Żyję bardzo skromnie i zwyczajnie. Dom mam w małej wiosce, gdzie wszyscy się znają, a czas płynie tu swoim leniwym tempem. Na obrzeżach tutejszego lasu stoi mój malutki domek — to moja oaza spokoju, gdzie chronię się przed całym zamieszaniem współczesnego świata. Nie potrzebuję wiele do szczęścia, a marzeń mam jeszcze mniej niż potrzeb. Jednak życie czasem lubi robić niespodzianki, gdy najmniej się tego spodziewamy.
Podczas powrotu ze sklepu po moich zwykłych zakupach spożywczych, coś mnie podkusiło i kupiłam los na loterii. To nie był mój nawyk — po prostu tamtego dnia zachciało mi się spróbować szczęścia. No i kto by pomyślał, że taka spontaniczna zachcianka wywróci moje życie do góry nogami? Trafiłam główną wygraną, zgarnęłam kilka baniek. Dla większości ludzi taka kasa to byłoby rozwiązanie wszystkich kłopotów, ale w moim przypadku? Te miliony tylko dodały mi nowych zmartwień na głowę.
Kocham syna, ale...
Najważniejszą osobą w moim życiu, jedynym członkiem rodziny został mój syn Marek. Dobiegający pięćdziesiątki mężczyzna doświadczył w swoim życiu zarówno dobrych, jak i złych momentów. Choć nigdy nie brakowało mu ambicji, czasem podejmował ryzykowne wybory. Obecnie boryka się z kłopotami finansowymi. Jego małżonka, choć urodziwa, miała bardzo kosztowne upodobania, których ani jego zarobki, ani stan konta nie były w stanie udźwignąć.
Jako matka, nieustannie nosiłam w sobie chęć wsparcia mojego syna. Jednak gdy pojawiły się te nieoczekiwane miliony, musiałam zmierzyć się z trudnym dylematem moralnym. Zastanawiałam się, czy podzielenie się fortuną faktycznie wyszłoby Markowi na dobre, czy może przeciwnie — tylko pogorszyłoby sytuację, dając jego małżonce możliwość dalszego marnowania pieniędzy.
Zwierzyłam się przyjaciółce
W całym moim otoczeniu tylko jedna osoba zasługiwała na wtajemniczenie — moja najlepsza przyjaciółka Janina. Zawsze podziwiałam jej rozsądek i życiową mądrość, a jej wskazówki były dla mnie bezcenne. Wiedziałam, że mogę na nią liczyć — nie tylko wysłucha ze zrozumieniem, ale też spojrzy na sprawę trzeźwym okiem i pomoże mi podjąć właściwą decyzję. Postanowiłam wszystko jej opowiedzieć przy najbliższym spotkaniu...
Siedziałam w przytulnej kuchni, popijając herbatę i rozmyślając o ostatnim szczęśliwym losowaniu. Nagle pojawiła się Janina, nie mając pojęcia, że moje życie właśnie przewróciło się do góry nogami.
– Co ty taka nieobecna dzisiaj, Kryśka? Coś się stało? – spytała, wieszając płaszcz i zajmując miejsce po drugiej stronie stołu.
Wzięłam głęboki oddech, nie wiedząc, jak przekazać jej informację, która wywróciła mój spokojny świat.
– Słuchaj Janka, trafiłam szóstkę... mam parę milionów – oznajmiłam, wpatrując się w jej twarz.
Kompletnie zaniemówiła. Przez chwilę w kuchni słychać było jedynie miarowe tik-tak ściennego zegara.
– Rany, Krysiu! Ale świetna sprawa! Jak planujesz wykorzystać te pieniądze? – nie mogła powstrzymać entuzjazmu. – Nareszcie opuścisz tę zapadłą okolicę, pomożesz synowi wyjść na prostą, a może nawet zafundujesz sobie jakiś urlop! To fantastyczne! Czemu nie widzę u ciebie radości?
Miałam dylemat
Spojrzałam na kopertę od Marka spoczywającą na blacie — kolejny list, gdzie na pewno opisuje swoje problemy ze spłatą długów i błaga o wsparcie.
– Myślę, że nie powinnam mówić Markowi o tej sprawie — powiedziałam ostrożnie, zastanawiając się nad doborem słów.
– Dlaczego nie? To przecież twoje dziecko! Powinien się z tobą cieszyć!
– Rozumiem, ale martwię się o jego małżonkę... Nie chcę, by te pieniądze trafiły w jej ręce. Sama wiesz, jak ona lubi szastać kasą. Nie zamierzam sponsorować jej imprezowego stylu życia.
Janina popatrzyła w moją stronę, a w jej oczach dostrzegłam troskę pomieszaną ze współczuciem.
– Posłuchaj, Krysiu. Wiem, co cię martwi. A może dałoby się wesprzeć Marka tak, żeby ona nie wiedziała? Na przykład zainwestować w coś wartościowego — wykształcenie wnucząt albo założyć fundusz, który przyda im się w późniejszych latach?
Gadałyśmy aż do drugiej nad ranem. Analizowałyśmy każdy pomysł na sensowne zagospodarowanie wygranej, równocześnie pilnując, by nie wpadła w niewłaściwe ręce. Gdzieś w środku czułam, że przyjaciółka mówi słusznie. Prawdopodobnie dało się znaleźć sposób, jak pomóc Markowi bez przekazywania mu gotówki wprost do ręki.
Syn miał ambitne plany
Niespodzianie zjawił się u mnie Marek. Chociaż przerwał mi rozmyślania o wygranej, to jego obecność przyniosła zaskakujący obrót spraw.
– Mamo, przyszedłem, bo muszę o czymś porozmawiać... Wymyśliłem coś, co może odmienić nasze życie – powiedział nieśmiało Marek, zajmując miejsce po drugiej stronie kuchennego stołu.
Zaintrygowały mnie jego słowa.
– No dobrze, słucham cię. O co chodzi?
Przedstawił mi swój pomysł, który mógł nie tylko odmienić jego własne życie, ale też wpłynąć pozytywnie na okolicznych mieszkańców. W jego oczach błyszczał entuzjazm, a każde wypowiedziane zdanie zdradzało ogromne zaangażowanie. Było jasne, że dokładnie wszystko zaplanował...
– Mamo, posłuchaj, myślę o założeniu ekologicznego gospodarstwa. Moglibyśmy hodować własne warzywa i owoce, a potem rozwozić je prosto do mieszkańców Warszawy. Dałoby nam to szansę zapewnić ludziom w okolicy zdrowe jedzenie, plus stworzylibyśmy nowe etaty... Wiesz, że tata był przecież gospodarzem, a ja od zawsze czułem, że to też moja droga. Mam już po dziurki w nosie tej korporacji i robienia kasy dla innych. I tak połowę wypłaty Agnieszka wydaje w mig. Najwyższy czas, żebym sam zaczął decydować o swoim życiu!
Miałam swoje warunki
Kiedy go wysłuchałam, pomyślałam, że wreszcie nadarza się okazja do pomocy bez wpadania w pułapkę ciągłego wydawania pieniędzy.
– Naprawdę mnie zaskoczyłeś, synku. Tylko wiesz, moja pomoc wiązałaby się z pewnymi zasadami...
– Jasne, mamo. Zgadzam się na wszystko, co zaproponujesz. Zależy mi głównie na tym, żeby wszystko wyszło, jak należy. Nie oczekuję od ciebie finansowego wsparcia, sam pójdę do banku. Chciałem tylko pokazać ci, co planuję i poznać twoją opinię... Cieszę się, że popierasz mój plan.
Wtedy zrozumiałam, że nadeszła właściwa chwila, by wyjawić mu to, co dotąd ukrywałam.
– Marku, czeka nas sporo roboty – odezwałam się.
Powiedziałam synowi o wygranej
Mój syn patrzył na mnie skonsternowany.
– Ale co masz na myśli, mówiąc „przed nami”? Przecież niczego od ciebie nie chcę! Twoja rola to tylko doradzanie mi, nie musisz się w nic angażować.
– Muszę ci coś wyznać. Trafiłem szóstkę w lotto, wygrałam parę milionów. Chciałabym przeznaczyć część tych pieniędzy na sfinansowanie twojego projektu.
Mark wpatrywał się we mnie osłupiały, z szeroko otwartymi oczami.
– Mamo, to... to wspaniałe! Tylko czemu... Czemu nic nie mówiłaś do tej pory?
– Martwię się, że pieniądze potrafią wywrócić życie do góry nogami. Powiem wprost: nie chcę, żeby ta wygrana dostała się w ręce Agnieszki.
Byłam szczera
Po moich słowach Marek złapał spokojniejszy oddech. Dostrzegłam w jego spojrzeniu różne uczucia — był wdzięczny, zdziwiony, a gdzieś tam kryło się też odrobinę zawodu i niepewności.
– Obserwuję twoją pasję do tego projektu i chęć wprowadzenia zmian. To właśnie mnie przekonało. Dostałeś możliwość udowodnienia swojej wartości. Będę cię wspierać, ale stawiam sprawę jasno: pieniądze muszą być poza zasięgiem Agnieszki. Nie możemy dopuścić, żeby mieszała się w sprawy firmy.
Gdy zobaczyłam, jak się uśmiecha, wiedziałam, że to dobry znak. Wtedy właśnie dotarło do mnie, że mój sukces może faktycznie coś odmienić.
Dzięki radzie Janiny zdecydowałam się wesprzeć finansowo pomysł mojego syna, stawiając jednak warunek rozsądnego gospodarowania tymi środkami, tak by wszyscy na tym skorzystali.
Ten krok sprawił, że z Markiem staliśmy się sobie bliżsi niż kiedykolwiek wcześniej. Zrozumiałam też, że mogę wykorzystać wygraną do zrobienia czegoś naprawdę dobrego — stworzyć coś, co przetrwa. To szansa na lepsze jutro dla moich wnuków, a także możliwość dla syna, by pokazał, na co go stać.
Krystyna, 70 lat
Czytaj także: „Dorosłe dzieci doją mnie z kasy i nie widzą w tym nic złego. Musiałam w końcu dać im nauczkę”
„Gdy oświadczyłam, że nie chcę mieć dziecka, mąż uznał, że mnie nie potrzebuje. Zmienianie pampersów to nie moja bajka”
„Ufałam przyjaciółce i zdradziłam jej mój największy sekret. A teraz przez nią wszyscy wytykają mnie palcami”
