Nie sądziłem, że coś takiego jak rodzinna kolacja może wywołać tyle negatywnych emocji. Niespodziewane wyznanie mamy załamało równowagę nas wszystkich. Nasza rodzina chyba nigdy nie pozbiera się po tych słowach. Co nią kierowało? Może już po prostu dłużej nie mogła znieść kłamstw ojca?
Nie zauważyłem nadchodzącej burzy
Kolacja miała być zwyczajna, taka jak co tydzień. Wszyscy siedzieliśmy przy dużym, dębowym stole, jak zawsze – mama, tata, moja młodsza siostra Anka i ja. Ciepłe światło żyrandola nad nami rzucało delikatny blask na zastawę stołową, a zapach pieczeni unoszący się w powietrzu wypełniał całą kuchnię. Było, jak zawsze. Zwykły rodzinny obiad i szansa na to, żeby chociaż raz w tygodniu znaleźć dla siebie czas, porozmawiać, tak po prostu. W tygodniu ciągle się mijaliśmy: studia, praca...
Słychać było tylko ciche brzęczenie widelców i noży, przesuwających się po talerzach. Tak, jak zazwyczaj bywa na takich spotkaniach – bez większych niespodzianek. I może to właśnie ta rutyna sprawiła, że nie zauważyłem nadchodzącej burzy.
– Spróbuj jeszcze ziemniaków, Jacek – powiedziała mama, kierując wzrok na tatę.
Było w jej głosie coś, co od razu mnie zaniepokoiło. Ta nuta przesadnej uprzejmości, jakby ukrywała coś więcej. Tata podniósł głowę znad talerza i tylko skinął lekko, na znak, że słyszy, ale nic nie odpowiedział. Odkąd pamiętam, zawsze był małomówny, szczególnie przy takich rodzinnych spotkaniach. Skupiony na jedzeniu, z rzadka tylko wtrącający jakiś komentarz, gdy rozmowa toczyła się zbyt długo wokół jednego tematu.
Ona też wyczuła dziwne napięcie
– Zjedz coś jeszcze, przecież wiesz, że pieczeń zrobiłam specjalnie dla ciebie – kontynuowała mama.
Tata wzruszył ramionami, po czym z westchnieniem nałożył sobie kawałek mięsa. Wyglądało to, jakby robił to bardziej dla świętego spokoju, niż z faktycznej ochoty.
– Mamo, przecież tata ma już pełny talerz – wtrąciła Anka, przewracając oczami. Wydawało się, że ona też wyczuła dziwne napięcie.
– Oj, daj spokój, przecież wiesz, że ojciec nie lubi marnować jedzenia – odparła mama, a jej głos zaczął nabierać lekko napiętego tonu.
Coś w jej postawie wydawało się... inne. Jej uśmiech był dziwnie sztywny, a spojrzenie – przesadnie ciepłe. Moje serce zaczęło przyspieszać, choć jeszcze nie wiedziałem dlaczego. Z jednej strony czułem, że coś nadchodzi, z drugiej – miałem nadzieję, że to tylko moje przewrażliwienie.
Tata zamarł z widelcem przy ustach
– Ciekawe, jak to jest nie lubić marnować jedzenia, a lubić marnować inne rzeczy, prawda? – rzuciła nagle mama, spoglądając na tatę.
W pokoju zapanowała cisza. Tata zamarł z widelcem w połowie drogi do ust. Ja także zamarłem. Anka zatrzymała widelec w dłoni, jakby czekała na rozwój sytuacji.
– O czym ty mówisz? – zapytał cicho ojciec, wyraźnie unikając jej spojrzenia.
Wiedziałem, że coś się dzieje. Mama nigdy nie zaczynała takich tematów podczas rodzinnych obiadów. Zawsze pilnowała, by rozmowa była lekka, przyjemna, bez zbędnych dramatów. Tym razem jednak miała coś w głowie, coś, co ewidentnie chciała wyrzucić na zewnątrz.
– O tym, że może twoja rodzina powinna wiedzieć, co tak naprawdę robisz po godzinach pracy – powiedziała mama, z tym samym wymuszonym uśmiechem.
Tato odłożył widelec. Widziałem, jak jego twarz blednie, jakby w jednej chwili wszystko z niego uszło.
– Przestań – powiedział cicho, prawie błagalnie.
Serce waliło mi w piersi. Nie rozumiałem jeszcze do końca, o co chodzi, ale czułem, że nie będzie to nic dobrego. Zwykle spokojny, opanowany ojciec teraz siedział, jakby ktoś mu wyrwał grunt spod nóg.
Nie miałem pojęcia, o co chodzi
– Przestać? – powtórzyła mama, a jej głos nabrał ostrości. – Może ty powinieneś przestać! Chować przed nami prawdę, kłamać w żywe oczy!
Anka spojrzała na mnie z pytaniem w oczach, ale ja tylko pokręciłem głową. Nie miałem pojęcia, o co chodzi. Tylko czekałem, jak reszta z nas poza mamą, w napięciu.
– Mamo, co się dzieje? – zapytałem w końcu, próbując złapać jej spojrzenie.
– Powiedz im, Jacek – zwróciła się do taty. – Powiedz dzieciom, gdzie jesteś, gdy mówisz, że wracasz późno z pracy.
Ojciec siedział nieruchomo, a ja czułem, jak powietrze staje się coraz cięższe. Patrzyłem na niego, próbując dostrzec w jego twarzy cokolwiek, co by mi podpowiedziało, co takiego ukrywał. Ale jego spojrzenie było puste, jakby od dawna przygotowywał się na ten moment.
– No, powiedz! – mama niemal krzyknęła. Jej głos przeszedł od chłodnej obojętności do wściekłości w ułamku sekundy. Przeraziło mnie to.
– To nie jest moment, żeby o tym rozmawiać – wykrztusił tata.
– A kiedy jest ten moment? Wtedy, gdy dzieci już wyprowadzą się z domu? Gdy będą miały własne rodziny, a my będziemy żyli w tym kłamstwie do końca? – głos mamy drżał.
Starał się to ukryć
– Tato, o co chodzi? – wtrąciła się Anka, nie mogąc dłużej wytrzymać napięcia.
Tato wziął głęboki oddech i odwrócił wzrok. Widziałem, jak jego dłonie drżą, mimo że starał się to ukryć. Nigdy wcześniej nie widziałem go tak rozbitego.
– Spotykam się z kimś – powiedział w końcu cicho, ledwie słyszalnie.
Moje serce jakby stanęło w miejscu. Spotyka się z kimś? Co to znaczy? Nie rozumiałem. A może... nie chciałem rozumieć? Anka spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami, jakby próbowała ogarnąć sens tych słów.
– Jak to „z kimś”? – zapytałem, mimo że odpowiedź była aż nazbyt klarowna.
– Z kobietą – wyszeptał tata, jakby to mogło złagodzić znaczenie tego wyznania.
Nagle wszystko stało się jasne. Mama wiedziała. Wiedziała od jakiegoś czasu i czekała, aż tata przyzna się przed nami. W jednej chwili poczułem, jak moje wnętrzności się skręcają. Złość, smutek, szok – wszystko uderzyło we mnie jednocześnie. To, co dotychczas wydawało się stabilne, bezpieczne, w jednej chwili się rozpadło.
Idealne życie runęło
– Jak mogłeś? – wykrztusiła Anka. Jej głos drżał, a łzy spływały po jej policzkach.
– To nie tak, jak myślicie... – zaczął tata, ale mama przerwała mu natychmiast.
– Nie tak? To jak, Jacek? Może opowiesz dzieciom, jak to wygląda? Bo ja chyba nie znam wszystkich szczegółów.
Patrzyłem na ojca, ale nie potrafiłem wykrztusić ani słowa. Byłem sparaliżowany. Czułem, że cały świat wokół mnie wali się z każdą sekundą. Obraz ojca – człowieka, który zawsze był dla mnie autorytetem, wzorem do naśladowania – w jednej chwili runął.
– Przepraszam – powiedział tato, ledwo słyszalnym głosem.
Co miało zmienić to „przepraszam”? Jak mogło naprawić to, co się właśnie stało?
Każde kolejne słowo miało go pogrążyć
– Przepraszam? – powtórzyła mama. Jej głos był teraz lodowaty. – Myślisz, że to wystarczy? Myślisz, że teraz wszystko wróci do normy? Że wybaczymy ci, bo powiedziałeś „przepraszam”?
Ojciec nie odpowiedział. Siedział tylko z opuszczoną głową, jakby każde kolejne słowo miało go zniszczyć, pogrążyć.
– Ja... ja nie wiem, co powiedzieć – wydusiłem z siebie w końcu.
– Nie musisz nic mówić – powiedziała mama cicho, a jej głos po raz pierwszy tego wieczoru zabrzmiał łagodnie, choć był pełen bólu. – Wiem, że to dla was szok. Dla mnie też było. Ale musiałam wam to powiedzieć. Nie mogłam już dłużej udawać, że wszystko jest w porządku.
Tato wstał z krzesła, nie mówiąc ani słowa. Bez słowa spojrzał na nas i wyszedł z pokoju. Patrzyliśmy, jak jego sylwetka znika za drzwiami, a potem usłyszeliśmy odgłos zamykanych drzwi wejściowych. Kolacja dobiegła końca. Ale to, co się stało, będzie z nami na zawsze.
Marcin, 19 lat
Czytaj także:
„Przyjaciel ukradł mi żonę i 100 tysięcy. Pieniądze nie wystarczą na długo i idealna bańka ich związku pęknie”
„Moja nowa partnerka była nauczycielką syna. Franka uczyła w szkole matematyki, a mnie w sypialni biologii”
„Faceci się za mną oglądali, a mój mąż się zapuszczał. Z atrakcyjnego mężczyzny zmienił się w dziada z tłustymi włosami”
