Kocham ją, ciągle tak samo, mocno i wiernie. W dniu ślubu, szczęśliwy jak nikt na świecie, złożyłem Ali przysięgę i jej dotrzymuję. Nie dlatego, że tak wypada, że dałem słowo. Nie – po prostu naprawdę bardzo kocham swoją żonę…
Gdy się poznaliśmy, ja kończyłem medycynę, a Ala pracowała w firmie ubezpieczeniowej. Od razu straciłem dla niej głowę i, prawdę mówiąc, o mało nie zawaliłem roku. Chciałem z nią spędzać każdą chwilę, a to odbijało się na studiach. Na szczęście, ona była bardziej rozsądna niż ja – powiedziała mi wtedy, że albo wezmę się do nauki, albo mnie zostawi.
Skończyłem wreszcie medycynę i podjąłem staż. Ala była ze mnie dumna
Ciągle podkreślała, że mi zazdrości. Tego, że mam swoją pasję, że będę wykonywał zawód, który kocham, i że miałem wystarczająco dużo siły, żeby skończyć te studia. Ona była po licencjacie i nie lubiła swojej pracy. Oświadczając się jej, obiecałem, że zrobię wszystko, żeby już nigdy nie musiała pracować.
– Nie wygłupiaj się, lekarze w naszym kraju nie zarabiają fortuny – powiedziała wtedy.
– To zależy – odparłem.
Ja już miałem swój plan. Starannie dopracowany. Musiałem zrobić karierę, musiałem podjąć prywatną praktykę. Dla niej. Chciałem z nią być niezależnie od wszystkiego. I nawet zgodziłem się, żeby została przy swoim nazwisku, przy czym się upierała, chociaż mój tata był z tego powodu wyjątkowo niezadowolony. Udało mi się zrealizować swoje plany. Ala rzeczywiście mogła rzucić pracę i zająć się domem. Byłem szczęśliwy, choć przez kilka lat harowałem jak wół, żeby wszystkiemu sprostać.
Jednak kiedy widziałem, jaka jest zadowolona, z jaką radością szykuje wymyślne obiady, szuka dekoracji do domu, zajmuje się ogródkiem – zrozumiałem, że to była dobra decyzja. I nigdy jej nie żałowałem. Tak naprawdę jedyne, czego nam brakowało, to dzieci. Ala zaraz po ślubie zaszła w ciążę, lecz poroniła. I tak bardzo to przeżyła, że potem nie chciała w ogóle mówić o dzieciach. A dwa lata później oświadczyła mi, że ona nie czuje instynktu macierzyńskiego.
– Może to się zmieni, jeszcze mam czas – dodała, widocznie widząc po mojej minie, jak bardzo jestem rozczarowany. – Tylko nie naciskaj, dobrze, kochanie?
Oczywiście, zgodziłem się, nigdy nie potrafiłem jej niczego odmówić. Poza tym liczyłem na to, że faktycznie jej się odmieni. Zawsze chciała mieć dużą rodzinę, tak samo jak ja.
Tymczasem lata mijały, a ona nadal unikała tematu dzieci. I pilnowała tabletek
A ja nie czułem się do końca spełniony, choć z drugiej strony zacząłem doceniać wygodę. W przeciwieństwie do znajomych zawsze mogliśmy wyjść na imprezę czy gdzieś wyjechać… Im byłem starszy, tym mniej tęskniłem za ojcostwem. Wydawało mi się, że jesteśmy szczęśliwi. Przecież mojej Ali niczego nie brakowało! Nie musiała pracować, stać ją było na kosmetyczkę i fryzjera, przynajmniej raz w roku wyjeżdżaliśmy na urlop za granicę. Wystarczyło, żeby o czymś wspomniała, a ja już stawałem na głowie, żeby spełnić jej marzenie.
Dlaczego więc zaczęła mnie zdradzać? Doszedłem do wniosku, że… z nudów. Bo nie widzę innego wytłumaczenia! Dowiedziałem się o tym przez przypadek. Pewnego dnia jechałem na sympozjum i zauważyłem ją z okna taksówki na ulicy, jak szła pod rękę z jakimś facetem. Nie wyglądali na parę zwykłych znajomych. Dobrze wiem, jak Ala się zachowuje, kiedy chce się komuś przypodobać, jak zalotnie pochyla głowę i tajemniczo się uśmiecha. Uwielbiałem to jej spojrzenie, którym od lat już mnie nie obdarza. A teraz tak patrzyła na tego palanta.
Od tamtego dnia zacząłem wyłapywać różne szczegóły i fakty, które mogły świadczyć o tym, że mnie zdradza
Wreszcie wynająłem detektywa. Dowody były niepodważalne. I teraz miałem dylemat, co zrobić. Nie chciałem się rozwodzić z żoną, chciałem ją odzyskać! Bałem się, że jak pokażę jej zdjęcia, kiedy powiem, co wiem, to ode mnie odejdzie. Do tego nie mogłem dopuścić… I pewnie długo biłbym się z myślami, gdyby nie kolejny przypadek. Otóż kiedyś latem do mojego gabinetu wszedł kochanek mojej żony. Okazało się, że od dwóch miesięcy cierpi na ostre bóle głowy. Żadnych sensacji, tylko ból. Twierdził, że nie doznał żadnego urazu. Dałem skierowanie na badania i powiedziałem, że diagnozę postawię po obejrzeniu wyników. Adam G. był bardzo przejęty.
– Niech mi pan szczerze powie, czy to może być rak? – zapytał, z lekka blednąc.
– Skąd takie pomysły?
– W mojej rodzinie trzy osoby w ciągu ostatnich dwóch lat zmarły na raka – wyjaśnił. – A koledzy mnie straszą, że objawy pasują…
– Najpierw trzeba zrobić badania, ja nie jestem wróżką – powiedziałem jak każdemu pacjentowi w takiej sytuacji, ale to właśnie wtedy przyszedł mi do głowy szalony pomysł.
Przecież to ode mnie zależy, czy ten facet będzie zdrowy, czy nie; od tego, jaką postawię diagnozę!
Nie, absolutnie nie miałem zamiaru zrobić mu krzywdy. Ale przecież mogłem wykorzystać swoją wiedzę i pozycję! Tomografia mózgu nic nie wykazała, za to w zatokach wyraźnie widać było polipy. Nawet nie w zatokach – w nosie. Rzecz w sumie niezbyt groźna, po prostu facet będzie musiał przejść prosty zabieg. Na skutek zmian ciśnienia polipy uciskały na naczynka i żyły, i to powodowało bóle głowy. Wiedziałem, że kilkutygodniowa zwłoka mu nie zaszkodzi i wdrożyłem w życie swój plan.
– Wyniki nie są złe. Ma pan polipy i można je operować, to rutynowy zabieg – powiedziałem zgodnie z prawdą, a zaraz potem zacząłem się z nią ostro rozmijać: – Ale zanim zdecyduje się pan na operację, która jednak zawsze jest inwazją, chciałbym się czegoś dowiedzieć. Bo może uda się przeprowadzić inne leczenie?
– Niech pan pyta.
– Tego typu schorzenia często są efektem nadmiernych emocji – zacząłem zmyślać. – Nie przeżywał pan ostatnio jakichś stresów?
– No – zawahał się. – Trudno powiedzieć… Znaczy, w pewnym sensie tak, mam dość skomplikowaną sytuację… uczuciową. Jestem w dość trudnym związku.
– To może być to – pokiwałem głową, jednocześnie zastanawiając się, kiedy on się zorientuje, że bredzę. – Być może warto zrezygnować z tego, jak pan mówi, trudnego związku, dla własnego zdrowia?
– Ale jakie to ma znaczenie? – zdziwił się.
Zacząłem mu tłumaczyć wpływ stanów emocjonalnych na organizm. Wyjaśniłem, że tak zwana toksyczna miłość potrafi zniszczyć zdrowie, a nawet zabić. Człowiek nie wie, co jest dla niego dobre, co szkodliwie, a ciało wie. Nie mam pojęcia, jakim cudem – jednak mi uwierzył! Czułem niesmak, że oszukuję faceta, że wciskam mu jakieś ciemnoty, lecz z drugiej strony miałem szaleńczą nadzieję, że dzięki temu odzyskam Alę. I postanowiłem iść po trupach – w przenośni oczywiście – byleby tylko osiągnąć cel. I chyba mi się udało.
Ala pewnego dnia wróciła do domu załamana. Widziałem, że płakała
Oczywiście, zapytałem, co się stało. Powiedziała, że pokłóciła się z mamą. Nie dopytywałem. Starałem się być miły i czuły, jeszcze bardziej niż do tej pory. Doceniła to. Już po tygodniu zauważyłem, że ma dla mnie więcej czasu. Pewnego wieczoru zaproponowała nawet, żebyśmy wyszli gdzieś tylko we dwoje. Niewiele mówiła, za to podczas powrotnego spaceru przytuliła się do mnie, tak jak dawniej. A tydzień temu powiedziała, że nie zasługuje na moją miłość, ale że jest bardzo szczęśliwa, że ją ma.
Udałem zdziwienie, lecz nie drążyłem tematu. Adam ma wyznaczoną wizytę za dwa tygodnie. Powiem mu, że są postępy, żeby nadal trzymał się obecnej drogi życiowej. Jeszcze nie wiem, kiedy mu wyznam, że jednak operacja jest konieczna. Ale zrobię to na pewno, w końcu jestem lekarzem i nie chcę go krzywdzić. Niech jednak jeszcze trochę pocierpi, zasłużył na to. A poza tym ja muszę mieć pewność, że odzyskałem Alę w stu procentach!
Czytaj także:
Mój były mąż okazał się mordercą, ale to na mnie wszyscy wydali wyrok
Jestem samotną matką i mam raka. Jeśli umrę, syn trafi do domu dziecka
Iwona prawie rozwiodła się z mężem, ale zrezygnowała. Nie chciała wstydu
