„Gdy dostałam swoją pierwszą pensję, wpadłam w szał zakupów. Szybko do mnie dotarło, że dorosłość nie wygląda jak film”

Kiedy dostałam pierwszą prawdziwą pracę, miałam wrażenie, że oto właśnie otwierają się przede mną drzwi do dorosłego życia. Każdego ranka zakładałam marynarkę, choć jeszcze miesiąc wcześniej biegałam po uczelni w rozciągniętym swetrze i trampkach. W lustrze w windzie widziałam dziewczynę, którą zawsze chciałam być: pewną siebie, uśmiechniętą, z kubkiem kawy w dłoni i planem dnia w głowie.

Przez lata obserwowałam na Instagramie influencerki, które chodziły po biurach w beżowych płaszczach i nosiły notesy Moleskine’a. Myślałam: „kiedyś też tak będę wyglądać – kobieta z klasą, która zarabia swoje pieniądze i kupuje sobie płaszcz bez wyrzutów sumienia”. Teraz wreszcie miałam szansę.

Pierwsza pensja, pierwsze zakupy, pierwsze rachunki i to uczucie: „w końcu nie muszę prosić mamę o przelanie na czynsz”. Wieczorem, w modnej restauracji na Powiślu, siedziałyśmy z Basią i Karoliną – moimi przyjaciółkami z czasów studiów. Wino, świece, śmiech.

– No to, dziewczyny, wznosimy toast za nas! – powiedziała Basia, stukając się ze mną kieliszkiem.

– Koniec z makaronem z ketchupem, zaczyna się dorosłe życie!

– I z pożyczaniem kasy od mamy – dodała Karolina z przekąsem, a ja parsknęłam śmiechem, choć w środku trochę mnie to ukłuło.

Bo prawda była taka, że jeszcze dwa miesiące wcześniej mama płaciła za moje bilety miesięczne. I choć teraz miałam własne pieniądze, wciąż słyszałam w głowie jej głos:

– Tylko się nie zapędź, Natalka. Na początek nie wydawaj wszystkiego.

Byłam z siebie dumna

Ale jak się nie zapędzić, kiedy w centrum handlowym witryny krzyczały: „nowa kolekcja, nowa ty”? Patrzyłam na Anetę, koleżankę z pracy, zawsze pachnącą jak francuska perfumeria i ubraną w coś, co wyglądało drogo, ale niewymuszenie. Gdy mówiła o swojej ulubionej kawiarni albo o planach wakacyjnych, czułam, że bardzo chcę być taka jak ona. Dorosła, niezależna, zorganizowana.

Wieczorem, kiedy wracałam do wynajmowanego mieszkania na Mokotowie, patrzyłam na swoje odbicie w oknie autobusu i powtarzałam sobie: „To dopiero początek, Natalia. Teraz pokażesz wszystkim, że potrafisz”.

Pamiętam dokładnie ten dzień, kiedy odebrałam pierwszą wypłatę. Na koncie pojawiły się niecałe cztery tysiące złotych, a ja patrzyłam na ten przelew jak na coś magicznego. Mój własny zarobek. Mój. Nie od mamy, nie z pracy dorywczej, nie z korepetycji, tylko z prawdziwej, poważnej pracy. Miałam wrażenie, że wszystko jest możliwe.

Nie oszczędzałam

Najpierw kupiłam kawę w droższej kawiarni. Nie z sieciówki przy metrze, tylko w lokalu z marmurowym blatem i delikatnym zapachem wanilii. Potem pojechałam do galerii handlowej. To miał być tylko mały prezent dla siebie. Skończyło się na kilku torbach.

– Wezmę ten granatowy – powiedziałam do ekspedientki, kiedy mierzyłam elegancki płaszcz. – W pracy muszę wyglądać jak ktoś, kto zna się na rzeczy.

– Pięknie pani w nim – uśmiechnęła się kobieta, a ja poczułam ciepło w środku. To było dokładnie to, czego potrzebowałam – uznanie, że wyglądam jak ktoś, kto ma kontrolę nad swoim życiem. Zapłaciłam kartą, nie patrząc nawet na kwotę.

W następnych dniach zamówiłam przez internet nowe buty, zestaw kosmetyków i perfumy, o których wspominała Aneta z pracy. W biurze, gdy przypadkiem je wyczuła, odwróciła głowę i powiedziała:

– Piękny zapach. Naprawdę elegancki.

Poczułam się dumna, jakbym właśnie dostała awans. Płaszcz wisiał na krześle, buty błyszczały w korytarzu, a na biurku stał flakonik perfum. Patrzyłam na to wszystko i mówiłam do siebie: „To nie jest rozrzutność, to inwestycja w siebie”.

Czułam się spełniona

Pod koniec miesiąca zauważyłam, że na koncie mam pięć złotych. Właściwie nie od razu to poczułam, bo dalej płaciłam kartą. Dopiero gdy terminal w sklepie spożywczym odmówił przyjęcia płatności, zrozumiałam, że coś jest nie tak.

Miałam w domu pełno rzeczy, które miały sprawić, że poczuję się dorosła, a zamiast tego poczułam pustkę. Ale zaraz potem pomyślałam, że to tylko chwilowe. Wypłata już za kilka dni. Jeszcze tylko ten jeden krem, który widziałam u Anety na biurku… przecież to nic wielkiego. Praca się dopiero zaczyna, a ja dopiero uczę się żyć.

Stałam przy kasie z bułką i jogurtem, a terminal po raz drugi wyświetlił komunikat o odmowie. Czułam, jak policzki zaczynają mi płonąć. Wyszłam ze sklepu, udając, że to jakaś pomyłka banku.

W domu długo się wahałam, zanim wybrałam numer do mamy. Wiedziałam, że będzie niezadowolona.

– Mamo, możesz mi pożyczyć parę stów? Do wypłaty zostało tylko kilka dni… – zaczęłam niepewnie.

– Nie po to się cieszyłam z twojej pracy, żeby znów cię utrzymywać – odpowiedziała spokojnie, ale twardo.

– To tylko chwilowe! Przesadzasz! – wyrwało mi się zbyt ostro.

Po drugiej stronie zapadła cisza.

– Właśnie dlatego musisz się nauczyć, że pieniądze nie są na to, żeby znikały po tygodniu – powiedziała w końcu. – Poradzisz sobie sama.

Dostałam lekcję

Rozłączyłam się i poczułam złość. Przecież nie przepiłam tych pieniędzy. Chciałam tylko wyglądać dobrze, nie wstydzić się w pracy, pokazać, że coś znaczę. Czy to naprawdę aż tak źle?

Usiadłam na kanapie, otworzyłam torbę i spojrzałam na granatowy płaszcz. Pachniał jeszcze nowością. Przesunęłam dłonią po materiale i pomyślałam, że może właśnie tak wygląda początek dorosłości – wtedy, gdy nikt nie ratuje cię przed własnymi decyzjami.

Do banku poszłam z duszą na ramieniu. Czułam się, jakbym miała przyznać się do jakiegoś wstydu, choć przecież nikt nie wiedział, że na koncie mam minus. W poczekalni pachniało kawą i nowymi papierami. Na ścianach wisiały plakaty z uśmiechniętymi ludźmi, którzy najwyraźniej doskonale radzili sobie z życiem.

– W czym mogę pomóc? – zapytał doradca, gdy usiadłam naprzeciwko jego biurka.

– Chciałabym… zrezygnować z karty kredytowej – powiedziałam cicho.

– Czy jest pani pewna? To przecież wygoda i elastyczność – odparł służbowym tonem.

– Tak. Chyba tak – odpowiedziałam po chwili.

Podpisałam dokumenty i oddałam kartę. Kiedy zamknęły się za mną drzwi, miałam wrażenie, że zostawiłam w środku nie tylko kawałek plastiku, ale i tę naiwną wersję siebie, która myślała, że dorosłość to ładny płaszcz i perfumy z eleganckiej półki.

Podjęłam decyzję

Wracając do domu, pomyślałam, że może dorosłość nie zaczyna się w dniu pierwszej wypłaty. Może zaczyna się wtedy, gdy człowiek uczy się mówić sobie „nie”.

Późnym popołudniem pojechałam do mamy. Nie podniosła wzroku, gdy weszłam. Odłożyłam torbę, zdjęłam płaszcz i przez chwilę stałam bez ruchu. W powietrzu unosiła się ta znana, gęsta cisza, w której każde słowo wydaje się niepotrzebne.

– Oddałaś kartę? – zapytała po chwili.

– Tak. I chyba zaczynam rozumieć, co miałaś na myśli – odpowiedziałam cicho.

Nie było żadnego morału, żadnej długiej rozmowy. Mama skinęła tylko głową, jakby chciała powiedzieć: „dobrze, że w końcu”. Wstałam i zaczęłam kroić warzywa na sałatkę. Chciałam zrobić coś, co nie wymagało tłumaczenia. Przy kolacji milczałyśmy. Tylko sztućce stukały o talerze. Kiedy podniosłam wzrok, zobaczyłam, że mama się uśmiecha. To wystarczyło.

Dorosłość nie przychodzi nagle, z pierwszą wypłatą czy kredytem. Ona pojawia się po cichu, kiedy zaczynasz widzieć w rodzicu nie tylko kogoś, kto cię poprawia, ale człowieka, który też musiał kiedyś się czegoś nauczyć.

Natalia, 25 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie prawdopodobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: