Zawsze uważałam, że jestem szczęściarą, mając w życiu Emila. Był dla mnie jak brat, od podstawówki aż po studia. Kiedy postanowiłam wyjść za Pawła, wiedziałam, że nie może zabraknąć Emila na moim ślubie. Zgodził się zostać moim świadkiem bez wahania.
Paweł, mój przyszły mąż, jest moim wsparciem i opoką. Marta, moja siostra, zawsze mówiła, że jestem idealistką, a Agata, moja przyjaciółka, zwykle przewracała oczami na moje marzenia o wielkim weselu. Dzień ślubu zbliżał się wielkimi krokami, a ja byłam pełna ekscytacji i radości. Nie mogłam doczekać się, by świętować z najbliższymi.
– Emil, czy możesz uwierzyć, że już za tydzień będę mężatką? – zapytałam, nie mogąc powstrzymać uśmiechu.
Emil siedział naprzeciwko mnie w mojej ulubionej kawiarni. Jego oczy, zazwyczaj pełne ciepła, teraz wydawały się jakby nieobecne.
– Tak, to niesamowite – odpowiedział, ale jego ton był dziwnie obojętny.
Był dla mnie jak brat
– Wszystko w porządku? – zapytałam, czując narastające napięcie. – Wydajesz się jakiś zamyślony.
– Po prostu dużo się dzieje – odpowiedział wymijająco, patrząc gdzieś za moimi plecami.
Zaczęłam się zastanawiać, co mogło być nie tak. Emil zawsze był taki zaangażowany i wspierający. Jego dziwne zachowanie zaczęło mnie niepokoić.
– Wiesz, jeśli coś cię trapi, możesz mi powiedzieć – próbowałam dopytać, ale on tylko pokręcił głową.
– Wszystko w porządku, Justyna. Naprawdę – uśmiechnął się, ale jego uśmiech nie sięgał oczu.
Wróciłam do domu z mieszanymi uczuciami. Coś było nie tak, ale nie mogłam dojść do tego, co.
Była sobota rano, kiedy Marta wpadła do mojego mieszkania. Zazwyczaj odwiedzała mnie w środku tygodnia, więc jej sobotnia wizyta była nietypowa. Miała dziwny wyraz twarzy – mieszankę zaniepokojenia i determinacji.
– Justyna, musimy porozmawiać – zaczęła od razu, nie bawiąc się w uprzejmości. Usiadła na kanapie i wskazała mi miejsce obok.
Poczułam niepokój. Marta rzadko bywała tak poważna. Usiadłam, próbując zachować spokój.
– O co chodzi? – zapytałam, starając się ukryć drżenie w głosie.
– Słyszałam coś bardzo niepokojącego – zaczęła, patrząc mi prosto w oczy. – Chodzi o Emila.
– Coś się stało? – zapytałam zaniepokojona. Myśli zaczęły mi krążyć wokół najgorszych scenariuszy.
– Justyna, to, co ci powiem, nie będzie łatwe do przyjęcia – westchnęła, biorąc mnie za rękę. – Słyszałam, że Emil rozpowiada plotki o naszej rodzinie.
Odsunęłam się, jakbym została uderzona. Nie mogłam w to uwierzyć.
– Emil? Nasz Emil? To niemożliwe! – zaprotestowałam, ale jej wyraz twarzy mówił mi, że mówi prawdę.
– Wiem, że to trudne do uwierzenia, ale słyszałam to od kilku różnych osób – kontynuowała Marta. – Mówią, że opowiadał o naszych problemach finansowych, o rzekomych skandalach. Justyna, musisz z nim porozmawiać.
Emil był dla mnie jak brat. Nie mogłam uwierzyć, że mógłby zrobić coś takiego.
– Dlaczego miałby to zrobić? – wyszeptałam, czując, jak moje serce pęka. – Zawsze był taki lojalny.
– Justyna, czasem ludzie robią rzeczy, których nie potrafimy zrozumieć – powiedziała Marta cicho. – Musisz dowiedzieć się prawdy. Porozmawiaj z nim.
Musiałam to z nim wyjaśnić
Przez resztę dnia byłam jak w transie. Myśli o Emilu i plotkach nie dawały mi spokoju. Wieczorem postanowiłam, że muszę to wyjaśnić. Zdecydowałam się zadzwonić do niego.
– Emil, musimy porozmawiać – powiedziałam, gdy tylko odebrał. W jego głosie wyczułam napięcie.
– O co chodzi? – zapytał, próbując brzmieć normalnie.
– Możemy się spotkać jutro? W parku? – zapytałam, starając się ukryć drżenie w głosie.
– Oczywiście – odpowiedział po chwili wahania. – Do zobaczenia.
Następnego dnia spotkaliśmy się w naszym ulubionym parku. Było piękne, słoneczne popołudnie, ale ja czułam się, jakbym nosiła na plecach ciężar świata.
– Emil, muszę cię o coś zapytać – zaczęłam, starając się nie wybuchnąć płaczem. – Czy to prawda, że rozpowiadałeś plotki o mojej rodzinie?
Emil zamarł. Jego twarz stała się blada, a oczy unikały mojego spojrzenia.
– Justyna... – zaczął, ale nie dokończył. W jego głosie słyszałam winę.
– Emil, proszę, powiedz mi prawdę – nalegałam, czując, jak łzy napływają mi do oczu. – Dlaczego to zrobiłeś?
Emil w końcu spojrzał mi prosto w oczy. W jego spojrzeniu było coś, co mnie przerażało – mieszanka bólu i skruchy.
– Byłem zazdrosny – wyszeptał. – Zazdrosny o twoje szczęście, o to, że masz Pawła, że masz wszystko, czego ja nigdy nie będę miał.
Patrzyłam na niego zszokowana. Nigdy bym nie pomyślała, że Emil może czuć się w ten sposób.
– Myślałem, że jeśli zniszczę twój ślub, to może będziesz miała mnie bardziej w swojej głowie – dodał zrozpaczony.
Zawahałam się, próbując zrozumieć to, co właśnie usłyszałam. Czułam, jak moje serce pęka na milion kawałków.
– Emil – wyszeptałam. – Jak mogłeś? Byłeś dla mnie jak brat.
Chciał zniszczyć nasze szczęście
Odwróciłam się i odeszłam, nie patrząc za siebie. Wróciłam do domu, wyczerpana emocjonalnie. To, co usłyszałam, było jak cios w serce. Emil, mój najlepszy przyjaciel, osoba, której ufałam bezgranicznie, zdradził mnie w najbardziej bolesny sposób. Musiałam powiedzieć o tym Pawłowi i Agacie.
Wieczorem zaprosiłam ich do siebie. Paweł przyniósł wino, a Agata jak zwykle coś słodkiego. Usiadłam z nimi w salonie, próbując zebrać myśli.
– Justyna, co się dzieje? – zapytała Agata, widząc moją poważną minę.
– Emil – zaczęłam, czując, jak łzy znowu napływają mi do oczu. – Rozpowiadał plotki o naszej rodzinie. Chciał zniszczyć nasz ślub.
Paweł zamarł, a Agata zakryła usta dłonią.
– Co? Dlaczego? – Paweł był w szoku. – Emil? Jak to możliwe?
– Był zazdrosny – wyjaśniłam, starając się mówić spokojnie. – Zazdrosny o nasze szczęście. Bał się, że po ślubie straci miejsce w moim życiu.
– Nie wierzę – Agata kręciła głową. – Emil zawsze wydawał się taki lojalny.
– To prawda – powiedziałam cicho. – Ale teraz wszystko się zmieniło. Nie wiem, co mam robić.
Paweł wziął mnie za rękę, patrząc mi prosto w oczy.
