„Dogadzałam mężowi domowymi pączkami w tłusty czwartek. Nie wiedziałam, że kalorie spalał gdzieś indziej”

Nazywam się Marysia i od dziesięciu lat jestem żoną Karola. Każdego roku na tłusty czwartek piekę dla niego pączki, które uwielbia. Gotowanie to moja pasja, coś, co dodaje mi energii po całym dniu pracy. Nasze małżeństwo wydaje się być stabilne i szczęśliwe także dzięki mojej kuchni.

Karol, choć często wraca późno z pracy i siłowni, zawsze potrafi mnie rozśmieszyć. Tłumaczy swoje wieczorne wypady chęcią „spalenia kalorii” i nigdy nie miałam powodów, by mu nie wierzyć. Dni mijają nam spokojnie, a ja żyję w przekonaniu, że jestem spełnioną żoną. Moje życie jest pełne rutyny, którą kocham, choć czasem zastanawiam się, czy wszystko jest naprawdę takie, jakie się wydaje.

Apetyt gdzieś mu zniknął

Wieczór był jak każdy inny. Siedzieliśmy z Karolem przy kuchennym stole, a przed nami leżał półmisek świeżo usmażonych pączków. Zapach wanilii i konfitury różanej unosił się w powietrzu. Śmialiśmy się, rozmawialiśmy o codziennych sprawach.

– Jak ci smakują? – spytałam, obserwując jego twarz z ciekawością.

– Są wspaniałe, jak zawsze – odpowiedział z uśmiechem, ale widzę, że jest czymś rozkojarzony. Jego oczy błądziły po kuchni, a dłonie nerwowo skubały serwetkę.

– Wszystko w porządku? – zapytałam, starając się ukryć zaniepokojenie.

– Tak, to po prostu zmęczenie po pracy. Wiesz, jak to jest – stwierdził, próbując brzmieć beztrosko. – Po kolacji chyba skoczę na siłownię.

– Znów? – zdziwiłam się, widząc, jak jego apetyt zniknął. – Ale przecież ledwie tknąłeś kolację.

Karol wzruszył ramionami i zerkając na zegarek, dodał:

– No wiesz, te wszystkie pączki... Trzeba je spalić – próbował żartować, a ja śmiałam się razem z nim, chociaż w głowie została mi nuta niepokoju.

Po chwili, znikając w przedpokoju, pomagał mi ręką na pożegnanie. A ja, choć jego zachowanie mnie zaskoczyło, nie podejrzewałam niczego złego. Usiadłam na kanapie z myślami błądzącymi wśród wspomnień naszych wspólnych chwil.

Nie wierzyłam własnym oczom

Następnego dnia, korzystając z wolnego popołudnia, postanawiam odwiedzić galerię handlową. Chcę kupić nowe składniki do wypieków, może coś nowego mnie zainspiruje. Krążąc po alejkach, myślę o Karolu i jego pasji do fitnessu. Zastanawiam się, jak on to robi, że po całym dniu pracy jeszcze ma siłę na ćwiczenia.

Wracając, zauważam z daleka znajomą sylwetkę. To Karol. Jestem pewna. Zanim zdążę zareagować, widzę, jak jego samochód podjeżdża pod dom nieznanej mi kobiety. Wysiada, podchodzi do niej i... całuje ją na powitanie.

Serce zamiera mi w piersi. Stoję jak sparaliżowana, patrząc na scenę, która nie powinna się wydarzyć. Myślę, że to może jakaś pomyłka. Może to kuzynka, znajoma? Staram się racjonalizować to, co właśnie zobaczyłam. Może coś źle zinterpretowałam?

Z drżącymi rękoma wracam do domu i przez resztę dnia próbuję znaleźć wytłumaczenie dla tego, co zobaczyłam. Wieczorem, gdy Karol wraca do domu, zachowuje się zupełnie normalnie, jakby nic się nie stało. Uśmiecha się do mnie, przytula, rozmawiamy o zwykłych rzeczach, ale ja czuję, że coś we mnie pękło. Jestem bardziej czujna, bardziej świadoma każdego jego gestu i słowa.

Próbowałam to zrozumieć

Nie mogę przestać myśleć o tym, co widziałam. Postanawiam, że muszę się dowiedzieć, co się dzieje. Następnego wieczoru, gdy Karol oznajmia, że znowu idzie na siłownię, decyduję się na coś, czego nigdy wcześniej nie zrobiłam. Cicho wycofuję się z domu, siadam w swoim samochodzie i zaczynam go śledzić.

Z oddali obserwuję, jak Karol znów podjeżdża pod ten sam dom. Wysiada z auta i wchodzi do środka, nie oglądając się za siebie. Czekam, serce bije mi jak oszalałe. Czas dłuży się niemiłosiernie, a ja siedzę skulona za kierownicą, nie wierząc, że to wszystko dzieje się naprawdę.

Gdy Karol w końcu wychodzi, wracam do domu przed nim. Staram się wyglądać naturalnie, choć w głowie mam mętlik. On wchodzi, jakby nic się nie stało, rozmawia ze mną o tym, jak minął mu dzień. W środku płonę emocjami, ale staram się zachować spokój.

– Jak było na siłowni? – pytam, starając się, by mój głos brzmiał zwyczajnie.

– W porządku, jak zawsze – odpowiada z uśmiechem.

Chciałabym zapytać go o wszystko, co widziałam, o kobietę, o dom, ale w tej chwili nie wiem, jak zacząć. Gdy Karol zadaje mi niewinne pytanie o mój dzień, czuję, jak pęka we mnie ostatnia bariera.

Wreszcie nie wytrzymałam

W końcu moje emocje sięgają zenitu. Kiedy Karol siedzi naprzeciwko mnie, patrząc mi prosto w oczy, zbieram się na odwagę. Muszę wiedzieć, muszę zrozumieć.

– Karol – zaczynam, czując jak głos mi drży – kim jest ta kobieta, do której podjeżdżasz zamiast iść na siłownię?

Jego twarz nagle blednie, jakby nie spodziewał się, że to się wyda. Próbuje coś powiedzieć, ale z jego ust nie wydobywa się żaden dźwięk.

– Marysia... To nie tak… – próbuje się tłumaczyć, ale ja nawet nie chcę słuchać.

– Jak to nie tak?! Widziałam cię, Karol. Widziałam, jak ją całujesz – mówię, starając się nie pęknąć na milion kawałków. – Dlaczego? Dlaczego mi to robisz?

– Nie wiem – odpowiada z bólem. – Poczułem się zagubiony. To był błąd...

Rozmowa staje się coraz bardziej napięta. Emocje wylewają się z nas jak rwąca rzeka. Czuję się zdradzona i oszukana, a każde jego słowo tylko potęguje mój ból.

W końcu nie wytrzymuję, wychodzę z domu, by ochłonąć. Spacerując po parku, staram się zebrać myśli. Próbuję zrozumieć, jak nasze życie tak się potoczyło. Czy coś mogłam zrobić inaczej? Czy jestem gotowa wybaczyć, czy raczej powinnam zacząć od nowa?

Czego mu brakowało?

Kiedy wracam do domu, Karol wciąż tam jest. Czeka na mnie w salonie, jego twarz wyraża mieszaninę żalu i niepewności. Nie wiem, co chcę usłyszeć, ale wiem, że musimy porozmawiać. Siadam naprzeciwko niego, gotowa stawić czoła temu, co przyniesie przyszłość.

– Karol, dlaczego? – zaczynam, czując, jak łzy napływają mi do oczu. – Myślałam, że jesteśmy szczęśliwi.

– Wiem, Marysia – mówi cicho. – Byłem głupi. Czułem się zagubiony, jakby czegoś w moim życiu brakowało, choć wiem, że to absurdalne, bo miałem ciebie.

– I co teraz? – pytam, próbując zrozumieć jego myśli.

– Chciałbym to naprawić – odpowiada, patrząc mi prosto w oczy. – Nie wiem, jak zacząć, ale chcę walczyć o nasze małżeństwo, jeśli tylko mi pozwolisz.

Słowa te wprawiają mnie w jeszcze większe rozdarcie. Z jednej strony jestem zraniona, ale z drugiej czuję, że nasze lata razem nie mogą po prostu zniknąć.

– Muszę się zastanowić, Karol – mówię, przecierając łzy z policzków. – Potrzebuję czasu, by zrozumieć, czego naprawdę chcę.

Nasza rozmowa jest pełna bólu i łez, ale jest też w niej cień nadziei. Musimy przemyśleć, co naprawdę jest dla nas ważne. Czy jesteśmy w stanie przebaczyć i budować wszystko od nowa? Rozmowa dobiega końca, ale w sercach obojga tli się pytanie, czy miłość może przezwyciężyć zdradę.

Nie wiem, co będzie dalej

W ciągu następnych dni i tygodni próbuję odnaleźć odpowiedzi na pytania, które wciąż krążą mi w głowie. Każdy dzień przynosi nowe przemyślenia i nowe fale emocji. Z jednej strony czuję się zdradzona i upokorzona, z drugiej zaś, w głębi serca, nadal żywię uczucia do Karola. Nie można tak łatwo wymazać lat wspólnego życia.

Karol robi, co może, by naprawić swoje błędy. Stara się być obecny, słuchać mnie i okazywać mi wsparcie, ale ja wiem, że decyzja o przyszłości naszego małżeństwa zależy tylko ode mnie. Często zastanawiam się, czy potrafię wybaczyć, czy mam w sobie siłę, by odbudować zaufanie, które zostało tak brutalnie zniszczone.

Pewnego dnia, podczas spaceru po parku, w którym często szukałam wytchnienia, uświadamiam sobie coś ważnego. Moje życie, choć teraz pełne bólu i niepewności, nie jest jeszcze stracone. Mam wybór. Mogę spróbować zbudować coś nowego z Karolem, jeśli tylko oboje będziemy na to gotowi. Ale mogę też zdecydować się na nowy początek, samotnie.

Ta świadomość daje mi siłę. Wiem, że cokolwiek postanowię, będzie to moja decyzja, podjęta z pełnym przekonaniem. Karol, choć jest częścią mojego życia, nie może wpłynąć na to, co zdecyduję. To ja muszę zrozumieć, co jest dla mnie najlepsze.

Z tą myślą wracam do domu, gotowa na rozmowę z Karolem. Niezależnie od tego, co przyniesie przyszłość, jestem gotowa stawić jej czoła. Czasem miłość wymaga odwagi, czasem odejścia, a czasem przebaczenia. I tylko ja mogę określić, która z tych dróg jest właściwa dla mnie.

Maria, 35 lat

Czytaj także:
„Mąż się ze mnie śmieje, bo zarabiam na życie, tańcząc z mopem. Znosiłam te upokorzenia, aż przekroczył granicę”
„Sąsiadka po 60-tce szaleje jak bezwstydna nastolatka. Faceci wychodzą od niej nad ranem, a ona śmieje się z plotek”
„Teść złożył mi propozycję nie do odrzucenia. Musiałem wybierać pomiędzy ukochaną żoną a swoim wstydliwym sekretem”