„Biwak w lesie to był najgorszy pomysł mojego życia. W burzy straciłam bagaż i faceta, a ucierpiała też moja godność”

Nigdy wcześniej nie spodziewałam się, że biwak z Pawłem będzie dla mnie takim wyzwaniem. Oczywiście, że miałam pewne oczekiwania. Kto by nie miał? Myślałam, że będzie to idealny weekend, pełen przygód i chwil spędzonych na łonie natury, gdzie w spokoju będziemy mogli cieszyć się swoim towarzystwem. Byłam przekonana, że wszystko pójdzie zgodnie z planem, a nawet jeśli nie, to przecież mieliśmy siebie nawzajem i tym mogliśmy się cieszyć, prawda?

W mojej wyobraźni widziałam siebie nad brzegiem jeziora, w słońcu, z książką w ręku, a obok Pawła, który beztrosko wpatruje się w horyzont. Ale przecież marzenia rzadko mają coś wspólnego z rzeczywistością. Tym razem też nie było inaczej. Już na samym początku pojawiły się pierwsze zgrzyty.

Miejsce, które wybrał Paweł, było dalekie od tego, co sobie wymarzyłam. Nie mogłam się powstrzymać, by mu tego nie wytknąć. No bo jak można było wybrać miejsce w środku lasu, gdzie nie było ani skrawka widoku na jezioro?

Zawsze miałam tendencję do perfekcjonizmu, to prawda. Często narzekałam, ale przecież robiłam to w dobrej wierze, żeby wszystko było jak najlepiej. Paweł często zarzucał mi, że za bardzo się czepiam, że zawsze coś mi nie pasuje. Ale czy naprawdę wymagam zbyt wiele? Czy nie zasługuję na coś lepszego?

Rozbił namiot pośrodku niczego

Siedząc przy małym, rozkładanym stoliku, w milczeniu patrzyliśmy na nasze rozpakowane rzeczy. Cisza między nami była gęsta i pełna niewypowiedzianych pretensji. W końcu nie wytrzymałam i odezwałam się pierwsza.

– Paweł, naprawdę nie mogłeś wybrać lepszego miejsca? – rzuciłam z lekką irytacją, próbując nieco złagodzić ton, choć w środku wrzałam. – Spójrz tylko na te zarośla, tu ledwo widać niebo.

Paweł uniósł brew, ale zachował spokój.

– Myślałem, że to miejsce jest urocze. Ciche, spokojne, bez tłumów. Czy to nie jest to, czego chciałaś?

Zamrugałam, zaskoczona jego odpowiedzią.

– Spokój, owszem, ale nie mówiłam nic o byciu z dala od jakichkolwiek udogodnień i widoków. Pogoda też nie pomaga – dodałam, zerkając na chmury zbierające się nad naszymi głowami. – Czy sprawdzałeś prognozę, zanim wyjechaliśmy?

Westchnął, jego cierpliwość zaczynała się wyczerpywać.

– Tak, sprawdzałem, ale przecież nie mogę kontrolować pogody. Dlaczego zawsze musisz wszystko krytykować? Czasem rzeczy po prostu się dzieją.

– Może dlatego, że czasem wydaje mi się, że wszystko robię sama? – odpowiedziałam, nieco ostrzej niż zamierzałam. W środku wiedziałam, że przesadzam, ale nie miałam ochoty tego dusić.

Paweł patrzył na mnie przez chwilę, jakby zastanawiając się, co powiedzieć, a potem tylko pokręcił głową.

– Cokolwiek bym nie zrobił, zawsze znajdziesz powód do narzekania. Może powinnaś zastanowić się, dlaczego jesteś taka sfrustrowana?

Przy jego słowach poczułam się, jakbym dostała obuchem w głowę. W jego głosie było coś, co kazało mi się zastanowić. Czy rzeczywiście zawsze widziałam wszystko w czarnych barwach? Może problem leżał nie tylko w Pawle, ale i we mnie.

Nie potrafiłam odpowiedzieć, choć w mojej głowie kłębiły się myśli. Może Paweł miał rację? Może to ja stawiałam zbyt wysokie wymagania? Ale jak miałam to wszystko naprawić?

Zostawił mnie z tym samą

Napięcie między nami wzrastało z każdą chwilą, a cisza, która zapadła po naszej rozmowie, stała się nie do zniesienia. Paweł w końcu wstał, otrzepał dłonie i spojrzał na mnie z determinacją.

– Wiesz co, Ola? Skoro wydaje ci się, że wszystko wiesz najlepiej, to może w tym lesie poradzisz sobie sama – powiedział z sarkazmem, który ugodził mnie jak cios.

– Co masz na myśli? – spytałam z niedowierzaniem, choć jego zamiar był oczywisty.

– To, że skoro wszystko robię źle, to może lepiej będzie, jak pozwolę ci działać. Może wtedy będziesz zadowolona – odparł, a w jego głosie pobrzmiewało zmęczenie. – Wyjeżdżam.

Zanim zdążyłam odpowiedzieć, Paweł zaczął zbierać swoje rzeczy. Byłam w szoku. Jak mógł po prostu zostawić mnie tutaj samą? Na biwaku w środku lasu z pogarszającą się pogodą.

– Nie możesz tak po prostu odjechać! – próbowałam zaoponować, choć wiedziałam, że moje słowa nie mają już znaczenia.

Paweł tylko spojrzał na mnie z lekkim uśmiechem pełnym goryczy.

– Właśnie to robię. Może trochę czasu osobno pomoże nam obojgu przemyśleć pewne sprawy.

Patrzyłam, jak odchodzi i czułam się zdezorientowana. W końcu, dostałam to, czego chciałam – wolną rękę i możliwość zorganizowania wszystkiego po swojemu. Ale dlaczego w takim razie czułam się tak, jakbym przegrała?

Usiadłam na miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą siedział Paweł, zastanawiając się, co teraz. Serce biło mi szybciej, a myśli goniły jedna za drugą. Jak mogłam dopuścić do tego, by nasze różnice nas tak podzieliły?

Z jednej strony czułam, że powinnam być zadowolona, ale w rzeczywistości była to gorzka satysfakcja. Czy rzeczywiście wolałam być sama w tej sytuacji? Co, jeśli Paweł miał rację? Czy naprawdę byłam aż tak krytyczna i perfekcjonistyczna, że nie dostrzegałam jego starań?

Musiałam znaleźć sposób, by poradzić sobie z tym wszystkim. Ale jak miałam to zrobić, skoro nie wiedziałam nawet, od czego zacząć? Czy była jeszcze szansa, by naprawić to, co zostało zniszczone?

Było coraz gorzej

Gdy tylko Paweł zniknął z pola widzenia, poczułam na twarzy pierwsze krople deszczu. Nad lasem zawisła ciężka, mokra chmura. Spojrzałam bezradnie na rozstawiony namiot, który teraz wydawał się tak kruchy i niestabilny.

Złapałam za jego krawędzie, próbując zabezpieczyć go przed wiatrem, ale jak na złość, powiew był silniejszy niż przewidywałam. Namiot zaczął się chybotać, a ja walczyłam, by go utrzymać. Niestety, wiatr okazał się nieubłagany. W mgnieniu oka porywał cały materiał, zostawiając mnie z bezradnością w sercu i zrujnowanym namiotem.

Stałam, patrząc jak wierzch namiotu odlatuje w las, zrozpaczona i zszokowana. To był moment, w którym coś we mnie się zmieniło. Mój perfekcjonizm, moje narzekania, wszystko, co uznawałam za takie ważne, teraz wydawało się błahe i bezsensowne. Wszystko, co mówił Paweł, nagle zaczęło nabierać sensu.

Właśnie teraz, w deszczu i sam na sam z myślami, zaczynałam rozumieć, jak bardzo byłam zależna od Pawła. Moje ciągłe dążenie do perfekcji, moje krytyczne spojrzenie na rzeczywistość, odsunęły mnie od niego. Zamiast cieszyć się tym, co mieliśmy, koncentrowałam się na tym, czego mi brakowało.

Musiałam znaleźć jakieś rozwiązanie, cokolwiek, by uchronić się przed deszczem. Ale przede wszystkim musiałam zmierzyć się z prawdą o sobie samej. Byłam bez Pawła, a jedynym towarzystwem były moje własne myśli. Ta samotność, choć przerażająca, była także okazją do refleksji.

Rozmyślałam nad tym, jak mogłam inaczej podejść do tej sytuacji, jak wiele straciłam przez swoją upartość. Czy naprawdę musiało dojść do tego, żebym zrozumiała swoje błędy? Co teraz zrobię, kiedy deszcz przestanie padać?

Niespodziewanie znalazłam pomoc

Kiedy deszcz zaczął lać coraz mocniej, nie miałam wyboru, musiałam coś wymyślić. Wiedziałam, że muszę znaleźć schronienie, zanim całkiem przemoknę i stracę resztki energii. Zdecydowałam się więc rozejrzeć po okolicy w poszukiwaniu jakiejkolwiek formy ochrony przed żywiołem.

Idąc przez las, myślałam o konsekwencjach swoich działań. Wszelkie plany, które kiedyś miałam, teraz były niczym w obliczu rzeczywistości, z którą musiałam się zmierzyć. Każdy krok w błocie przypominał mi o tym, jak łatwo mogłam tego uniknąć, gdyby tylko moje podejście było inne.

W końcu natknęłam się na grupę biwakowiczów, którzy z daleka machali do mnie, sygnalizując, że mogę do nich dołączyć. Z sercem w gardle podeszłam do ich ogniska, które było już dobrze chronione przed deszczem przez prowizoryczny daszek z plandek.

– Dzień dobry! – przywitała mnie młoda kobieta z serdecznym uśmiechem. – Widzę, że przyda ci się trochę ciepła i suche miejsce.

Z wdzięcznością przyjęłam jej pomoc i usiadłam w kręgu przy ognisku. Wśród tych nieznajomych zaczęłam czuć się trochę lepiej, choć wciąż byłam zagubiona we własnych myślach. Ich życzliwość przypomniała mi, że ludzie są gotowi pomagać sobie nawzajem, nawet gdy się nie znają.

Podczas rozmowy z nowymi znajomymi uświadomiłam sobie, że moje działania nie dotknęły tylko mnie. Mój perfekcjonizm i nieustanne narzekania wpłynęły na Pawła bardziej, niż przypuszczałam. Każdy z nas w życiu popełnia błędy, ale ważne jest, aby umieć się z nich uczyć i nie powtarzać ich w przyszłości.

Rozmawiając z ludźmi, którzy byli dla mnie przychylni i otwarci, zaczęłam dostrzegać, jak moje zachowanie wpłynęło na związek. Każdy ich uśmiech i dobre słowo przypominały mi, że mogę zmienić swoje podejście i zacząć budować coś lepszego. Że to, jak reagujemy na sytuacje i ludzi wokół nas, naprawdę ma znaczenie.

To przeżycie mnie zmieniło

Siedząc przy ognisku, zaczęłam coraz głębiej zastanawiać się nad moim związkiem z Pawłem. Miałam mnóstwo czasu, aby przemyśleć swoje błędy, a rozmowy z nowo poznanymi osobami tylko mnie w tym utwierdziły. Mieli swoje historie, swoje doświadczenia z życia, a każde z nich opowiadało o związkach, które przeżywały wzloty i upadki.

Pewien starszy mężczyzna, który przedstawił się jako Marek, opowiedział mi o swojej żonie i o tym, jak trudne chwile pomogły im jeszcze bardziej się zbliżyć. Zainspirowała mnie jego opowieść o tym, jak w chwilach kryzysu potrafili znaleźć wspólną ścieżkę.

– Czasem musisz się zatrzymać i spojrzeć na świat z innej perspektywy – powiedział, patrząc na mnie z empatią. – Perfekcjonizm to ciężki bagaż, a nie zawsze daje to, czego naprawdę potrzebujesz.

Jego słowa wywarły na mnie duże wrażenie. Zaczęłam dostrzegać, że mój związek z Pawłem mógł być czymś naprawdę wartościowym, ale mój sposób patrzenia na rzeczywistość sprawił, że zaczęłam to wszystko tracić. Przez cały ten czas bardziej koncentrowałam się na swoich oczekiwaniach niż na nas jako parze.

Podziękowałam Markowi za jego rady, a gdy reszta grupy zaczęła się rozchodzić, zrozumiałam, że teraz pora na mnie. Musiałam podjąć działania, by naprawić to, co zostało zniszczone, nawet jeśli wymagało to zrobienia pierwszego kroku i przyznania się do błędu.

Byłam gotowa na rozmowę z Pawłem, wiedząc, że muszę go przeprosić i pokazać mu, że chcę się zmienić. Czułam, że przede mną długa droga, ale wiedziałam też, że chcę nią podążać. Zdawałam sobie sprawę, że to, jak teraz się zachowam, będzie miało wpływ na naszą przyszłość.

Może nie wiedziałam, jak zareaguje Paweł, ale byłam gotowa przyjąć każdą odpowiedź, jaką mi da. W głębi serca miałam nadzieję, że uda mi się odbudować to, co zostało zniszczone przez mój perfekcjonizm i nieustanne dążenie do ideału, który nie istniał.

Aleksandra, 27 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: