Nigdy nie myślałam, że życie może zmienić się tak nagle. Jestem nauczycielką w jednym z warszawskich liceów, gdzie uczę języka polskiego. Moje życie toczy się głównie między szkołą a domem, w którym mieszkam sama.
Może to brzmi banalnie, ale codzienna rutyna w końcu zaczęła mnie przytłaczać. Być może właśnie dlatego postanowiłam odwiedzić swoją ciotkę na wsi. Ciotka Helena to moja ulubiona krewna, a jej wiejski dom to oaza spokoju, którego tak bardzo mi brakowało.
Zatrzymałam się u ciotki
Zawsze lubiłam wieś – jej spokój, ciszę i powolny rytm życia. W odróżnieniu od miejskiego zgiełku, wieś oferuje coś nieuchwytnego, co koi moje nerwy. Przyjechałam tu, by odpocząć, naładować baterie i może, kto wie, znaleźć odpowiedzi na pytania, które krążą mi po głowie.
Zatrzymałam się u ciotki w sobotnie popołudnie. Wiejski krajobraz przywitał mnie zapachem świeżo skoszonej trawy i śpiewem ptaków. Było coś niezwykle uspokajającego w tym miejscu, czego brakowało mi w moim codziennym, miejskim życiu.
W niedzielne popołudnie postanowiłam wybrać się na spacer po okolicy. Wiejski krajobraz kusił mnie swoją prostotą i naturalnym pięknem. Idąc polną drogą, zauważyłam w oddali postać mężczyzny pracującego na polu. Było coś magnetyzującego w jego postawie, w sposobie, w jaki obchodził się z ziemią.
Nie wiedziałam jeszcze wtedy, że to człowiek, który odmieni moje życie. Podchodząc bliżej, zauważyłam, że podniósł wzrok i uśmiechnął się do mnie. Miał brązowe, pełne ciepła oczy i promienny uśmiech.
– Dzień dobry – powiedziałam, czując, jak serce bije mi mocniej.
– Dzień dobry. Jestem Robert – odpowiedział, wyciągając rękę w moim kierunku. – Widzę, że nie jesteś stąd.
– Tak, odwiedzam ciotkę Helenę. Nazywam się Krystyna, ale mów mi Krysia.
– Miło cię poznać, Krysia. Jak ci się podoba nasza wieś?
– Jest piękna. Tego właśnie potrzebowałam – spokoju i oderwania od miejskiego życia.
– To dobrze, że znalazłaś tu trochę wytchnienia. A co robisz na co dzień?
– Jestem nauczycielką w Warszawie, uczę języka polskiego. A ty? – zapytałam, choć odpowiedź była oczywista.
– Ja? Jestem rolnikiem. To moje życie – ziemia, praca na roli, natura. Proste, ale satysfakcjonujące.
Rozmowa była swobodna
Patrząc na niego, czułam, że to spotkanie nie jest przypadkowe. Rozmowa była swobodna, choć między nami było wyczuwalne napięcie emocjonalne. Robert wydawał się człowiekiem szczerym i autentycznym, co dla mnie, osoby z miasta, było czymś nowym i fascynującym.
– Może przejdziemy się razem? – zaproponował, a ja nie mogłam odmówić.
Spacerowaliśmy, rozmawiając o wszystkim i o niczym. Czułam, jak z każdym krokiem zbliżam się do niego emocjonalnie. Było coś wyjątkowego w jego prostocie i autentyczności, co mnie urzekało. Zanim się zorientowałam, spędziliśmy kilka godzin na rozmowie.
Kiedy wróciłam do domu ciotki, czułam się jakby unosiła mnie na skrzydłach. Myśli o Robercie nie opuszczały mnie ani na chwilę. Wiedziałam, że to dopiero początek czegoś niezwykłego.
Kolejne dni mijały szybko, a ja spędzałam coraz więcej czasu z Robertem. Zapraszał mnie na wycieczki po okolicy, pokazywał mi miejsca, których sama nigdy bym nie odkryła. Wspólnie jedliśmy posiłki, a każda chwila spędzona razem była dla mnie niczym cenny skarb.
– Wiesz, Krysia, zawsze marzyłem o czymś więcej niż tylko praca na roli – powiedział pewnego dnia podczas pikniku nad rzeką.
– Naprawdę? Jakie masz marzenia? – zapytałam zaciekawiona.
– Chciałbym kiedyś wyjechać do Portugalii i hodować kozy. Tamtejszy klimat i sposób życia zawsze mnie fascynowały.
Byłam zaskoczona jego odpowiedzią. Nie spodziewałam się, że Robert, rolnik z małej wsi, może mieć tak egzotyczne marzenia.
– A ty? O czym marzysz, Krysiu?
– Moje marzenia są bardziej przyziemne – odpowiedziałam, uśmiechając się. – Chciałabym mieć rodzinę, dom pełen ciepła i miłości. Może kiedyś, kto wie...
– To piękne marzenie. Może uda nam się je wspólnie zrealizować – powiedział, patrząc mi głęboko w oczy.
Zaprosił mnie na grzybobranie
Nasze rozmowy stawały się coraz bardziej intymne i głębokie. Odkrywaliśmy przed sobą swoje najskrytsze myśli i pragnienia. Czułam, że Robert jest człowiekiem, z którym mogłabym spędzić resztę życia. Jego prostota i szczerość były dla mnie jak balsam na duszę.
– Krysia, muszę ci coś powiedzieć – zaczął pewnego dnia, kiedy siedzieliśmy na łące, obserwując zachód słońca.
– Co się stało?
– Zamierzam sprzedać swoją ziemię i wyjechać do Portugalii. Już podjąłem decyzję.
Słowa Roberta zaskoczyły mnie i wprowadziły w stan mieszanych emocji. Z jednej strony byłam przerażona wizją utraty go, z drugiej – podziwiałam jego determinację i odwagę w dążeniu do realizacji marzeń.
– Ale co z nami? – zapytałam, czując, jak moje serce bije coraz szybciej.
– Wierzę, że możemy być razem, Krysia. Chcę, żebyś pojechała ze mną. Razem możemy stworzyć coś pięknego.
Siedząc na łące, w blasku zachodzącego słońca, zrozumiałam, że muszę podjąć najważniejszą decyzję w moim życiu. Czy byłam gotowa zostawić wszystko i wyjechać z Robertem do Portugalii? Przecież ledwo go znam! Ale to pytanie nie dawało mi spokoju.
Nadszedł dzień, kiedy Robert zaprosił mnie na grzybobranie. Las, w którym się znaleźliśmy, był jak z baśni – pełen dźwięków natury i świeżego powietrza. Spacerując między drzewami, czułam, jak wszystkie moje zmysły się wyostrzają. Robert był blisko, ale jego słowa wciąż dźwięczały mi w głowie.
Zatrzymaliśmy się na małej polanie, a Robert usiadł na zwalonym pniu drzewa. Ja usiadłam obok, czekając na to, co miał do powiedzenia.
– Naprawdę chcę, żebyś pojechała ze mną – powiedział, chwytając moją dłoń. – Wierzę, że jesteśmy sobie przeznaczeni.
– To nie jest takie proste. Mam pracę, życie w Warszawie.
– Wiem. Ale wierzę, że miłość jest warta największych poświęceń. Zawsze marzyłem o takim życiu, a teraz, kiedy cię poznałem, marzę, żebyś była jego częścią.
Patrzyłam na niego, próbując zrozumieć, co czuję. Byłam rozdarta między miłością a strachem przed nieznanym. Jak mogłam zostawić wszystko, co znałam, i wyjechać do obcego kraju?
– Robert... potrzebuję czasu, żeby to przemyśleć – powiedziałam w końcu.
– Rozumiem. Chcę, żebyś była pewna swojej decyzji. Cokolwiek postanowisz, zawsze będę cię wspierał.
Czasami trzeba zaryzykować
Po powrocie z grzybobrania nie mogłam przestać myśleć o słowach Roberta. Cały czas toczyłam wewnętrzną walkę. Z jednej strony miałam swoje ustabilizowane życie w Warszawie, pracę, którą kochałam, przyjaciół i rodzinę. Z drugiej strony – była miłość do Roberta i perspektywa nowego, pełnego przygód życia w Portugalii. Wiedziałam, że muszę podjąć decyzję, ale nie było to łatwe.
Postanowiłam porozmawiać z ciotką Heleną, mając nadzieję, że jej mądrość i doświadczenie pomogą mi w podjęciu właściwej decyzji.
– Ciociu, muszę z tobą porozmawiać – zaczęłam, siadając na werandzie obok niej.
– Co się stało, Krysiu? Widzę, że coś cię trapi – odpowiedziała, patrząc na mnie ciepłym wzrokiem.
– Robert chce sprzedać swoją ziemię i wyjechać do Portugalii. Poprosił mnie, żebym pojechała z nim. Nie wiem, co robić.
Ciotka Helena przez chwilę milczała, jakby ważyła każde słowo.
– Krysiu, zawsze wierzyłam, że serce wie, co jest dla nas najlepsze. Musisz wsłuchać się w swoje uczucia i zastanowić się, co naprawdę chcesz w życiu osiągnąć.
– Ale co z moim życiem w Warszawie? Praca, przyjaciele, rodzina... Jak mogę to wszystko zostawić?
– Czasami trzeba zaryzykować, żeby znaleźć prawdziwe szczęście. Pamiętaj, że miłość to nie tylko uczucie, to także wybór. Wybór, który wymaga odwagi.
Patrzyłam na ciotkę, zastanawiając się, czy naprawdę mam w sobie tyle odwagi, by podjąć tak drastyczną decyzję. Jej słowa trafiały do mojego serca, ale wciąż miałam mnóstwo wątpliwości.
– A co, jeśli się nie uda? Jeśli okaże się, że popełniłam błąd?
– Krysiu, życie to nieustanna podróż. Nawet jeśli napotkasz trudności, zawsze możesz wrócić. Ale nie dowiesz się, co mogłoby się wydarzyć, jeśli nie spróbujesz.
Te słowa wryły mi się w pamięć. Wiedziałam, że ciotka ma rację. Nie mogłam pozwolić, żeby strach przed nieznanym zdominował moje życie. Musiałam podjąć decyzję sercem, nie rozumem.
Ważne, żebyśmy byli razem
Kilka dni później postanowiłam porozmawiać z Robertem o swoich uczuciach i obawach. Spotkaliśmy się na tej samej łące, na której spędziliśmy wiele pięknych chwil. Wyglądał na zamyślonego, ale jego twarz rozjaśniła się, gdy mnie zobaczył.
– Jak się czujesz? – zapytał, podchodząc bliżej.
– Dobrze. Dużo myślałam o naszej rozmowie – odpowiedziałam, siadając na trawie.
– Cieszę się. Masz jakieś nowe wnioski? – zapytał, siadając obok mnie.
– Robert, kocham cię i chcę być z tobą. Ale boję się. Boję się zostawić wszystko, co znam, i wyjechać do obcego kraju. Nie wiem, czy jestem gotowa na taką zmianę.
Robert chwycił moją dłoń i spojrzał mi głęboko w oczy.
– Krysia, rozumiem twoje obawy. To wielka decyzja i nie chcę, żebyś czuła się do czegoś zmuszona. Ale wierzę, że damy radę. Zawsze marzyłem o takim życiu, a teraz marzę, żebyś była w nim razem ze mną.
– A co, jeśli nie podołam? Co, jeśli się nie odnajdę w nowym miejscu?
– Wtedy wrócimy. Nie ma rzeczy, której nie można naprawić. Ważne, żebyśmy byli razem, żebyśmy wspierali się nawzajem.
Jego słowa dodawały mi otuchy. Czułam, że mimo wszystkich wątpliwości, jestem gotowa podjąć ryzyko. Miłość była warta każdego poświęcenia.
– Dobrze. Pojadę z tobą. Chcę razem z tobą stworzyć nowe życie – powiedziałam, czując, jak moje serce bije szybciej.
Robert objął mnie mocno, a ja poczułam, że podjęłam właściwą decyzję. Nasze życie w Portugalii mogło być pełne wyzwań, ale także pełne miłości i wspólnych marzeń.
Siedziałam w swoim pokoju, patrząc na walizki, które spakowałam na wyjazd do Portugalii. Moje serce było pełne mieszanych uczuć – radości, ekscytacji, ale też strachu i niepewności. Przypominałam sobie słowa ciotki Heleny, które dodawały mi odwagi.
Byłam gotowa na nowy rozdział w moim życiu. Wierzyłam, że miłość i odwaga poprowadzą mnie do szczęścia, niezależnie od trudności, które napotkam.
Wyszłam z domu ciotki Heleny, gdzie Robert czekał na mnie przy samochodzie. Razem wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w drogę, pełni nadziei i marzeń. Byłam gotowa na nową przygodę, na życie, które mieliśmy razem stworzyć. Miłość to wybór, który wymaga odwagi, ale przynosi największe szczęście.
Krystyna, 36 lat
Czytaj także:
„Wyjazd integracyjny do lasu zmienił wszystko. Nasze palce zetknęły się podczas grzybobrania”
„Mój facet pachniał drogimi perfumami, ale ukradkiem żył na kredyt. Myślał, że nigdy się nie dowiem”
„Muszę mierzyć się z podejrzliwymi spojrzeniami, bo jestem samotnym ojcem. Ludzie myślą, że nie umiem zająć się córką”
