Długo nie mogłem się pozbierać po śmierci Helenki. Brałem specjalnie nadgodziny, zastępstwa za kolegów i dyżury w święta, by nie wracać do pustego domu. Zrobiłem kurs i uzyskałem uprawnienia przewodnika turystycznego jedynie po to, by nie odczuwać samotności w czterech ścianach.
Kiedy przeszedłem na emeryturę, musiałem czymś zająć myśli i wypełnić wolny czas. Dbałem o ogródek Helenki, który był jej oczkiem w głowie: wspaniałe kwiaty, winogrona i drzewka owocowe przyciągały liczne pszczoły.
To podsunęło mi pomysł, by zająć się pszczelarstwem. W ciągu kilku lat nauczyłem się wszystkiego o tych owadach, postawiłem w ogrodzie siedem uli i cieszyłem się zebranym miodem.
Od czasu do czasu wybierałem się na wycieczki w górzyste okolice mojego miasta. Czas mijał, powoli przywykłem do myśli, że nie ma już przy mnie żony, choć nie było dnia, bym o niej nie myślał.
Czułem się bardzo samotny
Syn wyjechał aż za ocean, miał tam pracę, dom i rodzinę, rzadko go widywałem. Pozostawało mi liczyć na odwiedziny dawnych kolegów, którzy lubili wpadać do mnie na degustację wina miodowego, w którym się zdążyłem wyspecjalizować.
– Pyszny ten twój półtorak – pochwalił Witek, mój wieloletni przyjaciel.
– Szkoda tylko, że nie mam go z kim pić – pożaliłem się, mając na myśli Helenkę.
Jednak Witek zrozumiał moje słowa inaczej.
– Znajdź sobie kogoś, masz jeszcze parę lat przed sobą i nie musisz być sam.
– Stary ramol ze mnie, która by mnie chciała – zażartowałem, choć sam już wcześniej nad tym się zastanawiałem. Miło mieć kogoś obok siebie.
– Załóż sobie profil na portalu randkowym – doradził.
– To dobre dla dzieciaków i zdesperowanych starych panien – wątpiłem w skuteczność tej metody.
– Też tak myślałem. Ale właśnie tak poznałem Zosię.
Zaskoczył mnie. Zosia to superbabka, znają się z Witkiem od kilku lat, nigdy nie pytałem, jak się poznali.
Skoro jemu się udało, to może warto spróbować
– Musisz wybrać login, który wpadnie w oko, coś intrygującego, nietuzinkowego albo zabawnego – podpowiadał przyjaciel. – A jak już ktoś odpisze, to od razu się umawiaj. Nie ma na co czekać.
Zrobiłem tak, jak mi doradził. Zalogowałem się jako „bartnik13” i zamieściłem krótki anons: „niezależny, stateczny starszy pan z ogrodem i pasieką, amator i przewodnik wycieczek pieszych pozna panią w swoim wieku”.
Dopisałem też, gdzie mieszkam, ile mam lat i zapewniłem o dobrym stanie zdrowia. Nim wcisnąłem enter, pomyślałem, że Helenka nie będzie miała mi za złe, że szukam kogoś, kto wypełni pustkę w moim życiu.
Była zawsze wyrozumiała i łagodna. Nie poszukiwałem nikogo na jej miejsce, po prostu czułem się zbyt samotny i nieszczęśliwy. Miałem nadzieję, że znajdę kogoś podobnego.
Nie bardzo wierzyłem w odzew na moje ogłoszenie, ale i tak następnego dnia zajrzałem na swój profil. Byłem mile zaskoczony, kiedy odkryłem, że kilka pań do mnie napisało, w dodatku sporo ode mnie młodszych.
To było jak kubeł zimnej wody!
Za radą Witka postanowiłem się z nimi spotkać. To było jak kubeł zimnej wody! Jestem wiekowy, ale nie aż tak, by nie zauważyć, o co chodziło tym paniom.
Każda z nich niby mimochodem próbowała wyciągnąć ode mnie informacje o wielkości domu, ogrodu, wysokości emerytury, liczbie dzieci, marki samochodu. Oceniały, czy jestem wystarczająco bogaty, by warto było zostać wdową po mnie…
– W co ja się wpakowałem – rozczarowany żaliłem się Witkowi po szóstej takiej randce. – Czuję się jak towar w supermarkecie.
– Nie poddawaj się – podnosił mnie na duchu przyjaciel. – Nie wszystkie kobiety są jak sępy.
– Może i tak, ale do tego trzeba mieć co najmniej dwadzieścia lat mniej niż ja – stwierdziłem smętnie. Byłem zdecydowany usunąć profil.
Jeszcze tego samego wieczoru siadłem przed komputerem, by skasować swoje ogłoszenie. Jednak po zalogowaniu się zobaczyłem, że odpisał mi ktoś inny od reszty. „Witam, jestem Grażyna, mam 25 lat i poszukuję kogoś takiego jak Pan”.
Odpisałem najgrzeczniej, jak umiałem: „Jestem mile zaskoczony, ale dzieli nas zbyt wiele lat. Szukam kogoś w moim wieku”. Nie byłem pewny, czy dobrze zrobiłem.
Może to nie jakaś naciągaczka polująca na spadek, tylko po prostu miła osoba, która mogłaby stać się bratnią duszą? Ej, głupi jesteś, pomyślałem, na bratnią duszę też jest za młoda. I poszedłem spać.
Rano wiedziony ciekawością zajrzałem na swój profil.
Dostałem wiadomość od Grażyny: „Ja też szukam kogoś w moim wieku. Ale także ciekawych ludzi. Bartnik-turysta-przewodnik to brzmi interesująco. Potrzebny mi ktoś taki jak Pan.”
Zaintrygowała mnie ta dziewczyna. Postanowiłem się z nią spotkać. Potraktowałem to jako ostatnie podejście w walce z samotnością. Na pewno mnie nie zje, żartowałem sobie w myślach. Z takim nastawieniem udałem się na ostatnią w życiu „randkę”.
Jestem idealnym kandydatem?
Grażyna okazała się młodą, energiczną, wysportowaną dziewczyną. Pracowała w ośrodku dla dzieci niedowidzących Promyk. Szukała kogoś cierpliwego z dużą ilością wolnego czasu do pomocy w organizowaniu wycieczek dla swoich podopiecznych.
Dla żartu razem z koleżanką zabawiała się wczoraj wieczorem w szukanie męża i przez przypadek trafiła na moje ogłoszenie. Uznała, że jestem idealnym kandydatem do jej celów, bo mam patent przewodnika, i chciała mi zaproponować funkcję organizatora wycieczek dla swoich podopiecznych.
– Poza tym pszczoły pana nie żądlą – stwierdziła, a ja nie widziałem związku. Wyjaśniła mi w trzech zdaniach:
– Mój dziadek miał ule. Nigdy go żadna pszczoła nie użądliła, bo był bardzo cierpliwy i uważny. A nasze dzieci potrzebują właśnie takich osób.
Jak to się dziwnie ułożyło, myślałem – szukałem lekarstwa na samotność, ale nie spodziewałem się, że znajdę je w takiej postaci.
Grażyna obdarzyła mnie ogromnym zaufaniem, a ja nie chciałem jej zawieść. Opracowałem pierwszą wycieczkę, łatwy szlak, bezpieczna droga, wygodne schronisko z dodatkową atrakcją – kliniką dla chorych dzikich zwierząt.
Weterynarz opowiadał o trudnych losach każdego pacjenta, którego po wyleczeniu wypuszczano z powrotem na wolność. Były też takie zwierzaki, które zadomowiły się tu na stałe.
Dzieci z zachwytem głaskały oswojoną kulawą sarnę, ślepego lisa, sowę z jednym skrzydłem. Gdy już wracaliśmy autokarem do domu, mali turyści domagali się, bym zdradził im, jaką wycieczkę zorganizuję następnym razem.
Zawiozła mnie do swojej babci
Grażyna była zadowolona, że sprostałem zadaniu.
– Wiedziałam, że mnie pan nie zawiedzie – oznajmiła, kiedy rodzice odebrali swoje pociechy do domów.
– Ciekawe skąd? – byłem w świetnym humorze i postanowiłem się trochę z nią podroczyć.
– Od początku przypomniał mi pan mojego dziadka. Był w nim spokój i opanowanie – mówiła z łezką w oku. – Babcia i ja bardzo za nim tęsknimy.
Pożegnaliśmy się, Grażyna wsiadła do swojego samochodu, a ja udałem się w stronę przystanku. Nie doszedłem do autobusu, ponieważ Grażyna zawróciła po mnie i postanowiła zawieźć mnie do swojej babci na pyszne ciasto.
– Jest już za późno na wizyty – zaskoczony jej nagłym pomysłem próbowałem stawiać opór.
– Ucieszy się, zobaczy pan – rozwiała moje obawy. – Poza tym babcia kładzie się spać dopiero koło północy.
– To zupełnie tak jak ja – skwitowałem odruchowo.
Poznałem jeszcze kilka ciekawych osób
Pani Wiktoria okazała się szczupłą, siwowłosą starszą panią o promiennym i ujmującym uśmiechu. Przyjęła nas serdecznie mimo późnej pory. Rzadko się zdarzało, bym podczas pierwszej wizyty u kogoś czuł się tak swobodnie jak u niej.
Ciasto było rzeczywiście bajecznie smaczne. Rozmowa sama się toczyła, wręcz nie mogliśmy się nagadać, a tematów nie brakowało: który miód jest najlepszy, jak poznałem Grażynę, czy mam wnuki, jakie zioła sadzić w ogrodzie, dokąd najlepiej jeździć jesienią…
Nim wróciłem do domu, miałem nową przyjaciółkę. Dla niej nie było ważne to, ile posiadam, ale jaki jestem. Takiej osoby właśnie potrzebowałem: bezinteresownej, szczerej, otwartej, uśmiechniętej.
Jechałem do domu z mocnym postanowieniem usunięcia profilu na portalu randkowym. Nie potrzebowałem go już. Ale w domu przed ekranem laptopa naszła mnie myśl, że gdybym z niego nie skorzystał, dziś nie znałbym Grażyny, a zwłaszcza pani Wiktorii, dzieciaki z ośrodka ominęłaby ciekawa wycieczka.
Gratulowałem sobie nawet, że nie usunąłem konta zaraz po pierwszych niepowodzeniach z łowczyniami spadków. W życiu trzeba korzystać z każdej szansy. Zaglądam na mój profil od czasu do czasu i szukam wpisów, które różnią się od reszty.
W ten sposób poznałem kilka ciekawych osób, które – tak jak Grażyna – znalazły mnie przez przypadek.
Witek jest przekonany, że kogoś poznałem
W gronie moich nowych znajomych jest alpinista, który chętnie opowiada w Promyku o swoich wyprawach, fotograf z pisma przyrodniczego dokumentujący życie owadów, szef kuchni jednego z hoteli, uwielbiający moje miody pitne i jeszcze parę innych nietuzinkowych osób. Przynajmniej raz w miesiącu szykuję dla dzieciaków z ośrodka wycieczkę z niespodziankami.
O samotności zapomniałem, za to gotowy jestem na nowe wyzwania, jakimi zaskakuje mnie los.
Witek jest przekonany, że kogoś poznałem. Niedawno mnie odwiedził.
– Wyglądasz jak zakochany, ciągle nie masz czasu dla starego kumpla – stwierdził nieco obrażonym tonem.
Miał rację, zaniedbałem go. Każdą wolną chwilę starałem się spędzać z panią Wiktorią. Mieliśmy wiele wspólnych tematów, które lubiliśmy omawiać u niej w domu przy niebiańskim cieście albo u mnie w ogrodzie nad kieliszkiem nalewki miodowej.
– Musisz mi darować, stary – zacząłem tłumaczyć. – To przez Grażynę.
– Spotykasz się z Grażyną, a ja nic nie wiem?
– Nie z Grażyną, tylko z Wiktorią – sprostowałem.
– Nie znałem cię z tej strony – zabrakło mu słów. – Chyba stworzyłem potwora – zażartował.
Wrócił mu dobry humor, a ja przy jego ulubionym trójniaku wszystko po kolei opowiadałem. Powinien znać szczegóły, w końcu to dzięki niemu zmieniło się moje życie.
Czytaj także:
„Szkolny osiłek bił mnie i upokarzał przed całą szkołą. Teraz ja jestem krezusem, a on... może najwyżej czyścić mi buty”
„Póki babcia pomagała przy wnukach, małżeństwo moich przyjaciół miało się dobrze. Gdy przestała, skoczyli sobie do gardeł”
„Myślałem, że po upojnej nocy z rudowłosą pięknością, zostały mi jedynie wspomnienia. Po latach okazało się, że nie tylko”
