Jak ja jej nienawidzę, rany boskie! – jęknęłam.
– Wredna teściowa z dowcipów to przy mojej prawdziwe niewiniątko… Wiecie, co ostatnio ta zmora wymyśliła? Że w naszym pokoju jest zbyt ciasno, żeby wstawić łóżeczko, więc maleństwo będzie spało w wózku.
– Przecież wystarczy, że wyniesiecie tę kolumbrynę – Agata wskazała wzrokiem na stojącą przy drzwiach ogromną szafę.
– Nic z tego. Mamunia nie zgadza się na żadne przemeblowanie. Poza tym trzyma tu jakieś swoje szpargały, dzięki czemu może wchodzić do nas, kiedy tylko ich potrzebuje. Czyli średnio trzy razy dziennie.
– Ale chyba puka? – spytała naiwnie Marzena.
– Dobre sobie – wzruszyłam ramionami, a potem, naśladując ton głosu teściowej, zacytowałam jej ulubione hasło: – „To mój dom, a nie hotel!”.
– Rany boskie, dziewczyno, jak ty to wytrzymujesz?
– Właśnie nie wytrzymuję. Co mam zrobić? Zamordować ją?
– Nie waż się – gwałtowanie zaprotestowała Agata.
Czasem się zastanawiałam, jakim cudem mogę się przyjaźnić z kimś tak obrzydliwie rozsądnym i w dodatku kompletnie wypranym z poczucia humoru.
– Ja na pewno nie będę odwiedzać cię w więzieniu – dodała.
– A w psychiatryku będziesz? Bo czuję, że wkrótce tam trafię.
– Nigdzie nie trafisz – mruknęła pocieszająco Marzena.
– Gdyby jad twojej teściowej był aż tak toksyczny, to Konrad byłby wariatem. A chyba nie jest? – spytała cokolwiek niepewnie.
Nie mogłam z nią wytrzymać
Nie, mój mąż nie był wariatem, co rzeczywiście, zważywszy na to, czyim jest synem, mogło dziwić. Doskonale zdawał sobie sprawę, że mamusia jest trudna, jak o niej mówił, ale zupełnie nie miał pomysłu, gdzie, poza jego rodzinnym domem, moglibyśmy zamieszkać. Moi rodzice mieli wprawdzie spory dom, lecz na drugim końcu Polski, w dodatku w miasteczku, w którym poziom bezrobocia należał do najwyższych w kraju. Wyprowadzka z Warszawy oznaczałaby, że Konrad musiałby rzucić kiepską, bo kiepską, ale jednak stałą pracę w firmie kurierskiej. Ja przerwałabym studia zaledwie rok przed obroną dyplomu. Bez sensu.
O wynajęciu choćby najmniejszej kawalerki nie mogliśmy nawet marzyć – cała pensja Konrada szłaby na czynsz, za co byśmy żyli? A teraz czekały nas jeszcze dodatkowe wydatki, bo za trzy miesiące mieliśmy zostać rodzicami. Nie planowaliśmy tego, lecz, jak to mówią w moich stronach, człowiek strzela, a pan Bóg kule nosi… Owoc tego wystrzału dał mi właśnie takiego kuksańca w żebra, że aż mnie zgięło.
– Dobrze się czujesz? – zaniepokoiła się Marzena.
– Dobrze to ja się będę czuła, jak ta jędza da mi spokój.
– Nie mów tak przy dziecku – skarciła mnie Agata.
Spojrzałyśmy na nią z Marzeną i parsknęłyśmy śmiechem.
Choć mieszkałam u teściowej dopiero od roku, już mogłabym o naszym pożyciu napisać książkę w trzech tomach. Pierwszy składałby się ze złośliwych komentarzy, którymi mnie regularnie obdarzała – oczywiście zawsze pod nieobecność syna. Starałam się znosić je w milczeniu, ale czasem mnie ponosiło i wybuchałam. Wtedy Konrad po powrocie z pracy musiał wysłuchać rozpaczliwej tyrady mamusi, która serce otworzyła przed synową, przyjęła ją pod swój dach gołą i bosą, i co ją za to spotyka? Same pretensje i awantury. Ani goła, ani bosa nie byłam, w posagu wniosłam samochód marki peugeot rocznik 2009, prezent od chrzestnej, oraz lodówkę, którą teściowa oddała sąsiadom, bo po co nam dwie?
– My dużo miejsca nie zajmujemy, to się jakoś razem w jednej lodówce pomieścimy – oznajmiła mi teściowa, wyznaczając nam w swoim starym polarze jedną półeczkę.
Dostałam też wieszaczek na ręcznik w łazience i skrawek chodniczka w przedpokoju, żebym miała gdzie zostawiać buty. Bo w domu u teściowej buty zdejmowało się w progu („Podłogi świeżo lakierowane”) i stawiało je na chodniczku, wzuwając kapcie. Ale o tym napisałabym już w drugim tomie, zatytułowanym „Dziwactwa”. Otóż poza przesadnym dbaniem o podłogi teściowa bardzo dbała także o swoją urodę. W każdą sobotę, po tradycyjnych domowych porządkach, nakładała sobie na twarz tajemniczą maseczkę, której nie zmywała aż do wieczora. Twierdziła, że to właśnie jej zawdzięcza swoją nieskazitelnie gładką skórę.
Za każdym razem, gdy to mówiła, miałam ochotę podsunąć jej pomysł, żeby wybrała się w końcu do okulisty – w dobrych okularach na pewno przejrzałaby na oczy… Gryzłam się jednak w język. Nie tyle z lęku, że szczerość mogłaby się obrócić przeciwko mnie, lecz ze zwykłej przyzwoitości, która nie pozwala na wytykanie wad ludziom obdarzonym nimi w nadmiarze. O włosy teściowa dbała bardzo, acz w dość niekonwencjonalny sposób: myła je rzadko („Te dzisiejsze szampony wywołują łupież”), za to bardzo się starała, aby nie wchłaniały nieprzyjemnych zapachów.
Dlatego, na przykład, kotlety smażyła zawsze w nakryciu głowy. Dowolnym – wkładała to, co miała pod ręką. Tak, tak, wiem, że trudno w to uwierzyć. Ja sama, kiedy pierwszy raz zobaczyłam ją pochyloną nad patelnią w zimowej, wełnianej czapie w paski, odruchowo spytałam, czy ma problemy z uszami. Kiedy mi wyjaśniła swoją teorię („Zapach smażonego tłuszczu oblepia włosy i trudno się go potem pozbyć”), zrozumiałam, że rzeczywiście to nie uszy są jej problemem, lecz zupełnie inna część głowy. Wiem, jestem złośliwa, ale nie bez powodu.
Trzeci tom mojej opowieści o teściowej poświęciłabym jej zaskakującym teoriom. Mama Konrada na każdy temat miała swoje zdanie i choćby było ono absurdalne do kwadratu, za żadne skarby nie dawała się przekonać, że jest w błędzie. Pół biedy, jeśli te teorie dotyczyły polityki, mody czy zdrowia.
Twierdzenie, że skórzane buty najlepiej pastować smalcem, a gorączkę należy wygrzać termoforem, bardziej śmieszyły mnie, niż przerażały. Gorzej, gdy zaczęła się mądrzyć w kwestii swojego wnuka. Wizja, że moje maleństwo, które wkrótce przyjdzie na świat, będzie przez babcię pojone wodą z cukrem, przyprawiał mnie o dreszcze.
– No przecież niemowlaki lubią słodkie. A twoim mlekiem pragnienia nie ugasi – upierała się teściowa i dodawała: – Właśnie. Najlepiej, żebyś jak najszybciej przestawiła dziecko na mleko prosto od krowy. Konradek takie pił i patrz, jaki wyrósł.
Rzeczywiście, mój mąż jest wysoki i dobrze zbudowany. I od lat zmaga się z dokuczliwą alergią na produkty mleczne. A jeśli chodzi o teorie teściowej, nie miałam pojęcia, że istnieje jeszcze jedna: na mój temat…
Ta rodzina była szalona
Pora wspomnieć, że oprócz teściowej w domu był jeszcze teść. Choć właściwie tak jakby go nie było. Przez lata tłamszony przez swoją małżonkę, chyba całkiem się już poddał. Całe dnie spędzał w warsztacie, gdzie pracował jako mechanik. Wracał późno, jadł kolację i prawie od razu kładł się spać. Natomiast w weekendy jeździł do swojej matki do podwarszawskiego Piaseczna. Starsza pani mieszkała sama i na co dzień jako tako sobie radziła. Potrzebowała jednak pomocy w zakupach czy większych porządkach.
Konrad wiele razy się martwił, że babcia jest coraz starsza i wkrótce potrzebna jej będzie stała opieka. Sugerował nawet rodzicom, żeby zabrali staruszkę do siebie, jednak jego matka ostro przeciwko temu protestowała. Oj, chyba nie za bardzo lubiła teściową!
Wracając do teścia, nie wiem, czy kiedykolwiek usłyszałam z jego ust inne słowa niż: „Dzień dobry”, „Dobranoc” oraz „Dziś chyba nie będzie padać”.
– Co za porąbana rodzinka – westchnęła Marzena, gdy zdarzyło jej się kiedyś zagadać do pana domu, który wyjątkowo otworzył jej drzwi. – Wiecie, co mi odpowiedział, gdy spytałam, czy wolałby wnuka, czy wnuczkę?
– Że wolałby wnuka? – domyśliła się Agata.
– Nie! Położył palec na ustach i wyszeptał: „Ciii”.
– Teściowa spała, bał się, że ją obudzisz, a wtedy zaczęłaby jazgotać – wyjaśniłam.
– Słuchaj, coś trzeba zrobić z tą twoją heterą. Bo rzeczywiście trafisz do wariatkowa – Marzena przypomniała naszą ostatnią rozmowę. – Może gdybyś miała na nią jakiegoś haka, dałaby ci wreszcie spokój.
– Jakiego haka mogłabym mieć na teściową? – prychnęłam. – To kobieta bez skazy. Tyle że wyjątkowa zołza.
– Zdziwiłabyś się – uśmiechnęła się koleżanka. – Każdy ma coś za uszami.
– Przeważnie brud – podsunęła Agata, czyścioszka.
– Nie tylko. Może ona ma jakąś wstydliwą tajemnicę, na przykład… kochanka.
Omal nie spadłam z krzesła:
– Ty się dobrze czujesz?! Ona i kochanek?! – krzyknęłam.
– Przypomnij mi, gdzie pracuje? W Hali Mirowskiej?
– Niedaleko hali, w takim niedużym warzywniaku.
– Mam kumpla, który jest mi winien przysługę. Mogę go poprosić, żeby śledził twoją teściową przez parę dni. Chce zdawać do policji, to będzie miał małą wprawkę. Co ty na to?
Pomysł Marzeny był głupszy niż najgłupsza teoria mojej teściowej, ale tak mnie rozbawiła myśl o jej potencjalnym kochanku, że wykrzyknęłam tylko:
– Do dzieła!
Spodziewałam się, że relacja kolegi Marzeny z efektów obserwacji będzie nudna jak brazylijska telenowela. Bo co mogła robić teściowa po wyjściu z pracy? Zajrzeć do pasmanterii, porozmawiać z sąsiadką, pogapić się na sklepowe wystawy? I rzeczywiście przez chwilę wydawało się, że mam rację.
– Wyszła z pracy kilka minut po siedemnastej, w kiosku kupiła „Z biegiem dni”, potem chwilę postała na przystanku tramwajowym, po czym ruszyła na piechotę w stronę Dworca Centralnego – Marzena, nie kryjąc znudzenia, brnęła przez skrupulatne sprawozdanie przygotowane przez przyszłego stróża prawa, a chwilowo domorosłego detektywa.
Ziewnęłam ostentacyjnie.
– Osiemnasta dwanaście: obiekt podszedł do kasy numer sześć – nie poddawała się Marzena. – Kasa była zamknięta, ale obiekt tkwił przy niej, jakby na coś czekał.
– Jaki obiekt, bo się zgubiłam? – spytała Agata.
Zaczynałam mieć już dość jej drętwych komentarzy i w ogóle towarzystwa, ale Agata zaprosiła nas do siebie na spóźnione urodziny, więc siłą rzeczy musiała być też przy tej rozmowie.
– Jaki obiekt? Latający – rzuciłam troszkę ze złością.
– Głupia, to teściowa Iwonki jest obiektem – wyjaśniła litościwie Marzena Agacie.
– Słuchajcie dalej. Osiemnasta dwadzieścia trzy: do obiektu podszedł mężczyzna.
Zamarłam.
– Jaki mężczyzna?
– Jest jego opis. Wiek: 35–40 lat. Wzrost średni. Owłosienie głowy pełne, ciemny blond. Typ: podstarzały harcerzyk… Jest zdjęcie, ale widać tylko nogawkę i kawałek buta.
– No to mamy kochanka. Super! – ucieszyła się Agata.
– Obiekt rozmawia z mężczyzną – czytała Marzena. – Mężczyzna podaje obiektowi jakąś kartkę, po czym odwraca się i oddala w stronę ruchomych schodów. Osiemnasta trzydzieści trzy: obiekt rusza w stronę przystanku tramwajowego… Dalej nie ma nic ciekawego.
– Obiekt wrócił do domu i zrobił mi awanturę o źle umytą kuchenkę – dopowiedziałam epilog pasjonującej obserwacji.
– A widzisz, nawet takie przyzwoite zołzy mają swoje tajemnice – podsumowała Marzena. – To co, ciągniemy śledztwo czy odpuszczamy?
– O nie, trzeba kuć żelazo, póki gorące! – krzyknęła Agata.
Tym razem wyjątkowo się z nią zgadzałam.
Przez kilka dni nie spotykałam się z dziewczynami. Ja kułam do sesji (chcąc zdawać w zerówkach), Agata miała grypę, a Marzena nowego faceta, któremu poświęcała cały wolny czas. Wreszcie się umówiłyśmy, lecz w ostatniej chwili odwołałam spotkanie, bo niespodziewanie zadzwonił Wojtek.
Ta jędza dobrze sobie wszystko wymyśliła
Wojtek to mój starszy o 12 lat brat. Mieszka w Stanach, jest rzeźbiarzem i bardzo rzadko wpada do Polski. Tym razem braciszek jechał do Mediolanu na jakąś wystawę i przy okazji postanowił odwiedzić rodziców. Miał przesiadkę w Warszawie, pomyślał więc, że to dobry pretekst, żeby podrzucić młodszej, a przy tym ciężarnej siostrze amerykańską wyprawkę dla malucha. Zaprosił mnie na obiad do restauracji.
Wpadłam do środka spóźniona, bo była jakaś awaria i nie jeździły tramwaje. Wojtek już na mnie czekał. Ledwo go poznałam. Kiedy ostatnio się widzieliśmy, wyglądał jak hipis, miał długie włosy, brodę i lennonki. Teraz przywitał mnie krótko ostrzyżony i gładko ogolony, elegancki mężczyzna.
– Widzę, że posłuchałeś mojej rady i zacząłeś nosić soczewki kontaktowe – pochwaliłam go.
– Widzę, że ty też mnie posłuchałaś i zaczęłaś więcej jeść, chudzielcu kochany. – roześmiał się i z czułością położył rękę na moim brzuchu.
– Już od dawna nie jestem chudzielcem – westchnęłam. – Daj buziaka, braciszku, bo strasznie się za tobą stęskniłam.
To była prawda, bardzo kochałam Wojtka i chętnie mu to okazywałam. Podczas tego naszego krótkiego spotkania także nie szczędziłam dowodów miłości – a to pogłaskałam go po (wreszcie gładkim) policzku, a to chwyciłam za rękę, przy pożegnaniu zaś mocno wyściskałam.
Tego dnia Konrad wrócił z pracy, kiedy już spałam, więc nawet nie miałam okazji pochwalić się spotkaniem z bratem. Zamierzałam to zrobić nazajutrz, ale uprzedziła mnie… teściowa.
Ledwo Konrad wszedł do domu, mamusia zarządziła rodzinną naradę w dużym pokoju.
– Coś się stało? – spytał mój mąż, kiedy siedliśmy przy stole.
Teść przycupnął na fotelu, a teściowa stała pośrodku pokoju, niecierpliwie przestępując z nogi na nogę. Czułam, że kroi się coś niedobrego.
– Stało się – teściowa zwróciła się do syna. – Tylko się nie denerwuj, bo to nie twoja wina. To ona. – rzuciła oskarżycielskim tonem pod moim adresem.
– Ale co? – skuliłam się.
– Może nam wszystkim powiesz… – zmrużyła oczy, a jej kurze łapki prawie połączyły się z brwiami – czyje to dziecko?!
I wycelowała paluchem w mój pokaźny brzuch.
Poczułam, że maleństwo ze strachu chowa się za żebrami, jakby czuło, że potrzebuje tarczy, która ochroni je przed niezrównoważoną babcią.
– Jak to czyje? Moje i Konrada – odparłam drżącym głosem, zerkając na męża.
– Taaak? Na pewno? – syknęła teściowa, a potem wypaliła:
– Od początku czułam, że ktoś inny maczał w tym… palce.
– O co chodzi, mamo? – spytał zdezorientowany Konrad.
– A o to! – rzuciła na stół żółtą kopertę, z której wysypały się jakieś fotografie. – Zobacz, jak zabawia się twoja żona, podczas gdy ty ciężko pracujesz. Mleko się wylało.
Konrad sięgnął po zdjęcia i przez chwilę przeglądał je w milczeniu. Zerknęłam mu przez ramię. Zobaczyłam siebie wtuloną w Wojtka, jego rękę na moim brzuchu, nasz siostrzano-braterski pocałunek.
– Skąd mama ma te zdjęcia? – wyszeptałam wstrząśnięta. To jednak spory szok, dowiedzieć się, że ktoś nas szpieguje i fotografuje.
– Aha. Myślałaś że jesteś taka sprytna. Ale ja cię przechytrzyłam. Wynajęłam detektywa, który zdobył dowody twojej perfidii, ty… ty…
Podczas kiedy teściowa szukała odpowiednich słów na określenie mojej proweniencji, ja skupiona byłam na swoim dziecku, które coraz gorzej znosiło tę sytuację. Miałam wrażenie, jakby mój brzuch zamienił się w nadmuchany balonik, którym ktoś mocno potrząsa.
– Czy to nie Wojtek? – spytał Konrad, podsuwając mi zdjęcia.
– Tak, był wczoraj w Warszawie, zaprosił mnie na obiad.
– Mamo, to jest brat Iwonki – westchnął mój mąż.
Teściowa gwałtownie zbladła.
– Jak to brat? Przecież go widziałam, był na waszym ślubie. Tamten przypominał łachmytę spod dworca, a ten tutaj…
– Ty jędzo – po raz pierwszy nie zdążyłam ugryźć się w język.
Zerwałam się z krzesła, ale natychmiast opadłam, bo zakręciło mi się w głowie. Kolor twarzy teściowej w mgnieniu oka zamienił się z białego jak mąka w czerwony jak barszcz ukraiński. Na szczęście mój czujny mąż skupił się na mnie, a nie na niej.
– Kochanie, dobrze się czujesz? – zatroszczył się.
– Nie za bardzo…
Zanim przyjechało wezwane przez Konrada pogotowie, stało się coś, czego w życiu bym się nie spodziewała.
– Dość tego – wrzasnął teść, podrywając się z krzesła. – Nie pozwolę ci więcej znęcać się nad tą biedną dziewczyną – to było do teściowej, a potem zwrócił się do nas: – Pakujcie się.
– Tata ma rację, trzeba spakować rzeczy do szpitala – pisnęłam cichutko.
– Nie, pakujcie wszystko – zarządził teść. – Przeprowadzacie się do mojej mamy. A ona zamieszka z nami.
– Czyś ty postradał zmysły? – oburzyła się teściowa. – W życiu się na to nie zgodzę. Twoja matka ma okropny charakter.
– I bardzo dobrze. Będziesz miała równą sobie partnerkę. – warknął tata Konrada i opadł na krzesło, wyraźnie zmęczony tą tyradą (nie sądzę, żeby przez całe swoje małżeństwo powiedział tyle słów naraz).
W tej chwili odezwał się dzwonek domofonu, anonsujący pogotowie, które zabrało mnie z tego zwariowanego domu. Wbrew obawom nie urodziłam ani tego dnia, ani następnego. Moje dziecko rozmyśliło się i jeszcze przez jakiś czas pozostało w najbezpieczniejszym miejscu na świecie. W tym czasie jego tata razem z dziadkiem zorganizowali przeprowadzkę i kiedy Teoś przyszedł w końcu na świat, czekało już na niego wygodne łóżeczko w maleńkiej kawalerce w podwarszawskim Piasecznie. Cieszyła nas ta lokalizacja: było na tyle blisko, żeby Konrad mógł dojeżdżać do pracy, i na tyle daleko, żeby ta zołza… żeby babcia nie miała ochoty na częste odwiedziny.
Dziewczyny wpadły do nas, kiedy Teoś miał dwa tygodnie. Agata chciała go zobaczyć, za to Marzena pochwalić się Romanem, nowym ukochanym.
– Jest naprawdę przystojny – pochwaliłam go szeptem, niemal do ucha Marzenie.
Nie wiem, czy Roman to usłyszał, za to usłyszała Agata. I podchwyciła temat.
– Jasne, że przystojny. Bardzo podobny do babci.
Spojrzałyśmy na nią wstrząśnięte. Do jakiej babci? Roman? Co ona wygaduje?!
– Agatka, o kim ty mówisz? – spytałam czujnie.
– No jak to o kim? O Teosiu.
– Jest podobny do babci?! Myślisz, że chciałabym widzieć teściową we własnym synu?
– Nie do niej, a do twojej mamy – wskazała wzrokiem stojące na regale zdjęcie moich rodziców. – Ma taki sam uśmiech.
Chyba po raz pierwszy w życiu serdecznie uściskałam Agatę. Naprawdę fajnie jest mieć takie przyjaciółki.
Więcej listów do redakcji: „Mój synek zmarł, gdy miał niecały roczek. Teraz o mały włos nie straciłam drugiego dziecka”„Urodziłam syna, gdy miałam 19 lat. Jego ojciec powiedział, że ma inne plany na życie i nas zostawił”„Moja siostra to pasożyt. Rodzice wychowali lenia, któremu nie chce się iść do pracy, bo... mało płacą”