– Justyna, przejdziemy przez to razem. Nie pozwolimy, żeby Emil zniszczył to, co mamy. Jesteśmy silniejsi niż to.
Agata przytaknęła.
– Justyna, masz nas. Nie jesteś sama. Razem przez to przejdziemy.
Czułam, jak ich wsparcie daje mi siłę. Wiedziałam, że muszę skonfrontować się z Emilem jeszcze raz, tym razem z Pawłem u boku. Spotkaliśmy się z Emilem w małej kawiarni, z dala od ciekawskich spojrzeń.
Paweł trzymał mnie za rękę, dając mi siłę, której potrzebowałam, a Emil spuścił głowę, nie mogąc spojrzeć nam w oczy.
– Przepraszam – zaczął, a jego głos drżał. – Naprawdę nie chciałem was skrzywdzić. Byłem zazdrosny i przestraszony. Nie wiedziałem, jak sobie z tym poradzić, więc zrobiłem coś okropnego.
Paweł patrzył na niego z gniewem, ale i z pewnym współczuciem.
– Emil, zrozum, że twoje uczucia są ważne, ale to, co zrobiłeś, było niewybaczalne. Zraniłeś nas, ale przede wszystkim zraniłeś Justynę – odparł bardzo stanowczo.
Emil podniósł wzrok, a w jego oczach było widać ból.
– Wiem. I żałuję tego bardziej niż cokolwiek innego w życiu. Chciałem być częścią twojego życia, ale teraz widzę, że zniszczyłem wszystko. Proszę, wybacz mi – powiedział, łamiącym się głosem.
Czułam, jak łzy napływają mi do oczu, ale tym razem były to łzy ulgi. Widziałam, że Emil naprawdę żałuje tego, co zrobił, ale wiedziałam też, że nasze relacje już nigdy nie będą takie same.
Potrzebowaliśmy więcej czasu
– Emil, potrzebujemy czasu – powiedziałam cicho. – Muszę to wszystko przemyśleć. Może kiedyś będziemy mogli odbudować naszą przyjaźń, ale na razie muszę skupić się na moim życiu z Pawłem.
Emil skinął głową, a jego twarz wyrażała mieszankę ulgi i smutku.
Ślub odbył się zgodnie z planem, ale bez Emila jako świadka. Paweł był przy mnie przez cały ten czas, dając mi siłę i wsparcie, którego potrzebowałam. Agata i Marta również były niezastąpione. Wesele było piękne, pełne miłości i radości, ale w moim sercu pozostał cień.
Po ślubie skupiłam się na budowaniu nowego życia z Pawłem. Zrozumiałam, że czasami trzeba pozwolić odejść tym, którzy nas zranili, aby zrobić miejsce dla tych, którzy nas kochają i szanują. Emil próbował naprawić nasze relacje, ale wiedziałam, że potrzebujemy czasu.
Czułam się zdradzona, ale jednocześnie zaczęłam budować nowe, silniejsze relacje z ludźmi, którzy naprawdę mnie wspierali. Paweł był moją opoką, a Agata i Marta stały się dla mnie jeszcze bliższe.
Zrozumiałam, że zaufanie i przyjaźń to coś, co trzeba pielęgnować i chronić. W końcu poczułam, że jestem gotowa przebaczyć Emilowi, ale wiedziałam, że to będzie wymagało czasu i pracy z obu stron. Moje życie zmieniło się, ale nauczyłam się, że prawdziwa miłość i przyjaźń są warte każdej walki.
Justyna, 28 lat
Czytaj także:
„Kumpel stracił głowę dla paniusi, która wskakiwała do łóżka dyrektorom. Życie dało mu nauczkę”
„Romantyczne wakacje w nadmorskim kurorcie skończyły się rozwodem. Niespodziewany gość dołożył do tego cegiełkę”
„Tuż przed ślubem, kochanka wyznała, że jest w ciąży. Za dużo kasy wydałem na wesele, żeby teraz poszło na marne”
