„Chciałam uciec ze wsi, ale rodzice mieli inne plany. Miałam wyjść za syna sąsiadów i całymi dniami siać koper”

Wychowałam się na wsi, gdzie życie toczy się wokół gospodarstwa i codziennych obowiązków. Od najmłodszych lat pomagałam rodzicom w ich pracy, zajmując się kurami, karmiąc świnie, czy zbierając zboże. To była moja rzeczywistość – niekończący się cykl prac polowych i domowych. Mimo to, zawsze marzyłam o czymś więcej. Moje myśli często błądziły ku miastu, pełnemu świateł i zgiełku, gdzie mogłabym zdobyć wykształcenie i odnaleźć swoje miejsce na świecie.

Moja matka, kobieta o silnym charakterze, miała jednak inne plany co do mojej przyszłości. Od najmłodszych lat starała się kontrolować każdy aspekt mojego życia, od wyboru przyjaciół po sposób spędzania wolnego czasu. Czułam, jakby każdy mój krok był nadzorowany przez jej przenikliwy wzrok. Z kolei mój ojciec był bardziej wycofany, zawsze zajęty swoimi sprawami, pozostawiając mnie pod opieką matki.

Decyzja o wyjeździe na studia nie przyszła łatwo

Wiele nocy spędziłam rozmyślając, czy jestem gotowa na ten krok, czy podołam wyzwaniom życia w wielkim mieście. Lecz świadomość, że mogę wyrwać się spod matczynej kurateli i zrealizować marzenia, dawała mi siłę. Czułam, że jest to jedyna szansa, by odnaleźć własną drogę, niezależną od oczekiwań innych. Mimo obaw postanowiłam podjąć ryzyko.

– Aniu, dlaczego masz taki zamyślony wyraz twarzy? – zapytała mnie pewnego dnia matka, przerywając moje rozważania.

– Nic, mamo, tylko zastanawiam się, co przyniesie przyszłość – odpowiedziałam wymijająco, nie chcąc wdawać się w dyskusje na temat moich planów.

Choć wiedziałam, że moja decyzja wywoła burzę, czułam, że nadszedł czas, by w końcu pomyśleć o sobie.

Był to zwykły, letni dzień, kiedy rodzice poprosili mnie, bym przyszła do salonu. Matka siedziała przy stole, z wyrazem twarzy sugerującym, że czeka mnie poważna rozmowa. Ojciec, jak zawsze milczący, stał obok okna, obserwując niebo.

– Aniu, musimy z tobą porozmawiać – zaczęła matka, patrząc mi prosto w oczy. Jej ton był surowy, a ja od razu poczułam, że coś jest nie tak.

– O co chodzi, mamo? – zapytałam, starając się nie zdradzić swojego niepokoju.

– Zdecydowaliśmy, że nadszedł czas, byś się ustatkowała – oznajmiła, a jej słowa zabrzmiały jak wyrok. – Jest pewien porządny chłopak z sąsiedztwa, z którym chcemy cię zaaranżować.

Zamarłam. Myśli zaczęły wirować w mojej głowie, a serce przyspieszyło. Wiedziałam, że na wsi aranżowane małżeństwa nie były niczym niezwykłym, ale zawsze miałam nadzieję, że będę mogła wybrać sama.

– Mamo, ale ja... – zaczęłam niepewnie, próbując znaleźć słowa, które oddałyby moje uczucia.

– Aniu, to dla twojego dobra – przerwała mi, nie dając dojść do głosu. – On jest porządnym chłopakiem, ma ziemię, na której możecie się osiedlić. Będziecie mieli dobre życie.

Spojrzałam na ojca, szukając w jego oczach jakiejkolwiek oznaki wsparcia, ale on tylko spuścił wzrok, unikając mojego spojrzenia.

Czułam się jak w potrzasku. W mojej głowie rozgrywała się walka między obowiązkiem wobec rodziny a pragnieniem wolności. Dlaczego nie potrafiłam się sprzeciwić? Dlaczego wciąż bałam się sprzeciwić matce?

– Nie wiem, co powiedzieć – wydukałam w końcu, czując, jak moje marzenia zaczynają się oddalać.

Matka uśmiechnęła się z zadowoleniem, jakby już wygrała tę batalię.

– Wiem, że podejmujemy właściwą decyzję – stwierdziła, wstając od stołu.

Tego wieczoru długo leżałam w łóżku, próbując zrozumieć, dlaczego nie potrafię się zbuntować. Czułam się jak bohaterka tragicznej sztuki, której los został już z góry przesądzony.

Dni mijały nieubłaganie, a przygotowania do ślubu zaczęły nabierać tempa. Moje życie stało się nagle nieustannym wirkiem prób sukni, kwiatów i ceremoniałów, które miały zamienić mnie w żonę. Stres i niepokój z każdym dniem rosły, a ja czułam, jakbym była postacią w sztuce, którą ktoś inny napisał i reżyserował.

Pewnego popołudnia, gdy matka buszowała po kuchni, zebrałam się na odwagę, by porozmawiać o moich obawach. Stanęłam w progu i z głosem pełnym niepewności zaczęłam:

– Mamo, musimy porozmawiać...

– Co się stało, Aniu? – zapytała, nie odrywając wzroku od ciasta, które piekła.

– Mam wątpliwości... – wyznałam, próbując zebrać myśli. – Nie jestem pewna, czy to, co robimy, jest dla mnie najlepsze.

Matka odłożyła wałek do ciasta i odwróciła się do mnie z niecierpliwością wypisaną na twarzy.

– Nie czas na takie wahania – skarciła mnie, a jej głos był stanowczy. – Wiesz, jak ważne jest to dla naszej rodziny.

– Ale ja... – próbowałam jeszcze raz, ale przerwała mi zniecierpliwionym gestem.

– To tylko nerwy przedślubne. Każda dziewczyna tak ma – powiedziała, machając ręką, jakby odpędzała jakąś natrętną muchę. – Skup się na tym, co dobre i przestań się martwić na zapas.

Czułam, jak moje serce bije coraz szybciej, a słowa utykają w gardle. Znowu zostałam zbyta, moje obawy zignorowane.

– Ale mamo, ja naprawdę...

– Nie ma już o czym mówić, Aniu. Wszystko zostało ustalone – zakończyła rozmowę, wracając do swoich kuchennych zajęć.

Opuściłam kuchnię, czując się bardziej przytłoczona niż kiedykolwiek wcześniej. Moje wątpliwości były traktowane jak coś nieistotnego, a ja nie miałam odwagi, by podjąć walkę o swoje pragnienia.

W sercu czułam ciężar

Nadszedł dzień ślubu, a ja czułam się, jakbym była na skraju przepaści. Suknia ślubna wisiała na wieszaku, a ja patrzyłam na nią z mieszanką niechęci i rezygnacji. Wszystko, co kiedyś wydawało się pewne, teraz stało pod znakiem zapytania. Moje dłonie drżały, gdy próbowałam zapiąć guziki sukni. W mojej głowie rozgrywała się burza emocji, a w sercu toczyła się walka między obowiązkiem a pragnieniem ucieczki.

– Aniu – usłyszałam cichy głos ojca. Zaskoczył mnie swoją obecnością, bo rzadko angażował się w takie chwile. – Możemy porozmawiać?

Skinęłam głową, nie będąc pewna, czego mogę się spodziewać.

Ojciec zbliżył się do mnie i szeptem powiedział coś, czego nigdy się nie spodziewałam:

– Zostaw tę suknię. Jedź, zanim matka wróci z kościoła.

Zamarłam. Jego słowa były jak światełko w ciemnym tunelu. Czy naprawdę mi to proponował? Czy właśnie ojciec, zawsze wycofany i uległy, dawał mi przyzwolenie na ucieczkę?

– Ale... jak to... – zaczęłam, nie wierząc własnym uszom.

– Wiem, że nie jesteś szczęśliwa. Widzę to – dodał, patrząc mi prosto w oczy. – Jedź i odnajdź swoje szczęście. Masz szansę zrobić to, czego ja nigdy nie miałem odwagi zrobić.

Czułam, jak łzy napływają mi do oczu. Ulga, wdzięczność i przerażenie mieszały się w jedną emocjonalną mieszankę.

– Dziękuję, tato – wyszeptałam, czując, że to być może ostatnia chwila, gdy go widzę.

Odebrałam od niego niewielką sumę pieniędzy i ruszyłam do drzwi. Każdy krok w stronę wyjścia był trudny, a jednocześnie czułam, że robię coś, co muszę zrobić dla siebie.

Przekraczając próg, ostatni raz spojrzałam na dom, w którym się wychowałam. Wiedziałam, że nie mogę już się cofnąć, ale też, że oto zaczynam nowy rozdział życia.

Pamiętam chwile radości

Z plecakiem zarzuconym na ramię i biletem do miasta w dłoni, ruszyłam w nieznane. Droga prowadząca z wioski była pusta, tylko szum wiatru towarzyszył mi w tej chwili. W sercu czułam lęk, ale i ekscytację – mieszankę emocji, która przyprawiała mnie o dreszcze. Byłam wolna, ale ta wolność niosła ze sobą niepewność i obawy.

Podczas podróży autobusem, przyklejona do szyby, wspominałam różne momenty z życia, które doprowadziły mnie do tej decyzji. Dzieciństwo spędzone na polach, pierwsze miłości, kłótnie z matką, niekończące się dni pełne pracy. Pamiętałam chwile radości, ale i momenty, gdy czułam się uwięziona w miejscu, które nie było dla mnie.

W miarę jak krajobraz za oknem zmieniał się z pól na miejskie zabudowania, moje myśli wędrowały ku przyszłości. Co mnie czeka w mieście? Czy odnajdę się w nowym środowisku? Czy spełnię marzenia, które były moim motorem napędowym przez tyle lat?

– Muszę odnaleźć siebie – myślałam, patrząc na znikające za horyzontem wioski. – To moja szansa, by zbudować coś własnego, z dala od narzuconych mi oczekiwań.

Każdy przystanek autobusu zbliżał mnie do nowego życia. Czułam, że decyzja o ucieczce była ryzykowna, ale również nieodwracalna. W końcu dotarłam na miejsce, wysiadłam na przystanku, a miasto przywitało mnie zgiełkiem i niekończącym się ruchem.

Stałam tam przez chwilę, wciągając głęboko powietrze. Przede mną była droga pełna niewiadomych, ale jednocześnie pełna możliwości.

Anna, 20 lat

Czytaj także: