Długo wierzyłam, że relacja między siostrami jest czymś stałym i trwałym, jak pewność, że po każdej nocy nadejdzie poranek — przemknęło mi przez myśl, gdy pchnęłam zardzewiałą bramkę. Pod rozłożystymi, wiekowymi jabłoniami przy domu moich rodziców wszystko sprawiało wrażenie niezmiennego.
Uwielbiałam ten dom
Razem z Aliną stałyśmy się właścicielkami domu naszej babci. Ten piękny, choć mocno zniszczony budynek czekał aż ktoś tchnie w niego nowe życie. Pamiętał nasze zabawy z dzieciństwa, sekretne rozmowy i wszystkie rodzinne uroczystości. Jak najszybciej się dało, uciekłam stamtąd w pogoni za zawodowym spełnieniem w dużym mieście. Jednak los bywa przewrotny i kiedy rozpadł się mój związek, postanowiłam wrócić, szukając spokoju i własnej przestrzeni.
– Kontakt z przyrodą dobrze ci zrobi — skomentowała Alina, kiedy podzieliłam się z nią swoimi planami.
Nie mogła ze mną przyjechać przez pracę, która trzymała ją w mieście.
–Za to Marek będzie akurat na urlopie i ci pomoże, a ja pojawię się później.
Zawsze darzyłam sympatią męża mojej siostry, Marka. Był nie tylko atrakcyjnym mężczyzną, ale też osobą tryskającą optymizmem i zawsze w dobrym humorze. Choć wydawało mi się, że siostra trafiła świetnie, czasami pojawiały się we mnie wątpliwości co do ich wspólnego szczęścia. Niedługo potem życie miało mi pokazać, jak jest naprawdę.
Remont ruszył pełną parą
W powietrzu unosił się aromat świeżo przeciętych desek, zmieszany z wonią kwitnących jabłonek. Obserwowałam Marka, który zajmował się renowacją okiennic. Miał na sobie zwykłe robocze ciuchy — dżinsy i T-shirt, które świetnie podkreślały jego wysportowaną budowę ciała.
–Jak ci idzie, Luiza? –zapytał, oglądając się w moją stronę.
–Jest ok, chociaż szczerze mówiąc spodziewałam się czegoś bardziej... w klimacie romansu — odparłam ze śmiechem, nie przerywając malowania płotu.
–Romans? Z tego co wiem, potrzeba do niego pary — skomentował Marek, a ja momentalnie poczułam, jak na moje policzki wypływa rumieniec.
Współpraca układała nam się doskonale, a nasze rozmowy z każdą chwilą robiły się luźniejsze, przeplatane coraz częstszym śmiechem. Każdego kolejnego dnia dostrzegałam, jak Marek staje się dla mnie coraz bardziej intrygujący... Łapałam się na tym, że mój wzrok coraz chętniej zatrzymuje się na nim. Również jego zachowanie uległo jakiejś subtelnej przemianie.
Gdy nastał wieczór, siedziałam w moim niewielkim pokoju, analizując rodzące się we mnie uczucia. Nie mogłam przestać myśleć o Marku. Gdzieś w głębi wiedziałam, że powinnam czuć wyrzuty sumienia — w końcu był on mężem mojej siostry. Jednak emocje nie chciały podporządkować się logice. Świadomość, że to wszystko jest zakazane, wcale nie powstrzymywała moich fantazji.
Coś wisiało w powietrzu
Był ciepły wieczór, gdy okrągły księżyc świecił jasno ponad starym budynkiem. Po męczącym dniu wypełnionym robotą, razem z Markiem rozsiedliśmy się na ganku, delektując się winem z pobliskiej winnicy.
– Doceniam, że mogę na ciebie liczyć – odezwał się Marek ściszonym, nietypowym dla siebie głosem. – Sam nie dałbym sobie rady, i nie mówię wyłącznie o pomocy przy domu. Po prostu świetnie się rozumiemy.
Odwróciłam się w jego stronę. Księżycowa poświata podkreślała każdy rys jego twarzy.
– To właściwie ja powinnam ci dziękować – wyszeptałam, czując mocne bicie własnego serca. – Odkąd tu jesteś, ten dom odzyskał swój dawny wygląd i energię.
Szwagier mnie pocałował
Atmosfera wokół nas była przepełniona niewypowiedzianymi uczuciami. Gdy Marek się zbliżył, nasze oczy odnalazły się wzajemnie w niemej zgodzie. To, co nastąpiło sekundę później — ten pocałunek — przypominał błyskawicę na niebie: niespodziewany i elektryzujący. Gdzieś w głębi siebie czuliśmy, że popełniamy błąd, ale uczucia wzięły górę nad rozsądkiem. Poddałam się jego dotykowi i odpowiedziałam na każdy pocałunek.
– Luiza... – jego cichy głos zdradzał wewnętrzne rozdarcie.
– Wiem – wyszeptałam równie niepewnie. – Nie powinniśmy tego robić.
Oboje mieliśmy świadomość konsekwencji, ale żar uczuć i pustka działały jak potężny magnez – kuszący i ryzykowny zarazem. Mimo wszystko nie potrafiliśmy przestać.
Siostra miała dobrą intuicję
Romantyczną chwilę przerwał nam odgłos parkującego auta. Zupełnie nie spodziewaliśmy się tego — to właśnie wróciła Alina. Światła jej samochodu oświetliły nas, gdy byliśmy bardzo blisko siebie.
–Dlaczego ona właśnie teraz przyjechała?! –szepnęłam przestraszona, przełamując otaczającą nas ciszę.
Marek wydawał się być tak samo zaskoczony jak ja, przenosząc spojrzenie ze mnie na schody, gdzie pojawiła się Alina. Widząc wyraz twarzy Aliny, od razu wiedziałam, że coś jest nie tak. Zdążyła nas zobaczyć w czułym uścisku. Najpierw się zdziwiła, a potem dotarło do niej, co się stało i wybiegła między drzewa w sadzie. Marek ruszył jej śladem, próbując jakoś wytłumaczyć to, czego nie dało się ubrać w słowa.
Stałam nieruchomo, ściskając krzesło tak mocno, że aż zbielały mi knykcie. Wszystko, co było dla mnie ważne, właśnie się sypało. Słyszałam ich awanturę dobiegającą z ogrodu, a moje serce pękało coraz bardziej. Zakochałam się w Marku, ale poczucie winy było nie do zniesienia. W końcu wsiedli do auta i odjechali we dwójkę.
Czułam się winna
Poranny ziąb tylko podkreślał ostrość i prawdziwość otaczającego świata. Jan, który od lat pracował we wsi jako stolarz i był bliskim znajomym mojej rodziny, od razu wyczuł, że coś jest nie tak, gdy przechodziłam obok jego domu pierwszego dnia. Teraz siedział ze mną przy stole i wpatrywał się we mnie wyczekująco.
– Luiza, widzę, że coś cię gryzie — odezwał się łagodnie, patrząc na mnie wzrokiem pełnym zrozumienia i ciepła.
Gdy na niego popatrzyłam, poczułam, jak do oczu napływają mi łzy. Byłam tu całkiem sama, z dala od wszystkich — Aliny, Marka i reszty. Została tylko bolesna prawda, która paliła jak ogień.
– Popełniłam okropny błąd – powiedziałam wprost.
Jan wysłuchał mojej historii w skupieniu, po czym wydał z siebie głębokie westchnienie.
– Niektórych momentów nie da się wymazać – odezwał się po namyśle. – Możemy jednak decydować o tym, co będzie później.
Te słowa, choć nie przyniosły pociechy, pozwoliły mi poczuć dziwny spokój. Zrozumiałam, że muszę stawić czoła skutkom swoich decyzji, poradzić sobie z uczuciami i spróbować odbudować więzi, które tak nieostrożnie zniszczyłam.
– Janku, dzięki – wyszeptałam, a na mojej twarzy, mimo płaczu, pojawił się delikatny uśmiech.
Szwagier wybrał żonę
Kolejne dni spędziłam pogrążona w ciszy i ukrytym bólu. Samotnie wykonywałam swoje obowiązki, nie mogąc powstrzymać napływających łez. Zastanawiałam się, jak potoczą się sprawy.
W końcu nadszedł moment, gdy Marek zdecydował się na rozmowę. Pojawił się w domu babci – wyglądał na wykończonego i niezdecydowanego, a jego twarz zdradzała zmartwienie.
– Luiza, powinniśmy porozmawiać – odezwał się, nie patrząc mi w oczy.
– Tak.... – szepnęłam, zdając sobie sprawę, że nasza relacja nie ma szans.
– Z Aliną łączy mnie prawdziwa miłość – wyrzucił z siebie pospiesznie, jakby chciał się pozbyć ciężaru tych słów. – Chciałbym uratować nasz związek małżeński.
– To ratuj...– odparłam, czując kolejny raz rozdzierający ból w sercu. – Wybaczcie mi...
Przyszedł czas na konfrontację z prawdą, bez romantycznych gestów czy czułości. Musieliśmy otwarcie porozmawiać o tym, co zepsuliśmy, o bólu i potrzebie ruszenia własną drogą. Przyrzekliśmy sobie nawzajem, że dołożymy wszelkich starań, by zaleczyć krzywdy, które sami sobie wyrządziliśmy.
Obserwowałam, jak zachodzące słońce okrywa starą posiadłość ciepłymi kolorami. W pojedynkę pogrążona w zadumie rozpamiętywałam przeszłość i daremnie liczyłam na przebaczenie. Choć rozstanie z Markiem było czymś, czego nie dało się uniknąć, to właśnie strata przyjaźni z Aliną pozostawiła najgłębszą ranę.
Wiem, że skrzywdziłam siostrę
Patrzyłam na cierpienie, które spowodowałam u mojej siostry – tej samej osoby, z którą spędziłam beztroskie lata wśród jabłoni, dzieląc się tajemnicami i siostrzanym przywiązaniem. Stare drzewa wciąż rosły niezmiennie, a ja czułam, jak smutek rozlewa się w moim sercu. Mimo że nigdy nie planowałam skrzywdzić Aliny, moje wybory sprawiły jej ogromne cierpienie.
Tonąc w żalu, wracałam myślami do minionych dni i tego jednego momentu słabości, który wywrócił nasze życie do góry nogami. Miałam ochotę wołać przez łąki, przepraszając za swój egoizm i przyznając, że to ona powinna mieć wszystko, co najlepsze. Gdyby tylko istniała szansa na jej przebaczenie...
To dało mi nadzieję
Nagle zza pleców wyszedł Jan, dzierżąc w rękach przedmiot, który sprawił, że na chwilę zapomniałam o smutnych przemyśleniach. Przed sobą zobaczyłam wyrzeźbioną w drewnie kompozycję przedstawiającą dwie złączone dłońmi siostry.
– Zrobiłem to specjalnie dla ciebie – szepnął, wręczając mi mały upominek. – Musisz wiedzieć, że więzy rodzinne są silniejsze od wszystkich przeciwności losu.
Wszystko, co powiedział działało na mnie jak lekarstwo na złamane serce. W tym momencie zrozumiałam, że mimo krzywdy, którą wyrządziłam siostrze, nigdy nie przestanę starać się o jej wybaczenie – będę to robić tak długo, jak drzewa owocowe będą pilnować rodzinnego domu.
Luiza, 35 lat
Czytaj także: „Na rodzinnym obiedzie mama podała rosół z niespodzianką. W jednej chwili przestaliśmy być normalną rodziną”
„Żałuję, że całe życie spałam tylko z mężem. Po 12 latach przyznał się, że kalorie z moich obiadów spalał w łóżku innej”
„Nigdy nie pożyczam pieniędzy, ale było mi żal sąsiadki. Żałuję, bo udaje głupią i nie chce oddać 1000 zł”
