„Cieszyłem się, że żona nie odkryła mojego romansu. Radość jednak nie trwała długo, bo ktoś postanowił zatruć mi życie”

Życie zawsze zdawało się być dla mnie łaskawe. Uważano mnie za spełnionego mężczyznę – miałem dobrze płatną pracę, piękną żonę, a na co dzień otaczałem się przyjaciółmi, którzy zawsze byli przy mnie. Jednak nawet najbardziej idealne życie może szybko się skomplikować. Znalazłem się w sytuacji, której nigdy bym sobie nie wyobraził – romans z młodą, porywającą Sandrą.

Miałem tajemnicę

Nasze spotkania były jak zakazane owoce – ekscytujące i pociągające. Sandra była przeciwieństwem mojej żony – spontaniczna, nieprzewidywalna i pełna życia. W jej towarzystwie czułem się, jakbym znów miał dwadzieścia lat. To, co zaczęło się jako niewinne flirtowanie, przerodziło się w coś, co teraz staram się wymazać z pamięci.

Zrozumiałem swój błąd, zanim było za późno, i postanowiłem wrócić do żony. Udało mi się odzyskać część dawnego spokoju. Jednak poczucie winy nie opuściło mnie ani na chwilę, mimo że romans dobiegł końca. Chciałem wierzyć, że teraz wszystko wróci do normy, że żona nie odkryje mojej zdrady.

Tamtego dnia słońce przebijało się przez zasłony, a ja wstałem z łóżka, starając się nie budzić żony. Wszystko wydawało się być na dobrej drodze do normalności. Gdy chciałem wyjść do sklepu, zauważyłem list na wycieraczce, bez znaczka ani adresu zwrotnego.

„Co to może być?” – zastanawiałem się, otwierając kopertę. Anonimowy nadawca zasugerował, by żona zapytała mnie o każdy wtorek wieczorem. Przez chwilę stałem osłupiały, próbując zrozumieć sens tych słów.

Nie mogłem uwierzyć

Kto mógłby chcieć zniszczyć moje życie? Tylko jedno imię przyszło mi do głowy – Sandra. Czyżby chciała się zemścić? „A może to tylko przypadek?” – myślałem, choć w głębi duszy czułem, że coś jest na rzeczy. „Kto inny wiedziałby o naszych spotkaniach?” – pytałem samego siebie, czując, jak serce przyspieszało. Obiecała mi dyskrecję, a ja naiwnie wierzyłem, że nic nas nie zdradzi. A może to jej sposób na wymuszenie na mnie jakiejś reakcji?

Nie mogłem dłużej czekać. Musiałem skonfrontować się z Sandrą i dowiedzieć się, czy to ona stoi za tym anonimem. Zorganizowałem spotkanie w kawiarni na uboczu, gdzie nasze rozmowy nie przyciągną uwagi postronnych osób.

Gdy Sandra przyszła, jej twarz była niewzruszona. Nie potrafiłem odczytać z jej wyrazu twarzy żadnych emocji.

– Czego jeszcze chcesz?

– Dostałem list – powiedziałem, obserwując jej reakcję. – Anonimowy. Czy to ty go wysłałaś?

Na chwilę zapadła cisza, a Sandra przyglądała mi się z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

– Marek, dotrzymałam obietnicy. Nie rozpowiadałam o nas nikomu – powiedziała, ale w jej głosie było coś, co budziło we mnie niepokój.

Wyparła się

– Więc kto? Kto próbuje zniszczyć moje życie? – spytałem z naciskiem, czując, że napięcie między nami rosło.

– Nie wiem. Ale to nie ja – odparła stanowczo. Jej oczy były pełne determinacji, ale ja nie mogłem pozbyć się wątpliwości. Było coś, co nie dawało mi spokoju, jakby coś ukrywała.

Cisza zawisła nad naszym stolikiem jak ciężki obłok. Żadne z nas nie miało odwagi, by przerwać tę chwilę napięcia. Ostatecznie Sandra wstała z krzesła.

– Uważaj na siebie – powiedziała, opuszczając kawiarnię.

Zostałem sam, z głową pełną pytań i sercem pełnym niepewności. Czy to naprawdę nie była Sandra? Jeśli nie ona, to kto?

Kolejny tydzień mijał w napięciu. Wciąż nie mogłem znaleźć odpowiedzi, a list krążył w moich myślach jak niepokojący cień. Aż pewnego dnia, gdy wróciłem do domu, kolejna koperta leżała na stole w kuchni. Tym razem jednak zawierała coś więcej niż tylko słowa. Były to zdjęcia – ja i Sandra w hotelowym pokoju, uchwyceni w chwilach, których nie dało się wyjaśnić niewinną wymówką.

Moje serce zamarło

W tym samym momencie zauważyłem, że żona stoi za mną.

– To wszystko prawda? – zapytała.

Wiedziałem, że nie potrzebowała odpowiedzi. Wszystko było jasne.

– To nie tak… – zacząłem, ale ona uniosła dłoń, przerywając mi.

– Nie chcę słuchać twoich tłumaczeń – powiedziała. – To koniec.

– To nie musi się tak kończyć – próbowałem znaleźć jakieś słowa, które mogłyby odwrócić bieg wydarzeń, ale ona milczała. Jej twarz mówiła wszystko.

Czułem, jak grunt ucieka mi spod stóp. Całe moje życie rozpadało się na moich oczach, a ja nie mogłem nic z tym zrobić. Nie było miejsca na wyjaśnienia, nie było miejsca na przebaczenie.

Wspomnienia przeszłości wracały do mnie niczym fale przypływu, przypominając, jak wszystko się zaczęło. Było lato, jeden z tych upalnych dni, gdy spotkałem Sandrę po raz pierwszy. Pracowała w zaprzyjaźnionej firmie, a ja zauważyłem ją na jednym z firmowych spotkań. Jej uśmiech był jak powiew świeżości, a ja poczułem się, jakbym ponownie odkrywał młodzieńczą ekscytację.

Nie mogłem się oprzeć

Z początku to były niewinne rozmowy przy kawie, żarty, spojrzenia, które znaczyły więcej, niż ktokolwiek mógł przypuszczać. Sandra była uosobieniem beztroski i spontaniczności, czegoś, czego brakowało w moim uporządkowanym życiu. Te spotkania przeradzały się stopniowo w coś więcej, a ja pozwalałem, by mnie to pochłonęło.

Nie zdawałem sobie wtedy sprawy, jak cienka jest granica między przyjaźnią a czymś więcej, dopóki nie było za późno. Sandra wciągnęła mnie w swój świat, pełen emocji i uniesień, a ja dałem się porwać, mimo że wiedziałem, jak wiele ryzykuję.

Teraz, patrząc wstecz, nie mogłem uwierzyć, jak łatwo poddałem się pokusie. Każda chwila słabości, każde kłamstwo, które mówiłem sobie, by usprawiedliwić swoje działania, teraz rysowały się przed moimi oczami jako nieodwracalne błędy. Straciłem nie tylko zaufanie żony, ale także samego siebie. Stałem się kimś, kim nigdy nie chciałem być.

Zrozumienie, że jedna chwila nieuwagi mogła zniszczyć wszystko, co miałem, wprowadziło we mnie poczucie bezsilności. Teraz, gdy patrzyłem na to z dystansu, jedyną rzeczą, jaką mogłem zrobić, było zaakceptowanie konsekwencji i próba odbudowy samego siebie.

Wszystko się wydało

Zdesperowany, postanowiłem jeszcze raz skonfrontować się z Sandrą. Musiałem dowiedzieć się, kto stał za tymi anonimami i zdjęciami. Chociaż nasze ostatnie spotkanie nie przyniosło odpowiedzi, czułem, że muszę spróbować jeszcze raz.

– Muszę wiedzieć, kto to zrobił – zacząłem, kiedy tylko się spotkaliśmy. – Kto wysłał te zdjęcia?

– To nie ja – powtórzyła, ale tym razem była bardziej zdeterminowana, by mówić prawdę. – Ale wiem, kto to zrobił.

W moim sercu zaiskrzyła nadzieja. Może nie wszystko jeszcze stracone?

– To ktoś, kto chciał, żebyś zapłacił za swoje błędy. Ktoś, kto nie mógł patrzeć, jak oszukujesz swoją żonę – powiedziała, a jej słowa były jak cios prosto w serce.

– Ale kto? – ponagliłem, czując, że jestem o krok od odkrycia prawdy.

– Twoja koleżanka z pracy, Marta. Wiedziała o nas. Od dawna chciała się na tobie zemścić za coś, co powiedziałeś jej lata temu – wyjaśniła, patrząc mi prosto w oczy.

Czułem, jak wszystko we mnie się burzy. Marta, z którą pracowałem od lat. Jak mogła zrobić coś takiego?

Siedziałem w ciszy, próbując zrozumieć, jak mogłem być tak ślepy. Wiedza, kto za tym wszystkim stoi, nie przyniosła mi jednak ulgi. Wręcz przeciwnie – poczułem się jeszcze bardziej zagubiony.

Marek, 41 lat

Czytaj także:
„Mąż w tłusty czwartek kupił pączki w dyskoncie. Skąpiec woli faszerować nas chemią, niż wydać kilka groszy więcej”
„Dbałam, by córka miała jak pączek w maśle, a ona wykręciła mi taki numer. Nie wiem, jak teraz pokażę się sąsiadkom”
„15 lat temu mąż wcisnął mi na palec obrączkę, a do ręki mopa. Teraz jest w szoku, bo zrobiłam cennik usług”