Dziwnie przeplatają się ze sobą losy różnych ludzi… Gdy patrzę na mojego brata i najlepszą przyjaciółkę, zastanawiam się, czy to możliwe, że byli sobie pisani od zawsze. I czy potrzebny był mój dramat, żeby mogli być razem?
Przyjaźniłam się z Lidką od lat
W dzieciństwie mieszkałyśmy w tym samym bloku i spędzałyśmy mnóstwo czasu na wspólnej zabawie. Kiedy urodził się mój młodszy brat, miałyśmy po sześć lat i bawiłyśmy się nim trochę jak lalką. Później, gdy był starszy, uwielbiałyśmy udawać nauczycielki, a Daruś robił za naszego ucznia.
Moja mama zawsze śmiała się z tych naszych wygłupów. Wydawać by się mogło, że taka dziecięca przyjaźń nie przetrwa próby czasu. Ale my nawet po wyprowadzce z rodzinnych domów wciąż byłyśmy w stałym kontakcie. Lidka, ku mojemu zaskoczeniu, faktycznie została nauczycielką. Uczyła biologii i szybko awansowała – została wicedyrektorką w liceum na naszym osiedlu.
Mnie wydawało się to straszne, bo wszyscy nauczyciele, którzy jeszcze nie tak dawno byli naszym postrachem, stali się nagle jej kolegami z pracy, a potem nawet jej podwładnymi.
– Jak ty sobie dajesz radę z tymi dzieciakami? – pytałam szczerze zaciekawiona i trochę przerażona, bo nie wyobrażałam sobie, że sama mogłabym się użerać z taką gromadą nastolatków.
Lidka jednak twierdziła, że to wspaniały zawód i naprawdę kocha uczyć.
Podziwiałam ją
Sama skończyłam analitykę medyczną i podjęłam spokojną pracę w laboratorium. Tam też poznałam mojego męża, który jest lekarzem. Dwa lata po ślubie pojawiła się na świecie nasza córka, Matylda.
W tamtym czasie Lidka, niestety, wciąż jeszcze była sama.
– Wiesz, mam pewien pomysł. Może wasze liceum wzięłoby udział w „Wampiriadzie” i… – zagadnęłam pewnego razu przyjaciółkę, gdy popijałyśmy cappuccino w naszej ulubionej kawiarni.
– Czekaj, czekaj! W czym? – zapytała rozbawiona.
– Nie mów, że o tym nie słyszałaś! To dzień oddawania krwi pod hasłem: „Nie bądź żyła, oddaj krew”. Młodzież z całego miasta bierze w tym udział.
Lidka słuchała z zainteresowaniem. Wiedziałam, że nie będę musiała jej długo namawiać. Wzięła ode mnie plakaty i rozwiesiła u siebie w szkole. Po kilku dniach pojawiła się w naszym laboratorium ze sporą grupką małolatów. Byłam zachwycona ich zaangażowaniem. Kładli się na leżance jeden po drugim, oddawali krew, a później z radością odbierali swoje pakiety czekolad.
Jako ostatnia położyła się Lidka.
– Ty też? – zaśmiałam się.
– A ty nie oddałaś? – spytała.
To może wydawać się dziwne, ale faktycznie przy całej tej akcji promocyjnej i poszukiwaniu chętnych, sama zapomniałam oddać krew! Zrobiło mi się głupio. Poprosiłam koleżankę z laboratorium, byśmy pobrały krew od siebie nawzajem. Kiedy wzięłam próbki do analizy, omal nie zemdlałam.
– Tadeusz, możesz przyjechać do laboratorium? – zadzwoniłam do męża.
Zjawił się bez zwłoki
Spojrzał na próbkę i na mnie.
– Białaczka. Czyje to?
– Moje – zaczęłam płakać, nie mogąc już dłużej hamować emocji.
Nie mogłam uwierzyć, że mnie to spotkało. Nie miałam żadnych symptomów! Gdyby nie to badanie, mogłabym jeszcze długo żyć w nieświadomości. Tadeusz przytulał mnie i starał się pocieszać, że białaczka to nie wyrok i wspólnymi siłami ją pokonamy. Ja jednak znałam statystyki i wiedziałam, że jego słowa wcale nie oddają rzeczywistości…
Jeśli nikt z moich bliskich nie okaże się dla mnie genetycznym bliźniakiem, poszukiwania dawcy szpiku mogą potrwać bardzo długo. Bałam się! Bardzo. Wiedziałam jednak, że nie mogę zwlekać. Musiałam natychmiast poinformować całą rodzinę. Lidka przyszła do mnie następnego dnia nieświadoma tego, co się stało.
Od razu jednak poznała, że coś jest nie tak. Nie zamierzałam zresztą udawać, że jest inaczej.
– Mój Boże… to niemożliwe – wyszeptała przerażona i padła mi w ramiona. – Czy twoi rodzice już wiedzą?
– Tak… Od razu zgłosili się na badania. Muszę znaleźć dawcę szpiku.
Lidka obiecała, że też się przebada, choć wiedziałyśmy obie, że szanse ma raczej nikłe. Po chwili spojrzała na mnie i zapytała:
– A Darek? Darek...
Obie wiedziałyśmy, że sprowadzenie go tu nie będzie proste. Nasze ścieżki rozminęły się kilka lat temu. To wówczas nastąpiła pewna bardzo nieoczekiwana sytuacja… Darek, który wówczas już od kilku lat był w związku małżeńskim, dostał zlecenie podłączenia monitoringu w szkole Lidki. To była świetna okazja dla jego początkującej wówczas firmy, więc był zachwycony.
Miałam wrażenie, że w jego życiu wszystko idzie w dobrym kierunku. Nie mogłam więc uwierzyć, kiedy nagle zaczęło się dziać coś bardzo dziwnego. Lidka, która przygotowywała dla niego wszystkie umowy i zostawała po godzinach, żeby pomóc mu w razie jakichś problemów, nagle przestała się do mnie odzywać.
Zwykle gadałyśmy codziennie przez telefon
Nie mogłam zrozumieć, czemu nagle nie odbiera i nie oddzwania. W końcu spotkałam ją na mieście i zauważyłam, że zachowuje się dziwnie.
– Co jest? – zapytałam oburzona. – Czemu się do mnie nie odzywasz? Zrobiłam coś nie tak?
Lidka próbowała unikać mojego wzroku, ale nie miałam zamiaru dać się zbyć. Chciałam od niej usłyszeć prawdę.
– Muszę ci się do czegoś przyznać… wdałam się w romans. Bardzo niepotrzebny i głupi. Szczerze mówiąc, w pierwszej chwili byłam podekscytowana.
Lidka nigdy się z nikim nie spotykała, więc ucieszyłam się, że w końcu ktoś poruszył jej serce. Moja radość nie trwała jednak długo.
– To Darek – przyznała. – Już to skończyłam. Nie wiem, jak to się stało!
Oniemiałam. Darek był żonaty zaledwie od pół roku. Co im przyszło do głowy? Jak to się w ogóle mogło stać? Przecież znali się od dziecka i nigdy ich do siebie nie ciągnęło. A przynajmniej ja tego nie zauważyłam! Lidka zapewniała, że to pomyłka, jednak po rozmowie z Darkiem wiedziałam, że to nie był jedynie poryw namiętności, ale uczucie, które trwało od lat.
Dopiero wtedy Darek przyznał, że kochał Lidkę jeszcze przed ślubem, ale wydawało mu się, że nie ma u niej szans.
– Niepotrzebnie brałem ślub! – powiedział, a ja pokręciłam głową z niedowierzaniem.
Lidka zdecydowanie zakończyła ich romans
Darek oznajmił mi, że nie wytrzyma życia blisko niej, wyjechał więc z żoną za granicę. Od tamtej pory prawie nie rozmawialiśmy. Teraz nie miałam wyjścia. Zadzwoniłam do niego i o wszystkim mu powiedziałam.
– Przyjedziesz na badania? Proszę!
– Oczywiście! – odparł bez namysłu.
W tym samym tygodniu był już na miejscu i poddał się badaniom. Kolega Tadeusza przyszedł z laboratorium z triumfującą miną.
– Jest zgodność! – krzyknął szczęśliwy.
Wiedziałam, że to i tak początek długiej walki o moje zdrowie, ale fakt, że geny Darka były zgodne z moimi, był jak los trafiony na loterii. kolejne miesiące spędziłam w szpitalu. To był ciężki czas zarówno dla mnie, jak i dla moich bliskich. Mimo to wierzyłam, że jeszcze wszystko będzie dobrze.
Coraz częściej rozmawiałam z Darkiem. Powiedział, że wyjazd za granicę nie pomógł mu uporać się z problemami. Jego małżeństwo się rozpadło.
– Dlaczego nic nie mówiłeś? Jestem twoją siostrą!
– Wiem… Bałem się. I wiedziałem, co o tym wszystkim sądzisz. Marta… Ja kocham Lidkę. Nic na to nie poradzę.
Tak, widziałam ich ukradkowe spojrzenia w ciągu ostatnich miesięcy. Było jasne, że Lidka także jest zakochana.
– Skoro twoje małżeństwo to przeszłość… może spróbujesz znowu… Myślę, że Lidka czuje to samo – powiedziałam spokojnie.
A Darek aż się zaczerwienił. Nie mógł chyba uwierzyć w moje słowa. Czułam, że zarówno on, jak i Lidka, zrezygnowali ze swojego uczucia nie tylko ze względu na małżeństwo Darka, ale też ze względu na mnie. Ja jednak już nie widziałam żadnych przeszkód. Skoro aż tak się kochali, tym lepiej!
Będę mogła odwiedzać ich oboje w jednym domu
Gdy opuszczałam szpital z bardzo dobrymi wynikami, Darek z Lidką przyjechali po mnie razem, jednym autem. Faktycznie, trochę dziwnie było ich widzieć trzymających się za ręce, całujących, po prostu zakochanych. Mimo to nie miałam wątpliwości, że to był krok w dobrym kierunku i byłam bardzo szczęśliwa!
Odzyskałam zdrowie, brata i jeszcze widziałam dwoje bliskich mi ludzi w końcu razem. Dwa lata później byłam świadkiem na ich ślubie. Teraz, patrząc na nich, aż trudno mi uwierzyć, że wcześniej nie zauważyłam, iż są jak dwie połówki jabłka.
Czytaj także:
„Gdy zmarł teść, teściowa się zmieniła. Obsesyjnie interesowała się naszym życiem, nieproszona cerowała moje majtki”
„Czułam, że to dziecko musi żyć. Ono uratowało jej życie”
„Adrian miesiącami mnie dręczył i prześladował. Policja mnie zbyła. Zainteresują się dopiero, gdy zrobi mi krzywdę”
