Jak mogłaś nie widzieć, że coś jest nie tak? – Aśka złapała się za głowę.
– Każda kobieta się pokapuje, kiedy facet ma inną... To się wie i już!
Moja przyjaciółka jest pewna, że ona by zauważyła każdą zmianę w swoim partnerze, zanim jeszcze on zrobiłby skok w bok. Zareagowałaby, coś wymyśliła, przeciwdziałała... No, jednym słowem w jej przypadku taka sytuacja nie miałaby prawa się wydarzyć!
Ja przeciwnie. Dopóki Kamil sam mi nie powiedział, że ma inną, byłam jak dziecko we mgle. Do głowy mi nie przyszło, że mnie zdradza. Nawet coraz częstsze służbowe wyjazdy, noce poza domem, jego ciągłe rozdrażnienie i roztargnienie kładłam na karb przepracowania.
– Tyra jak wół – mówiłam. – Nie ma się co dziwić, że chodzi nieprzytomny! Mamy troje dzieci, ja nie pracuję... Nastarczyć na to wszystko, to prawdziwa sztuka!
Z tej trójki maluchów (sześć, cztery i dwa lata) jedno, najstarsze jest moje, z poprzedniego związku. Do tej pory Kamil nie robił między nimi żadnej różnicy, dopiero kiedy mi oznajmił, że się wyprowadza, powiedział:
– Na Marysię i Janka będę płacił, natomiast Piotrek ma biologicznego ojca, więc się do niego zwróć o kasę. Łaski nie robi!
Wiedział doskonale, że to niewykonalne, bo ojciec Piotrusia jest nieuchwytny. Podobno przebywa za granicą, ale gdzie – nie wiadomo. Nigdy się nami nie interesował, zresztą nasz związek był krótki i on od razu zastrzegł, że mam się zabezpieczać, bo jeśli nie, to cała reszta będzie na mojej głowie. Kiedy mnie rzucał, byłam w ciąży, w piątym miesiącu... Nic go to nie obeszło!
Kamil jest kierowcą taksówki. To on wiózł mnie do szpitala na poród i potem przyszedł z kwiatami, żeby odebrać mnie i dziecko. Twierdził, że od razu się we mnie zakochał, chociaż brzmiało to nieprawdopodobnie, bo jak się można zakochać w grubej jak beczka, stękającej i przerażonej babce, która sama jedzie na porodówkę, bo nie ma nikogo, kto by jej pomógł. Tak mu wtedy powiedziałam:
– Nie mam nikogo, pomoże mi pan dojść do dyżurki? Tam jest torba, sama sobie nie poradzę!
Zaczął mnie odwiedzać, kiedy wróciłam z Piotrkiem do domu. Na szczęście miałam gdzie wracać, bo wykupiłam mieszkanie po moich rodzicach i jestem właścicielką niedużego, ale wygodnego M-4.
Można zapytać, czemu tak szybko zaufałam następnemu mężczyźnie, skoro ten pierwszy tak mnie zwiódł, ale to będzie pytanie bez odpowiedzi! Skąd człowiek wie, czemu się zakochuje? Dlaczego właśnie w tym, a nie w innym, czemu jeden mu się podoba, chociaż wcale nie jest przystojny, a w przystojniaku nie widzi nic ładnego i ciekawego? To tajemnica... Ja uważam, że ludzie szukają swojej drugiej połowy i czasami im się zdaje, że ją właśnie znaleźli; wówczas zaczyna się miłość!
Ja Kamila pokochałam właściwie od razu. Szybko się do mnie przeprowadził i zaczęliśmy żyć jak rodzina. Był dobry dla mnie i dla Piotrusia. Wszyscy myśleli, że jest jego ojcem, a on nie zaprzeczał. Mnie się to bardzo podobało i też zaczynałam wierzyć, że tamtego przed Kamilem wcale nie było, że zaczęłam wszystko od nowa i teraz już nie mam się czego bać.
Wiadomość o drugiej ciąży oboje przyjęliśmy z radością, a kiedy już stało się jasne, że to będzie córka, Kamil oszalał ze szczęścia! Dla Piotrusia nadal był czuły i dobry, ale Marysia skradła jego serce. Była jego małą księżniczką...
Tym bardziej nie mogę zrozumieć, jak teraz może ją zostawić, twierdząc, że ma prawo do tego, aby się zająć sobą i pomyśleć o własnym życiu. Mówi tak, jakby Marysia i Janek mu w tym własnym życiu przeszkadzali!
Trzecią ciążę znosiłam bardzo ciężko. Właściwie cały czas leżałam, więc opieka nade mną, dziećmi i domem spadła na Kamila. Dawał sobie radę przy pomocy mojej przyjaciółki i dwóch zaprzyjaźnionych sąsiadek. Niestety, jedna z nich ma siostrzenicę i to właśnie z nią Kamil chce zaczynać wszystko jeszcze raz.
To naprawdę piękna dziewczyna! Wysoka, blondynka, zgrabna, elegancka, wesoła i pewna siebie. Pracuje w naszym magistracie i właśnie w jej dziale Kamil załatwiał metrykę i inne dokumenty malutkiego Jaśka. Tak się poznali...
Ta sąsiadka mówi, że jest jej bardzo przykro. Żałuje, że mi wcześniej nie otworzyła oczu, bo ona o wszystkim wiedziała. Podobno nawet, kiedy wyjechała do sanatorium, ta młoda pod pozorem podlewania kwiatów i opieki nad mieszkaniem wzięła klucze i tam się z Kamilem spotykali. Po powrocie ta sąsiadka zagroziła, że o wszystkim mi powie i Kamil ją bardzo prosił, żeby dała spokój, bo to tylko przelotny romans i po co mnie denerwować? Uwierzyła i postanowiła trzymać język za zębami.
– Gdybym wiedziała, że to się tak skomplikuje – żaliła się później – zaraz bym do pani przyleciała, ale nie wiedziałam... Zresztą kto wie, czy to by coś dało, bo jak chłop raz się urwie ze smyczy, to go trudno dogonić!
Kamil kompletnie zwariował na punkcie tamtej dziewczyny. Wyraźnie mi powiedział:
– Nie dorastasz jej do pięt!
Miał rację, bo jak ja, po trzech porodach, z rozstępami, nadwagą, osłabionymi zębami i ciągle zmęczona, miałabym się równać z tamtą – gwiazdą wyglądająca świeżo i przepięknie?
Nie wiedziałam, co mam robić. Byłam bez kasy, bo od kiedy urodził się najmłodszy synek utrzymywał nas Kamil. Nie wyobrażałam sobie pójścia do pracy, bo jak i gdzie z trójką małych dzieci, ale przede wszystkim rozpaczałam, ponieważ straciłam ukochanego mężczyznę i nie było nadziei, bym go miała odzyskać! Więc w desperacji i nerwach zrobiłam coś najgłupszego, co tylko może zrobić kobieta porzucona dla innej kobiety: postanowiłam z tamtą porozmawiać i błagać ją, żeby zostawiła Kamila przez wzgląd na mnie i dzieciaki. Nie wiem, dlaczego pomyślałam, że ją przekonam i wzruszę. Musiało mi kompletnie zaćmić rozum! Wprawdzie moja przyjaciółka mi odradzała i przekonywała, że nic nie wskóram, że się tylko ośmieszę i narażę na upokorzenie, ale ja byłam gotowa na wszystko.
Pamiętam, że to był upalny dzień i że wzięłam z sobą najmłodszego Jaśka. Był od rana marudny, nie chciał jeść, ale wpakowałam go do spacerówki i pojechałam do tamtej. Pomyślałam, że pogadam z nią w jej pracy, stamtąd mnie nie będzie mogła wyrzucić... Liczyłam na to że może się zawstydzi, zmiesza, że będzie się tłumaczyła, coś mi wyjaśni, ale skąd!!!
Wyglądała zachwycająco. Pachnąca, modnie ubrana, z piękną fryzurą i makijażem, w rewelacyjnych butach na szpilce popatrzyła na mnie z wysoka i zapytała:
– Ale właściwie czego ty chcesz?
– Chcę, żebyś mi oddała Kamila – powiedziałam. Jasiek zaczynał popłakiwać, kręcił się, wyglądał jakby miał gorączkę a ja stałam przed tą gwiazdą w rozklapanych espadrylach, z włosami w klamerce i w leginsach, których nie powinnam nosić, bo mnie za bardzo opinały. – Oddaj mi go, mamy troje dzieci. Kamil jest nam potrzebny, co z nami będzie bez niego?
– Trzeba było o tym myśleć wcześniej – usłyszałam. – Poza tym, nie troje, tylko dwoje, bo, o ile wiem, najstarszy jest twój, prawda? Myślałaś, że jak go wrobisz w żłobek, to go przywiążesz na zawsze? Jesteś głupia. Kamil ma was dosyć, ja mu pokażę, jak można żyć... Ty nie masz o tym zielonego pojęcia!
Stała bardzo blisko, bo nie chciała, żeby nas słyszeli inni urzędnicy i interesanci, więc kiedy Jasiek zwymiotował, nie zdążyła odskoczyć i ta fontanna trysnęła prosto na jej kieckę i szpilki. Nie wiem, co wrzeszczała, bo się odwróciłam i wyszłam. Jasiek się uspokoił, bo mu najwyraźniej ulżyło, więc pchałam wózek jak w letargu, bezmyślnie, na nic nie zwracając uwagi.
Zatrzymał mnie dopiero pisk opon. Wlazłam na jezdnię przy czerwonym świetle i gdyby nie mocne szarpnięcie do tyłu, skończyłabym pod kołami samochodu.
– Pani zwariowała – usłyszałam męski głos. – Ślepa? Pijana? Może wariatka? Samobójczyni? Pani może sobie robić, co chce, ale co winne jest dziecko? Wezwać policję?
– Nie – wyszeptałam przerażona. – Boże, nie zauważyłam, że to jezdnia. Dziękuję. Niech pan nie krzyczy, mam dosyć wszystkiego. Kto wie czy nie byłoby lepiej...?
– Mówię, że kretynka! – usłyszałam znowu. – Ja naprawdę wzywam radiowóz albo karetkę, bo widzę, że mam do czynienia z osobą potrzebującą pomocy.
– Nie! Przepraszam. Oczywiście, że się zagapiłam. Mam dzisiaj gorszy dzień... Każdemu się zdarza. Rzucił mnie facet i zostałam sama z trójką dzieci bez pracy i bez pieniędzy, więc istotnie potrzebuję pomocy. Ale co pan może o tym wiedzieć?
Dopiero teraz mu się przyjrzałam. Był niemłody, wysoki, dobrze zbudowany i całkiem łysy. Miał wesołe oczy. Wyglądał sympatycznie. Wziął pod pachę wózek z Jaśkiem, mnie za rękę i przeprowadził na drugą stronę ulicy. Już nie krzyczał, nawet się uśmiechnął i powiedział.
– Tylko z trojgiem? Niedużo, jak na taką przystojną, zdrowo wyglądającą osobę. Ja zostałem sam z czwórką, kiedy żona zmarła. I co, dałem radę! Wszystkie wychowałem, wykształciłem, troje już na swoim, tylko czwarte studiuje, ale za granicą. Czemu z panią miałoby być inaczej?
– Może pan miał jakąś pomoc, rodzinę, kogoś bliskiego? Ja jestem całkiem sama!
– Jak to sama? Ma pani troje dzieci, to gdzie – sama? Poza tym, nikogo nie miałem. Byłem w dołku, bardzo kochałem żonę, jej odejście to był dla mnie dramat, ale jak się musi, to nie ma zmiłuj! Trzeba zakasać rękawy i wziąć się do sprzątania gruzów. Tak zwykle bywa po trzęsieniu ziemi; najpierw porządki, potem odbudowa!
– Boję się, że nie dam rady.
– Ja też się bałem. I to jak! Żaden wstyd. Trzeba szukać pomocy, ludzi, którzy są chętni wyciągnąć do pani rękę. Ja na przykład jestem chętny i dam pracę, jeśli pani zechce. Mam niedużą firmę, zawsze się coś znajdzie dla pani, pieniądze nie będą rewelacyjne, ale stałe i uczciwie zarobione, więc jeśli się pani zdecyduje, pogadamy. To jest moja wizytówka...
Odprowadził mnie pod dom. Zapytał, czy może się spokojnie pożegnać i czy na pewno mi przeszły czarne myśli. Odpowiedziałam, że tak i to była prawda, bo nagle poczułam się tak, jakby mi ktoś zresetował umysł. Wprawdzie złe chwile jeszcze wracały, ale zawsze wtedy, gdy nadciągała czarna chmura, przypominałam sobie głupią minę tej wyfiokowanej lafiryndy, gdy Jasiek zwymiotował na jej buty. „Dobrze ci tak!” – cieszyłam się w duchu. Wiem, że to nieładnie, ale tylko to mi w tamtym momencie pomagało.
Po jakimś czasie Kamil się wyprowadził. Wystąpiłam o alimenty, bo już mu nie wierzyłam, kiedy obiecywał, że będzie płacił regularnie i tyle, na ile się umówiliśmy. Teraz dmuchałam na zimne, skończyło się zaufanie do każdego, kto wydaje się uczciwy. Zrozumiałam, że mając dzieci, muszę być ostrożna, więc nie zważałam na jego zapewnienia i słuchałam tylko siebie.
Ta praca, o której mówił poznany na przystanku mężczyzna, okazała się zupełnie niezła. Pomagałam księgowej i załatwiałam zlecenia. Mogłam mieć ruchome godziny pracy, a nawet brać robotę do domu, jeśli akurat musiałam zostać z dziećmi.
Od września Piotruś idzie do szkoły. Jest duży i mądry, więc zdecydowałam, że to dobre rozwiązanie, natomiast maluchy zapisałam do żłobka i przedszkola, które na szczęście znajdują się blisko mojego domu, więc z odprowadzaniem i przyprowadzaniem nie będzie kłopotu.
Sama się dziwię, że wszystko się tak poukładało! Jeszcze niedawno myślałam, że sobie nie dam rady, że bez Kamila nie zdołam przeżyć nawet paru dni, a okazało się, że to bzdura! Dobrze jest mieć przy sobie mężczyznę, jeśli jest on przyjacielem i jeśli mu się ufa, ale po co komu taki, który zdradza i wpycha kobietę w kanał?
Nadal zdarza się, że płaczę i jest mi bardzo ciężko, ale już sobie umiem z tym radzić. Tłumaczę sobie, że wszystko mija, nawet najgorsza burza się kończy i wychodzi słońce. Może nie od razu jest upał, ale nie wszyscy lubią tropikalne gorąco, więc czasami wystarczy zwyczajnie ładna pogoda.
Mam nadzieję, że jeszcze sobie ułożę życie, a jeśli nawet nie stanie się to tak szybko, jakbym chciała, trudno... Pamiętam, co mi powiedział mój obecny szef: „Najpierw sprzątaj gruzy po katastrofie, potem buduj od nowa”. I tego się uczę!
Więcej prawdziwych historii:
„Zostałam matką chrzestną obcej dziewczynki. Rodzice zostawili ją jak śmiecia, rodzina zastępcza się nad nią znęcała”
„Rodzina mojej żony ma mroczną tajemnicę. Wyrzekli się córki, która zarabia ciałem. Po prostu wymazali ją z rodziny”
„Matki dzieci w klasie mojej córki to zaściankowe lampucery. Wyśmiewają się z innych i uczą tego swoje bachory”
