Pewnego dnia natknęłam się na wróżkę. Dokładnie tak – nie poszłam do niej, nie szukałam jej, ale niemal się o nią potknęłam. Siedziała przy stoliku pod ścianą restauracyjnej sali, w której mieliśmy firmową fetę.
Kancelaria adwokacka, w której pracowałam jako asystentka (sekretarka działu spadków), obchodziła swoje 15-lecie, i główni właściciele szarpnęli się na imprezę, by to uczcić. Było jedzenie, picie, magik, no i wróżka.
– Założę się, że te paranormalne rozrywki to zasługa Rudej Żmii – powiedziała moja koleżanka, Iza.– Wiesz, że to głupie trzecie imię, jakie dołożyła sobie do zestawu oficjalnych, to na polecenie numerologa? Żeby jej się jeszcze lepiej wiodło. Jakby miała źle.
Iza była nieprzejednanym wrogiem wszystkiego, co niematerialne, marzyła o ślubie z miliarderem (no, ewentualnie założyciel naszej kancelarii też mógłby być, ale akurat był niedostępny, bo żonaty i dzieciaty) i nienawidziła Rudej Żmii. Czyli żony założyciela. Powód oczywisty.
Ja nie miałam nic do Rudej Żmii, a sprawy nadnaturalne traktowałam raczej obojętnie – do chwili, gdy potknęłam się o krzesło stojące przy stoliku wróżki. Akurat była wolna.
– Powróżyć? – spytała lekko zmęczonym głosem.
Fakt, była nieco oblężona przez ostatnie trzy godziny. Bo choć niby nikt z adwokatów do wróżki nie chodzi i w te sprawy nie wierzy, ale skoro jest, i to za darmo… Grzech nie skorzystać.
A ja uważam, że to akurat był grzech. Tylko jeszcze wtedy o tym nie wiedziałam, więc usiadłam na krześle przy stoliku. Poczułam ulgę – cały czas do tej pory stałam, chodziłam, pilnowałam. Bo niby my, sekretarki, byłyśmy zaproszone, ale pewne obowiązki jednak miałyśmy.
I tak na przykład ja doglądałam cateringu. Zresztą nieważne, bo nie o tym chcę opowiedzieć, tylko o tym, że wróżka kazała mi potasować karty, przełożyła je trzy razy, rozłożyła kilka w okręgu, przyjrzała im się i powiedziała:
– No, kochana pani, co ja tu widzę… Niedobre rzeczy widzę…
Z przerażenia serce na chwilę chyba w ogóle przestało mi bić. Szczerze mówiąc, zupełnie tego nie rozumiem. Człowiek niby w te rzeczy nie wierzy. Opowieści innych traktuje z przymrużeniem oka. Ale jak taka wróżka zaczyna mówić, co w kartach widzi, to tenże człowiek zamienia się cały w słuch i chłonie tajemną wiedzę wszystkimi porami skóry.
Jak jest coś dobrego, to się cieszy, a jak złego – czuje lęk. To tak, jakby pod warstwą ucywilizowanego homo sapiens wciąż krył się człowiek pierwotny, wyczulony na nieodgadnione, przerażające siły, których nie rozumie.
No bo jak inaczej wytłumaczyć, że kilka słów wypowiedzianych przez przypadkową osobę, zatrudnioną jako wróżka ku radości gawiedzi, tak na mnie podziałało. Powinnam była wstać i odejść. Ale siedziałam jak przykuta. I końmi by mnie nie odciągnięto.
– Zdrowie dobre – mruknęła wróżka – dzieci (serce znowu na chwilę przestało mi bić)… nie ma problemu… (odetchnęłam). Tylko ten mąż…
– Co z mężem?
Rzuciła na mnie okiem.
– Ma inną.
Przez chwilę siedziałam nieruchomo, jakby moja świadomość czekała, aż podświadomość przetrawi usłyszaną informację. Po czym poczułam ulgę. Parsknęłam śmiechem.
– Bzdura – powiedziałam. Byłam na siebie zła za tę pierwszą, irracjonalną reakcję. – Nie wiem, z jakiej agencji panią wygrzebali, ale powinna pani iść sprzątać, zamiast wróżyć. Tylko pani
w głowie ludziom miesza.
Wstałam.
– Doprawdy? – spytała kobieta. – A przyjrzała mu się pani?
– Nie muszę. Do widzenia.
Ta wróżka była oszustką, byłam absolutnie o tym przekonana. Ja i Darek byliśmy małżeństwem od dwunastu lat. Mieliśmy siedmioletnią córkę, którą oboje uwielbialiśmy. Darek pracował w domu, a właściwie z domu – sprzedawał różne produkty na Allegro, pisał drobne programy na Androida, robił mnóstwo rzeczy, żeby zarobić na rodzinę.
Czasem udawało mu się uciułać kilka tysięcy miesięcznie, czasem kilkaset złotych. Moja pensja, choć niewielka, była naszym pewnikiem, że podstawowe wydatki mamy zabezpieczone. Żyło się nam dobrze, kochaliśmy się, i myśl o tym, że mój mąż ma inną, była po prostu kuriozalna. On nawet nie miał czasu na romanse. A poza tym, po co by mu to – ja byłam ładna, chętna, no i jego.
Pomyślałam sobie, że jak wrócę do domu, to powiem mu o wróżce i razem się pośmiejemy. Ale w domu Darka nie było. W salonie siedziała teściowa i drzemała nad krzyżówką. Zajrzałam do pokoju Lilki. Spała przytulona do naszego spaniela – Smoka. Uniósł kudłaty łeb i spojrzał na mnie czujnie. Zamknęłam cicho drzwi.
Darek czasami dzwonił wieczorem po swoją matkę, by przypilnowała Lilkę, gdy akurat miał do załatwienia jakiś nagły interes. A to musiał pojechać po jakąś rzecz, którą potem z zyskiem sprzedawał na aukcjach, albo załatwiał coś innego. Moja praca w kancelarii nie zawsze kończyła się po ośmiu godzinach. Zdarzało się, że musiałam siedzieć do późna, gdy moi adwokaci mieli pilną sprawę.
Opowiadam o tym dlatego, żeby wyjaśnić, że sytuacja, jaką zastałam po powrocie z imprezy, nie była wyjątkowa. Obudziłam teściową, podziękowałam jej za opiekę nad Lilką i odprowadziłam do drzwi. Mieszkała dwie ulice dalej, więc nie miała daleko do domu.
Wzięłam prysznic, odczytałam wiadomość od Darka, jaką zostawił na biurku: „Jadę do Łodzi po garnki Zeptera. Wracam rano. Kocham. D.”, i położyłam się do łóżka. I nagle oczami wyobraźni ujrzałam, jak Darek kocha się z inną kobietą.
„A może to ta, co mu te garnki sprzeda? Bo na pewno z garnkami wróci, ale czy ja wiem, co będzie robił w międzyczasie? A może to zasłona dymna... A może…”. Usiadłam na łóżku i zapaliłam światło. Serce waliło mi tak mocno, że aż niemal wywołało mdłości. „Przestań, idiotko, to tylko twoja chora wyobraźnia” – mówiłam do siebie.
„Tamta wróżka – kretynka powiedziała, co jej ślina na niewyparzony jęzor przyniosła, a ty się tym przejmujesz. Przecież to bez sensu…”
Pół nocy nie spałam, mocując się sama ze sobą
Wydawało mi się, że walkę wygrałam… Ale kiedy Darek przyjechał, spojrzałam na niego jakby innym wzrokiem – sokolim, przenikliwym, powiedziałabym nawet – prokuratorskim. Nie chciałam tego, naprawdę, ale moja podświadomość postawiła na baczność wszystkie zmysły, które bez mojej zgody zaczęły prowadzić śledztwo.
Węch doszukiwał się obcych, kobiecych zapachów – na szyi, koszuli, marynarce. Oczy dokładnie obserwowały skórę i ubranie w poszukiwaniu podejrzanych znaków – malinek, włosów, śladów szminki. Uszy wyłapywały każdy inny niż zazwyczaj ton głosu.
A wszystkie dane analizował mózg, łącząc, porównując, wysnuwając wnioski. Niczego podejrzanego nie znalazłam, ale wcale mnie to nie uspokoiło.
„Może tym razem było tak, jak mówił. Ale czy zawsze? Przecież jeździ często – po mieście, za miasto, do innych miast. Co on tam robi? Czy mówi prawdę? O, zareagował jakoś dziwnie na moje pytanie, czy jadł obiad. Powiedział, że nie, ale czy aby się nie zawahał? I zjadł mało. Pewnie jednak gdzieś był…. Ale gdzie i z kim? Gdyby to był niewinny lunch, toby mi powiedział. A skoro nie powiedział – pewnie był z jakąś flamą. Ma jedną stałą czy wiele różnych? Co bym wolała? Gdzie jest jego ulubiona koszula? Nie mogę jej znaleźć. Może zostawił u tamtej?”.
Po miesiącu byłam wykończona tymi podejrzeniami i wirówką myśli, jaka panowała w mojej głowie. Uznałam, że potrzebuję więcej informacji. Nie wiem, co pchnęło mnie do tego, by przejrzeć komórkę Darka. Jego mejle. Kieszenie spodni. Portfel.
Znalazłam same podejrzane rzeczy. SMS: „Spotkamy się tam, gdzie zawsze, o 13.00.” Zapisałam numer, z którego przyszedł. Nazwa: Florentyna. Kobieta. Czy to Ona? Mejle były mało podejrzane, ale rachunek za kwiaty wyciągnięty z kieszeni (250 zł!) – wręcz przeciwnie.
„Zdradza mnie” – uznałam. „Kłamie w żywe oczy, mówiąc, że kocha. I to bez mrugnięcia okiem! Jaką trzeba być kanalią, by tak oszukiwać!”. Musiałam złapać go na gorącym uczynku. A potem… nie wiem, oskalpować go, albo… no wiecie, uciąć narzędzie zbrodni.
Oczywiście wiedziałam, że do tego akurat się nie posunę, ale byłam zła, wściekła i nieszczęśliwa. Już nie potrafiłam udawać, że wszystko jest okej. I kiedy pewnego wieczoru Darek chciał mnie przytulić, wyciągnął rękę – cofnęłam się jak przed jadowitym wężem. Czułam wyraźnie, że maska ze mnie opada.
– Co się dzieje? – spytał. – Od jakiegoś czasu widzę, że coś się dzieje. Może wreszcie mi powiesz, czemu płaczesz, nie chcesz rozmawiać, no i… odpychasz mnie. – Przez chwilę milczał, jakby walczył z czymś. W końcu zapytał: – Masz kogoś?
– Co?! – wydusiłam.
Odwrócił wzrok.
– Bo zachowujesz się, jakbyś kogoś miała i czuła się z tego powodu winna.
– A ty skąd wiesz, jak się zachowuje ktoś, kto ma kogoś na boku? – czułam, jak moje wzburzenie zaczyna wzbierać i przelewać się przez wzniesioną tamę. Mój emocjonalny zbiornik retencyjny był już pełny. Jak to mówią – ostatnia kropla… – I to, kiedy czuje się winny. Bo ty, jak widzę, winy nie odczuwasz.
– Co?
– Pstro. Mam dosyć. Bycia oszukiwaną. Dosyć. Powiedz, jest jedna czy wiele?
W każdym mieście inna…
– O czym ty mówisz, na Boga?
– Boga w to nie mieszaj. A może wręcz przeciwnie – olśniło mnie. – To On dał mi znać, co z ciebie za ziółko!
– Bóg? Ala, o czym ty mówisz?
No i się zaczęło. Kłóciliśmy się chyba pół nocy. W końcu pojął, że oskarżam go o zdrady. Dowiedział się, że przez ostatnie miesiące przeglądam jego pocztę, telefon, kieszenie. Że jestem przekonana, że mnie zdradza – i zbieram dowody – by odebrać mu wszystko w czasie rozwodu (Ruda Żmija z firmy, która jest doskonałym adwokatem rozwodowym, poradziła mi, co mam zbierać, żeby w sądzie zniszczyć niewiernego i puścić go z torbami.) Obraził się.
– Nie wiem, skąd ci to przyszło do głowy, ale to bzdury. Problem w tym, że jak widzę, ty mi nie ufasz. Po 12 latach małżeństwa powinnaś mnie już znać, a masz mnie za kanalię. Zniszczyłaś wszystko. Ale będzie, jak chcesz. Rozwód? Proszę bardzo. Lila będzie ze mną, bo nie może być z kobietą, która ma paranoję. Jesteś chora. Idź się leczyć.
To był koniec naszego małżeństwa i początek wojny, która trwała pół roku. Okazało się, że wszystkie moje „dowody” były nic niewarte. Florentyna z SMS-a była jedną z wielu kontrahentek, z którymi Darek robił interesy. Legalne.
Spotykali się raz w miesiącu na obiedzie, planując, co ona ma przywieźć z Niemiec na sprzedaż. Przy okazji dała mu namiar na dewelopera, który w pięknym miejscu budował jednorodzinne domy na kieszeń zwykłych ludzi.
Darek załatwiał jeden dom dla nas – bukiet kwiatów był dla sekretarki dewelopera, by ustawiła szybko spotkanie. Nie chciał mi nic mówić, bo nie był pewien, czy wszystko się uda, a wiedział, jak bardzo chcę mieć własny domek, i że szybko się nastawiam, a potem cierpię, gdy się nie udaje.
Mój mąż mnie nie zdradzał. Tak naprawdę wiedziałam o tym, tylko wbrew sobie uwierzyłam głupiej wróżce, która nieodpowiedzialnie gada, co jej ślina na język przyniesie. Potem, gdy opowiedziałam w pracy moją historię (płacząc), usłyszałam, że „wróżka” losowo wybierała tych, którym kadziła, i tych, którym dowalała. Ale nikt nie brał sobie do serca jej gadania.
– Przecież to była zabawa – Iza patrzyła na mnie jak na idiotkę. I słusznie.
Odnalazłam wróżkę – była akwizytorem kosmetyków i tylko od czasu do czasu dorabiała sobie wróżeniem na imprezach.
– Czy pani wie, że zniszczyła mi życie? – oskarżyłam ją. – Pozwę panią.
Wzruszyła ramionami.
– Nie moja wina, że bardziej pani wierzy wróżkom niż sobie. I to takim imprezowym. Przecież to była tylko zabawa.
Teoretycznie miała rację. Tylko że dla mnie, w jakiś niepojęty sposób, zabawa zmieniła się w koszmar. Nie wiem, co będzie dalej. Mieszkamy z mężem osobno, widuję córeczkę w weekendy. Nie jesteśmy po rozwodzie, ale moje poczucie winy jest tak wielkie, że zgodzę się na wszystko, byle Darek mi wybaczył. Może pewnego dnia... Bo wiem, że mimo wszystko mnie kocha.
Czytaj także:
„Nie pozwolę, by mąż odszedł do innej. Jeśli będzie trzeba, to złapię go na dziecko, byle przy mnie został”
„Wystarczy, że teściowa kiwnie palcem, a mój mąż do niej leci na łeb na szyję. Moje potrzeby zostają daleko w tyle”
„Mąż zdradzał mnie ze swoją bratową. Życzyłam im wszystkiego najgorszego i... właśnie to ich spotkało”
