Za trzy tygodnie mieliśmy stanąć przed ołtarzem i wypowiedzieć te ważne słowa: „I że cię nie opuszczę aż do śmierci”.
Pojechałam na przymiarkę sukienki
Stałam przed lustrem i poczułam, że nie jestem gotowa. I że nawet nie wiem, czy w ogóle kocham Adama. Gdybym wtedy wiedziała… Byłam z nim niewiele ponad rok. Wcześniej długo sama. Moje koleżanki, wszystkie mężatki, zaczęły mnie swatać. Nienawidziłam tego.
Na wyjeździe raptem okazywało się, że pojechał też z nami czyjś kolega czy kuzyn.
– Odpuśćcie, bo więcej nie pojadę. Zamiast odpoczywać, stresuję się, że jakiś facet łazi za mną krok w krok! – nawrzeszczałam na nie na spływie kajakowym.
Ostatni wynalazek moich przyjaciółek, niejaki Ryszard, był wyjątkowo irytujący. Chyba sobie wbił do głowy, że jestem zdesperowana, i pozwolę mu na wszystko. W środku nocy przyszedł do mojego domku. Próbował wpakować mi się do łóżka. Nie trafiało do niego proste „spadaj”. Zrozumiał dopiero, jak oberwał kolanem w krocze.
Wyzwał mnie od wariatek
– Sama nie wiesz, czego chcesz. Jesteś kompletnie popieprzona. Już rozumiem, dlaczego żaden cię nie chciał – darł się.
Przyjaciółki dały mi spokój. A dwa miesiące później poznałam Adama. Nikt go do mnie nie przyprowadził, nikt nas nie zapoznał. To on podszedł do mnie pierwszy na urodzinach koleżanki z pracy.
– Przepraszam, że zaczepiam, ale mam wrażenie, że podobnie jak ja, nie bawisz się tutaj najlepiej – zagaił.
Zwróciłam na niego uwagę już wcześniej. Siedział z ponurą miną i drinkiem w kącie, i przeglądał coś w telefonie.
– Adam – przedstawił się nieznajomy.
– Kinga. To co, spadamy? – zaproponowałam.
– Za pięć minut przed knajpą – rzucił Adam.
Pokręciłam się jeszcze chwilę, potem pożegnałam się z solenizantką i wyszłam. Adam stał oparty o mur i palił papierosa. Wyglądał bardzo seksownie. Poszliśmy do klubu. Było naprawdę świetnie.
Bawiliśmy się razem do rana
– Dasz mi swój numer? – zapytał, gdy odprowadził mnie do domu.
Dałam. Zadzwonił w sobotę.
– To może prawdziwa randka? Kino, kolacja… Co powiesz?
Zgodziłam się. Dopiero tego wieczora dowiedziałam się więcej o Adamie. Był lekarzem ortopedą. Pracował w szpitalu, ale miał też prywatną praktykę. Nie musiałam dopytywać, żeby się domyślić, że nie klepie biedy. Ale dla mnie najważniejsze było, że się z nim nie nudziłam. Był inteligentny i dowcipny. Tydzień później poszliśmy do łóżka. Okazało się, że jest też świetnym kochankiem. OK, prawda – dawno z nikim nie spałam, ale z żadnym z moich poprzednich facetów nie było mi tak dobrze.
Uznałam, że pora zabrać Adama na wyjazd ze znajomymi. Może tym razem niech moje przyjaciółki zzielenieją z zazdrości, tak dla odmiany.
– Kinga, jedziesz z nami autem? – dopytywała się Aldona.
– Nie martwcie się, przyjadę sama. Znaczy nie sama, chcę, żebyście kogoś poznały.
Aldona próbowała ze mnie wyciągnąć coś więcej, ale byłam twarda.
– W sobotę go poznacie, cierpliwości.
Wiedziałam, że Adam zrobi na moich przyjaciółkach i ich facetach wrażenie. I faktycznie. Skakali wokół niego, jakby był jakimś gwiazdorem. Wieczorem Adam w końcu wyrwał się z ich szponów.
– Idę spać, to był bardzo wyczerpujący dzień. Dobranoc.
Ja zostałam jeszcze trochę w salonie.
No i wtedy się zaczęło
– No, jak mogłaś go przed nami ukrywać? Ten facet jest świetny, planujecie ślub?
Po kwadransie też uciekłam do pokoju. Adam nie spał. Uśmiechnął się do mnie i odchylił kołdrę. Dwa miesiące później zamieszkaliśmy razem. Oświadczył mi się w lutym. Gdy to zrobił, byłam naprawdę zachwycona. Dostałam wyjątkowo piękny pierścionek i zaczęły się przygotowania do ślubu.
Gdzieś po drodze kilka razy pojawiła się wątpliwość: czy to nie za szybko, czy na pewno jestem gotowa. Ale za każdym razem o tym zapominałam. I znowu wydawało mi się, że jestem bardzo szczęśliwa. W ostatnich tygodniach przed ślubem nie miałam czasu na refleksje, za to mnóstwo do zrobienia. Cała uroczystość była na mojej głowie, bo Adam pracował.
Gdy próbowałam go o coś pytać, zbywał mnie, mówiąc, że zdaje się na mnie i wie, że wszystko będzie świetnie. Stojąc u krawcowej przed lustrem, miałam wreszcie chwilę na to, żeby zebrać myśli. I dotarło do mnie, że tak naprawdę nie chcę brać ślubu.
– Pani Beato, przepraszam, ale muszę już iść – przeprosiłam krawcową.
Poszłam do domu. Adam był w pracy. Usiadłam w kuchni i zaczęłam się zastanawiać, co powinnam zrobić. Udawać? Brnąć w to, a potem się zobaczy? Porozmawiać z Adamem, namówić go na przełożenie ślubu? Uciec? Zadzwoniłam do Aldony.
– Masz chwilę? Muszę porozmawiać. Chodzi o Adama i ślub. Wpadnę, OK?
– No, hej! Co jest? Sukienka ci się przestała podobać? No, gadaj… – zaczęła wesoło moja przyjaciółka, otwierając drzwi, po czym zamilkła, gdy zobaczyła, że po policzkach spływają mi łzy. – Co jest?
Kręciłam głową, ale nic nie mogłam powiedzieć. W końcu wykrztusiłam z siebie:
– Aldona. Ja nie chcę być jego żoną! Nawet nie wiem, czy chcę z nim ciągle być.
Aldona osłupiała.
– Jak możesz? Przecież to ideał, dawno wszystkie się z tym zgodziłyśmy! Masz jakiegoś doła, przejdzie ci.
Ale ja siedziałam tylko i kręciłam głową.
Aldona zrozumiała, że nie żartuję
– Rany. Przecież wszystko już gotowe, sukienka, sala, zaproszenia. Ja już ci prezent kupiłam! – Aldona nie pomagała.
Ale oczywiście miała rację. Jak to wszystko teraz odkręcić? I co mam powiedzieć Adamowi? Aldona zamilkła. Zaczęła nerwowo chodzić po pokoju. Mijały minuty.
– OK. Nie wiem, czy to wiele zmienia, ale moim zdaniem powinnaś na razie powiedzieć Adamowi, że chcesz przełożyć ślub. Nie mów mu, że nie wiesz, czy w ogóle go kochasz, to może zaczekać.
Posłuchałam się jej. Uznałam, że pewnie tak będzie łatwiej. A Adam i tak pewnie ze mną zerwie. Ale to będzie wtedy jego decyzja, nie moja. Nie spodziewałam się jednak, że zareaguje w taki sposób.
– Przesunąć ślub? Coś się dzieje? Jesteś chora? A może rodzice? – Adam mówił jeszcze spokojnie, ale patrzył na mnie w taki sposób, że zrobiło mi się zimno.
– Nie, Adam, nic się nie dzieje. Po prostu wydaje mi się, że wszystko wydarzyło się za szybko. Znamy się nie tak długo. Wiem, że przygotowania są już bardzo zaawansowane, ale wiesz… Pomyślałam, że lepiej wszystko odwołać, niż rozwodzić się po trzech miesiącach. Dajmy sobie jeszcze pół roku, może więcej. Poznajmy się lepiej. Przecież my nawet nie byliśmy razem na wakacjach. Całymi dniami pracujesz, spotykamy się głównie nocą. Chyba naprawdę pospieszyliśmy się z tym ślubem.
Adam powoli zdjął okulary i wstał. Odruchowo zrobiłam krok do tyłu.
– Kinga, czy ty słyszysz, co mówisz? Przyznaj, miałaś gorszy dzień, wpadłaś w panikę. Przemyśl to jeszcze. Porozmawiamy jutro – złapał mnie za nadgarstek.
Zabolało. Próbowałam mu wyrwać rękę.
– Rozumiesz? – wysyczał mi do ucha.
Zaczęłam się go bać… Ale teraz było już za późno. Wiedziałam, że nie mogę się wycofać.
– Adam, ty mnie nie słuchasz. Ja nie chcę brać z tobą ślubu. Rozumiesz? A za chwilę dojdę do wniosku, że w ogóle nie chcę z tobą być, jeśli natychmiast mnie nie puścisz i nie przeprosisz.
– Ja mam ciebie przepraszać? Tobie się w głowie pomieszało? – Adam zaczął podnosić głos. – Czy ty sobie wyobrażasz, że ja ci na to pozwolę? Zrobić ze mnie pośmiewisko? Naprawdę myślisz, że się w tobie zakochałem? Jesteś nudna i nijaka. Ale potrzebuję żony. Kogoś, kto zajmie się domem, podejmie obiadem kolegów. I jeszcze będzie dobrze wyglądać. Nawinęłaś się, uznałem, że się nadasz. Wątpliwości to mogłaś mieć pół roku temu. A teraz masz siedzieć cicho. Rozumiesz? – Adam popchnął mnie na kanapę i uderzył w twarz.
Osłupiałam. Nawet się nie popłakałam. Nie byłam w stanie nic zrobić. Adam złapał kurtkę i wyszedł, trzaskając drzwiami: Mijały minuty, a ja ciągle siedziałam na kanapie. W końcu spakowałam swoje rzeczy i pojechałam do Aldony.
– Jezu, jak ja się mogłam tak pomylić? – zaczęłam płakać. – Czy ja naprawdę jestem taką idiotką?
– Miałaś wątpliwości. A jego zachowanie tylko pokazało, że miałaś rację. Teraz po prostu musisz o nim zapomnieć.
To nie okazało się takie proste
Adam wydzwaniał do moich rodziców, straszył ich. Groził też moim przyjaciołom. Szczerze mówiąc, to jego zachowanie bardzo mi pomogło. Po pierwsze, przestałam mieć wątpliwości, po drugie – przyjaciele od razu stanęli murem za mną.
Za odwołanie wesela, sukienkę, zaproszenia musiałam zapłacić sama. Musiałam wziąć kredyt, zamieszkać z rodzicami, ale na szczęście teraz jestem wolna. Muszę się pozbierać i żyć dalej.
Czytaj także:
„Gdy zmarł teść, teściowa się zmieniła. Obsesyjnie interesowała się naszym życiem, nieproszona cerowała moje majtki”
„Czułam, że to dziecko musi żyć. Próbowałam odwieść Kasię od usunięcia ciąży i miałam rację. To dziecko uratowało jej życie”
„Adrian miesiącami mnie dręczył i prześladował. Policja mnie zbyła. Zainteresują się dopiero, gdy zrobi mi krzywdę”
