszedł, miałam ochotę wyjść. Ale zamiast tego... uśmiechnęłam się. Trochę z zażenowania.

– Pomóc pani ustawić ciężar? – zapytał.

– Mów mi Barbara. Taka stara to ja jeszcze nie jestem.

Zaśmiał się. Zaskoczyło mnie to – szczery, niegłupi śmiech. Zaczęliśmy rozmawiać. Okazało się, że ma na imię Kacper i jest trenerem. Od słowa do słowa, zaczęliśmy ćwiczyć razem. A raczej – on pokazywał, ja próbowałam nadążyć.

– Nie sądziłam, że będę się uczyć nowych rzeczy po pięćdziesiątce – rzuciłam, gdy próbowałam złapać oddech.

– A ja nie sądziłem, że będę się stresował rozmową z najfajniejszą kobietą na siłowni – odpowiedział.

Zrobiło mi się gorąco. A nie od ćwiczeń. Nie planowałam flirtować. Ale coś się we mnie obudziło. Taki rodzaj napięcia, którego nie czułam od lat. Czułam się widziana. Jak kobieta, a nie była funkcjonariuszka z siwym włosem ukrytym pod farbą. I choć wciąż powtarzałam sobie, że to tylko miła rozmowa… coś w spojrzeniu Kacpra mówiło, że to dopiero początek. I tak było, bo ten romans odmienił moje życie.

Tego nie przewidziałam

Zaczęło się niewinnie – zmęczenie, zawroty głowy, brak apetytu. Myślałam, że to przesilenie. Potem, że menopauza. No bo co innego? Mam pięćdziesiątkę na karku, hormony szaleją, ciało zmienia zasady gry.

Aż któregoś ranka obudziłam się z mdłościami. Takimi, jakie pamiętałam z ciąży z Martą. Serce mi zamarło, ale natychmiast wyśmiałam samą siebie. Nie no, Barbara, serio? Przestań dramatyzować. Ale coś mnie tknęło. Kupiłam test. Wrzuciłam go do koszyka między pomidory a proszek do prania. W domu spojrzałam na niego jak na minę. Zrobiłam, odczekałam. Dwie kreski. Usiadłam na podłodze w łazience. Patrzyłam w kafelki, jakby miały mi dać odpowiedzi. W głowie dudniło tylko jedno słowo: niemożliwe.

Lekarka spojrzała na wyniki i podniosła wzrok.

– To nieczęste, ale się zdarza. Pani organizm nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.

Siedziałam przed nią z dłońmi zaciśniętymi na torebce. Nie płakałam. Jeszcze nie. Bo to nie był smutek. To był szok. I wstyd, że w tym wieku można być tak... nieostrożną. Nie powiedziałam Kacprowi. Jeszcze nie. Nie wiedziałam, jak. Zresztą... może on nie chce tego wszystkiego. Młody chłopak, wolny. A ja? Kobieta z przeszłością, z córką, z bagażem. Tylko jedno wiedziałam na pewno – moje życie już nigdy nie będzie takie samo.

Zaskoczyła mnie reakcja Kacpra

Zebrałam się w sobie po kilku dniach. Zaprosiłam Kacpra do siebie, zrobiłam herbatę, chociaż ręce mi się trzęsły jak przed przesłuchaniem.

– Coś się stało? – zapytał, siadając na kanapie.

Usiadłam naprzeciwko. Spojrzałam mu w oczy. Nie było sensu owijać.

– Jestem w ciąży.

Zamarł. Dosłownie. Jakby ciało mu odcięło zasilanie. Nie odezwał się przez dłuższą chwilę. Słyszałam tylko tykanie zegara na ścianie i własne serce dudniące w piersi.

– To... nasze? – zapytał w końcu, cicho.

– Tak – odpowiedziałam spokojnie. – Nie mam nikogo innego.

Wstał. Przeszedł się po pokoju. Widziałam, że szuka powietrza, że mu za ciasno. Ale nie uciekł. Usiadł z powrotem.

– Nie wiem, co mam powiedzieć. Ale... nie zostawię cię samej.

Nie płakałam. Tylko poczułam, że coś mi się rozwiązuje w środku. Może strach.

Córka była na mnie zła

Później przyszła kolej na Martę. Spotkałyśmy się w kawiarni. Siedziała sztywno. Patrzyła na mnie jak na sprawę do rozwiązania.

– Jestem w ciąży – powiedziałam. Bez wstępów. Bez łagodzenia.

– To jakiś żart? W tym wieku?! Nie pomyślałaś o tym, że możesz mnie przez to stracić?

– Ja przez całe życie robiłam wszystko, żebyś miała lepiej. A teraz mam nie mieć prawa do szczęścia?

Zamilkła. Zaciśnięte usta, spuszczony wzrok. Wyszła, nie mówiąc nic więcej.

I wtedy dopiero naprawdę zabolało.

Wszystko się zmieniło

Badania. Terminy. Krew, USG, morfologia. Znowu poczułam się jak funkcjonariuszka na służbie – notuję, planuję, działam. Tylko że tym razem chodziło o mnie. I o kogoś jeszcze. Kacper był. Dzwonił, pisał, przychodził z bananami i wodą kokosową, bo gdzieś przeczytał, że „takie dobre na ciążę”. Patrzyłam na niego z niedowierzaniem. Jeszcze miesiąc temu myślałam, że zniknie jak reszta.

– Nie wiem, jak być ojcem, ale wiem, że nie chcę uciekać – powiedział, kiedy wracaliśmy z przychodni. – Przestałem się bać, kiedy zobaczyłem, że ty się nie boisz.

Nie odpowiedziałam od razu. Chwyciłam go za rękę. Pierwszy raz bez wstydu. A Marta? Milczała. Nie odbierała. Wysłałam jej zdjęcie USG – tylko jedną kreskę, zamazaną, maleńką. Dodałam: „To twoje rodzeństwo. I moje życie. Proszę, bądź w nim.”

Brak odpowiedzi. Wieczorami siedziałam sama, patrząc przez okno na Żoliborz. Wszystko toczyło się dalej – dzieci z tornistrami, emeryci z psami, pary z zakupami. A ja w tym wszystkim... niby od nowa, a przecież ciągle ta sama. Próbowałam nie płakać. Ale czasem łzy leciały same. Nie ze smutku. Z jakiejś dziwnej mieszaniny strachu i nadziei.

Będę znowu mamą

Zbliżał się termin kolejnego USG. Tym razem mieliśmy zobaczyć serce. Kacper był podekscytowany jak dzieciak przed gwiazdką. Mówił o imionach, śmiał się, przyniósł mi do domu pluszową małpkę z napisem „Mamo, jesteś najlepsza”. A ja? Chciałam się cieszyć. Naprawdę. Ale serce ściskało mi coś innego – brak Marty.

Leżałam w nocy i myślałam: Może ją straciłam na zawsze. Może zniszczyłam wszystko, co budowałyśmy latami.

Asia przyszła z herbatą i czekoladą.

– Powinnaś być dumna – powiedziała, wpatrując się we mnie z kanapy. – Życie to nie raport służbowy. Nie musi być idealne.

Uśmiechnęłam się. Ale dopiero, gdy wyszła, pozwoliłam sobie na cichy szloch.

W dniu badania ubrałam się starannie. Kacper czekał pod drzwiami, nerwowy, w zbyt dużej kurtce.

– Gotowa? – zapytał.

Skinęłam głową, choć nic nie było gotowe. Nawet ja.

I wtedy – dźwięk. Wiadomość. Marta.

„Możemy się spotkać?”

Serce podskoczyło mi do gardła. Odpisałam tylko: „USG. Gabinet 12. Jeśli chcesz.”

Nie wiedziałam, czy przyjdzie. Całą drogę milczałam. Kacper ściskał moją dłoń. W poczekalni usiadłam i patrzyłam na drzwi. Minuty dłużyły się w wieczność. I nagle… ona. Z rumieńcem na policzkach. Przyszła. Spojrzała mi w oczy i bez słowa usiadła po drugiej stronie. Nie uśmiechałam się. Nie płakałam. Ale coś we mnie się rozluźniło. Jakby zasklepiła się rana, o której nie mówiłam nikomu. Razem weszłyśmy do gabinetu. I razem patrzyłyśmy na bijące serce.

Czuję się szczęśliwa

Siedziałam na ławce na Żoliborzu, tej samej, na której kiedyś Marta uczyła się jeździć na rolkach. Pamiętałam, jak trzymałam ją wtedy za rękę, a ona mówiła: „Nie puszczaj, mamo!”. Teraz to ona trzymała moją – delikatnie, ale pewnie. I nie musiała już nic mówić.

Po USG nie rozmawiałyśmy za wiele. Wyszła pierwsza, zatrzymała się w drzwiach i powiedziała:

– Nie rozumiem tego wszystkiego jeszcze. Ale spróbuję.

Nie potrzebowałam więcej. Jej obecność wystarczyła. Każdy dzień bez niej był jak długie przesłuchanie bez końca. W końcu nadszedł wyrok – nie był ani winny, ani uniewinniający. Po prostu: dalej razem.

Kacper siedział obok mnie, zapatrzony w niebo. Jeszcze kilka miesięcy wcześniej był mi obcy. Teraz był częścią każdego mojego poranka, mojej przyszłości. Bał się, ale nie uciekał. I może dlatego właśnie zaczęłam mu ufać.

Brzuch zaczynał się zaokrąglać. Lustro nie kłamało – miałam więcej zmarszczek, inne spojrzenie. Ale czułam się... pełniejsza. Jakby całe to życie, które zawsze było na służbie, wreszcie zaczęło służyć mnie samej. Ludzie czasem patrzyli z niedowierzaniem. Czasem z litością. Ale ja patrzyłam na nich ze spokojem. Bo zrozumiałam jedno – życie nie kończy się wtedy, kiedy wszyscy mówią „już czas”.

Barbara, 50 lat

Czytaj także: