Kiedy po raz pierwszy spotkałam Igora, poczułam coś, czego nie potrafiłam nazwać. Był mężem siostry mojego męża, Piotra. Na każdym spotkaniu rodzinnym zamienialiśmy kilka słów. Początkowo był to zwykły flirt, niewinna ciekawość. Ale z czasem poczułam, że każde spotkanie z nim budzi coś więcej. Ta fascynacja rosła, choć wiedziałam, że to uczucie nie ma prawa istnieć. Starałam się trzymać dystans, zignorować te emocje, ale serce rządziło się swoimi prawami. Zrozumiałam, że zakochałam się w mężczyźnie, którego nie powinnam była pokochać.
Zgłupiałam od pierwszej chwili
Pamiętam, jak to się zaczęło – na rodzinnej imprezie. Wszyscy rozmawiali, śmiali się, a ja usiadłam gdzieś z boku, zmęczona hałasem i tłumem. Nagle obok mnie pojawił się Igor z dwiema filiżankami kawy.
– Zauważyłem, że wyglądasz na znudzoną. Może kawa pomoże? – powiedział z uśmiechem, a jego głos brzmiał przyjemnie i ciepło.
– Dzięki, tak naprawdę potrzebowałam chwili ciszy – odpowiedziałam, odrobinę zaskoczona, ale też zadowolona z jego obecności.
Zaczęliśmy rozmawiać o wszystkim i o niczym – o książkach, które oboje lubiliśmy, o podróżach, o miejscach, które chcielibyśmy odwiedzić. Rozmowa była swobodna, naturalna. Czułam, że Igor rozumie mnie w sposób, w jaki Piotr nigdy mnie nie rozumiał. Z każdą chwilą czułam, jak fascynacja przybiera na sile.
Po tej rozmowie nie mogłam przestać o nim myśleć. W nocy przewracałam się z boku na bok, rozważając, co naprawdę czuję i czy jestem w stanie to zatrzymać, zanim stanie się czymś więcej. Próbowałam sobie tłumaczyć, że to tylko chwilowe zauroczenie, że wystarczy przestać się z nim spotykać. Ale coś głęboko we mnie już wiedziało, że to coś znacznie więcej. Widziałam, jak Igor patrzył na mnie tamtego wieczoru, czułam, że i on coś poczuł. Moje uczucia nie były już tylko moim sekretem, ale jego także.
Weszliśmy na inny poziom bliskości
Od tamtej rozmowy wszystko się zmieniło. Coraz częściej wymienialiśmy ukradkowe spojrzenia, a każda rodzinna okazja była dla mnie tak naprawdę pretekstem, by znów go zobaczyć. Po kilku tygodniach Igor zaczął pisać do mnie. Początkowo były to niewinne wiadomości: „Jak minął dzień?” „Czy skończyłaś już tę książkę, o której rozmawialiśmy?”.
Wiedziałam, że to nie jest właściwe, że nie powinnam z nim pisać. Ale każdy SMS, każda rozmowa sprawiała, że czułam, że żyję, w sposób, jakiego dawno nie doświadczyłam. Nie mogłam przestać. Nasze rozmowy z czasem stały się coraz bardziej osobiste. Zwierzaliśmy się sobie z myśli i pragnień, o których nigdy wcześniej nikomu nie mówiliśmy.
Pewnego wieczoru, gdy mój mąż już spał, Igor napisał: „Czasami czuję, że jesteś jedyną osobą, która naprawdę mnie rozumie”. Zadrżałam, czytając te słowa. Były jak odzwierciedlenie moich własnych uczuć. Nie mogłam dłużej udawać, że to tylko sympatia czy zauroczenie. To było coś głębszego, coś, co zaczynało przejmować kontrolę nad moim życiem.
Odpisałam mu: „Mam to samo. Chyba rozumiem cię bardziej, niż powinnam.”
Z każdą wiadomością czułam, że posuwamy się za daleko, ale nie mogłam już przestać. Jego obecność stawała się dla mnie potrzebą, czymś, co wypełniało pustkę, której nawet nie byłam świadoma. Miałam wyrzuty sumienia, czułam się winna wobec Piotra, ale moje uczucia do Igora były silniejsze od rozsądku. Każde kolejne spotkanie z nim sprawiało, że pragnęłam czegoś więcej, mimo że wiedziałam, że nasza relacja nie ma przyszłości.
Ten pocałunek był nieziemski
To było pewnego dnia, kiedy spotkaliśmy się przypadkiem w parku. Obie nasze rodziny były na zakupach, a ja wybrałam się na spacer. Gdy zobaczyłam Igora, moje serce zaczęło bić szybciej, a jednocześnie poczułam dziwną ulgę. Jakby nasze drogi miały się spotkać właśnie teraz.
– Co za przypadek – uśmiechnął się do mnie, a ja poczułam, że to nie jest zwykłe spotkanie. – Spacerujesz sama?
Przeszliśmy kilka kroków w milczeniu, potem zaczęliśmy rozmawiać o wszystkim, jak zawsze. Ale coś w tej rozmowie było inne, jakby każdy z nas czekał na ten moment, nie mogąc się doczekać, aż milczenie znowu przestanie być tylko milczeniem. W pewnej chwili nasze spojrzenia spotkały się, a czas zatrzymał się na ułamek sekundy. Bez słów, bez ostrzeżenia – pocałowaliśmy się.
Czułam, jak przeszywa mnie dreszcz, a jednocześnie strach – nie bałam się Igora, ale konsekwencji tego, co właśnie zrobiliśmy. Pocałunek był intensywny, pełen emocji, ale trwał zaledwie chwilę. Kiedy się odsunęliśmy, w jego oczach zobaczyłam to samo, co czułam ja – strach, euforię i poczucie winy.
– Martyna… to nie powinno się wydarzyć – szepnął, odwracając wzrok.
Skinęłam głową, choć serce biło mi mocniej niż kiedykolwiek wcześniej. Wiedziałam, że to była granica, której nigdy nie powinniśmy byli przekroczyć. Było nam dobrze, ale to „dobrze” niosło za sobą ogromny ciężar. Czułam, że musimy się rozstać, zanim to wszystko nas pochłonie. Wiedziałam jednak, że nie mogę już cofnąć tego uczucia, które we mnie zostało.
Straciliśmy to, co ważne
Po tym pocałunku wszystko się zmieniło. Próbowaliśmy wrócić do normalności, zachować dystans, ale każde spotkanie było pełne niewypowiedzianych słów, wspomnień i emocji, których nie mogliśmy cofnąć. Każdy uśmiech, każde spojrzenie było przypomnieniem tego, co się wydarzyło. Na rodzinnych spotkaniach staraliśmy się być naturalni, unikać siebie, ale nasz sekret stał między nami jak niewidzialna ściana.
Igor pewnego dnia napisał mi: „Musimy być tylko przyjaciółmi. Nie ma innego wyjścia”. Wiedziałam, że ma rację. Odpisałam mu: „Rozumiem. Też tak myślę”. Ale pomimo tych słów, każdego dnia czułam, że tracę coś, czego nigdy nie powinnam była mieć. Próbowałam być dobrą żoną dla Piotra, poświęcałam mu czas, rozmawiałam z nim, ale czułam się… pusta. Jakby część mnie pozostała gdzieś z tyłu, przy Igorze, w tamtej krótkiej chwili w parku. Mimo że obiecałam sobie, że dam radę, czułam, że coś we mnie pękło na zawsze.
Z czasem ból związany z naszym rozstaniem stawał się codziennością, czymś, co tłumiłam i skrywałam przed światem. Ale głęboko w sercu wiedziałam, że nie potrafię zapomnieć.
Muszę o nim zapomnieć
Mijały tygodnie, a ja próbowałam odnaleźć równowagę. Życie wracało do zwykłego rytmu, ale we mnie nic nie było już takie samo. Wypełniałam dni codziennymi obowiązkami, dbałam o dom, spędzałam czas z Piotrem, ale moje myśli wciąż wracały do Igora. Każde rodzinne spotkanie było dla mnie próbą – spotkać go, spojrzeć w oczy i udawać, że nic się nie wydarzyło. Kiedy rozmawiał z innymi, czułam ukłucie zazdrości, jakby ktoś inny znał tę część jego, którą ja chciałam zatrzymać dla siebie.
Piotr zauważył moją zmianę. Może podejrzewał, że coś jest nie tak, może miał przeczucie, że oddalam się od niego. Próbował ze mną rozmawiać, zachęcał mnie do spędzania więcej czasu razem, ale ja zamykałam się coraz bardziej, nie potrafiąc wytłumaczyć, co się ze mną dzieje.
Pewnego dnia, gdy byłam sama w domu, usiadłam przy stole, patrząc na zdjęcie Piotra i nasze wspólne chwile. Był dobrym mężem, czułym i oddanym. Czułam się winna, że go zdradziłam, choćby tylko myślami, uczuciami, które należały do kogoś innego. Wiedziałam, że nie mogę cofnąć czasu, ale musiałam pogodzić się z tym, że to życie, które wybrałam, było moim jedynym.
Myślałam o Igorze i o tym, co mogłoby być, gdybyśmy mogli być razem. Ale wiedziałam, że to tylko złudzenie, coś, co musiało pozostać w sferze marzeń. Z czasem starałam się skupiać na Piotrze, na naszym małżeństwie. Wiedziałam, że Igor i ja nie możemy zniszczyć rodziny, naszych bliskich, tylko po to, by zaspokoić to, co czuliśmy.
Tęsknota była ciężarem
Upłynęły miesiące, a ja nauczyłam się żyć z tą niewypowiedzianą tęsknotą, z uczuciem, które już nigdy nie miało się spełnić. W sercu nosiłam wspomnienie tamtych chwil, ale teraz było to bardziej jak bolesna lekcja, która uczyniła mnie silniejszą. Choć wiedziałam, że w pewnym sensie zawsze będę tęsknić za tym, co było między mną a Igorem, nauczyłam się z tym żyć.
Igor również wrócił do swojego życia, do swojej rodziny. Na kolejnych spotkaniach rodzinnych zachowywał się naturalnie, jakby między nami nigdy nic się nie wydarzyło. Wiedziałam, że to jedyna droga, jaką mogliśmy wybrać. Musieliśmy zostawić nasze uczucia za sobą, aby chronić naszych najbliższych przed bólem, który moglibyśmy im sprawić.
Z czasem nasza relacja zamieniła się w ciche porozumienie, wzajemne zrozumienie, że to, co było między nami, musiało pozostać niewypowiedzianym sekretem. Każde spojrzenie, każdy uśmiech, każda wymiana słów była przypomnieniem tego, co nigdy nie mogło się spełnić, ale co wciąż żyło w naszych sercach.
Kiedyś, patrząc na Igora po raz ostatni, poczułam spokój. Wiem, że podjęliśmy jedyną słuszną decyzję, choć pozostawiła we mnie pustkę, której nie da się wypełnić. Wracając do życia z Piotrem, zrozumiałam, że to, co miałam z Igorem, było jedynie chwilą szaleństwa, zakazanym marzeniem. Ale teraz potrafiłam to zaakceptować, wiedząc, że miłość może mieć różne oblicza – nawet to, które musimy pozostawić w cieniu.
Martyna, 29 lat
Czytaj także:
„Córka porzuciła dobrego męża i związała się ze starym kawalerem z kotem. Musiałam działać, żeby przejrzała na oczy”
„Nie wiedziałam, dlaczego w ogrodzie znajduje się mała kapliczka. Historię odnalazłam w starym dzienniku babci”
„Przy tym chłopaku płonęłam jak rozgrzany kominek w grudniu. Nie wiem, co na to moja przyjaciółka, ale muszę go mieć”
