„Chciałam mieć brzoskwiniową cerę, więc posłuchałam teściowej. Jej rady wyszły mi bokiem jak robak z zepsutego owocu”

Moja teściowa to kobieta jak z żurnala – zadbana, elegancka, zawsze z nienagannym manicure i torebką, która kosztuje więcej, niż wynosi moja pensja. Nigdy nie powie nic wprost. Jej bronią są subtelne aluzje, półuśmieszki i „dobre rady”, które mają mnie niby wspierać, a tak naprawdę punktują każdą moją słabość.

Wbijała mi szpile

– Kinga, kochanie, ty masz taki delikatny typ urody, powinnaś bardziej uważać z tymi pastelami – mówiła raz, gładząc mój szalik.

– W twoim wieku to już trzeba się pilnować, żeby cera nie wyglądała zmęczona – rzuciła kiedyś niby od niechcenia, kiedy na niedzielnym obiedzie nie miałam makijażu.

Ona zawsze wie lepiej, zawsze ma ostatnie słowo. A ja staram się nie reagować. Zaciskam zęby, uśmiecham się. Robię to dla Pawła i dla świętego spokoju, choć wewnętrznie czuję się jak dziecko, które próbuje sprostać oczekiwaniom nauczycielki, która i tak już dawno wystawiła mu ocenę.

Mam problem z cerą. Wrażliwa, alergiczna, reaguje na byle co – na stres, nowe kosmetyki, słońce, zimno. Dermatolog zna mnie już doskonale, a ja znam doskonale nazwy maści i kremów, które czasem pomagają, a czasem tylko pogarszają. I choć pogodziłam się z tym, że nigdy nie będę mieć skóry jak z Instagrama, to staram się o nią dbać. Ale teściowa ma inne zdanie.

Któregoś dnia wpadła do nas na obiad. Trzymała w jednej ręce swoją torebkę, a w drugiej wielką papierową torbę z napisem „Champs-Élysées”. Uśmiechnęła się do mnie tak, jakbyśmy od zawsze były przyjaciółkami, po czym bez zbędnych ceremonii położyła pakunek na kuchennym stole.

– Przywiozłam ci coś z Francji – powiedziała tonem, który miał brzmieć radośnie, ale zabrzmiał jak rozkaz. – Luksusowy zestaw dla cery jak brzoskwinia. W twoim wieku warto zacząć używać czegoś porządnego.

Miała dobre rady

Wzięłam torbę do rąk, spojrzałam na opakowanie. Złote litery, szkło, wszystko pachniało pieniędzmi i oceną. Paweł zerknął i mruknął coś pod nosem, ale nie zrozumiałam co.

– Dziękuję – powiedziałam, starając się, by mój głos nie zdradzał napięcia. – Nie musiałaś, to bardzo miłe.

– Ależ musiałam – odpowiedziała z uśmiechem. – Widziałam, jak się ostatnio męczysz z tą skórą. No i nie oszukujmy się, twoja cera jest… wymagająca. A ja wiem, co dobre.

Potem napiła się herbaty, zapytała Pawła o nowy projekt w pracy, a ja przez cały ten czas czułam ciężar torby, która leżała na blacie. Po jej wyjściu przesunęłam ją w kąt kuchni, jakby miała przestać istnieć, jeśli jej nie dotknę.

Wieczorem, gdy siedzieliśmy z Pawłem na kanapie, w końcu sięgnęłam po pakunek i zaniosłam go do łazienki. Stałam chwilę nad umywalką, przyglądając się sobie w lustrze. Moja skóra była nieco zaczerwieniona, może od emocji, może od ostatniego kremu, który miał nie podrażniać.

Otworzyłam pierwszy słoiczek. Pachniał intensywnie, jak perfumeria w drogim centrum handlowym. Sprawdziłam skład, ale połowa słów brzmiała jak formuły chemiczne. Westchnęłam i mimo wszystko nałożyłam odrobinę na policzek. Potem krem pod oczy, serum na noc. Czułam się, jakbym testowała coś na sobie, ale z drugiej strony… to był prezent. Może teściowa naprawdę chciała pomóc.

Wyglądałam strasznie

Obudziłam się wcześnie. Nie dlatego, że zadzwonił budzik – po prostu nie mogłam spać. Twarz mnie swędziała. Na początku myślałam, że to kwestia suchego powietrza albo tego, że spałam z twarzą wtuloną w poduszkę. Ale gdy spojrzałam w lustro, zamarłam.

Policzki były czerwone, a powieki opuchnięte. Skóra między brwiami napięta, zaczerwieniona, z drobnymi krostkami. Dotknęłam policzka i aż się wzdrygnęłam – bolało. Otworzyłam szafkę, w której trzymałam zapasowe kosmetyki, ale nie wiedziałam, co powinnam teraz zrobić. Paweł wszedł do łazienki, przecierając oczy.

– Co się stało? – zapytał, gdy mnie zobaczył. – Wyglądasz, jakbyś się poparzyła.

– Chyba mam uczulenie – odpowiedziałam, siadając przy stole. – To po tym zestawie od twojej mamy. Nie wiem, co tam było, ale skóra mnie pali.

Paweł ziewnął i podrapał się po głowie.

– Może to chwilowe. Czasem tak jest, że na początku coś szczypie, a potem działa. Przejdzie, zobaczysz.

– Nie, to nie jest szczypanie. Czuję, jakby mi się skóra od środka gotowała.

– To idź do dermatologa. Po co się tak nakręcasz?

Byłam zrozpaczona

Zadzwoniłam do przychodni, zarejestrowałam się na wizytę na popołudnie. Potem przemyłam twarz wodą i przez resztę dnia siedziałam przy komputerze, starając się nie dotykać twarzy.

Lekarka spojrzała na mnie i od razu pokręciła głową.

– Klasyczna reakcja alergiczna. Pani skóra jest bardzo wrażliwa. Powinna pani unikać wszystkiego, co pachnie jak drogeria i wygląda jak reklama z telewizji. Proszę odstawić wszystko i smarować tylko tym – wręczyła mi receptę. – I zero makijażu. Nawet tuszu do rzęs.

Wróciłam do domu i rzuciłam torebkę na podłogę. Usiadłam przy stole, oparłam łokcie na blacie i po prostu siedziałam. Paweł wrócił chwilę później.

– I co? – zapytał.

– Mam uczulenie. Muszę wszystko odstawić, nawet nie mogę się malować. Wyglądam jak siedem nieszczęść.

– Oj tam, przesadzasz.

– Ty nic nie rozumiesz – powiedziałam cicho, nie patrząc na niego.

Nic nie zrozumiała

Następnego dnia zabrałam opakowania po tych francuskich kosmetykach i pojechałam do teściowej. Umówiłyśmy się na kawę w jej idealnie wysprzątanej kuchni.

– Coś się stało? – zapytała, unosząc brwi.

Wyjęłam krem i serum z torebki.

– Miałam na to reakcję alergiczną. Byłam u dermatologa. Muszę teraz brać maść i odstawić wszystko. Moja skóra tego nie wytrzymała.

Teściowa spojrzała na kosmetyki, potem na mnie.

– Cóż, nie każda cera jest gotowa na coś tak ekskluzywnego – rzuciła, jakby mówiła o nowej sukience, która okazała się za mała.

Zaniemówiłam. Nie zapytała, jak się czuję, nie przeprosiła, nie zaproponowała, że odda to komuś innemu. Po prostu wzruszyła ramionami i sięgnęła po filiżankę.

– Może spróbuj czegoś lżejszego – dodała jeszcze z uśmiechem. – Albo najpierw zadbaj o dietę. Cera często reaguje na to, co mamy w środku.

Przez chwilę nie byłam w stanie nic powiedzieć. Wzięłam torebkę i wstałam.

– Dziękuję za prezent – powiedziałam. – Muszę już wracać.

Pozbyłam się tego

W drodze do domu czułam się, jakby ktoś odebrał mi głos. W głowie wciąż brzmiały jej słowa. To nie była troska. To był test. I nie zdałam.

Następnego dnia wzięłam tę elegancką torbę z kremami, ubrałam się i wyszłam z mieszkania. Nie mówiłam nic Pawłowi. Szłam przed siebie, zdeterminowana. Poszłam do osiedlowego śmietnika. Rozejrzałam się krótko – nikt nie patrzył. Otworzyłam kontener i bez wahania wrzuciłam cały zestaw do środka.

Stałam przez chwilę w milczeniu. Nie było mi szkoda. Nie myślałam o cenie, o opakowaniu, o tym, co mogłaby powiedzieć matka mojego męża. To nie były tylko kosmetyki. To była symboliczna decyzja: nie będę już się dopasowywać, nie będę zgadywać cudzych oczekiwań.

Kinga, 33 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie prawdopodobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: