„Zawsze miałam dla wszystkich serce na dłoni. Na stare lata nie ma mi kto podać szklanki wody”

Cisza. Dźwięk, który kiedyś był mi obcy, a teraz stał się codziennym towarzyszem mojego życia. Zawsze byłam osobą pełną energii, pomagającą innym, otwartą na świat. Pamiętam, jak w moim domu panował zgiełk i hałas – dzieci biegające po podwórku, śmiech przyjaciółek przy filiżance kawy. Teraz siedzę sama w moim małym pokoiku, gdzie jedynym towarzyszem jest zegar, którego tykanie przypomina mi o przemijającym czasie.

Kiedyś moje życie tętniło życiem, a każdy dzień przynosił coś nowego. Moje dzieci, teraz dorosłe, były moją dumą. Zawsze byłam dla nich, gotowa pomóc, wesprzeć. Dzisiaj są zajęci własnym życiem, pracą, rodziną. Telefon milczy, a odwiedziny stały się rzadkością. Każda wiadomość od nich kończy się na obietnicach, które nigdy nie zostają spełnione.

Z sąsiadkami, które kiedyś były moimi przyjaciółkami, też kontakt się urwał. Każda z nas w końcu zamknęła się w swoim świecie problemów. A ja... ja zostałam tutaj, próbując zrozumieć, jak to się stało, że zostałam sama.

– Mamo, damy radę zdalnie, wszystko dobrze? – pyta moja córka, a w jej głosie słyszę ten sam ton obojętności, który pojawia się za każdym razem. Ale jak mogłoby być dobrze, kiedy czuję, że świat, który kiedyś znałam, powoli gaśnie?

Nawet w niedoli nie miałam na kogo liczyć

Pewnego dnia, szykując sobie obiad, przypadkowo poślizgnęłam się na podłodze i upadłam. Próbując się podnieść, poczułam przeszywający ból w lewej ręce.

– Pomocy... – jęknęłam z bólu.

Ledwo sięgnęłam po telefon. Wybrałam numer do syna, licząc na ciepłe słowa wsparcia.

– Cześć, mamo! – usłyszałam jego głos po drugiej stronie słuchawki.

– Synku, upadłam i chyba złamałam rękę... – zaczęłam niepewnie, z nadzieją w głosie.

– Ojej, mamo, współczuję, ale wiesz, teraz jestem w pracy. Może weź lek przeciwbólowy, zadzwonię później, okej?

Zamarłam. W jego głosie nie było troski, której tak bardzo potrzebowałam. Odpowiedź była krótka i obojętna, a ja zostałam z bólem, fizycznym i emocjonalnym.

Kiedy tylko skończyłam rozmowę, zadzwoniłam do córki, próbując nie poddać się rozczarowaniu.

– Czy możesz zadzwonić do lekarza albo sąsiadki? Przepraszam, ale muszę wracać do pracy - usłyszałam w odpowiedzi.

Po tym telefonie w mojej głowie zaczęły pojawiać się pytania. Kiedy wszystko zaczęło się zmieniać? Dlaczego czuję się tak samotna, otoczona ludźmi, którzy są blisko, a jednocześnie tak daleko?

Czułam się tak, jakby świat o mnie zapomniał

Leżąc w łóżku z unieruchomioną ręką, przeniosłam się myślami do czasów, gdy moje życie było pełne energii. Nasz dom zawsze był otwarty dla innych. Pamiętam, jak święta gromadziły wszystkich przy wspólnym stole, a rozmowy przeciągały się do późnych godzin nocnych.

– Barbaro, jak ty to robisz, że u ciebie zawsze jest tak wesoło? – pytała mnie kiedyś jedna z sąsiadek, Anna, z którą dzieliłam wiele wspólnych chwil.

– Może to kwestia miłości, Anno. Im więcej dajesz, tym więcej dostajesz – odpowiadałam, nieświadoma, jak te słowa kiedyś będą mnie prześladować.

Czując tęsknotę za tamtymi czasami, postanowiłam spróbować nawiązać kontakt z dawną przyjaciółką. Telefon do Anny był jednak krótki i bezowocny.

– Barbaro, przepraszam, teraz mam tyle na głowie... Może spotkamy się innym razem? – usłyszałam w odpowiedzi.

Zamykając oczy, poczułam, jak przed oczami przesuwają się obrazy z przeszłości. Ciepłe popołudnia spędzone na wspólnych rozmowach, śmiech dzieci bawiących się w ogrodzie... To wszystko było teraz jedynie wspomnieniem. Zastanawiałam się, jak to możliwe, że czas zmienił wszystko tak bardzo. Czy moja tęsknota za bliskością i rozmowami, które kiedyś były codziennością, zostanie kiedykolwiek zaspokojona?

Szczera rozmowa z córką

Późnym popołudniem, leżąc w łóżku, patrzyłam przez okno na puste podwórko. Kiedyś pełne dziecięcych zabaw i krzyków, teraz stało się tylko odbiciem minionych dni. W mojej głowie zaczęły odżywać wspomnienia. Widziałam siebie stojącą na werandzie, z uśmiechem patrzącą, jak dzieci bawią się w berka. Te chwile były jak mgnienie, zniknęły szybciej, niż bym się spodziewała. Nagle telefon przerwał ciszę. To była moja córka.

– Cześć, mamo! Jak się czujesz? – zapytała, a jej głos, choć miły, był odległy.

– Ręka boli, ale radzę sobie – odpowiedziałam, starając się brzmieć pogodnie.

– Dobrze, że nie jest gorzej. Słuchaj, chciałam tylko powiedzieć, że na weekend nikt nie przyjedzie. Wiesz, wszyscy mamy tyle pracy... – zaczęła tłumaczyć się córka.

Poczułam, jak coś we mnie pęka. Nie mogłam już dłużej trzymać tego wszystkiego w sobie.

– Wiesz, kochanie, chciałabym wam powiedzieć, jak bardzo mnie to boli. Ta obojętność, brak czasu... Tęsknię za wami i za tym, co kiedyś mieliśmy – powiedziałam, czując, że głos mi drży.

– Mamo, to nie tak, jak myślisz... – próbowała wtrącić córka, ale ja kontynuowałam.

– Wiem, że macie swoje życie, ale ja wciąż jestem tutaj, sama, czekając na wasz uśmiech, na chwilę rozmowy. Chodzi o nas, o to, że czuję, jak powoli gaśnie to, co kiedyś było najważniejsze – wyznałam, czując, że łzy napływają mi do oczu.

Po drugiej stronie słuchawki zapadła cisza. Wiedziałam, że słowa, które wypowiedziałam, były trudne do przyjęcia. Czułam się jednocześnie zraniona i uwolniona. Czy cokolwiek się zmieni? Czas miał pokazać.

List do dzieci

Po rozmowie z córką myśli krążyły mi w głowie jak nieustający wir. Wiedziałam, że muszę coś zrobić, aby w pełni wyrazić to, co czuję. Chciałam, żeby moje dzieci zrozumiały, jak ważne są dla mnie, mimo że czuję się przez nie zaniedbywana. Postanowiłam napisać list. Wiedziałam, że to najlepszy sposób, by ująć w słowa to, co leży mi na sercu. Zasiadłam przy biurku i zaczęłam pisać.

„Kochane Dzieci,

Piszę do Was z nadzieją, że zrozumiecie, jak bardzo mi Was brakuje. Wiem, że życie jest teraz inne, że macie swoje obowiązki i problemy, ale wciąż jestem tutaj, czekając na Wasz telefon, na słowo, które przyniesie mi radość.

Pamiętam czasy, gdy nasz dom tętnił życiem. Wasze pierwsze kroki, wspólne święta, kiedy wszyscy byliśmy razem. To były najpiękniejsze chwile mojego życia. Dawałam Wam wtedy całe swoje serce i jestem dumna, że mogłam być częścią tych wspomnień.

Nie chcę Was oskarżać ani obarczać winą. Chcę tylko, żebyście wiedzieli, że ja wciąż jestem tutaj, pełna miłości i tęsknoty. Czasami czuję, że zapominacie, jak ważni jesteście dla mnie. Ten dom, choć pusty, wciąż czeka na Wasze kroki, na śmiech, który kiedyś wypełniał jego kąty.

Mam nadzieję, że kiedyś zrozumiecie, jak ważna jest bliskość i jak łatwo można to stracić.

Z miłością,

Mama”

Podpisując list, poczułam, że to swego rodzaju rozmowa z przeszłością, przypomnienie o tym, co naprawdę ważne. Czy te słowa dotrą do nich? Nie wiedziałam. Czułam jednak, że musiałam to napisać, by uwolnić się od ciężaru, który nosiłam w sercu.

Wierzę, że da się odbudować więzi

Po napisaniu listu poczułam potrzebę wyjścia na świeże powietrze. Mimo że każda czynność stała się dla mnie wyzwaniem, podniosłam się i powoli, krok za krokiem, wyszłam na podwórko. Powietrze było rześkie, a słońce łagodnie muskało twarz, jakby chciało przypomnieć o tych wszystkich letnich dniach spędzonych na dworze. Spacerując po ogrodzie, natknęłam się na sąsiadkę, Jadwigę, która właśnie wracała z zakupów. Dawno się nie widziałyśmy, a nasze rozmowy, które kiedyś były częścią codzienności, zanikły.

– Barbara! Jak dobrze cię widzieć! – zawołała Jadwiga, zatrzymując się i odstawiając torby na ziemię.

– Dzień dobry, Jadwigo. Tak długo się nie widziałyśmy – odpowiedziałam, uśmiechając się lekko.

– No wiesz, jak to jest... życie pędzi, nie ma czasu na nic – westchnęła, patrząc na mnie z lekkim smutkiem.

– Tak, wiem... ale czasami tęsknię za tym, co było. Za tymi chwilami, kiedy wszystko było prostsze – przyznałam, szczerze otwierając się przed nią.

– Czasami też tak myślę. Ale wiesz, może jeszcze nie wszystko stracone? Może warto od czasu do czasu zatrzymać się i przypomnieć sobie o tym, co naprawdę ważne – powiedziała Jadwiga, kładąc mi rękę na ramieniu.

Nasza rozmowa była pełna nostalgii, ale też nadziei. Chociaż oba nasze życia potoczyły się w różne strony, przez chwilę poczułam, że może jeszcze wciąż jest miejsce na odnowienie starych więzi, na odszukanie tego, co kiedyś dawało nam radość. Pożegnaliśmy się z obietnicą, że spotkamy się ponownie, nie pozwalając, by czas znowu nas rozdzielił. Wracając do domu, czułam się trochę lżej, jakby rozmowa z Jadwigą dała mi nową perspektywę na to, co jeszcze mogę zrobić.

Wszystko będzie dobrze

Wróciłam do domu z poczuciem, że ten dzień przyniósł mi coś nowego, jakby rozmowa z Jadwigą obudziła we mnie uśpioną nadzieję. Choćby miała być ulotna, ta iskierka dawała mi siłę, by nie poddawać się całkowicie melancholii. Usiadłam w kuchni przy stole, spoglądając na napisany wcześniej list do dzieci. Czy coś się zmieni, kiedy go przeczytają? Czy zrozumieją, jak bardzo mi ich brakuje? Tego nie wiedziałam, ale wiedziałam jedno – musiałam spróbować.

Usiadłam w fotelu i wzięłam do ręki książkę, próbując zająć myśli czymś innym. Jednak gdzieś z tyłu głowy wciąż była ta niepewność, co dalej z moim życiem, z relacjami, które kiedyś były tak ważne. Czy dzieci odpowiedzą? Czy coś się zmieni? W sercu czułam smutek, ale też tę delikatną nadzieję, że nie wszystko jest stracone.

Czasem potrzeba jednego gestu, by wszystko odmienić. Może ten list będzie właśnie takim gestem? Może stanie się początkiem nowego etapu w moim życiu. Z tą myślą, mimo niepewności, poczułam w sobie odrobinę spokoju, jakby wszechświat szepnął mi do ucha, że wszystko będzie dobrze.

Barbara, 69 lat

Czytaj także: