Leżałem wtedy z grypą w łóżku. Właściwie cały dzień przespałem, ale wiadomość, którą powitała mnie żona, całkiem mnie obudziła.
– Wyobraź sobie, że mama podarowała tancerkę Zuzi – z irytacją oznajmiła Magda.
Właśnie wróciła z dziewczynkami od mojej mamy, którą odwiedziły z okazji jej imienin. Nawet cieszyłem się, że nie muszę się zjawiać na obiedzie u mamy, bo wiedziałem, że poza moją siostrą i jej dziećmi, będzie tam mój szwagier.
Nigdy za nim nie przepadałem – był zarozumiały i dawał mi odczuć, że jestem gorszy. Ostatnio jednak wkurzał mnie coraz bardziej, bo na każdym kroku przechwalał się swoimi gadżetami, nowym samochodem i świeżo kupioną działką na Mazurach.
Czy nie rozumiała, że ja też jestem jej dzieckiem
A ja wiedziałem, że na to wszystko sam nie zarobił. Moja siostra, gdy jeszcze żył ojciec, pożyczyła od rodziców sporą sumę. Wiedziałem również, że oddawanie tych pieniędzy trwa już siedem lat, a końca nie widać.
– Dareczku, przecież ja z głodu nie umieram. Skoro Marysia ma takie potrzeby, to jak mogłabym się upominać o zwrot – wyłuszczyła mi któregoś dnia mama, gdy ją spytałem o dług siostry.
Zdawała się nie rozumieć, że ja także jestem jej dzieckiem i że gdy sam z żoną mozolnie dorabiałem się mieszkania, samochodu czy komputera, nie dostałem finansowej pomocy od rodziców.
No, a teraz ta figurka! Wkurzyłem się nie na żarty i zamiast leżeć w łóżku zacząłem się miotać po mieszkaniu. Nie mogłem pojąć, dlaczego przedmiot, który zawsze był największym skarbem mojej matki, trafił do rąk dziesięcioletniej dziewczynki. Ta figurka miała ogromną wartość, została wykonana
w miśnieńskiej manufakturze około 1790 roku, a poza tym należała do rodziny mojego taty od kilku pokoleń.
Bo Marysia chciała kupić sobie działkę...
Mama oddawała córce po kawałku majątek, który przecież kiedyś powinien być równo podzielony między mnie i siostrę! Postanowiłem więc rozmówić się z nią i przekonać, że skoro chce robić tak drogie prezenty dzieciom mojej siostry, to w równym stopniu powinna obdarować moje dziewczynki.
Po kilku dniach zjawiłem się u niej. Rozglądając się po nieco zagraconej jadalni, rzuciłem niewinnie:
– Nie sądziłem, że pozbędziesz się tancerki. Tak o nią dbałaś, traktowałaś jak świętość, a Zuzia może nie docenić tego podarunku – stwierdziłem, patrząc na puste miejsce w oszklonej biblioteczce.
– Ale co ty mówisz?! Marysia znalazła kupca na tancerkę. Daje masę pieniędzy. Zuzia owszem będzie miała na narty, ale Marysia chce też ogrodzić działkę i… – słuchałem tego z otwartymi ustami, nie mogąc uwierzyć.
– To ile dostanie za tancerkę?
– Dwanaście tysięcy. Tak się cieszę, że znalazła tego kupca. Prawdziwy kolekcjoner, bo prawie się nie targował.
Zatkało mnie
Dotarło do mnie, że moja siostra mogła wynieść od mamy sto innych rzeczy, spieniężyć, a ja dowiedziałbym się o tym ostatni.
Wtedy zauważyłem, że na ścianie nad kredensem wisi jakiś nieznany mi bohomaz, jakaś marna reprodukcja. Kiedyś w tym miejscu wisiał portret mojej prababci, babci taty, namalowany w 1920 roku przez znanego lwowskiego malarza.
– A gdzie prababcia? – spytałem.
– Portret? No coś ty! Przecież już dawno go nie ma. Aleś się obudził! – mama była co najmniej zirytowana.– Przecież poszedł pod młotek prawie rok temu. Mówiłam ci wtedy, że muszę się dorzucić do marysinej działki. Trzeba było wykończyć taras, wytynkować pokoje. Może Marysia i Robuś zabiorą mnie na tydzień w czerwcu. Chętnie pojadę na Mazury, tak dawno nie ruszałam się z Warszawy… – rozmarzyła się.
Mam poczucie, że mama mnie skrzywdziła
Nie wytrzymałem:
– Jak mogłaś, mamo, oddać tancerkę
i portret prababci? Myślisz tylko o Maryśce, jej ciągle pomagasz. A ja? Nie przyszło ci do głowy, że ja też mam potrzeby? Nie mam działki, ale mam dzieci! Też chciałbym co roku im zapewnić przyzwoite wakacje czy ferie!
– Zaraz, Dareczku… – widziałem, że na twarzy mamy pojawił się niepokój. – Ty mnie nigdy o nic nie prosiłeś, to ja myślałam, że sobie radzisz, że nie potrzebujesz… Bo Marysia, jak coś chciała, to zaraz przychodziła do taty, a potem… – głos mamy łamał się i chyba zaczynała rozumieć, co zrobiła, ale ja nie umiałem pohamować gniewu.
Wyszedłem, trzaskając drzwiami. Zostawiłem mamę z jej planami na lato, a w mojej głowie kołatały się wciąż same pytania: dlaczego moja siostra tak podstępnie wyciąga od mamy najdroższe pamiątki.
Dlaczego przestała być tą dobrą Maryśką? Zawsze mieliśmy do siebie zaufanie, zawsze byliśmy sobie bliscy… Dlaczego?
Gdy jeszcze tego samego dnia zadzwoniłem do niej i stwierdziłem, że powinna podzielić się ze mną pieniędzmi za tancerkę i portret prababci, usłyszałem:
– Wykluczone! Mama dała te rzeczy mnie, a nie tobie. Ma prawo. A jak ci się nie podoba, możesz iść do sądu. I tak nie wygrasz – słowa siostry zabolały mnie bardziej niż fakt, że mama postąpiła tak niefrasobliwie.
Poszedłem do najbliższej kancelarii adwokackiej i poprosiłem o poradę.
– Pana mama może robić ze swoim majątkiem, co jej się podoba. Chcąc odebrać jej to prawo, musiałby pan ją ubezwłasnowolnić, a to długa procedura i jeśli mama jest zdrowa…
– Rozumiem, dziękuję – przerwałem adwokatce.
Nie zamierzałem nikogo ubezwłasnowolnić. Mama, choć moim zdaniem postąpiła nieroztropnie, jest całkiem świadoma swoich czynów. Mam jednak poczucie, że mnie skrzywdziła. Wciąż jestem jej synem, kocham ją, dbam o nią i pomagam, gdy tego potrzebuje. Nie zasługuję na gorsze traktowanie.
Czytaj także:
„Przez mój długi jęzor wszyscy wiedzą, że moja przyjaciółka była molestowana przez ojca. Straciłam jej zaufanie i miłość"
„Mąż ma pretensje o to, że niańczę swojego brata. A przecież nawet gdy pożyczę mu kasę, to potem oddaje”
„Po rozwodzie wszystkie przyjaciółki się ode mnie odsunęły. Bały się, że... ukradnę im mężów"
