„Myślałem, że kochanka będzie lepsza niż żona. Myliłem się, a teraz nie mam powrotu”

Zafascynowała mnie inna – młodsza, bardziej beztroska. Wydawało mi się, że tamta relacja była odpowiedzią na wszystkie moje frustracje. W tamtym momencie nie widziałem, co ryzykuję. Dopiero po czasie zrozumiałem, że szczęście nie leży w tym, co nowe, ale w tym, co prawdziwe. Tyle że wtedy już było zbyt późno. Byliśmy z żoną szesnaście lat.

Nie powiem, że źle – było stabilnie. Mieliśmy swój rytm: poranne kawy, weekendowe zakupy, rodzinne obiady u teściowej. Nikt nie podnosił głosu, ale też nikt się już nie śmiał z głębi serca. Żyliśmy obok siebie, jak dwie osoby, które dobrze znają swoje przyzwyczajenia, ale przestały się sobą interesować. W domu panował spokój, ale nie czułem już ekscytacji. Gdy Ewa całowała mnie w policzek na dobranoc, zastanawiałem się, czy robi to z przyzwyczajenia, czy z czułości. Sam przestałem to odróżniać.

W pracy pojawiła się ona – Jagoda. Przyszła do biura jako nowa graficzka. Miała w sobie coś nieskrępowanego. Potrafiła się śmiać z byle czego i rzucać kąśliwe uwagi, ale zawsze z uśmiechem. Była odważna i bezpośrednia. Zaczęło się niewinnie – od rozmów przy ekspresie do kawy, drobnych żartów i spojrzeń. Przypomniałem sobie, jak to jest, gdy ktoś cię naprawdę słucha. Gdy rozmawialiśmy, czułem się zauważony. Długo się opierałem. Wiedziałem, że to granica, której nie powinienem przekraczać. Ale każdy dzień z nią sprawiał, że ta granica stawała się coraz cieńsza.

– Masz taką minę, jakbyś był na innej planecie – powiedziała któregoś dnia Jagoda, kiedy siedzieliśmy sami w kuchni.

– Może po prostu w końcu mi się tu podoba – odpowiedziałem, nie patrząc jej w oczy.

Wtedy właśnie poczułem, że coś się we mnie przesunęło. I że to już nie będzie tylko flirt.

Pierwsze kłamstwa smakowały słodko

Zaczęło się od kawy po pracy. Jagoda zaproponowała, żebyśmy poszli do tej nowej knajpki przy metrze. Mówiła, że mają tam najlepsze ciasta w mieście. Pamiętam, jak się zawahałem. Wymyśliłem w głowie tysiąc wymówek, które mógłbym powiedzieć Ewie. Żadna nie brzmiała dobrze, ale i tak wysłałem SMS-a: „Zostaję dłużej, mamy zebranie”. Serce mi przy tym biło jak wtedy, gdy pierwszy raz całowałem dziewczynę pod blokiem.

W kawiarni Jagoda opowiadała o swoich byłych, o matce, która jej nie rozumiała, o marzeniach o małym domku z ogrodem. Słuchałem i kiwałem głową, choć tak naprawdę chłonąłem każdy gest, każdy ruch jej dłoni. Czułem się, jakbym znowu miał dwadzieścia lat i wszystko przede mną. Po wyjściu odprowadziłem ją na przystanek. Już miałem się pożegnać, ale ona zrobiła krok bliżej i dotknęła mojej ręki.

– Wiesz, lubię z tobą być. Jesteś... inny – powiedziała cicho.

Nie wiem, kto się pierwszy pochylił. Pocałunek trwał może trzy sekundy, ale wystarczył, żeby wszystko się zmieniło. Wracałem do domu z poczuciem winy, ale też z dziwną euforią. Ewa siedziała na kanapie, oglądała serial. Spojrzała na mnie i powiedziała:

– Długo było to zebranie?

– Tak, rozwlekli się niepotrzebnie – skłamałem bez zająknięcia.

I tu była moja pierwsza porażka. Bo to kłamstwo smakowało lepiej, niż powinno. I chciałem jeszcze.

Sprawy wymknęły się spod kontroli

Po kilku miesiącach sprawy wymknęły się spod kontroli. Flirt przerodził się w coś, czego nie dało się już ignorować. Ewa zaczęła zauważać moje zmiany – krótsze rozmowy, dłuższe wyjścia z pracy, jakieś wymówki, które coraz częściej brzmiały sztucznie. Kiedy w końcu powiedziałem jej, że chcę rozwodu, jej twarz zmieniła się w obraz, którego nie zapomnę. Nie krzyczała, nie płakała od razu. Stała spokojnie, patrzyła na mnie tak, jakby oceniała całe moje życie.

– Chcesz rozwodu? – zapytała cicho, jakby sprawdzała, czy to prawda.

– Tak, to chyba najlepsze dla nas obojga – odpowiedziałem.

Nie było dramatycznych scen w moim mieszkaniu, tylko ciche pakowanie rzeczy i podpisy pod papierami. Rozwód okazał się jednak czymś więcej niż formalnością. To była pustka w domu, która zaczęła mnie otaczać z każdej strony. Znikały codzienne rytuały, śmiech, przyzwyczajenia, a w ich miejsce pojawiła się samotność. Kiedy odprowadziłem Ewę do drzwi po raz ostatni, poczułem dziwny ciężar – nie żal, tylko odpowiedzialność.

Jagoda czekała na mnie, jakby nigdy nie widziała mojego wahania. Jednak nawet jej obecność nie mogła wymazać uczucia, że zawiodłem. Próbowałem udawać, że teraz wszystko jest łatwe, że mogę zacząć od nowa, ale prawda była taka, że rozwód to nie tylko podpisy na papierze – to zmiana całego życia, a ja wpadłem w nią bez przygotowania.

– Więc jesteśmy razem, prawda? – zapytała Jagoda pewnego wieczoru, kiedy siedzieliśmy przy winie.

– Tak... tak, chyba tak – odpowiedziałem, choć w głębi czułem, że odpowiedź nie jest tak jednoznaczna, jak chciałem.

Zaczynałem rozumieć, że życie po rozwodzie nie jest proste, a związek, który wydawał się spełnieniem marzeń, może być równie kruche jak papier.

Obietnice bez pokrycia

Jagoda początkowo wydawała się wszystkim, czego potrzebowałem. Była zabawna, spontaniczna i jakby czuła dokładnie, czego chcę. Spotykaliśmy się codziennie, spędzaliśmy wieczory w knajpkach, w domach znajomych, czasem po prostu w samochodzie, gdzie rozmawialiśmy godzinami. W jej towarzystwie czułem się żywy. Każdy uśmiech, każdy gest zdawał się być skierowany tylko do mnie.

– Nie przejmuj się niczym, ja zawsze będę przy tobie – mówiła, patrząc prosto w oczy.

Chciałem w to wierzyć. Chciałem, żeby wszystko było proste i oczywiste. Ale życie miało inny plan. Pewnego dnia, kiedy planowałem weekend tylko dla nas, Jagoda powiedziała, że nie może – że coś wyskoczyło, że nie da rady. Początkowo nie zwróciłem uwagi. Potem pojawiały się kolejne wymówki. Każda była inna, każda wyglądała przekonująco. Ale w moim wnętrzu zaczęło kiełkować dziwne uczucie – coś, co brzmiało jak alarm.

– Jagoda, wszystko w porządku? – zapytałem kiedyś, kiedy odwołała nasze spotkanie po raz kolejny.

– Tak, naprawdę, to nic takiego – odpowiedziała lekko, ale jej spojrzenie było gdzie indziej.

Wtedy po raz pierwszy poczułem, że byłem kantowany. Że obiecywała coś, czego nie miała zamiaru dotrzymać. I poczułem gniew, zmieszany z rozczarowaniem. Przypomniałem sobie wszystkie chwile, kiedy kłamałem Ewie, wszystkie drobne oszustwa, które teraz wydawały się trywialne wobec tego, co czułem teraz. Zrozumiałem, że mogłem przewidzieć, że nic nie będzie trwałe, że każdy uśmiech Jagody miał swoją cenę, a ja byłem tylko jej chwilową rozrywką. W tamtym momencie po raz pierwszy uświadomiłem sobie prawdziwą cenę swoich wyborów. I że człowiek zawsze mądry jest po szkodzie.

Sam w mieszkaniu

Wracałem do pustego mieszkania, które kiedyś tętniło życiem. Teraz pachniało ciszą i kurzem, a każdy kąt przypominał mi o decyzjach, które podjąłem zbyt pochopnie. Ewa zabrała swoje rzeczy, a Jagoda zniknęła bez słowa wyjaśnienia. Mój telefon milczał, a ja czułem się, jakby cały świat odwrócił się ode mnie. Każdy dźwięk wydawał się głośniejszy – własne kroki odbijały się od ścian jak echo błędów, których nie dało się cofnąć.

Siadłem na kanapie, próbując znaleźć w sobie spokój, ale nie było łatwo. Wspomnienia mieszają się ze świadomością własnej głupoty. Wszystkie te godziny spędzone z Jagodą, wszystkie obietnice i uśmiechy okazały się iluzją. Próbowałem sobie wmówić, że było warto, że czegoś się nauczyłem, ale prawda uderzała wprost w serce: zostałem sam, bez kobiety, która mnie kochała, i bez tej, która tylko udawała, że coś do mnie czuje.

– To wszystko moja wina – powiedziałem cicho do pustego pokoju.

Nie było w tym gniewu wobec innych, tylko bolesne zrozumienie, że człowiek popełnia błędy, gdy wierzy w łatwe rozwiązania. Zdałem sobie sprawę, że nie mogę już nikogo winić – ani Ewy, ani Jagody. Jedynym, kto ponosił konsekwencje, byłem ja.

Ignorowałem ważne rzeczy

Minęły tygodnie, zanim zacząłem układać swoje życie na nowo. Mieszkanie nadal pachniało pustką, ale powoli przyzwyczajałem się do ciszy. Każdy dzień był przypomnieniem mojej naiwności i historii, której nie da się odwrócić. Jagoda zniknęła bez pożegnania, a Ewa odeszła z godnością, której ja wtedy nie potrafiłem docenić. Samotność była bolesna, ale uczyła mnie czegoś, czego nigdy wcześniej nie chciałem przyznać: że łatwe drogi często prowadzą do miejsc, których nie da się opuścić bez śladu.

Czasami w nocy siadałem przy stole, patrzyłem na zdjęcia z dawnych lat i próbowałem przypomnieć sobie, dlaczego tak bardzo chciałem uciec od codzienności. Pamięć podsuwała mi momenty, kiedy ignorowałem małe radości, szukając wielkich emocji w obcym uśmiechu. Teraz rozumiałem, że te chwile, które lekceważyłem, były prawdziwe, a wszystko, co przyszło później, było tylko złudzeniem.

– Myślałem, że mogę zacząć od nowa bez konsekwencji – powiedziałem do siebie pewnego wieczoru. – Myliłem się.

Lekcja była gorzka, ale klarowna: człowiek mądry jest po szkodzie, a mąż po rozwodzie. Wszystko, co straciłem, nie powróci już nigdy. Musiałem nauczyć się żyć z własnymi decyzjami, z własnym cieniem błędów, które teraz stały się częścią mnie.

Michał, 42 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: