Nasze małżeństwo było poprawne. Żadnych niespodzianek i żadnych dzieci – oboje byliśmy zbyt zajęci pracą we własnej klinice stomatologicznej. W każdym razie moja żona była tym pochłonięta.
Klinika była jej marzeniem, oczkiem w głowie, pasją. Ja tam tylko pracowałem, u niej, co mi wytykała przy każdej sposobności. W ogóle miała mnie za safandułę i pantoflarza. Choć gdybym spróbował otwarcie wyjść spod tego pantofla, już dawno nie bylibyśmy razem.
W styczniu skończyłem 42 lata
Krystyna czterdzieści w lutym, ale nadal uważała się za osobę młodą i energiczną. Choć nie na tyle, by zdecydować się na ciążę. Gdy uznała, że wreszcie dojrzała do roli mamy, postanowiła jakieś dziecko adoptować.
– Najlepiej dziewczynkę – stwierdziła. – Chciałabym mieć córkę.
I wtedy ja wysunąłem się przed szereg.
– Owszem, jest to do załatwienia. Dwuletnia dziewczynka, blondyneczka z niebieskimi oczkami. Może być?
Spojrzała na mnie badawczo.
– Kpisz sobie ze mnie? – rzuciła groźnie.
– Ależ skąd, gdzieżbym śmiał! Pamiętasz Natalię, tę naszą asystentkę?
– Tę dziewczynę z Białorusi? Która się zwolniła, bo była w ciąży?
– Właśnie. Zmarła w wyniku jakichś powikłań po porodzie. Zdaje się, że miała białaczkę czy… czy coś – nagle zaschło mi w gardle. – Zresztą ciąża też przebiegała z problemami, o ile wiem. Zostawiła córeczkę, Nadię. Mała ma teraz dwa latka z kawałkiem.
Żona ściągnęła brwi.
– No fajnie, ale jak chcesz to załatwić? Adopcja ze wskazaniem raczej nie wchodzi w grę, bo matka nie żyje. A gdzie to dziecko teraz jest?
– U rodziców Natalii, którzy też z nią przyjechali do Polski.
– I co, ot tak, zabierzesz im wnuczkę? Jak chcesz to załatwić? – powtórzyła pytanie. Tak, jestem kretynem, dałem się wkręcić…
Nie zaciekawiło jej, skąd tyle wiem o naszej byłej pracownicy. Skupiała się głównie na dziecku, które mogła „przechwycić”. Wzruszyłem ramionami.
To miała być tylko formalność
– Formalnie ja jestem jej ojcem, więc…
– Przepraszam, że co?! Jakim cudem jesteś ojcem cudzego dziecka?! Jak dałeś się wrobić w coś takiego?!
Znowu wzruszyłem ramionami.
– Dziewczyna przyszła do mnie i poprosiła o pomoc. Chciała wpisać mnie jako ojca, żeby dzieciak miał polskie obywatelstwo. Nawet zaproponowała mi za to pięć tysięcy.
– Wziąłeś?
– Nie, no skąd, przestań! Ale na jej prośbę się zgodziłem. To miała być tylko formalność, żadnych obowiązków. Parę razy ich odwiedziłem, tak z ciekawości, ale nic ponadto. Za to teraz… Myślę, że rodzice Natalii się zgodzą, żeby mała zamieszkała z nami.
– Muszą się zgodzić – mruknęła moja żona, znowu marszcząc brwi. – Inaczej pójdziemy do sądu. Test DNA odpada, ale skoro widniejesz w papierach jako ojciec, to… – urwała, spojrzała na mnie i zaczęła chichotać.
– Nie wiem, czy mam się śmiać, czy płakać – kręciła głową z niedowierzaniem. – Przecież ona cię najnormalniej w świecie oszukała, wykorzystała, ta cała Natalia. Cwaniara. Masz szczęście, że cię w alimenty nie wrobiła. Co byś powiedział? Przepraszam, popełniłem wykroczenie, poświadczając nieprawdę w urzędowych papierach? Boże, taki stary, a taki głupi… – patrzyła na mnie z politowaniem.
Taktycznie milczałem
Po czterech dniach żona zaproponowała, żebyśmy pojechali odwiedzić malutką. Biorąc pod uwagę fakt, że włożyła jedną z droższych sukienek, a po drodze wstąpiliśmy do sklepu po największą lalkę, jaką mieli, uznałem, że Krystyna powoli oswaja się z myślą o dziecku w domu.
Ja nie miałem nic przeciwko temu, przeciwnie, byłem przeszczęśliwy, że Nadia, ta urocza, kochana dziewuszka, będzie mogła z nami zamieszkać.
Kiedy przyjechaliśmy do jej dziadków, powitali nas jak rodzinę. Mnie wyściskali i wycałowali, klepiąc po plecach. Moją żoną traktowali natomiast z respektem jak bogatą krewną. Od razu przedstawili jej Nadię.
Dziewczynka, z początku nieco onieśmielona, już po pięciu minutach ciągnęła Krystynę do swojego pokoju, żeby pokazać jej zabawki. Ja zostałem z rodzicami Natalii i pokrótce wyłożyłem im sprawę.
Dziadek dziewczynki wyglądał na wyraźnie zadowolonego.
– Dobrze będzie u was miała nasza wnusia – powiedział, zaciągając silnie. – Bo my starzy, a jej trzeba młodszych rodziców.
Babcia małej tylko wzdychała i ocierała oczy, choć w końcu niechętnie przyznała, że dla dziecka takie rozwiązanie będzie najlepsze. Oczywiście zagwarantowałem im możliwość wizyt u nas, kiedy zechcą.
Nim dziewczyny przyszły z pokoiku do kuchni, wszystko w zasadzie było już uzgodnione. Zagrałem trochę va banque, ale miałem dobre przeczucia. I nie pomyliłem się. W drodze do domu moja żona była po prostu rozanielona.
– Jezu, jaki to słodki dzieciak jest! – zachwycała się. – I na dodatek prześliczna. Ale to chyba nie po matce, bo Natalia jakaś taka przaśna była, biuściasta blondyna. Za to mała wygląda jak mała księżniczka, istny aniołek… – znów się roztkliwiła. Ja taktycznie milczałem.
Mieszkamy w dużym domu, na piętrze mamy dwie sypialnie i dwa pokoje gościnne, z których rzadko kto korzysta. Więc jeden z nich, ten obok sypialni żony, po odmalowaniu i umeblowaniu, został przystosowany do potrzeb dwuletniego dziecka.
– Nie masz żadnych wątpliwości? – upewniłem się, choć pytanie było czysto retoryczne.
Krysia pokochała Nadię całym sercem
Odwiedziliśmy Nadię w ciągu miesiąca ze dwadzieścia razy, i obie dziewczyny były sobą oczarowane. Moja żona, zawsze taka zdystansowana, zapracowana i ważna, przy malutkiej zachowywała się zupełnie inaczej, jakby nie tyle przeżywała drugą młodość, co odkryła w sobie dziecko.
Raz ją przyłapałem, jak łaziła na czworakach i mruczała jak niedźwiedź, a Nadia uciekała przed nią, też na czworakach, piszcząc i chichocząc.
– Nie mam najmniejszych wątpliwości – potwierdziła Krysia. – I szczerze mówiąc, cieszę się, że dałeś się wkręcić w to rzekome ojcostwo. Zaoszczędzi nam to mnóstwo formalności, takich jak sprawy adopcyjne czy zmiana nazwiska małej.
– Co powiemy znajomym?
– No wiesz, na pewno nie przyznam się nikomu, że mam męża naiwniaka – zaśmiała się. – Poza tym o jakich znajomych mówisz? My nie mamy znajomych. Mamy pacjentów, a ich to nie powinno obchodzić.
– No a twoi rodzice? Moi będą zachwyceni, ale…
– Akurat moim rodzicom powiem prawdę, twoje notowania u nich niżej już spaść nie mogą. A ty swoim powiedz, co chcesz. Najlepiej też prawdę.
– Czyli postanowione? Ja się zajmę formalnościami, a ty zacznij szukać dla malutkiej przedszkola. Dopiero za pół roku skończy trzy lata, ale słyszałem, że z tym trzeba się spieszyć. Miejsc jest mało…
– Rany, jak fajnie… – westchnęła Krysia. – Będę taką jakby mamą. Ty już jesteś tatą Jajkiem – zaśmiała się.
Ostatnio dużo się śmiała
Znowu milczałem, nie rozwodząc się nad tym, czemu obce dziecko nazywa mnie tatą Jarkiem. Mała nie wymawiała „r”, a moją żonę tak bawił tata Jajek, że umykała jej mogąca kryć się za tym prawda.
Nowa rola spodobała się mojej żonie na tyle, że trochę odpuściła sobie pracę, by móc więcej czasu poświęcać córce. Inaczej o Nadii nie mówiła, od kiedy dziewczynka się do nas wprowadziła. Mała też nie miała żadnych oporów i już pierwszego dnia zaczęła do niej mówić „mamo”, co wzruszało moją twardą małżonkę do łez.
Nielicznym znajomym powiedzieliśmy o adopcji, a oni nie drążyli tematu. Rodzice żony byli zachwyceni i od pierwszej wizyty rozpieszczali Nadiuszkę. A moi rodzice? Cóż, popłakali się z szczęścia, że mają wnuczkę, ale obwiali się, co będzie, jak cała prawda wyjdzie na jaw. Bo im – idąc za radą żony – wyznałem wszystko, jak na spowiedzi.
No bo było tak, że… Natalia pracowała u nas przez dwa lata. Uśmiechnięta, ciepła, dobra, miękka… Zakochałem się w niej po miesiącu, i jak się okazało, z wzajemnością. Nasz romans kwitł, a ukrywanie go przed żoną pracoholiczką nie było trudne.
Kiedy zaszła w ciążę, pojawiły się komplikacje
Chyba nigdy wcześniej nie czułem się tak szczęśliwy, byłem gotowy dla Natalii zrezygnować ze wszystkiego, ale nie chciała tego, wręcz mi zabroniła. Wtedy nie wiedziałem, czemu jest taka uparta… Kiedy zaszła w ciążę, pojawiły się komplikacje. Zamierzałem uznać dziecko i teraz już na pewno wystąpić o rozwód, ale Natalia zagroziła, że zniknie, jeśli to zrobię. Wystraszyłem się i ustąpiłem.
Gdybym wiedział, że jest chora, nie posłuchałbym i natychmiast się rozwiódł. Ale Natalia była nie tylko dumną, ale też bardzo rozsądną dziewczyną. Dopiero jakiś czas po jej śmierci zrozumiałem, że musiała wszystko dokładnie sobie zaplanować.
Ciąża stanowiła dla niej ogromne ryzyko, jednak ona chciała zostawić po sobie jakiś ślad na ziemi, więc mimo choroby zdecydowała się urodzić dziecko. Zmarła dwa miesiące później, zostawiając małą u swoich rodziców, a mnie z pękniętym sercem.
Teraz, kiedy patrzę na Nadię, kiedy nie muszę odwiedzać jej ukradkiem, serce zaczyna mi się powoli sklejać. Wiem, że oszukuję żonę, ale znam ją. Pojawienie się owocu mojej zdrady przerosłoby ją, zburzyło jej świat.
Co innego przygarnięcie i pokochanie zupełnie obcego, cudzego dziecka… Nawet jeśli Nadia z czasem coraz bardziej będzie mnie przypominać, nie sądzę, by moja żona to zauważyła. Opinia safanduły i pantoflarza przydaje się w utrzymaniu tajemnicy…
Czytaj także:
„Teściowa to wstrętna ropucha, która na każdym kroku porównuje mnie do byłej narzeczonego. Co ona ma, czego ja nie mam?”
„Całe życie mieszkałem w partyjnej kamienicy. Nie widziałem w tym niczego złego, ojciec zrobił to, aby nam było dobrze”
„Mój mąż to ideał. Kiedy zaczął wyjeżdżać służbowo, bałam się, że ktoś mi go ukradnie. Koleżanki tylko dokładały mi do pieca”
