Nigdy nie lubiłam zwierząt. Bałam się ich. Ale ta czarna kotka miała w oczach coś takiego, że nie mogłam jej wyrzucić…
Podobno kiedy byłam dzieckiem, któryś z lekarzy uznał, że jestem w pewnym stopniu autystyczna. Bo nie lubiłam ludzi, nie umiałam z nimi rozmawiać, nie bawiłam się z rówieśnikami i wolałam być sama. W dodatku bałam się zwierząt, nawet małych kotków i piesków. Z biegiem lat nic się w tej kwestii nie zmieniło, a pewne fobie tylko się wzmocniły. Nikogo więc nie dziwiło, że jestem sama, nie mam męża (nie darzę mężczyzn sympatią, i wzajemnie) ani przyjaciół. Zawód też sobie wybrałam taki, w którym mało mam do czynienia z ludźmi – jestem archiwistką.
Od śmierci mamy przed pięcioma laty mieszkałam w naszym rodzinnym domu sama.
Nie czułam się nieszczęśliwa…
Nie tęskniłam za zmianą, a nawet gdyby mnie ktoś spytał, byłabym jej przeciwna. Ale nikt nas o to nie pyta. Normalnie wzięłabym miotłę albo jakiś kij i wygoniła kocura!
Pięćdziesiąte dziewiąte urodziny spędziłam jak zwykle w kinie. To już taki mój rytuał. Z trzech filmów, jakie były tego dnia w repertuarze wybrałam ten, na którym było najmniej ludzi. „Życie Pi”. Wyszłam oczarowana wizją i przesłaniem. Na piechotę doszłam do domu, wciąż przeżywając filmowe sceny. Postanowiłam też, że następnego dnia wybiorę się na ten film jeszcze raz.
Był wczesny lipcowy wieczór. Otworzyłam skrzypiącą furtkę prowadzącą do ogrodu przed domem… Ogród to może za dużo powiedziane, ot kilkumetrowy spłachetek trawnika z kilkoma krzewami przedzielony kamiennym dojściem do mikroskopijnego ganku. Z tyłu domu ogród był nieco większy, mniej więcej wielkości dwóch garaży. A parterowy dom miał pięćdziesiąt pięć metrów plus strych i piwnica. I z pewnością wymagał generalnego remontu, ale jak większości mieszkańców tej dzielnicy, nie było mnie na to stać. No, ale ja nie o tym miałam mówić…
Wchodziłam już na na ganek, gdy usłyszałam jakby pisk, miauknięcie. Wspomniałam, że nie lubię zwierząt? Kiedyś się ich bałam, potem pozostała już tylko niechęć. Brudne, głupie, irytujące… Przeganiałam wszystkie bezpańskie koty, które próbowały zamieszkać na moim terenie, i kiedy usłyszałam ten dźwięk, wzięłam z ganku kij, który stał oparty o ścianę i zeszłam, żeby przegonić zwierzaka. Schyliłam się, zajrzałam pod schodki i napotkałam spojrzenie pary zielonych oczu. Coś było w nim takiego, że okrzyk, którym miałam przegonić kota, zamarł mi na wargach.
Dopiero potem zobaczyłam, że to była kotka
Czarna jak smoła, z białymi skarpetkami. W dodatku w zaawansowanej ciąży. Oddychała ciężko. Myślę, że poniekąd byłam pod wrażeniem filmu – tym sobie tłumaczę to, że tego dnia nie wyrzuciłam zwierzaka z mojego ogrodu. Weszłam do domu, zrobiłam sobie kolację. Poczytałam książkę i postanowiłam się położyć. W łazience umyłam zęby i… popatrzyłam na siebie w lustrze. I w tym momencie zrozumiałam, dlaczego spojrzenie kotki tak mną wstrząsnęło – było dokładnie takie samo jak moje. Tylko co w takim razie oznaczało? Nie chciałam o tym myśleć.
Położyłam się do łóżka, ale sen nie nadchodził. W końcu zdenerwowana wstałam, nalałam do miseczki wody i wyniosłam na dwór. Postawiłam niedaleko schodków.
– Napij się – burknęłam.
Po czy wróciłam do łóżka i tym razem zasnęłam bez kłopotów. Kotka okociła się po dwóch tygodniach. Ten czas spędziła pod moimi schodkami, wychodząc tylko po to, by napić się wody, załatwić i zjeść to, co jej zostawiłam. Tak, dokarmiałam ją. Dlaczego? Nie wiem. Śmiałam się w duchu, że z kobiecej solidarności – jej facet dopadł ją i przepadł, zostawiając z całym kłopotem. Jakie to znajome. Tyle się o tym naczytałam i nasłuchałam. A może powodem było to spojrzenie zwierzęcia, tak podobne do mojego? Patrzyłam sobie w oczy w lustrze i zastanawiałam się, co ono oznacza?
„W czym moje życie jest podobne do życia tej bezdomnej kotki? Przecież ja bezdomna nie jestem”.
Czarna (tak ją nazwałam) urodziła pięć kociąt, żadne nie było ciemne jak ona, ot zwykłe burasy.
Postanowiłam, że przegonię je, jak staną na nogi
Wytworzył się pewien rytuał – rano otwierałam drzwi, a za nimi siedziała już Czarna i czekała na świeżą wodę i jedzenie. Dawałam jej resztki ze swojego stołu oraz trochę mięsa i ryb. Jadła wszystko. Po trzech tygodniach pod drzwiami czekał już rządek sześciu kotów. Znak, że skończyło się karmienie mlekiem.
Zrozumiałam, że jeśli dalej tak będzie, to nigdy się ich nie pozbędę. Nie mogłam do tego dopuścić. Więc co teraz? Wzięłam miotłę i postanowiłam koty przegonić. Niech idą do sąsiadów. Wyszłam do ogrodu i przez chwilę patrzyłam, jak kociaki polują na motyle. Ludzie mówią, że to słodkie, dzielą się filmikami w internecie, cmokają z zachwytu. Mnie ten widok nie ruszał. Kątem oka zobaczyłam, że zza węgła wychodzi Czarna. Spojrzałam na nią – usiadła przy schodkach i patrzyła na mnie.
Jakby czekała, jaką podejmę decyzję
Tym razem zrozumiałam, co wyrażało jej spojrzenie – rezygnację i poddanie się losowi. A przynajmniej tak właśnie pomyślałam. Moją drugą myślą było: „No dobra, przegonię koty, ale przecież one mogą wrócić. Wiadomo, że koty przyzwyczajają się do miejsca. I rozpocznie się wojna między mną a nimi. Nie mam do tego nerwów”.
Potrzebne było mi ostateczne rozwiązanie, takie które sprawi, że koty znikną z mojego życia na zawsze. Wpuściłam do swego życia nie tylko Czarną, ale i kogoś jeszcze… Wróciłam do domu i napisałam ogłoszenie, że mam do rozdania pięć kociąt. Bez szczepień i odrobaczania. Powiesiłam kartki w kilku miejscach na osiedlu – przy sklepie, na płotach, na bazarku. Już następnego dnia przyszły dwie dziewczynki z rodzicami i wybrały sobie kotki. Czarna nie protestowała, patrzyła tylko na mnie. Nie wiem, z wyrzutem, że je oddaję, czy z wdzięcznością, że ich nie potopiłam?
Choć zapewne tak naprawdę o niczym takim nie myślała, przecież to tylko kot. Ostatniego kociaka pozbyłam się pięć dni później – był najsłabszy i najbrzydszy, rudy i chudy, i nikt go nie chciał. To była sobota, siedziałam w domu i prasowałam, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłam. Na ganku stała kobieta mniej więcej w moim wieku i trzymała w dłoni Rudego. Uśmiechała się szeroko.
– Dzień dobry. Nazywam się Rozalia. Czy ten słodziak jest do wzięcia?
Słodziak… Pewnie to jedna z tych, które wsadzają tonami zdjęcia kotów do sieci.
– Tak, jak najbardziej.
– Cudownie. Mogę wejść na chwilę? Zawsze chciałam panią poznać, teraz mam powód – uniosła kotka.
Chciałam powiedzieć, że skoro już ma to, po co przyszła, ja nie jestem jej do niczego potrzebna, ale Rozalia emanowała taką radosną aurą, że nie byłam w stanie jej odmówić.
No i co to znaczy, że chciała mnie poznać?
Rozsiadła się w kuchni. Choć nie rozglądała się ostentacyjnie, to byłam pewna, że wszystko zauważyła.
– Jestem gospodynią proboszcza. Czasami przychodzi pani do naszego kościoła. Poza mszą. Wiem, że nie szukała pani towarzystwa, więc nie miałam śmiałości zagadać. Zresztą, ja tu paniuję, a przecież do jednej klasy chodziłyśmy. W podstawówce – popatrzyła na mnie wyczekująco.
Nie pamiętam nikogo ze szkoły ani podstawowej, ani średniej. Unikałam ludzi. Nie patrzyłam im w oczy, nie słuchałam, co mówią. Ale Rozalia… Nieco puszysta dziewczynka, istne żywe srebro, która samym swoim widokiem, energią wywoływała we mnie zmęczenie. Przez kilka tygodni w pierwszej klasie podstawówki chciała się ze mną zaprzyjaźnić. Dlatego ją zapamiętałam. Bo w pewnym momencie pożałowałam, że jestem, jaka jestem.
Pewnego wieczoru przed zaśnięciem pomyślałam, że byłoby fajnie mieć ją za przyjaciółkę. Może nauczyłaby mnie, jak się śmiać. Być może to życzenie potrzebowało pięćdziesięciu lat, by się spełnić. Rozalia weszła w moje życie i już go nie opuściła. Powoli wciągnęła mnie w krąg swoich przyjaciółek, które pozwoliły mi stać trochę z boku, a jednocześnie grzać się w cieple ich życia. I pewnie dlatego moje oczy zaczęły się uśmiechać. A kotka? Kiedy wszystkie dzieci Czarnej znalazły domy, popatrzyłyśmy sobie w oczy.
Teraz już wiem, co łączyło mnie z Czarną
Samotność i tęsknota za przyjaźnią. Więc pewnego dnia rano, kiedy otworzyłam drzwi, a Czarna jak zwykle siedziała na ganku, czekając na wodę, odsunęłam się, pozwalając jej wejść do środka. Przechodząc obok mnie, otarła się lekko o moje nogi. To było… miłe. Być może pewnego dnia ona wskoczy mi na kolana, a ja ją pogłaszczę. Może wtedy i w jej oczach dostrzegę radość.
Czytaj także:
„Gdy zmarł teść, teściowa się zmieniła. Obsesyjnie interesowała się naszym życiem, nieproszona cerowała moje majtki”
„Czułam, że to dziecko musi żyć. Próbowałam odwieść Kasię od usunięcia ciąży i miałam rację. To dziecko uratowało jej życie”
„Adrian miesiącami mnie dręczył i prześladował. Policja mnie zbyła. Zainteresują się dopiero, gdy zrobi mi krzywdę”
